ขวัญใจ

ตอนที่ 4 แขก(ไม่ได้)รับเชิญ

“คุณขวัญใจครับ คุณขวัญใจ”

 

หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยอาการงัวเงียเต็มที

 

“ตื่นได้แล้วครับ ผมเอารถมารับแล้ว”

 

เมื่อสายตาปรับกับแสงได้แล้ว หญิงสาวก็บ่นอุบอิบ

 

“แหมกำลังจะถึงช็อตเด็ดพอดี คุณทหารล่ะก็ ไม่น่าโผล่มาขัดจังหวะตอนนี้เลย ให้ตายสิน่า”

 

“กำลังฝันดีอยู่ล่ะสิครับ เห็นนอนยิ้มหวาน น้ำลายยืดเป็นทางเชียว”

“หยาบคายนะคะเนี่ยคุณทหาร ก็แหม รอจนรากจะงอกอยู่แล้วเนี่ย ขอนิดนึงค่ะนิดนึง ว่าแต่ไหนล่ะคะรถที่ว่า”

 

“นี่งัยครับ จอดอยู่ทางนี้”

 

ขวัญใจมองตามปลายนิ้วมือที่นายทหารหนุ่มกำลังชี้ให้ดู

“หา เอางี้เลยเหรอ นี่คุณทหารจะไปส่งฉันด้วยรถนี่จริงๆเหรอคะเนี่ย มันดูขลังไปมั๊ยคะเนี่ย”

 

ขวัญใจทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่อยากเชื่อ

 

พลทหารโยธาหัวเราะ ก่อนพูดขึ้นว่า

 

“เปล่าหรอกครับ ผมล้อเล่น คันโน้นต่างหากล่ะ”

“แหม คันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะต้องวิ่งหลบลูกระเบิดไปพร้อมกับกองทัพทหารซะแล้ว”

 

“แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ถ้าคุณขวัญใจต้องการเป็นอาสาสมัคร ทางค่ายก็ยินดีรับนะครับ”

 

“แหะๆ ขอบ๊ายบายดีกว่าค่ะคุณทหาร คือฉันยังไม่อยากกิน M-79 แทนข้าวสวยเท่าไหร่”

“ฮ่าๆๆ ครับ ว่าแต่ ไปกันหรือยังครับเนี่ย เดี๋ยวถ้าช้ากว่านี้ ผมเกรงว่าผู้บังคับบัญชาอาจจะมีงานให้ผมทำนะครับ”

 

“อ้อ งั้นไปกันเลยดีกว่าค่ะ ไปค่ะๆ คุณทหาร”

 

พูดจบขวัญใจก็เดินตามหลังพลทหารหนุ่มไปติดๆ พลางนึกในใจ

 

"แหมในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีแฝงอยู่นะเนี่ย วันนี้ได้เจอคุณทหารใจดี แถมยังได้นั่งรถกลับฟรีอีกแน่ะเรา โชคดีเป็นบ้าเลย ยัยขวัญเอ๊ย"

 

ในที่สุดขวัญใจก็เดินทางกลับมาถึงหอพักอย่างปลอดภัย

 

หญิงสาวกล่าวขอบคุณพลทหารโยธา ก่อนชายหนุ่มจะล่ำลากลับไป เขายังแถมท้ายไว้ด้วยว่า

 

“เมื่อไหร่ที่คุณต้องการเป็นอาสาสมัครป้องกันภัยแผ่นดิน ก็บอกผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับคุณขวัญใจ ทางเรายินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่งครับ”

หญิงสาวได้แต่ยิ้มนิดๆเป็นเชิงตอบ ก่อนเดินไปที่ประตูห้องพักเพื่อไขกุญแจ แต่ทว่า

“หา เมื่อเช้านี้เราลืมล็อกประตูก่อนออกไปเหรอเนี่ย เป็นไปได้งัยน๊า ไม่น่าเชื่อ หรือว่า…”

 

หญิงสาวหันซ้ายทีขวาที จนสายตาสะดุดเข้ากับท่อพีวีซีขนาดเหมาะมือที่ถูกนำมาวางทิ้งไว้เป็นเศษขยะใกล้ๆกัน เธอหยิบมันขึ้นมากระชับไว้ในมือ

ก่อนจะทำท่าทางเหมือนกับตำรวจที่กำลังบุกเข้าจับกุมผู้ร้ายอย่างแนบเนียน โดยการถีบประตูและแอบอยู่ด้านข้างประตูสักครู่ รอจนแน่ใจว่าไม่มีใครโผล่ออกมาแน่แล้ว

 

หญิงสาวจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปแอบอยู่ข้างผนังห้องและค่อยๆก้าวหลบแอบตามผนังห้องเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ

 

ทันใดนั้นเอง มีเสียงกุกกักๆเบาๆภายในห้องนั่งเล่น หญิงสาวแน่ใจว่าต้องมีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องของเธอเป็นแน่แล้ว

 

ขวัญใจค่อยๆย่องเข้าไปภายในห้องนั่งเล่นอย่างช้าๆโดยพยายามไม่ให้เกิดเสียงดังมาก จนกระทั่งสายตาของเธอเหลือบไปเห็นด้านหลังของใครคนหนึ่งกำลังนั่งทำอะไรสักอย่างบนเก้าอี้นวมตัวโปรดของเธออยู่

 

ขวัญใจตัดสินใจเงื้ออาวุธขึ้นสุดแขน ก่อนจะรีบดึงมันลงมาข้างล่างพุ่งไปยังเป้าหมายที่กำลังนั่งอย่างสบายอารมณ์โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดอย่างรวดเร็ว

 

“ตายซะเถอะไอ้โจรห้าร้าย ย๊าก นี่แน่ะๆๆ”

 

หญิงสาวรัวท่อพีวีซีกระหน่ำซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายรอบ หลังจากที่ใครคนนั้นไหวตัวได้ทันและหลบไปได้อย่างหวุดหวิดในครั้งแรกที่เธอฟาดมันไปที่เขา

 

ใครคนนั้นตัดสินใจบิดข้อมือเล็กๆของขวัญใจ จนขวัญใจจำต้องปล่อยมือจากอาวุธชิ้นเดียวที่เธอมีอยู่ พร้อมทั้งทำหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด

 

“โอ๊ย! ไอ้โจรบ้า ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

 

ประโยคสุดท้ายหญิงสาวตะโกนสุดเสียง หวังจะให้คนห้องข้างๆได้ยินและเข้ามาช่วยเธอได้

 

แต่ทว่ามือใหญ่หนาของใครคนนั้นปิดปากหญิงสาวไว้ได้ทันเสียก่อนที่เสียงของเธอจะเล็ดลอดออกไปได้

 

ขวัญใจพยายามพูดด้วยเสียงอู้อี้ๆว่า

 

“ไอ้โจรห้าร้อย แกเป็นใครห๊ะ”

 

“ขวัญ นี่ฉันเองนะ จำฉันไม่ได้หรืองัย”

 

หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของบุคคลปริศนาคนนั้น

 

ใครคนนั้นปล่อยตัวขวัญใจเป็นอิสระ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวตรงๆ

หญิงสาวพยายามนึกจากเสียงที่ใครคนนั้นพูด และพยายามจ้องหน้าเขา แต่เขาสวมแว่นตาสีดำซึ่งกลมกลืนกับชุดของเขา เธอจึงตัดสินใจโพล่งถามออกไปว่า

 

“นายเป็นใครกันแน่”

 

“นี่ขวัญจำเราไม่ได้จริงๆเหรอ”

 

ขวัญใจทำหน้างงๆแทนคำตอบ เขาจึงค่อยๆถอดแว่นตาที่สวมไว้ออก หญิงสาวอึ้งไปพักหนึ่ง

“คราวนี้จำได้แล้วใช่มั๊ยคร๊าบคุณขวัญ”

 

ชายหนุ่มแกล้งลากเสียงยาวในตอนท้ายเพื่อล้อเลียนเธอ

 

แต่คำตอบของขวัญใจคือการส่ายหน้า

 

“อ้าวแล้วกัน นี่ตกลงลืมกันแล้วใช่มั๊ยเนี่ย โถ่!ไอ้เราก็กะจะมาเซอไพรซ์ซะหน่อย”

 

ชายหนุ่มทำเป็นนิ่งคิดสักครู่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

 

“เอางี้แล้วกัน ฉันจะทบทวนความจำให้เธอเอง ตอนสมัยเธออยู่อนุบาลเธอโดนแกล้งร้องไห้ขี้มูกโป่งแทบทุกวัน ตอนอยู่ ป.1 เธอโดนล้อว่า ยัยกุ้งแห้งเยอรมัน พอขึ้นป.2 ก็ยัง…”

“เฮ้ยๆๆ พอเลยๆ ไอ้บ้า ไม่ต้องสาธยายซะขนาดนั้นหรอกน่า ฉันจำได้แล้วๆ”

 

“นั่นงัย ในที่สุดเธอก็จำฉันได้ ฮ่าๆๆๆ”

 

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างนึกขำกับท่าทางของขวัญใจที่ทำหน้าตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา เมื่อเขาพูดถึงอดีตสมัยเรียนของเธอ

 

“จำได้สิ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ นายชอบตั้งกลุ่มล้อเลียนฉันตลอด การแกล้งฉันคืองานประจำของนาย ไอ้นายกร”

 

หญิงสาวทำสายตาอาฆาตขณะพูดไปด้วย ชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะออกมาอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุกมากกว่าการไม่พอใจ

 

“ก็ยังดีที่เธอยังอุตส่าห์จำฉันได้ ที่ฉันมาหาเธอวันนี้ฉันมีบางอย่างที่สำคัญจะมาบอกเธอ ขวัญใจ”

 

“เอ๊ะ! บางอย่างที่สำคัญงั้นเหรอ นายกร นายหมายถึงอะไรน่ะ”

ทินกรยิ้ม เขาไม่อยากจะคิดเลย ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอรู้จุดประสงค์ที่เขามาหาเธอในวันนี้

 

“ที่ฉันมาหาเธอวันนี้ ก็เพราะว่า…”

 

 

(โปรดติดตามตอนต่อไป)