"นิมิต"

ฉันมีความฝันหลายเรื่องที่จะเล่าให้ฟัง แต่มันก้ต้องเรียบเรียง เพราะฉันเขียนนิยายไม่เก่ง และนี้ก็เป้นครั้งแรกที่ฉันมาเขียน เหตุการที่ผ่านมาในความฝันฉัน ก่อนเข้านอนทุกครั้งฉันได้ภาวนาสวดมนต์และนั่งสมาธิเหมือนทุกครั้งที่ทำแล้วก็ล้มตัวลงนอน โดยที่ภาวนาไปว่า

" อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ วิชา จาระนะสัมปันโน สุขะโต โรกะวิถู อะนุต ตะโร ปุริสะ ระธัม มะ สาระธิ สัจธา เทวะ มะ นุด สานัง พุทโธ พะ คะ วา ติ "

" มาสิ จะพาไปเที้ยววิมานเจ้า" 

หลังจากที่หลับก็ได้ยินเสียงเรียกเป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่ง

" ไปไหน "

"มาเถอะไม่เป็นไรหรอก"

ฉันเดินตามเค้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ๆหนึ่ง มีร่างคล้ายศพเน่าเปื่อยเยอะไปหมด บ้างก็ ปากแหว่ง บ้างก็ตัวสูง บ้างก็ แขนขาขาด น่าสยดสยองน่ากลัว

" ที่นี้ที่ไหน น่ากลัวจัง"

ฉันถามพลางเดินตามเค้าไปติดๆ

"เมืองเปรต อยู่ติดกับโลกมนุษย์ กลัวมั้ย "

ฉันพยักหน้า

"ถ้ากลัว อย่าทำบาปน่ะจะได้ไม่ต้องมาอยุ่แบบนี้"

แล้วฉันก็มาที่ๆหนึ่งที่นี้ แดดอุ่นมาก แสงสว่างสีทองดูอบอุ่นตา ฉันเห็นเพื่อนๆที่เรียนที่นี้ ฉันเองอยุ่ต่างประเทศจึงมีเพื่อนต่างชาติเยอะแยะ แต่ภาพที่เห็นมันไม่เหมือนเมืองไทย และไม่เหมือนเมืองที่ฉันอยู่ ทุกคนยิ้มแย้ม สดใส ดูมีชีวิตชีวามากๆ และฉันก็อุ่นใจที่เห้นพวกเค้ายิ้มสักพักฉันหันไปมองดูคนที่พาฉันมาเค้าหายไปแล้ว ในฝันฉันรู้สึกว่า น้องสาวแฟนฉันได้เอาตัวลูกๆของฉันไปแระไม่ยอมกลับมาส่ง ฉันหงุดหงิดมากจึงได้โทรสัพบอกแฟนให้บอกเอาลูกๆกลับมา แล้วฉันก็ได้ยินเสียง ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

"มาเถอะเร็วๆ จะพาไปดูวิมานของเจ้า"

ทันใดนั้นก้รู้สึกเหมือนขึ้นลิฟวู๊บเดียวถึงที่

" สวย สวยจังเลย ใหญ่จัง "

" อื่ม นี้คือของ ของเจ้าทั้งหมดเลยน่ะ "

" แต่ทำไมไม่มีคนอยู่เลย เงียบจังค่ะ "

"จะมีคนอยู่ได้ยังไง ก็เจ้าของเค้ายังไม่มาอยุ่ อยากมาอยู่แล้วรึ"

"แล้วจะมาอยุ่ยังไงล่ะค่ะ"

เค้าทำหน้ายิ้มๆ ชี้สถานที่ ไกลสุดลูกหูลูกตา และพลางบอกฉันว่าทั้งหมดนี้คือสมบัติที่ฉันสร้างไว้จงทำดีต่อไปเรื่อยๆ และเราก็ได้ลงมาที่เดิม ที่ๆฉันได้เจอกับเพื่อนๆ ฉันสงสัยจึงถามขึ้น

" ที่นี้ที่ไหนค่ะ"

"เมืองเทวดาชั้นล่าง"

"ชั้นล่าง"

"ใช้ ก็สุงกว่าชั้นเปรตมาหน่อย ก็พวกที่มีบุญหน่อยนั้นแหละน่ะ อีกอย่างที่เจ้าเห็นเพื่อนๆ และคนอื่นๆที่ดูแจ่มใส พูดจาอ่อนหวานให้ ก็เพราะเจ้าเคยทำกุศลดีให้กับพวกเค้า มันจึงส่งผลให้เกิดขึ้น กับที่นี้ด้วย"

ฉันหันดูไปรอบๆ ฉันก็หันไปเห็น ลูกๆ และน้องสาวแฟนฉันและเค้าได้เอาลุกฉันมาคืนให้ และเค้าได้มากับแฟนเค้า เค้ายืนแข้งทื้อไม่ขยับ ตาแข็ง ด้วยความโมโห ฉันจึงเข้าไปต่อว่า โดยที่ออกไปนอกเขตที่ คนที่พามากำหนดไว้

" นี้ทำไมเอาลูกฉันไปแล้ว ทำลูกฉันสกปรก แบบนี้ ข้าวปลาก็ไม่ยอมให้ลูกฉันกิน"

ฉันต่อว่าเค้าพักใหญ่เค้าก็ไม่ตอบโต้ และฉันไม่ทันระวังเค้าก็กระโดดมาเกาะที่หลังของฉัน ฉันตกใจมาก เอาศอกกระทุ้งให้เค้าออกไป ฉันไม่รู้ว่าเค้าออกไปมั้ย และฉันก็โดนพามานั่งรถ เหมือนรถกระบะ มองตาทางไปเรื่อยๆ

" คุณ คุณ ช้วยผมด้วย "

เสียงชายหนุ่มวิ่งตามรถที่ฉันนั่ง

"คุณ ช้วยผมน่ะ ช้วยไปบอก ให้ผมที ผมไปบวชไม่ได้แล้ว ช้วยไปหาพระท่านหนึ่ง ให้หาคนบวชแทนผมที คุณได้ยินมั้ย ช้วยผมด้วย"

ฉันได้แต่ฟัง และมองเค้าวิ่งตามรถที่ฉันนั่ง เค้าล้มลงดูเค้าน่าสงสาร แต่ฉันไม่รู้จะทำไงแม้แต่ในฝันฉันเองก็บังคับอะไรไม่ได้ และฉันสะดุ้งตื่นเอา ตอนเช้าพอดี

ฉันได้มานั่งทบทวนความฝันที่เกิดขึ้น ทำให้ฉัน ไม่แน่ใจว่า " ฝันนั้นจริงหรือไม่ " แต่ในฝันถ้าเราเอามา พิจารณาดู ทำให้เรารู้เรื่องกรรมดี การกระทำดีผลที่ได้ไปดูวิมานตัวเอง กรรมชั่ว ของดินแดนเปรตที่ฉันฝันเห็น และ การที่ฉันประมาทในความโมโห จึงทำให้ น้องสาวแฟนมากระโดดเกาะที่หลัง สุดท้าย ความช้วยเหลือ ที่ ชายคนนั้นได้พยาม วิ่งขอร้องให้ฉันช้วย ฉะนั้นยามมีชีวิตอยู่ จงมองให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ และสิ่งที่จะต้องทำ อย่าให้มันสายไปก่อนที่จะไม่ได้ทำ

                                                      "สา"