หนุ่มห้าวแก็งเวฟกับสาวเสริฟหน้าใส

     ในเมืองที่มีแต่ความวุ่นวายของรถที่ผ่านไปผ่านมา ย่านหนึ่งของมุมตึกเป็นศูนย์รวมเด็กแว๊น

     "พวกแกไม่รู้หรือไงว่าแถวนี้ใครคุม" เสียงชายแปลกหน้าหนึ่งใน 2 คน เดินเข้ามายังมุมตึกพร้อมกับคำถามที่ทำให้คนที่อยู่กันก่อนพากันขำ

     "มีกันแค่ 2 คน คิดว่าพวกเราจะกลัวหรือไง"

     "ใครคุมเราไม่สน" พวกมันพากันหัวเราะชอบใจ ชายสองคนมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นนั้นพูดขึ้นมาก่อน

     "สงสัยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา"

     "เอาไงดีล่ะ" อีกคนหันมาถาม

     "คงต้องจัดการไม่งั้นหัวหน้ารู้โดนสวดแน่" ขณะที่ทั้งสองคนกำลังปรึกษากัน กลุ่มเด็กแว๊นที่อยู่ก่อนไม่สนใจ พากันรวมตัวหมายรุมทั้งสองคน ผ่านไปไม่ถึงนาที พวกเด็กแว๊นนอนสลบกันเป็นแถว

     "แถวนี้แก็งเวฟคุม ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่าได้รวมตัวทำเรื่องไม่ดีอีก" หนึ่งในสองคนพูดก่อนจะเดินจากไป พวกเด็กแว๊นพากันลุกขึ้นไม่กล้ามารวมตัวกันอีกเลย

     "ไปไหนมา" เสียงถามอย่างมีอำนาจ

     "ไปตรวจดูความเรียบร้อยมาครับหัวหน้า" หนึ่งในสองคนรายงาน

     "งั้นก็ดี แล้วมีใครเห็นรองหัวหน้าบ้างไหม" หัวหน้าถามถึงรองหัวหน้าลูกน้องคนสนิท

     "อยู่ที่เดิมครับหัวหน้า" คำว่าที่เดิมทำให้ผู้ที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าเข้าใจ พยักหน้าให้ลูกน้องเล็กน้อยก่อนเดินจากไป

     "พี แอบหลบอีกแล้วนะ" เมื่อเดินมาถึงที่หมายก็พบกับลูกน้องคนสนิท เอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี

     "เค นี่เอง นอกจากการเป็นหัวหน้าแล้ว นายยังเป็นตัวป่วนเวลาเราจะนอนด้วย" พีบ่นไม่จริงจังนัก เคฟังยิ้มแป้นไม่ได้นึกโกรธ เพราะรู้จักนิสัยใจคอกันดี

     "เราก็แค่อยากรู้ว่าตกลงใครเป็นหัวหน้าก็เท่านั้นเอง" อึ้งครับอึ้งพีได้ยินรีบลุกทันที แม้น้ำเสียงเพื่อนจะไม่ได้เปลี่ยนไปแต่คำพูดทำให้คนได้ยินใจคอไม่ดี คล้ายกับว่าตัวเองสบายยังไงยังงั้นเลย

     "ขอโทษนะเค วันนี้ไม่มีเรื่องอะไรเราก็เลยมาหลบมุมนะ"

     "คิดมากเพื่อนเราก็แค่แกล้งนายเท่านั้นแหละ" พีถอนหายใจรู้สึกโล่งอก เคยิ้มเล็กน้อยในอาการของเพื่อน

     "หัวหน้าครับ หัวหน้า" ทั้งสองคนหยุดการสนทนาเมื่อลูกน้องวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

     "มีอะไรเหรอแซด" เคถามสีหน้าปกติไม่มีแววตื่นเต้น พีมองอย่างทึ่งเหมือนทุกครั้ง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์อะไรก็ตาม เครับมือได้ดีเสมอ สมแล้วที่ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้า

     "ที่เขต 2 ลูกน้องเราถูกแก็งบอยรุมโจมตีครับ"

     "เข้าใจแล้ว" เคพยักหน้าให้ลูกน้อง แล้วชวนพีออกไป ทั้งคู่ขี่รถคู่ใจไปยังเขตที่ได้รับรายงาน พอมาถึงลูกน้องแก็งเวฟต่างดีใจที่หัวหน้ามา

     "หัวหน้ากับรองหัวหน้ามาแล้ว" ใครคนหนึ่งในกลุ่มร้องตะโกน

     "เฮ้ย ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็รีบไส้หัวเน่าๆ ของพวกแกไปซะ" พีจอดรถและเดินเข้ามาพูดอย่างไม่กลัวใคร แก็งตรงข้ามยังยืนเฉย แต่พอเห็นเคที่เดินตามหลังมาพวกมันก็ตัวสั่น รู้กิตติศัพท์ของหัวหน้าแก็งเวฟดี แต่ก็ถอยไม่ได้เมื่อหัวหน้าของตัวเองสั่งลุย

     "พวกแกยืนเฉยกันทำไม จัดการเลยสิ" เมื่อหัวหน้าสั่งมีหรือลูกน้องจะขัดข้องแม้จะกลัวแค่ไหนทุกคนก็พากันกรูเข้าไป

     "คิดสั้นเสียจริง" พีบ่นเล็กน้อยสงสารชะตากรรมของลูกน้องแก็งฝ่ายตรงข้าม ไม่ทันไรลูกน้องแก็งบอยก็ล้มลงไปนอนกองทีละคน บอยยืนมองลูกน้องตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์พลางบ่น

     "ไม่ได้ดั่งใจเลยเจ้าพวกเนี้ยะ"

     "อ้าวบอยอย่ามัวยืนนิ่งสิ อย่างนายคงไม่ต้องถึงเมื่อเคหรอก แค่เราก็พอ" พีที่ยืนดูเหตุการณ์เดินเข้ามาพูดไม่ห่างจากบอยนัก

     "อย่างแกหรือจะทำอะไรได้" บอยพูดจาเยาะเย้ยหวังให้อีกฝ่ายโมโห หากแต่พีกลับยิ้มเยาะในความคิดตื้นๆ ของคู่อริ แทนที่พีจะโมโหกลายเป็นบอยที่ไม่สามารถคุมอารมณ์ตัวเองได้

     "งั้นก็คงต้องเห็นดีกันหน่อย" ไม่พูดเปล่าบอยชักมีดสั้นออกมาหวังแทงคู่อริ พีหลบอย่างชิวเฉียด

     "โอ๊ย" เสียงบอยร้องลั่น

     "ว้าวแซกหน้าได้แต้ม" พีพูดติดตลก เมื่อตีเข้าหน้าผากฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง บอยรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก สั่งลูกน้องถอยกลับทันที

     "ฝากไว้ก่อนเถอะ" บอยพูดทิ้งท้ายอย่างอาฆาตแค้น

     "อย่าลืมมาถอนคืนล่ะ" พีตะโกนตามท้าย

     "มาดนิ่งเชียวนะเพื่อนเรา" เคเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนเอ่ยแซวอารมณ์ดี

     "ทำพูดเข้า หัวหน้านะตั้งหลายคนดูไม่เหนื่อยเลยนะ คนหรือซาตานกันแน่" พีแซวกลับ

     "ไม่รู้สิ รู้แต่ตอนนี้กลับได้แล้ว" เคชวนเพื่อนกลับแต่ก็ยังไม่ลืมลูกน้องหันไปถามด้วยความห่วงใย

     "พวกนายไม่เป็นไรมากใช่ไหม"

     "ครับหัวหน้า เล็กน้อยเดี๋ยวพวกผมพากันทำแผลเอง"

     "ระวังไว้หน่อยล่ะกัน"

     "ขอบคุณหัวหน้ามากครับ"

     "อืม" เคพูดเท่านั้นแล้วพยักหน้าให้พีอีกครั้ง เป็นอันรู้กันว่าต้องกลับ ทั้งคู่พากันขี่รถคู่ใจกลับออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     "หัวหน้าเราสุดยอดเลยนะ" หนึ่งในนั้นเอ่ยชม

     "แน่ล่ะ ไม่งั้นก็ไม่ใช่หัวหน้าแก็งเวฟนะสิ" เสียงอีกหลายคนเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมใจ