ความทรงจำ (Diary of Love)

1 มิ.ย. 2552 14.35 น.

  ลองย้อนนึกไปถึงเรื่องราวเมื่อสมัย ป.2 ในช่วงเทอมสอง ค่ำวันนั้นเป็นฤดูหนาว มีฝนตกปรอยๆ เมื่อ15 มกราคม 2542 เวลา 17.02 น. วันนี้ผมรู้สึกปวดหัว หายใจเริ่มติดขัด เริ่มรู้สึกมาแต่ช่วงเช้าแล้ว แต่ไม่ได้ใส่ใจกับมัน เพราะคิดว่าคงเป็นอาการจาก อากาศหนาวเฉยๆ ตกเย็นเริ่มรู้สึกว่า หนาวมากขึ้นและหายใจติดขัดมากขึ้นจนเวลาหกโมงเย๊น ซึ่งกำลังดูทีวีอยู่และกำลังจะหลับ ผมรู้สึกว่า ผมหายใจไม่ออก ความรู้สึกรับรู้สิ่งรอบข้างกำลังลดลง แม้เสียงทีวีก็เริ่มหดหายไป ได้แต่หายใจแผ่วๆ สอดส่ายสายตาไปรอบข้างก็ลำบากขึ้นทุกที แรงที่จะเรียกแม่ที่จะบอกว่าหายใจไม่ออกก็ไม่มี ซึ่งตอนนั้นแม่กำลังทำกับข้าวในครัว และแล้วความหวังก็เกิดขึ้น เมื่อพ่อกลับมาจากที่ทำงาน ผมได้ยินเสียงพ่อเรียก

"เอาน้ำมาให้พ่อกินหน่อยสิ ไหนวันนี้มีการบ้านอะไร  ทำเสร็จยัง เอามาให้พ่อดูหน่อยสิ"

แต่ว่าผมไม่มีแรงที่จะตอบแม้กระทั้งหายใจก็ยังลำบาก แล้วผมก็เห็นเงาลางๆ เดินมาเขย่าตัวของผมเบาๆ 

"ลูกพ่อเป็น อะไรหรือป่าว !!! " พ่อถามผมด้วยความตกใจ แต่ผมไม่ตอบ

"แม่... ลูกเป็นไรไม่รู้ คุณๆๆ ไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว ลูกตัวร้อนมาก รีบพาลูกไปโรงบาล มาๆๆๆ" 
 

จากนั้นผมก็รู้สึกได้ถึง มือสองข้างมาช้อนที่หลังของผม คงจะเป็นมือของพ่อที่อุ้มผมไป นั่งบนรถมอไซต์ โดนที่ผมนั่งตรงกลางแม่นั่งซ้อนท้าย พ่อเป็นคนขี่ โดนแม่เอาเสื้อกันฝนคลุมตัวผมไว้ ส่วนอีกชั้นเป็นผ้าห่มที่ห่มตัวผมไว้ 


บรรยากาศภายนอกบ้านหนาวเหน็บยิ่งนัก ลมพัดมาแต่ละที หนาวจับใจ อีกทั้งฝนที่ตกปรอยๆที่ต้องลงที่ผิวของผมก็เย็นจนสั่นสะท้าน ทำไมมันช่างทรมานถึงเพียงนี้ เมื่อไหร่จะถึงโรงพยาบาล หนาวเหลือเกิน เสียงหนึ่งที่ได้ยินตลอดเวลาคือแม่ของผม

"อย่าหลับนะลูก" แว่วๆ มาตลอดระยะทางที่เดินทาง

  แต่ความเจ็บปวด ความหนาวนั้นยิ่งทวีความรุนแรง เวลาที่ยาวนาน ระยะทางจากบ้านถึงโรงพยาบาล ผมคิดอยู่ในใจว่าเราจะรอดมั้ยคืนนี้ ผมเริ่มรู้สึกแน่นที่น่าอกมากขึ้น ต้องออกแรงหายใจมากขึ้น แล้วในที่สุดผมหายใจไม่ออก ความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของผมคือ ความหดหู่ เหมือนกำลังนั่งมองแสงดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า แสงสีแดงออกส้มๆเหมือนเป็นสีแห่งการจากลา ความเจ็บปวด ความหนาวเหน็บ ทำให้แทบไม่อยากจะฝืนทนหายใจต่อ แม้เปลือกตาก็แทบไม่อยากจะเปิดมันขึ้น ไม่ไหวแล้วจริงๆ เริ่มไม่รู้สึกถึงความหนาว ความเจ็บ รู้แต่เพียงว่าฝนนี้มันเริ่มเย็นฉ่ำเหลือเกิน และกลิ่นอายสายฝน ช่างยั่วยวนชวนให้หลับตานอนเสียจริง ............