Pain ขอแค่นี้ก็พอแล้ว

      วันนี้เป็นอีกวันที่ท้องฟ้าสดใสไม่ต่างไปจากทุกวัน ผู้คนมากมายค่อยๆเริ่มออกมาทำงานของตน ไปทำงานบริษัท ทำงานร้านส่วนตัว กวาดถนน ฯลฯ และที่สำคัญมันเป็นวันเปิดเทอมแรกของ มหาวิทยาลัย Shepherd เป็นมหาวิทยาลัยที่มีทั้ง มัธยมต้นและปลาย อยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เช้าวันนี้จึงมีเด็กนักเรียนนักศึกษาจำนวนมากกระวีกระวาดกันจนดูวุ่นวายไปหมด

      ท่ามกลางความเร่งรีบและวุ่นวาย หญิงสาววัยมหาลัย ค่อยๆเดินอย่างใจเย็นไม่รีบร้อนเหมือนรอบข้าง ทุกคนที่เห็นต่างพากันมองเธอเป็นจุดสนใจ ไม่ใช่เพราะเธอค่อยๆเดิน หรือแต่งตัวผิดระเบียบ แต่เพราะว่า ผมที่ยาวสลวยจนถึงกลางหลังดูเงางามนุ่มลื่นน่าลองเข้าไปจับสักครั้งถือเป็นกำไรชีวิต มีสีขาวเหมือนผมหงอกทั้งหัว และผิวที่ขาวจนดูซีด แต่ตัดนัยตาสีแดงสดคล้ายกับเลือดคลั่งตีกรอบด้วยแว่นรีกรอบดำ ยิ่งทำให้ดูเด่นขึ้นไปอีก แต่สีชมพูระเรื่อของแก้มและเรียวปากยังช่วยให้หน้าของเธอดูมีชีวิตอยู่บ้าง

      ถึงในกฏของมหาวิทยาลัยจะไม่ห้ามเรื่องการทำ Highlight ผมหรือ การใส่ Contact Lens Fashion เพราะถือว่าโตแล้วคิดเองได้ แต่การจะทำจริงๆก็ต้องอาศัยความกล้าอย่างมหาศาลที่จะทำแบบนั้นได้

      สาววัยมหาลัยผมขาวเดินอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง ‘ร้อนจัง’ เธอเดินเหมือนคนใจรอย

      “อัญ” เสียงเรียกชื่อของเธอดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของชายคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างๆเธอตอนไหนไม่รู้ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้าง” เขาเอ่ยทักทายอย่างสนิทสนม

      “ก็เรื่อยๆน่ะแหละ” สาวผมขาวตอบนิ่งๆ แต่สีหน้าเธอดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อยหากสังเกตุก็จะเห็น “นายล่ะ 3(สาม) เป็นไงบ้าง”

      “เหมือนกันน่ะแหละ” ชายผมดำสั้นกระเซิงเล็กน้อยเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

      ทั้ง 2 เดินคุยกันมาเรื่อยๆ ท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาอย่างเขม็ง จนถึงตึกของคณะแพทย์

      “ต้องให้ไปส่งหรือเปล่า” 3 ถามอัญเชิงเล่นๆ

      “ชั้นน่าจะเป็นคนพูดมากกว่านะ” สาวผมขาวเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า “เมื่อก่อนยังต้องไปปลุก ไปส่งที่ห้องเรียน ไปนั่งกิน....”

      “พอเถอะ ผมยอมแล้วค้าบ~” 3 ต้องยอมแพ้ ไม่งั้นอดีตของเขาคงถูกขุดมาจนหมดเปลือกโลกแน่ๆ “งั้นชั้นไปก่อนนะ” 3 เดินขึ้นตึกหายไปกับฝูงชน

       อัญถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันกลับไปหาตึกของเธอซึ่งเดินเลยมาเสียแล้ว ‘ไม่น่าเดินมาส่งหมอนี่เลย’

       เวลา 8.22 น. เป็นช่วงก่อนเริ่มเรียน ซึ่งในวันแรกของมหาวิทยาลัยไม่มีการประชุมเพื่อปฐมนิเทศนักศึกษา แต่จะให้ อ.ที่ปรึกษา ไปหาที่ห้องแล้วปฐมนิเทศกันเอง ส่วนเรื่องห้องจะมีใบแจ้งกำหนดการต่างในเทอมนี้ ตอนนี้ นักศึกษาปี 1 เกือบทั้งหมดเข้าไปรอในห้องที่นัดหมายไว้แล้ว

       “เฮ้ย! ดูดิ อย่างกับตัวในการ์ตูนเลยว่ะ” เสียงเพื่อนชายในห้องฮือฮากันกับสีผมและสีตาของเธอ “น่ารักใช่เล่นนะเฟ้ย”

       “Rare Item อีกชิ้นของเอกเรา”

       “เธอๆ ออกมาจากใจเค้าทำไมอ่า เดี๋ยวก็โดนแดดเผาหรอก”

       อัญ เอือมระอากับพวกเพื่อนใหม่ เจอกันครั้งแรกก็ม่อเสียแล้ว ไม่น่าประทับใจเล้ย ในห้องส่วนมากเป็นผู้ชาย อัตราส่วน 6:4 ก็ว่าได้

       “เธอ ชื่ออะไรหรอ” ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอ เอ่ยถามพร้อมกับวางตัวนั่งข้างๆ “ชั้นชื่อ นิล” สาวผมดำยาวชุดนักศึกษา (มันก็เกือบทั้งมหาลัยน่ะแหละ ก็ไม่รู้จะบรรยายไงให้แตกต่างละนะ เอาเป็นว่าชื่อ นิล ละกัน) เอ่ยอย่างเป็นมิตร

       “เราชื่อ อัญ” เธอตอบห้วนๆนิ่งๆ แล้วก็เงียบ

       “เอ่อ...” ยังไม่ทันที่ นิลจะเอ่ยถาม อ.ที่ปรึกษาก็เข้ามาเสียแล้ว

       หลังจากที่ อ.ที่ปรึกษาได้เข้ามาแนะนำตัวเองกับอธิบายบางอย่างเล็กๆน้อยๆ ก็ต้องยอมปล่อยรุ่นพี่ปี 2 ที่ก่อความวุ่นวายข้างนอกให้เข้ามานัดแนะน้องทำอะไรที่ไหนอย่างไร

       หลังจากนั้นนักศึกษาต้องย้ายห้องเรียนไปตามตารางวิชา เพราะเป็นแบบเดินเรียน ไม่เหมือน ม.ต้น หรือปลาย ที่อ.จะมาสอนที่ห้อง เนื่องจากวันแรก การเรียนการสอนจึงไม่มี เป็นการปฐมนิเทศแบบสั้นๆนอกนั้นก็ทำความรู้จักกันเอง

       ช่วงพักเที่ยงเวลากินข้าว เนื่องจากเด็กค่อนข้างมาก จึงต้องส้รางโรงอาหารไว้ 2 ที่แบ่งเด็กมัธยมกับมหาลัยออกจากกัน แต่จะไปกินไหนตรงไหนก็ได้ รวมถึงออกไปกินนอกมหาลัยก็ได้

       สาวผมขาวนั่งรับประทานอาหารคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ ก็ต่างกลุ่มออกไป คงเพราะเธอมีสีผมที่ไม่เหมือนคนอื่นล่ะมั้งถึงไม่มีกลุ่ม โต๊ะในโรงอาหารจะเป็นโต๊ะแบบยาวโดยมีเก้าอี้ในตัวเอง คือโต๊ะและเก้าอี้เป็นอันเดียวกัน นั่งได้ประมาณ 4 คนเบียดๆก็ได้ 5 ตามขนาดตัว

       “ทานด้วยคนได้มั้ยครับ” เสียงที่ฟังดูคุ้นหูชอบกลยกเว้นวลีที่ใช้ อัญ หันไปมองหน้า

       “อือ นั่งสิ 3” เธอเชื้อเชิญทันที “ชั้นนั่งคนเดียวน่ะ”

       “แล้วคนอื่นๆล่ะ” 3 ถามพร้อมกับนั่งลงอีกฝั่งของโต๊ะในโรงอาหาร

       “ก็ไปไหนต่อไหนแล้วมั้ง” อัญตอบอย่างเรียบๆพลางกินไปพลาง

       ในขณะที่ทั้งคู่กำลังสนทนาไปพลางทานไปพลาง ได้มีผู้หญิง4คนเดินมาข้างๆเธอ “อัญใช่หรือเปล่า” คนหนึ่งทักขึ้น

        สาวเจ้าของชื่อหันไปมองหน้า เพื่อนในห้องเธอนี่เอง “ใช่ นา หรือเปล่า” เธอถามกลับอย่างไม่มั่นใจ

       “อือ ขอนั่งด้วยคนสิ หาที่นั่งไม่ได้เลย” เธอเอ่ยอย่างเป็นมิตร

       “อือ” อัญ เขยิบตัวให้ 4 สาวค่อยๆนั่งลงข้างๆเธอ แต่ว่าแทนที่จะ ฝั่งละ 2 คน กลับนั่งฝั่ง อัญ กันทั้ง 4 คน แต่เผอิญว่าคนสุดท้ายที่ไม่พอเลยเบียดเพื่อนๆ เหมือนเล่นๆกัน แต่ส่งผลให้คนที่นั่งอีกข้าง นั่นคืออัญ ถูกเบียดไหลลงพื้นทันที

       “อุ้ย! ขอโทษนะเพื่อนชั้นมันซุ่มซ่ามน่ะ” ฟังจากน้ำเสียงจะรู้ได้ทันทีว่า ยัยคนนี้จงใจ แต่ขณะที่ นา จะยื่นมือมาดึงเธอ มือของนาปัดโดนจานข้าวกระแทกหน้าของ อัญเต็มๆ แว่นกรอบดำรี ร่วงลงพื้นทันที “อุ้ย! ชั้นซุ่มซ่ามอีกแล้ว ขอโทษนะ” นาเอ่ยเชิงเยาะเย้ยเล็กน้อยใส่ สาวผมขาว

       “อัญเป็นไรหรือเปล่า” 3 รีบลงไปช่วยเก็บแว่นแล้วช่วยพยุงทันที

       “ไม่เป็นไร” อัญ ส่วมแว่นไว้ตามเดิม

       “พวกเธอทำอย่างนี้ทำไม” 3 เอาเรื่องกับ หญิงอีก 4 คน “ทำ....”

       “ก็ขอโทษไปแล้วนี่ มันเป็น อุบัติเหตุนี่จริงมั้ย” นาหันไปหาอัญเหมือนหาแนวร่วม

       “ช่างมันเถอะ ชั้นอิ่มแล้วล่ะ” อัญห้ามปราม 3 ไม่ให้เอาเรื่อง “ชั้นไปก่อนนะ” เธอเดินออกไปทันทีหลังจากหยิบกระเป๋าตัวเอง

       3 รีบตามไปทันที “เดี๋ยวสิ อัญ ทำไมถึงยอมให้ทำง่ายๆล่ะ” เขาพยายามไล่ตามเธอให้ทัน

       “ก็ไม่มีอะไรนี่” สาวผมขาวหันกลับมาตอบอย่างเรียบๆราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของเธอเอง

       3 พูดไม่ออก หลังจากที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนสาวของเขา “แล้วนี่จะไปไหนล่ะ”

       “ฆ่าเวลา” อัญตอบนิ่งๆก่อนจะเดินไปนั่งฆ่าเวลา พร้อมกับ 3 ที่เดินตามเธอราวกับ Body Guard จนกระทั่งเริ่มคาบบ่าย 3 ถึงยอมไป

หลังเลิกเรียน

        “3 ยังไม่กลับหรอ” เพื่อนใหม่ของเขาทักก่อนที่จะเดินออกจากโรงเรียน

        “อือ” เขาตอบ แล้วยืนรอต่อไป จนกระทั่งคนที่เขารอได้มาถึงแต่ว่า....”เอ้ย! อัญ ผมเธอไปโดนไรมา”

        สาวผมขาวมองหน้าเขาแล้วเดินต่อ “ก็โดนตัดน่ะสิ นี่ดูไม่ออกหรอว่าโดนตัด” ผมสีขาวที่เคยยาวสลวยตอนนี้ได้ถูกตัดออกจนเหลือประมาณเลยไหล่เล็กน้อยเท่านั้น

        “ก็รู้ แต่ว่า...” ชายผมดำไม่ได้สนใจคำแนบแนมของเธอมากไปกว่าการหาเหตุผลว่าทำไมถึงโดนตัด “แล้วยังตัดเอียงอีก” เขาเดินตาม

        “ช่างมันเถอะ ก็แค่ผมไว้ใหม่ก็ได้” สาวแว่นผมขาว ตอบอย่างเรียบๆอีกแล้วทำเอาฝ่ายชายอ่านใจไม่ออก “แล้วยืนรออะไรเนี่ย” อัญเอ่ยถาม

        “ก็เอ็งน่ะแหละ นึกแล้วว่าต้องโดนอีกแน่ๆ” เขาตอบทั้งที่เป็นเสียงออกจะเรียบๆ แต่กลับเรียกรอยยิ้มที่มุมปากของ สาวแว่นผมขาวได้ แม้เพียงช่วงสั้นๆก็ตาม

        อัญเดินอย่างสบายอารมณ์เหมือนสีหน้าของเธอที่แสดงออกอย่างชัดเจน “กลับบ้านไปกินไรดีน้า”

       “กินนมสิ จะได้โตไวๆ”

เพิ่งลงเป็นเรื่องแรกเลยกะความยาวไม่ถูก เอา A4 4แผ่น ขนาด 16 ไปก่อนและกัน