เพราะใจ

"ก็เพราะใจมันขอ เพราะใจเรียกร้อง เกิดมาเพื่อเป็นของเธอเสมอไป

ก็เพราะใจของฉัน ไม่เคยหวั่นไหว อย่างไรก็ยังมั่นใจว่าใช่เธอ

ไม่มีเหตุผลที่มากมาย แค่ใจฉันรักเธอ "


       สิ้นสุดเสียงเพลง ฉันรู้สึกหลงรักเพลงนี้ขึ้นมาอีกเท่าตัว ฉันนั่งตาลอยอยู่ในห้องนอน รู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก

สาเหตุ อาจเพราะว่าฉันเพิ่งเจอกับ "อดีตแฟน" ถึงแม้จะใจสั่นระรัว แต่ฉันก็ยังมีสติมองเห็นว่าเค้ามากับคนอื่น ซึ่งเดาได้ว่าเป็นรักครั้งใหม่ !

โลกมันกลม หรือ อะไรกันแน่ ที่ทำให้เรามาเจอกัน หลังจากที่เลิกรากันไปนานนับปี ..

          ฉันชื่อ "พลอย"เป็นผู้หญิงหน้าตาใช้ได้ ที่จริงก็เข้าขั้นดี แต่ก็กระดากที่จะพูด :) ปัจจุบันฉันเป็นน้องปีหนึ่งที่เป็นที่สนใจของเพื่อนๆ และรุ่น

พี่ ไม่ใช่ว่าหน้าตาดีอะไรหรอก แต่ว่าฉันเรียนเก่ง เลยโดนดึงไปร่วมกรุ๊ปทำกิจกรรมบ่อย อันที่จริงฉันก็เจอผู้คนสมากหน้าหลายตานะ แต่ฉันก็ไม่ได้

ตกลงคบกับใครสักคน คิดอยู่ใช่ไหมว่าฉันไม่มีใครมาจีบ ขอโทษเถอะค่ะ ' คนมาจีบมีเป็นสิบ แต่ย่ำแย่เกือบทุกราย ก็ยกเว้นได้อยู่รายนึง

ชื่อ "โน๊ต" เป็นเพื่อนร่วมชมรมถ่ายภาพของฉัน โน๊ต เป็นคนเฮฮา พูดมากไปหน่อย แต่ก็จริงใจดี .. ฉันก็ประทับใจโน๊ต แต่ลึกๆ ในใจยังคงมีใครบางคนที่ฉันไม่อาจะลืมได้ ฉันจึงปฏิเสธโน๊ตมาโดยตลอด


เมื่อ 2 ปีก่อน ตอนที่ยังเรียนมัธยม ฉันตกลงคบกับรุ่นพี่ที่ต่างคนต่างแอบปลื้มกันมาเป็นระยะเวลาถึง 4 ปี แต่สำหรับฉัน ฉันชอบพี่คนนั้นถึง 9 ปี พี่คนนั้นก็คือ "พี่โบ้"

พี่ โบ้กับฉัน มีบ้านอยู่ในละแวกเดียวกัน รู้จักกันตั้งแต่เล็กแต่น้อย เพราะเคยเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ และมากไปกว่านั้น ยังเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน

(ในวัยเด็กประถมฯ อ่ะนะ)  เพราะเหตุนี้เราเลยสนิทกันตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นยังเด็กอยู่เลยไม่ได้รู้สึกอะไร นอกจากอยากไปเล่นด้วยกันแค่นั้น

วันนึงเมื่อฉันอายุสักประมาณ 8 ขวบ ฉันรู้สึกปลื้มพี่โบ้ มันต่างไปจากแต่ก่อน เพราะฉันอยากไปโรงเรียนทุกวันจันทร์ - ศุกร์

และอยากไปเล่นที่ลานกว้างกลางหมู่บ้านทุกวันหยุด นั่นเรียกว่ารักครั้งแรกหรือเปล่า ? สำหรับฉัน ใช่เลยหล่ะ

ฉัน ใช้เวลาว่างมานั่งดูฟุตบอลกับเพื่อนสนิทเสมอ บอกไปหรือยังว่าเพื่อนสนิทชื่อ " อิ๊บ " อิ๊บเองก็แก่แดดพอๆ กับฉันแอบชอบพี่คิม เพื่อนสนิทพี่โบ้เหมือนกัน อาจจะได้รับอิทธิพลมาจากฉันมั้ง ฮ่าๆ อิ๊บชอบเขียนจดหมายเล็กๆ ฝากพี่ไมค์ไปให้พี่คิมเสมอ ช่วงนั้นฮิตกันมากเลย ส่งจดหมาย ฉันเองขี้อายเลยไม่ค่อยกล้าซะเท่าไหร่ ได้แต่มองอยู่เฉยๆ สมองมันสั่งให้บอกไปบ้าง แต่ปากมันโดนยาชาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

รู้สึกว่ามันบวมๆ ใหญ่ๆ ลิ้นคับปากทุกครั้งที่คิดจะบอก

ไอ้ความไม่กล้าของฉัน ทำให้ฉันไม่ได้เจอพี่โบ้ ในช่วงปิดเทอมป.4 ขึ้น ป.5 ฉันพยายามปั่นจักรยานไปที่ลานกว้างหลายครั้ง แต่ก็ไร้เงาพี่โบ้

ก็ได้แต่หวังว่า เปิดเทอมเราคงได้พบกัน..

 และ วันที่รอคอยมาหลายเดือนก็เป็นจริง ฉันในชุดนักเรียนประถม 5 ชุดใหม่ ตื่นเต้นมากกับการไปโรงเรียนครั้งนี้ เพราะคนที่รอจะเจอนอกจากเพื่อนแล้ว ก้เห็นจะมีแต่พี่โบ้


ฉันลงจากรถประจำ คนแรกที่เจอก็คือ อิ๊บ อิ๊บหน้าตาตื่นพูดจาไม่รู้เรื่อง แล้วมันก็บอกฉันว่า "พี่โบ้ย้ายโรงเรียน รู้ยัง ?"

เหมือนกระถางต้นไม้แตกใส่หัว ถึงแม้จะเด็กมาก แต่จำได้ดีว่าเสียใจ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมายเท่าไหร่ ? แค่่รู้สึกว่าแรงบันดาลใจหายไปนิดหน่อย ฉันก็ยังคงตั้งใจเรียนเหมือนเดิม