ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

     "เชอร์รี่ เมื่อวานได้ยินว่าโดนพวกแฟนคลับรุ่นพี่ต่อว่าเหรอ" เสียงเพื่อนๆในห้องพากันมาเข้ามาถาม

     "ใช่ พวกนั้นหาเรื่องเราก่อน" เชอร์รี่อธิบายอย่างอารมณ์เสีย

     "โชคดีที่พี่ยิมมาเครียร์ให้ ไม่งั้นแอ๊บสติแตกแน่" เชอร์รี่พูดพลางโบ้ยหน้าไปทางแอ๊บที่นั่งอ่านหนังสือไม่ได้สนใจคำสนทนาของเพื่อนๆ

     "แอ๊บนะเหรอ ไม่น่าเชื่อ" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ย

     "นั่นนะสิปกติเห็นเรียบร้อย" อีกคนสนับสนุน

     "ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมันเกิดขึ้นแล้วจ้า" เชอร์รี่พูดติดตลก ทุกคนหยุดการสนทนาเมื่ออาจารย์เข้ามาในห้องเรียน

     "ไปกินข้าวกันเถอะแอ๊บ" หลังจากหมดชั่วโมงเรียนในตอนเช้า เชอร์รี่ก็รีบชวนเพื่อนสาวไปโรงอาหาร ระหว่างทางแอ๊บก็โดนแฟนคลับของรุ่นพี่แกล้งขัดขา หญิงสาวเสียหลักตกบันได

     "แอ๊บ" เชอร์รี่ร้องเรียกเสียงหลง แต่ไม่ทันจะถึงพื้นก็มีมือของใครบางคนจับไว้เสียก่อน

     "เอ่อ ขอบคุณค่ะ" แอ๊บเอ่ยเขินๆ เมื่อหันมาเจอคนที่ช่วยเธอไว้ เขาไม่พูดอะไรเดินหนีไปเฉยๆ เชอร์รี่รีบลงมาถามอาการเพื่อนสาว

     "ไม่เป็นไรนะ" ถามอย่างห่วงใย

     "จ๊ะ พี่ยูช่วยไว้ทัน"

     "โล่งอก รี่หัวใจจะวายรู้ไหม"

     "จ้า" แอ๊บยิ้มให้เพื่อน

     "แม่พวกนั้นน่าโมโหนัก" เชอร์รี่หงุดหงิดที่เพื่อนโดนแกล้งแต่เธอทำอะไรไม่ได้

     "ช่างเถอะเชอร์รี่ไปกินข้าวกันเถอะ" สองสาวไปแล้ว กลุ่มที่แกล้งมองกันอย่างอิจฉา เพราะพี่ยูมาช่วย แถมหญิงสาวยังถูกกอดเสียสนิทสนม

     "ต้องตามไปราวี" ใครคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น ทุกคนเห็นด้วยพากันตามไป

     "นี่! เธอทำอะไร" แอ๊บกับเชอร์รี่กำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆ อดีตแฟนเก่ายูก็ปาของเข้ามา เชอร์รี่เอ่ยถามอย่างไม่ค่อยพอใจ

     "ฉันต้องถามเธอนั่นแหละอย่ามาให้ท่าแฟนคนอื่นเขาสิ"

     "ใครไปทำอย่างที่เธอพูดล่ะ" เชอร์รี่ถามกลับ

     "แม่คนนั้นไง" หล่อนชี้ไปที่แอ๊บ หญิงสาวมองตาไม่กระพริบ รู้สึกงง แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงชัดเจน

     "เราไม่คิดจะแย่งแฟนของใครหรอกนะ"

     "ก็ดี ทีหลังอย่าให้ท่าพี่ยูของฉันอีก" หล่อนพูดเท่านั้นก็เดินจากไป ทุกคนมองมาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

     "มันเรื่องอะไรกัน" เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม

     "สงสัยคงเป็นตอนที่แอ๊บตกบันไดแล้วพี่ยูช่วยไว้ล่ะมั้ง" แอ๊บพยายามนึก ก็มีแค่นั้นที่นึกออก

     "นั่นสิ แม่พวกนั้นแกล้งพวกเรา" เชอร์รี่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆ ฟัง ทุกคนเมื่อรู้ต่างก็เห็นใจแอ๊บและก็เชื่อว่าหญิงสาวไม่มีทางทำเรื่องอย่างที่ถูกกล่าวหาแน่

     "ระวังหน่อยก็แล้วกัน" ทุกคนพากันเตือน สองสาวพยักหน้ารับ

     "เฮ้อยู นายมาอยู่นี่เอง" เพื่อนคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบตามหาชายหนุ่มซะทั่วโรงเรียน

     "มีอะไรล่ะ" ถามอย่างไม่ค่อยสนใจนัก

     "ก็ ยายมดแฟนเก่านายไปหาเรื่องน้องแอ๊บที่โรงอาหารนะสิ" ยูหันมามองทันทีที่ได้ยิน

     "ได้ยินว่า นายกอดน้องแอ๊บเหรอ" ถามอย่างสงสัย ยูคิดนิดนึงก่อนจะตอบทำให้เพื่อนหายคล่องใจ

     "ใช่ แต่เขาจะตกบันได เราก็แค่ช่วยไว้เท่านั้นเอง"

     "อย่างนั้นเหรอ น่าสงสารน้องแอ๊บจัง" เพื่อนทำสีหน้าสงสารซะเต็มที่ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดี อดห่วงไม่ได้จึงรีบเดินออกไปไม่พูดไม่กล่าวจนเพื่อนแปลกใจ

     "อะไรของเขาว่ะ"

     "แอ๊บดูนั่นสิ" สองสาวกำลังจะเดินขึ้นห้องเรียนก็พบชายหนุ่มระหว่างทาง

     "เป็นไรไหม" ถามเพราะอยากรู้แต่คนได้ยินถึงกับงง

     "ถามใครหรือค่ะ" เชอร์รี่เป็นคนเอ่ยถามก่อน

     "ถามเรานะ" ชายหนุ่มชี้ไปที่แอ๊บ

     "ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวตอบ ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินออกไปทันที หญิงสาวมองตามแม้น้ำเสียงชายหนุ่มจะแข็งกระด้าง แต่เธอรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มอ่อนโยน

     "นั่นแน่แอบยิ้มแฮะเพื่อนเรา" เชอร์รี่แซวที่เห็นเพื่อนยืนเขินอายอยู่

     "พูดมากจัง เดี๋ยวแฟนเขาก็มาฉีกอกหรอก" แอ๊บพูดไม่จริงจังนัก ชวนเพื่อนเข้าเรียนในช่วงบ่าย หลังเลิกเรียนทั้งคู่ดูหนุ่มๆ เล่นฟุตบอลเช่นเคย แต่ไม่ลงไปที่สนาม เพราะไม่อยากมีเรื่อง จนกระทั่งหนุ่มๆ พากันกลับ สองสาวจึงพากันลงมาแล้วกลับบ้าน