บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

     ลมเย็นๆพัดกระทบหน้าของหญิงสาวที่ยังคงไม่ได้สติ...บัดนี้เธอได้ขึ้นมาอยู่ชั้นบนสุดของหอประชุม...มือและเท้าถูกล่ามโซ่ตรึงกับเสาขนาดใหญ่กลางดาดฟ้า... หูของเธอได้ยินเสียงของดนตรีที่บรรเลงอย่างแสนเศร้า...เสียงของไวโอลิน ทำให้ตาทั้งสองข้างของนียา เริ่มกระพริบถี่ขึ้น จนในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว...

               

 

     นียาที่พึ่งฟื้นหันไปมองทางต้นเสียง ใครกันนะที่บรรเลงเพลงได้เศร้าขนาดนี้...ใครกันที่จับเธอมา...หญิงสาวสะบัดหัวเพื่อไล่ความมึนงง และก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เล่นไวโอลินเมื่อครู่ ตอนนี้ได้มายืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว

               

 

"ไง....นียา  โดนแค่นี้ สำออยไปหน่อยมั่ง" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น นียาเงยหน้าขึ้นมาสบตา ก็ต้องตกใจ...ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้  นี่เธอกำลังตาฝาดใช่ไหม...คนตรงหน้าต้องไม่ใช่ลูกปลา!!!

               

 

"ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอ...ทำไม! คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าจะเป็นฉัน..." ลูกปลาเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน มือเรียวลูบไล้ไปที่ใบหน้าของนียาอย่างอ่อนโยน แต่แล้ว...

               

 

     เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!!

               

 

     ลูกปลาใช้มือที่ลูบหน้าฉันเมื่อกี้...ตบซ้ำอย่างแรง พร้อมกับกระชากผมฉันให้หันไปสบตากับเธอ...เลือดสดๆกำลังไหลออกมาจากมุมปาก...ความเจ็บถาโถมเข้ามาทันที  เจ็บแค่นี้ฉันทนได้ แต่..หัวใจล่ะ...มันย่อยยับไม่มีชิ้นดี!!

               

 

"เป็นไงล่ะ เจ็บสินะ...แต่แกจะไม่โดนแค่นี้หรอก..ถ้าเทียบกับฉัน มันยังน้อยไป!" ลูกปลาตะคอกใส่หน้าฉัน สายตาของเธอดูเศร้าลงแค่เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก็กลับมาเกรี้ยวกราดเช่นเดิม

               

 

"ฉันจะทำให้แกรู้สึกเจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกในนีอีกเลย..." น้ำเสียงเย็นชาของลูกปลา ไม่ได้ทำให้ฉันตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ฉันมองลูกปลาอย่างไม่เข้าใจ...นี่ไม่ใช่ลูกปลาที่ฉันรู้จัก..อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไป...ลูกปลา

               

 

"ลูกปลา...เธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน แต่ทำ...."

               

 

"หุบปากซะ! ฮึ เพื่อนงั้นเหรอ...ถ้าแกเป็นเพื่อนฉันจริงๆ แล้วแกมาแย่งคนรักของฉันไปทำไม...แกแย่งพี่เต็งหนึ่ง..ทำไม...ฮึก  ฮือออๆๆ" ลูกปลาปล่อยมือออกจากหัวของฉัน เธอร้องไห้โฮอย่างไม่อาย..ความรู้สึกของลูกปลาอยู่ใกล้ฉันแค่นี้...แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้...ฉันมันเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่อง..สมควรแล้วที่ต้องโดนแบบนี้

               

 

"ละ...ลูกปลา...ฉัน..."

               

 

"ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ทำไมแกต้องเข้ามาในชีวิตของเขา..ฉันรู้..รู้ดี ตอนที่เจอแกครั้งแรก ฉันเห็นแววตาที่แกมองเขา...และฉันก็รู้...ทำไม..คิดจะหาคนมาดามใจหรือไง หา!แกมันก็แค่คนอ่อนแอ โดนมือกีตาร์ทิ้งแค่นี้ถึงกับลาออกจากวง...แกมันไร้สมอง!!!" ลูกปลาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยัน สิ่งที่ลูกปลาพูดทำให้ฉันตกใจ

               

 

"แกรู้..." ฉันเอ่ยถามขึ้นอย่างแผ่วเบา

               

 

"ใช่...แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะ... สิ่งที่แกควรรู้ก็คือ พี่เต็งหนึ่ง คือความรักเดียวที่ฉันมีอยู่! ฉันยอมแลกทุกอย่างที่ฉันมีเพื่อเขา! ทั้งยอมทำร้ายหัวใจพี่เบียร์ ยอมทำร้ายหัวใจตัวเองมานักต่อนัก ยอมแม้กระทั่ง..กำจัดแกให้ออกไปจากโลกนี้...ขอเพียงให้เขาอยู่เคียงข้างฉันก็พอ..แต่เป็นเพราะแก!  แกพรากเขาไปจากฉัน ฉันไม่ยอมหรอกนะ รู้ไหม..ถ้าไม่มีเขา ชีวิตฉันก็อยู่ไม่ได้ เพราะฉะนั้น แกอย่าอยู่เป็นมารหัวใจฉันอีกเลย..."

               

 

ลูกปลาพูดพร่ำอย่างขาดสติ  เธอเดินห่างออกจากฉันไปประมาณสิบก้าว และเมื่อเธอหันมาเผชิญหน้า..ตัวของฉันก็แข็งทื่อ ลมหายใจเริ่มติดขัด ฉันตกใจถึงขีดสุด เมื่อในมือของลูกปลามี'ปืน!!!' และกำลังเล็งมาทางฉัน

               

 

"ลาก่อน...นียาเพื่อนรัก" พูดจบ ลูกปลาก็...

               

 

     ปัง!! ปัง!!!

               

 

     เงียบ....ทุกอย่างรอบข้างเงียบไปหมด..หรือว่าฉันตายแล้ว.. แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บล่ะ แล้วนี่อะไรนิ่มๆเนี่ย...คงไม่ใช่หมอนหรอกมั้ง แต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...ฉันหลับตาปี๋เพราะความกลัว  แทนที่ฉันจะถูกยิง กลับได้รับอ้อมกอดจากใครบางคน....ใครคนนั้นที่ฉันรัก...แต่แล้วโลกก็ต้องหยุดหมุนเพราะ!

               

 

"พี่เต็ง!!" ฉันแผดเสียงร้องอย่างตกใจ...ใช่....อ้อมกอดนี้ เป็นของเขานั่นเอง...และเสียงปืนเมื่อกี้...หรือว่า!!!

               

 

"จำได้แล้วสินะ นียา..." เต็งหนึ่งพูดขึ้นเผยรอยยิ้มอย่างสบายใจ แต่แล้ว..อ้อมแขนที่โอบกอดฉัน เริ่มคลายออกอย่างๆช้า ร่างของเขาล้มลง....ฉันมองภาพนั้นอย่างตกใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมือและเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่...

               

 

"มะ...ไม่จริง!ฉันไม่ได้ทำ! ฉะ...ฉันไม่ได้ทำ!  ไม่!!" ลูกปลาร้องตะโกนพลางส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ ในขณะที่ขาของเธอนั้น กำลังก้าวถอยหลังไปอย่างช้าๆ...เบื้องหลังของลูกปลาคือบันไดหนีไฟ...และอีกไม่กี่ก้าวถอยหลังนั้น...

               

 

"ลูกปลาอย่า!! " ฉันตะโกนขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้ลูกปลาก้าวถอยหลัง แต่ก็ช้าไป...

               

 

     กรี๊ดดดด!! ตุ๊บ! ตุ๊บ! พึ่บ!!

               

 

     เสียงกรีดร้องของลูกปลาทำให้ฉัน หัวใจแทบหยุดเต้น.... ร่างบางกลิ้งตกบันไดอย่างรวดเร็ว ศีรษะของเธอฟาดเข้าที่ราวบันไดอย่างแรง ส่งผลให้เธอหมดสติทันที

               

 

"ลูกปลา!!" เฟิร์น โซดา เอ็ม และไอซ์ มาถึงเหตูการณ์พอดี เฟิร์นและโซดาถลาเข้าไปหาร่างของลูกปลาทันที เอ็มและไอซ์มองอย่างตกตะลึง เอ็มตั้งสติได้ก็รีบโทรเรียกรถพยาบาล ในขณะที่ไอซ์รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว และเขาก็ต้องช็อค...

               

 

"นียา!!" ไอซ์เรียกชื่อเพื่อนอย่างตกใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาร่างบางที่นั่งเหมือนคนไร้สติ

               

 

"ชะ..ช่วยพี่..เต็ง...ก่อน พะ..พี่เขาถูกยิง..ไม่ต้อง..หะ..ห่วงฉัน" แต่ละคำที่ออกมาช่างยากเย็น ฉันเริ่มมองเห็นร่างของเต็งหนึ่งพร่ามัว และแล้ว ดวงตาปิดลงพร้องกับสติสัมปชัญญะที่ดับวูบไม่รับรู้อะไรอีก...

 

               

 

 

     บทเพลงรัก..อันแสนไพเราะ ได้ลอยเข้ามาในโสตประสาทของฉัน... ใครกันนะที่บรรเลงได้เพราะขนาดนี้... อยากเห็นหน้าคนๆนั้นจังเลย...ฉันเดินเข้าไปใกล้พอประมาณเพื่อต้องการเห็นหน้าคนเล่นดนตรีแต่แล้ว..เขาก็ยืนขึ้น...เสียงดนตรีได้หยุดลง ความเงียบเข้าครอบงำ...และเมื่อฉันได้สังเกตคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน หัวใจของฉันก็ต้องพองโต...ร่างสูงที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี..แขนของฉันกำลังจะเอื้อมไปคว้าเขาไว้...แต่ความรู้สึกแปลกๆก็เกิดขึ้น... เขากำลังจะไกลออกไปทุกที...ไม่ว่าจะพยามยามไขว่คว้าเท่าไหร่ ก็เอื้อมไม่ถึง...ไกลออกไป...ไกลออกไป...

               

 

"พี่เต็ง...อย่าไป!" ฉันสะดุ้งตื่นทันที แขนทั้งสองคว้าได้เพียงความว่างเปล่า... โซดาที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ

               

 

" ฟื้นแล้วเหรอนียา...ฉันเป็นห่วงแกมากเลยนะ เป็นยังไงมั่ง หายเจ็บแผลหรือยัง" โซดาพูดด้วยความเป็นห่วง ฉันมองผ้าพันแผลที่ข้อมือและเท้า มันเป็นแผลที่เกิดจากโซ่นั่นเอง..แต่เจ็บแค่นี้ก็ดีกว่าโดนยิง...โดนยิง!!

               

 

"พี่เต็งหนึ่งล่ะโซดา...เขาอยู่ที่ไหน" เมื่อนึกถึงคนที่ช่วยเอาไว้ น้ำตาก็พานจะไหลออกมา

               

 

"อะ...เอ่อ..เขาอยู่... " โซดารู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ จึงพูดออกมาไม่ได้...ฉันทนไม่ไหว...ดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อมือ และวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

               

 

     ฉันวิ่งออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าห้องของเต็งหนึ่งอยู่ที่ไหน ฉันส่งเสียงเรียกชื่อเขา และเปิดประตูเข้าไปดูแทบทุกห้องอย่างบ้าคลั่ง... หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ...จนต้องยืนหอบ เพราะความเหนื่อย

               

 

      เสียงตึงตังของเหล่าพยาบาลและหมอ สร้างความชุลมุนแก่สายตาของฉันมาก...พวกเขาช่วยกันเคลื่อนย้ายเครื่องมือต่างๆมากมาย เข้าไปในห้องห้องหนึ่ง...แต่บุคคลที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้น เรียกความสนใจจากฉันทันที...นั่นมัน คุณแม่ของพี่เต็งนี่หน่า....

               

 

" สวัสดีค่ะ..คุณป้า ทำไมดูท่าทางรีบๆกัน..." ฉันเดินเข้าไปหาคุณป้าอย่างรวดเร็ว

               

 

"นียา...หนูนียาใช่ไหมลูก...ฮืออๆๆๆ" แม่ของเต็งหนึ่งดึงฉันเข้าไปกอด และร้องไห้โอออกมา

               

 

"ค่ะ...คุณป้าทำใจดีๆไว้นะคะ เขาแค่โดนยิง...และต้องไม่เป็นอะไร" ฉันกอดปลอบ พลางย้ำอย่างให้กำลังใจ แต่คุณป้ากลับส่ายหน้า

               

 

"หนูยังไม่รู้สินะ...เต็งหนึ่ง...เป็นมะเร็งในเม็ดเลือด!" เหมือนฟ้าผ่ากลางหัว ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะ ร่างกายแข็งทื่อจนเห็นได้ชัด น้ำที่ขอบตากำลังเอ่อล้น สุดท้าย...ก็ต้องไหลรินลงมา...ใจมันจะขาดให้ได้เลย

               

 

"มะ...ไม่จริงใช่ไหมคะ..คุณป้าล้อนียาเล่นใช่ไหม..." ฉันถามด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก

               

 

"เต็งหนึ่ง...ไอเป็นเลือด แล้วก็ช็อคหมดสติไป ตอนแรกไม่หายใจไปนาทีกว่าๆ แต่หมอปั๊มหัวใจไว้ได้ทัน..." คุณป้าพูดขึ้น น้ำตาไหลออกมา

               

 

     นี่มันเกิดอะไรขึ้น...นายเป็นอะไรกันแน่... อย่าพึ่งนะเต็งหนึ่ง...รอฉันก่อนนะ...ฉันจะเอื้อมมือไปคว้านายเดี๋ยวนี้แหละ....

               

 

     เพื่อนทุกคนวิ่งเข้ามาหาฉันที่หน้าห้อง...ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา ทุกคนได้แต่ยืนภาวนาในสิ่งที่คิด...และในจังหวะเดียวกัน ประตูห้องก็เปิดออก... คุณหมอและพยาบาลต่างทยอยกันเดินออกมา ฉันรีบวิ่งเข้าไปขวางทางคุณหมอทันที

               

 

"เต็งหนึ่งเป็นยังไงบ้างคะหมอ..."  ฉันถามออกไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่า

               

 

"ทางเราช่วยจนถึงที่สุดแล้ว...เขาเสียเลือดมากเกินไป...ขึ้นอยู่กับว่า เขาจะทนพิษบาดแผลได้หรือไม่... ผมว่าคุณรีบเข้าไปเถอะ เวลา..คงเหลือไม่มาก"

               

 

     เหมือนตัวเองถูกเหวี่ยงออกจากวงโคจรของโลกทันที มือไม้ฉันพานอ่อนหมดแรง...ไม่ว่าคุณหมอหรือคุณป้าจะพูดอะไร ฉันก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว...ฉันวิ่งเข้าไปที่ห้องตามที่คุณหมอบอกอย่างรวดเร็ว...

               

 

     ฉันก้าวเดินเข้าไปหาเต็งหนึ่งที่มีสายระโยงระยางเต็มตัว และนอนหลับไม่รู้เรื่อง...บนหัวของเขาตอนนี้มีหมวกสีเขียวๆคลุมศีรษะ มันคงจะเป็นผ้าปลอดเชื้อ..คุณป้าเดินเข้ามาตามหลังติดๆ ในมือมีเสื้อคลุมสีเขียวมาสวมใส่ให้ฉัน

               

 

"โธ่...เต็งหนึ่งลูกแม่...ฮึก  ฮือออๆๆ" คุณป้าก้มหน้าร้องไห้โฮอย่างไม่อาย มีแต่ฉันที่แม้แต่น้ำตาสักหยดก็ไม่มี...เพราะยังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น...

               

 

"อย่าร้องไห้เลยนะคะ...เขายังไม่เป็นไรสักหน่อย" ฉันพูดอย่างไม่ละสายตาไปจากเต็งหนึ่ง...คุณป้าเดินอ้อมไปที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนที่จะเปิดลิ้นชักออกมา แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งให้ฉัน... ของสิ่งนั้นก็คือ โทรศัพท์มือถือของเขา...ฉันรับมันมาอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ไม่ว่าใครจะทำอะไรฉันก็ไม่เข้าใจทั้งนั้น...แค่เวลาไม่กี่วันที่ฉันไม่เจอเขา...แต่พอมาเจอ เขาก็เป็นแบบนี้แล้ว...มาอยู่ในที่ๆต่างออกไปมีทั้งเครื่องช่วยหายใจและเครื่องอีซีจี....

               

 

"เต็งหนึ่งเขาฝากไว้กับป้า..เพื่อให้ป้ามอบให้หนู" คุณป้าพูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปจูบหน้าผากลูกชายอย่างรักใคร่

               

 

"แม่รักลูกนะ เต็งหนึ่ง...รักเท่าชีวิต...เด็กดีของแม่" พูดจบคุณป้าก็เดินจากไป...ทิ้งฉันไว้กับเต็งหนึ่ง ฉันนั่งมองหน้าที่ซีดขาวของเขาอย่างเหม่อเลย...และตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูและกดเข้าไปที่คลังภาพ...ฉันกดไล่ดูอย่างช้าๆ ในโทรศัพท์ของเขามีแต่รูปของฉันเต็มไปหมด...ทุกๆอิริยาบถต่างๆ เขาแอบถ่ายฉันเหรอ...เมื่อดูจนครบก็เปลี่ยนไปหมวดมิวสิค...พอกดฟังแต่เพลงนั้น..คือเพลงที่ฉันชอบทั้งนั้น ทุกบทเพลงที่อยู่ในความทรงจำ...เมื่อฟังครบทุกเพลงแล้วก็เหลือหมวดสุดท้าย...วิดีโอ...ฉันกดเข้าไปด้วยมือที่สั่นเทา ในหมวดนั้นมีอยู่แค่ไฟล์เดียวเท่านั้น...ฉันจึงกด Play ทันที....

 

 

===============