Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Quest

  จุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตา

                        ''แย่แล้วนายหญิง''  

                                     หญิงสาวในชุดสีขาวส่งเสียงด้วยความหวาดกลัวมาตั้งแต่ไกล ทำเอาหญิงชราชุดขาวสะดุ้งเฮือก  รอบๆกายของหล่อนมีหญิงในชุดขาวแบบเดียวกัน อีกหลายคน  พวกเธอทั้งหมดสีหน้าอาการเดียวกัน  อาการหวาดกลัวทำให้พวกเธอลุกลี้ลุกลน มือไม้สั่น บ้างก็สวดมนต์ขอชีวิตกับเทพเจ้า บ้างก็บ่นงึมงำ

                    ''มัวชักช้ ทำอะไรกันอยู่ พวกมันมากันจะถึงอยู่แล้  พวกเจ้าก็รู้ว่าจะต้องทำอะไร''

                                      หญิงชราพูดขึ้น  หญิงสาวต่างเงยหน้ามองนางอย่างชื่นชม พลางนึกขึ้นได้ ในสิ่งที่นางพูด  มันคือสิ่งที่ดีที่สุดในสถานการณ์แบบนี้  ''เร็วเข้าสิ  ไปห้องผนึกกัน''

                                         หญิงชราสาวเท้าเดินนำหญิงสาวคนอื่นๆออกไปทางด้านหลังของห้องนั่น  ความเร็วของนางแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นความเร็วของหญิงชราคนหนึ่ง   นางเดินต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน เดินขึ้นบันไดด้านหน้า มุ่งสู่ห้องผนึก พลางหันดูเหล่าสาวๆที่เหลือที่ตามนางมา  พวกหล่อนก็ตามนางมาติดๆเหมือนกัน  หญิงชราหันกลับไป เปิดประตูห้องผนึก ในนั้นมีบรรยากาศที่ทำให้คนที่เห็นมัน ต่างก็หลงไหลในความสวยงามของมัน พื้นผนังห้องทาด้วยสีขาวประกายเพชร  ใจกลางห้องมีสัญลักษณ์คล้ายปีกของนกคู่กันอยู่ หญิงชรายืนพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปบอกพวกสาวๆให้พร้อม พวกนางจะทำการปดผนึกบางอย่างกันในห้องนี้

                    ------------------------------------------------------------------

                                         ภายนอกห้องผนึก ออกมาเป็นวิหารสีขาวขนาดใหญ่  เวลานี้เป็นเวลากลางคืน ไร้ซึ่งแสงของดวงอาทิตย์ ยิ่งกว่านั่นคืนนี้ยังเป็นคืนเดือนมืด บรรยากาศรอบๆวิหารจึงน่ากลัว แทบไม่มีผู้ใดกล้าย่ำกลายเข้ามา  ทุกสิ่งทุกอย่างมืดไปหมด มีเพียงแสงจากคบเพลิงที่เหล่าทหารเฝ้าวิหาร จุดเพื่อไล่ความมืดเท่านั่น ใกล้ๆกับจุดที่ทหารจุดคบเพลิงจุดหนึ่ง ด้านหน้าของวิหาร มีศพทหารนอนเกื่อนกราด ทหารบางคนยังร้องโอดโยด้วยความเจ็บปวด เป็นสิ่งบ่งบอกว่าพวกทหารเหล่านั้นเพิ่งโดนทำร้ายได้ไม่นาน 

                       ''อ้ากกกกกกก!!!!!!!!!''

                                     เสียงทหารด้านในวิหารกรีดร้อง แย่กว่านั่นผู้ที่เป็นตัวการ ทำให้เหล่าทหารกรีดร้องยังยืนอยู่ข้างๆศพผู้เคราะห์ร้าย   ผู้นั่นสวมผ้าคลุมปิดหน้าสีดำ ในมือถึงดาบอาบเลือดทั้งสองมือ ความยาวของดาบไม่มากนัก ท่ายืนห้าวๆบ่งบอกความเป็นชายของเขา  เขายืนรอทหารที่จะมาอีกกลุ่มหนึ่ง  ซึ่งเสียงฝีเท้าของคนพวกนั้นกำลังใกล้ดข้ามาอย่างรวดเร็ว   ชายผู้บุกรุกหันไปทางต้นกำเนิดเสียงทันที   สีหน้าแรกที่ชายคนนั้นได้เห็นจากทหารกลุ่มใหม่คือ สีหน้าของความหวาดกลัวบนความตกใจ  พวกทหารกลุ่มใหม่ไม่รอช้ารีบเอาอาวุธประจำตัวออกมาตั้งท่าเชิงเตรียมพร้อมก่อนที่ชายผู้บุกรุกจะเดินเข้ามาหา

                        ''ยอมมอบตัวซะ โทษหนักจะกลายเป็นเบา''

                                     ชายผู้บุกรุกไม่สนใจคนพูดของหัวหน้าทหาร เขาเดินมาทางกลุ่มทหารช้าๆ พวกทหารต่างถอยเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ  ''เจ้าคิดจะทำอะไรมิทราบ''

                                     แทนคำตอบ ชายผู้บุกรุกฟันทหารที่ใกล้มือที่สุด แล้วยิ้มเยาะให้หัวหน้าทหารที่กำลังตกใจในภาพที่เห็น คือลูกน้องของตัวล้มลงนอนอาบเลือดของตน  

                               ''ก็ทำอย่างนี้ไง''

                               ''ฆ่ามัน!!!!!!!''

                                       พวกทหารพุ่งเข้าหาชายผู้บุกรุกตามคำสั่ง ส่วนเขาได้เตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงสามารถหลบการโจมตีของพวกทหารได้ และปัดอาวุธที่มุ่งมาทางตน ก่อนที่จะสังหารเจ้าของอาวุธตายตามชายคนแรก    

                                ''บ้าน่ะ''

                                        หัวหน้าทหารอุทานด้วยความแปลกใจที่ชายผู้บุกรุกสามารถปัดเพลงดาบที่ในหมู่ทหารเฝ้าวิหารไม่มีใครรอดพ้นความพ่ายแพ้ไปได้  หัวหน้าทหารรีบกระโดดถอยออกมาก่อนจะเห็นลูกน้องอีก 2 คนโดนฟัน  

                                 ''ตาแกแล้ว หัวหน้าทหาร''

                                        สิ้นเสียงของชายผู้บุกรุก หัวหน้าทหารกระเด็นถอยหลังเพราะแรงถีบของผู้บุกรุก หัวหน้าทหารล้มกลิ้งไปไกล ก่อนรีบลุกขึ้นเช็ดเลือดที่อาบปาก  ชายผู้บุกรุกยิ้มที่มุมปากแสดงกิริยาเยาะเย้ยออกมา  หัวหน้าทหารเริ่มโกรธ เขาควงดาบเป็นวง2-3รอบ  ก่อนพุ่งไปหาผู้บุกรุก

                                 ''มาแล้วสินะ''

                                       หัวหน้าทหารฟันผู้บุกรุกทันทีแต่ร่างของผู้บุกรุกเปลี่ยนไปเป็นอากาศธาตุ หัวห้าทหารรีบหมุนตัวกลับ เสียงโลหะประทะกัน  ดาบของผู้บุกรุกถูกดาบของหัวหน้าทหารกันไม่ให้โดนเจ้านายของมัน ผู้บุกรุกเริ่มออกเพลงดาบเป็นเพลงดาบที่รวดเร็วและน่ากลัว ดาบของผูบุกรุกเริ่มได้ดื่มเลือดของหัวหน้าทหารจนเต็มคมดาบ ชายผู้บุกรุกกลับหลังหัน แล้วเดินเข้าไปด้านในวิหารของวิหารใน ปล่อยให้ร่างอันปวกเปียกของหัวหน้าทหารค่อยๆล้มลงไปช้าๆ

                                     ''ไลล่าใช้คาถาปกป้องแห่งแสง   มิเชลใช้คาถาไร้เงา  จีนี่ใช้คาถาขออนุญาตแห่งแสง  ส่วนพวกที่เหลือใช้คาถาพื้นที่แห่งแสง''

                                        หญิงชราชุดขาวออกคำสั่ง พวกสาวๆก็ทำตาม พวกหล่อนเริ่มท่องคาถาที่ได้รับมอบหมายทันที ทำให้ภายในห้องผนึกสว่างจ้าด้วยแสงสีขาว สัญลักษณ์รูปร่างคล้ายปีกหงค์คู่เรื่มเปล่งแสง หญิงชราก็เริ่มท่องคาถาปลดผนึกทันที สัญลักษณ์ใจกลางห้องเปล่งแสงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สักพักแสงสีขาวทั้งหมดก็ค่อยๆมารวมกันใจกลางห้องเหนือสัญลักษณ์ปีกคู่  แสงสีขาวค่อยๆแปลเปลี่ยนรูปร่างเป็นทรงยาวคล้ายด้ามหอก ก่อนที่จะมีรายละเอียดเพิ่มเติมที่ด้านบนและล่าง หญิงชรารีบคว้ามันมาไว้ในมือ แสงสีขาวแตกกระจายทำให้สามารถมองเห็นมันชัดขึ้น มันเป็นคทาสีขาวเพชร ส่วนบนของมันมีอัญมณีสีแดงทรงข้าวหลามตัดอยู่ระหว่างปีกคู่สีขาวโพลนหิมะ ลงมาจากส่วนหัวของคทาเป็นรองหัวสีทอง ส่วนล่างของมันมีลักษณะมน แต่มีอัญมญีสีแดงทรงสามเหลี่ยมยอดลงเป็นปลายคทา พวกผู้หญิงทั้งหมดต่างตะลึงกับสิ่งที่พวกนางคอยเฝ้าอยู่ตลอดมา จนลืมว่าตอนนี้กำลังเกิดการบุกรุก   

           ปัง!!!ๆๆๆๆ 

                                        เสียงดังมาจากประตู เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ผู้บุกรุกได้บุกมาถึงหน้าห้องผนึกแล้ว ความกลัวค่อยๆกลับมายังใจของพวกผู้หญิงอีกครั้ง ที่เครียดที่สุดคือหญิงชรา เธอพยายามครุ่นคิดถึงวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ เธอหันไปมองพวกสาวๆครู่หนึ่งก่อนคิดขึ้นมาได้

                                      ''ไลล่า เจ้าจงพาเพื่อนๆของเจ้าหนีออกไปทางหลังวิหาร ข้าจะล่อมันไว้ให้เอง''

                                      หญิงสาวคนที่มีนามว่า ''ไลล่า'' สะดุ้งและเริ่มเรียกสติคืนได้ เธอหันไปทางหญิงชราช้าๆ พยายามคิดทบทวนคำพูดของหญิงชรา

                                      ''แต่ว่า...''

                                      ''ไม่มีแต่ ไล่ล่า ข้าจะล่อไว้ให้ จงเอาคทาแห่งนางฟ้า ไปซ่อนให้พ้นจากเงื้อมมือพวกปิศาจร้าย ไม่ต้องเป็นห่วงข้า   เอาไปสิ''

                                        ไลล่ารับคทาจากหญิงชราก่อนรีบพาเพื่อนๆของหล่อนวิ่งออกไปทางประตูหลังของห้องผนึก  ทิ้งหญิงชราให้รับชะตากรรมของนาง ภายในใจของไลล่าก็เจ็บปวด แต่ภารกิจต้องมาก่อนเสมอ เธอคิดอย่างนั่น   พวกสาวๆวิ่งผ่านประตูออกไป หญิงชราเห็นดังนั้นจึงเสกคาถาให้ประตูปิดและผนึกให้มันล็อคโดยที่มีนางเท่านั่นที่จะปลดผนึกมันได้

                                        ชาบผู้บุกรุกก้าวเข้ามาด้านในห้องผนึก เหยียบเศษประตูทั้งพังเพราะแรงผลัก  ไม่มีความหวาดกลัวในแววตาของหญิงชรา ทำให้ชายผูบุกรุกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาสำรวจด้านในห้องผนึกโดยไม่สนใจว่าหญิงชรายืนอยู่ตรงนั้น เพราะเจาคิดว่า ยายแก่คนนี้คงจะไร้พิษสงอะไร ชายผู้บุกรุกเริ่มมีอาการเคือง เขาแสดงออกมาทางเสียงถอนหายใจในความรำคาญ ก่อนหันไปหาหญิงชรา

                                        ''คทานางฟ้า อยู่ไหน!''

                                         หญิงชราตะแคงศีรษะเล็กน้อย มุมปากของหล่อนยิ้มเยาะเขา ทำให้ชายผู้บุกรุกโมโหขึ้นไปอีก   เขาถอนหายใจอีกทีก่อนเอาดาบมาจ่อคอหญิงชรา

                                        ''มันอยู่ไหน!''

                                        ''ก็หาลองดูสิ''

                                         หญิงชรายั่วโมโหผู้บุกรุก เขาเริ่มจะบ้าคลั่งด้วยความโกรธ

                                         ''บอกมานะ ไอ้แก่ ไม่งั้น ดาบของข้าจะดื่มเลือดจากคอแก!!''

                                         ทันใดนั้นเองร่างของชายผู้บุกรุกกระเด็นถอยหลัง ก็ล้มลุกคลุกคลานบนพื้นห้องผนึก เขารีบลุกขึ้นมองหน้าหญิงชราอย่างโกรธแค้น หญิงชราอยู่ในท่าเตรียมพร้อม หล่อนถืมคทาสีทองไว้ในมือ มันต่างคทานางฟ้า เพราะมันไม่มีปีก และอัญมณีด้านบนมีสีเขียวมรกต  ชายผู้บุกรุกบุกเข้าไปใหม่ หญิงชราร่ายเวทมนต์โล่วิเศษญ์ไว้ระหว่างตนกับชายผู้บุกรุก เขาวิ่งชนโล่วิเศษณ์ของหญิงชรา ล้มเซไปอีกรอบ

                                       ฉึก!!!!!!

                                         ดาบทะลุอกของหญิงชราจากด้านหลัง เลือดสีแดงสดออกมาจากอกของหญิงชรา หล่อนมองไปที่ชายผู้บุกรุก เขาไม่ได้อยู่ตรงนั่นอีกต่อไปแล้ว  เขามาอยู่ด้านหลังของหญิงชราในพริบตาเดียว สีหน้าของหญิงชราบ่นบอกถึงความเจ็บปวด

                                          ''นี่มัน วิชาของพวกเผ่าดาร์ก  แกมันเป็นพวกดาร์ก  พวกที่ทรยศแผ่นดินเกิด''

                                          ''แล้วหนักหัวใครไม่ทราบ  อีกหน่อยแกก็จะไปเฝ้าเทพที่แกเคารพนักเคารพหนา อย่าอวดรู้อะไรให้มากนักเลย''

                                          ''ข้าขอทำนาย พวกดาร์กจะต้องสูญพันธ์ จะมีอัศวินมาจากดินแดนอันห่างไกล มาทำลายพวกเจ้า ขอให้คำทำนายนี้เป็นจริงเถิด!!!!''

                                           เสียงคำพูดสุดท้ายของหญิงชราดังสนั่นทั่วทั้งแผ่นดิน ผู้คนได้ยินหมดทุกคน พื้นปฐพีสั่นสะเทือน  ทำเอาชายผู้บุกรุกมองหญิงชราอย่าโกรธแค้นมากที่สุดตั้งแต่ที่เคยโกรธมา เขาดึงดาบออกจากร่างของหญิงชรา หล่อนลงล้มตายสนิททันที ชายผู้บุกรุกรำคามอย่างบ้าคลั่งเมื่อพบว่าคทานางฟ้าได้หายไปแล้วและประตูที่จะพาออกไปด้านหลังวิหารก็ถูกผนึกปิดตายไม่สามารถเปิดออกได้