Love You THE CAT รับ(รัก)ฉันทียัยแมวเหมียว

3.00 น.

  กริ๊งงงงงง  กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงง

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นเป็นรอบที่ร้อย ใครมันบังอาจโทรมาตอนตี 3 ว่ะ!! ไม่รู้หรือไงว่านี่มันเป็นเวลานอน คอยดูนะถ้าพรุ่งนี้หน้าฉันเกิดโทรมขึ้นมาล่ะก็ แม่จะตบไม่เลี้ยงเลยค่อยดู- -

"ฮาโหล!!! ใครว่ะ"

  [ยอดข้าว! ออกมาเดี๋ยวนี้ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว] เสียงของต้นหอมดังออกมาจากปลายสาย เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวาดระแวงที่ไม่ค่อยมีให้เห็น

"ต้นหอม รู้ไหมว่านี่มันกี่โมง! ถ้าเช้านี้หน้าฉันโทรมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ-*-"

[ข้าว! แต่นี่มันเรื่องใหญ่มากนะ ใครไม่รู้มาโจมตีเรา ตอนนี้ที่ฐานทัพไม่ปลอดภัยแล้ว]

"เธอปลอยให้ใครมายืดฐานทัพเราหรือไง! ปกติเธอไม่ใช่คนห่วยๆนี่ หรือว่าเธออ่อนข้อให้มัน- -"

[ยอกข้าว พวกมันเป็นใครไม่รู้ มันบอกว่ามันอยากเจอเธอ ตอนนี้พวกเราทั้งหมดโดนพวกมันจับตัวไปหมดแล้ว เธอต้องรีบมาด่วนเลยนะ "นั่นใครน่ะ!!" ยอดข้าวเธอต้องช่วยฉันนะมันเจอฉันแล้ว กริ๊ดดดดด ปล่อยฉันเดี๋ยวยี้นะ!!] เสียงของต้นหอมท่าทางจะไม่สู้ดีเอาซะแล้ว

"ฮาโหล!! ต้นหอม ฮาโหล!!! เกิดอะไีขึ้น ต้นหอม!!" เสียงปลายสายเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะมีเสียงใครไม่รู้ดังขึ้น

[ถ้าแกอยากให้เพื่อนแกทุกคนปลอดภัยแล้วล่ะก็ ออกมาที่ฐานทัพของแกเดี๋ยวนี้ ฉันจะรอ] เสียงแหบๆแห้งๆของใครบางคนดังขึ้น ก่อนจะตัดสายไป

ติ๊ดดดดด ติ๊ดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดด

ฉันรีบออกจากบ้านอย่างเร็วเพื่อไปช่วยไอ้พวกลูกน้องห่วยๆแบบไม่คิดชีวิต ใครกันนะที่สามารถยืดฐานทัพฉันได้พวกมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ แล้วทำไมพวกมันถึงได้อยากเจอฉันขนาดนั้นด้วย

3.20 น.

"พวกแกจะปล่อยเพื่อนฉันได้หรือยัง!" ฉันพูดด้วยหน้านิ่งๆ พร้อมกับมองพวกประหลาดที่แต่งตัวเหมือนคอสเพลย์ก่อนจะหันไปมองลูกน้องของฉันที่โดนมัดมือมัดเท้าและปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียง

"เธอมาช้าไปหน่อยนะจีเซล" ตัวประหลาดที่แต่งตัวคอสเพลย์ที่ดูเด่นที่สุดพูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง คงเป็นคนที่ฉันคุยโทรศัพท์ด้วยแน่นอน

"ฉันไม่ได้ชื่อจีเซล! ฉันชื่อยอดข้าว เอาเพื่อนฉันคืนมาเดี๋ยวนี้"

"อ๊ะ!! จริงด้วยสินะ ในมิตินี้เธอชื่อยอดข้าวนี้น่า โทษทีๆฉันลืมไป" มันยังไม่เลิกผู้อะไรประหลาดๆ หรือว่าไอ้พวกนี้คือพวกสติไม่ดี มิติอะไรบ้าบอ ชักหงุดหงิดแล้วนะ -*-

"เอาเพื่อนฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!!!" ฉันตะโกน

"เฮ้!! ใจเย็นสิยอดข้าว สวยซะเปล่าทำใจร้อนไปได้ ^^" มันยังพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "เธอคิดว่าฉันจะปล่อยพวกกระจอกนี่ง่ายๆงั้นเหรอ มันคงต้องมีอะไรเจ๋งๆมาแลกเปลี่ยนกันหน่อยสิว่าม่ะ"

"พวกแกต้องการอะไร"

"ง่ายๆ สั้นๆ ฉันต้องการตัวเธอ เธอต้องไปกับฉัน แล้วฉันจะปล่อยพวกนี้ไป" มันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ฉันหันไปมองพวกของฉันที่ส่ายหน้าไม่ให้ฉันทำแบบนั้น แต่ถ้าฉันไม่ทำจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกนี่ล่ะ ดูๆแล้วพวกมันไม่น่าจะเป็นพวกที่ต่อกอนด้วยง่ายๆแน่

"ได้!! แต่พวกแกต้องสาบานว่าจะไม่ทำอะไรพวกฉัน"

"แน่นอน" มันพูดพร้อมกับส่งมือออกมา ฉันลังเลนิดหน่อยก่อนจะส่งมือออกไปจับกับเจ้าของมือประหลาด ทันใดนั้นฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน ฉันเห็นตัวประหลาดมีสีหน้าที่พอใจและสะใจปะปนกัน แล้วไม่นานฉันก็รู้สึกแปลกๆ ฉันไม่สามารถมองเห็นเพื่อนฉันอีกต่อไป เหมือนตัวกำลังลอยและพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง แล้วสติของฉันก็ค่อยๆหายไป

ซ่าาาาาาา

"กริ๊ดดดดดดด" ฉันตื่นขึ้น รู้สึกชาที่หน้าไปหมด เมื่อมองขึ้นไปข้างบนก็เห็นพวกตัวประหลาดถือถังเปล่าค้างไว้อยู่ตามมาด้วยความรู้สึกแปลกชื่นที่แสนเกลียด นี่พวกมันสาดน้ำใส่ฉัน!!!

"พวกแกทำอะไรน่ะ ฉันเปียกหมดแล้ว!!!" ฉันตะโกน พวกมันเลยหัวเราะแบบสะใจก่อนจะรีบวิ่งนี้หายไปปล่อยให้ฉันอึ้งอยู่กับสภาพแวดล้อมใหม่ๆอยู่คนเีดียว

นี่มันอะไรกัน ต้นไม้สีชมพู ต้นหญ้าสีม่วง ท้องฟ้าสีขาว แล้วนี่มันที่ไหน ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมของทุกอย่างมันถึงได้ดูใหญ่แปลกตาไปหมด แล้วเตียงแข็งๆนี่มันอะไร เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย และเมื่อหันไปอีกมุมหนึ่งมีกระจกบานใหญ่อยู่บานหนึ่ง แต่เงาในกระจกนั้นกับเป็น...แมว!!!

"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"