ขวัญใจ

เสียงใสๆของคนที่เขาแอบมองจนเพลินตาเอ่ยขึ้น ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งจนเกือบสำลักอาหาร

"ยิ้มอะไรของนายนักหนา นายกร"

"เปล๊า...ก็กับข้าวฝีมือป้าพรอร่อยม๊าก ฉันก็เลยกินอย่างมีความสุขไงล่ะ"

ทินกรว่าพลางซดน้ำแกงเห็ดเสียงดังเพื่อยืนยันคำพูดตัวเองเป็นการกลบเกลื่อนไปในตัวด้วย

"งั้นก็แล้วไป นี่กินเสร็จแล้ว ช่วยชั้นล้างจานด้วยนะยะ"

หญิงสาวพูดดักทางไว้ก่อน เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มกินแล้วคิดหนี

"แน่นอนอยู่แล้ว อาหารฝีมือแม่เธออร่อยขนาดนี้ เห็นทีชั้นต้องมาฝากท้องไว้บ้านนี้บ่อยๆซะแล้ว ค่าอาหารก็คือล้างจานช่วยเธอไงขวัญ"

เขาพูดยิ้มๆ ลุงบุญกับป้าพรพลอยยิ้มตามไปด้วย ทั้งสองเอ็นดูชายหนุ่มเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง ด้วยหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีความสามัคคีกลมเกลียว ผู้คนไปมาหาสู่กันจนรู้จักกันแทบทั้งหมู่บ้าน

หลังอาหารมื้อเช้าแสนอร่อยและอบอุ่นหัวใจผ่านไป ขวัญใจก็ยกจานชามออกไปล้างยังโอ่งน้ำหลังบ้าน โดยมีทินกรเป็นผู้ช่วยจำเป็นเดินยกจานชามที่เหลือส่วนหนึ่งตามไปติดๆ

เขานั่งข้างๆหญิงสาวแอบยิ้มในใจ รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้นั่งใกล้ๆหล่อน แม้จะเป็นกิจกรรมเล็กๆแค่ช่วยกันล้างจานก็เถอะ

สองหนุ่มสาวช่วยกันล้างจานชามจนเสร็จ ขณะที่ขวัญใจส่งจานให้ชายหนุ่มเพื่อนำไปวางผึ่งให้แห้งบนแคร่ไม้เล็กๆ ชายหนุ่มได้ใช้มือหนาสัมผัสมือเรียวเล็กของหล่อนอย่างจงใจขณะที่รับจานมา เพื่อสื่อความรู้สึกในหัวใจ

ขวัญใจชะงัก มองมือที่ถูกสัมผัส ก่อนจะเงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม เขาจ้องตาตอบกลับหล่อนอย่างมีความหมาย ทั้งสองจ้องตากันและกันนิ่งอยู่สักครู่ เหมือนต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ของความรู้สึกทั้งคู่

จนกระทั่งมีเสียงดังมาจากข้างหลัง

"ล้างแล้วไป่ล่ะลูก ฮึ" (ล้างเสร็จแล้วหรือยังล่ะลูก)

หญิงสาวรีบดึงมือออกจากมือชายหนุ่มอย่างเขินๆ ก่อนตอบแม่ไปว่า

"กำลังสิล้างแล้วแล้วจ้าแม่"(กำลังจะล้างเสร็จแล้วจ้ะแม่)

หล่อนหยิบจานที่เหลือทั้งหมดมาผึ่งบนตะแคร่ไม้ แล้วรีบผลุนผลันออกไปทันที

"เป็นอีหยังล่ะบักกร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้" (เป็นอะไรล่ะนายก
ร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้)

นางพรหันมาถามชายหนุ่มที่ยืนยิ้มๆอยู่

"ล้างจานก็หม่วนดีครับ" (ล้างจานก็สนุกดีครับ)

เขาตอบยิ้มๆแก้เขิน แล้วเดินตามหญิงสาวออกไปอีกคน

ผู้เป็นแม่ได้แต่สงสัยในท่าทีแปลกๆของทั้งคู่ จึงพึมพำออกมาเบาๆคนเดียวว่า

"แค่ล้างจานซือๆก็พากันหม่วนเนาะ" (แค่ล้างจานเฉยๆ ก็พากันสนุกสนานนะ)

ขณะที่ทินกรกำลังจะเดินตรงไปที่รถจักรยานยนต์คันเก่าที่จอดเอาไว้หน้าบ้าน เขาก็บังเอิญได้ยินป้าพรพูดกับขวัญใจว่า

"ขวัญ เดี๋ยวสวยๆ แม่สิพาไปไหว้ผู้ใหญ่บ้านสมนึก เพิ่นว่าอยากให้พาขวัญไปฮู้จักกับลูกซายเพิ่น เพิ่นมักลูกหลาย เพิ่นอยากขอขวัญให้ลูกซายเพิ่น" (ขวัญ เดี๋ยวสายๆ แม่จะพาไปไหว้ผู้ใหญ่บ้านสมนึก ท่านว่าอยากให้พาขวัญไปรู้จักกับลูกชายของท่าน ท่านชอบลูกมาก ท่านอยากสู่ขอขวัญให้กับลูกชายของท่าน)

ยังไม่ทันที่ขวัญใจจะพูดอะไรออกไป ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาก่อนว่า

"บ่ได้เด้ครับ" (ไม่ได้นะครับ)

เสียงทินกรนั่นเอง ชายหนุ่มก้าวอาดๆมายืนข้างๆหญิงสาว ก่อนเผลอพูดด้วยเสียงดังและจริงจังออกไป

"อ้าว เป็นหยังล่ะลูก ยังบ่กลับอีกบ้อกร" (อ้าว ทำไมล่ะลูก ยังไม่กลับอีกเหรอกร)

ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามของนางพร เขาสบตากับผู้สูงวัยด้วยสีหน้าจริงจัง และเอ่ยว่า

"ผมบ่ยอมให้ขวัญไปแต่งงานกับไผดอกครับ"(ผมไม่ยอมให้ขวัญไปแต่งงานกับใครหรอกครับ)

"เพราะอีหยังล่ะลูก"(เพราะอะไรล่ะลูก)

นางพรถามด้วยความสงสัย

"เพราะผม..."

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️