คุณครูที่รัก love alway for you

เสียงกลุ่มผู้หญิงคนนั้นกำลังนินทาว่าร้ายให้คุณครูวงศธรอยู่นั่นเองแต่ไม่ใช่ใครที่ไหนนะแต่เป็นกลุ่มของยัยออมนั่นเอง เพชรใส นิจรุ่ง และมลดาแหย่หูฟังอยู่ตั้งนานสองนาน

"ฮึ่ม! ยัยนี่ท่าจะประสาทนะดูสิแอบนินทาคุณครูสุดหล่อของเราอ่ะ บาปกรรมจริงจริ๊ง อย่าลืมนะว่าฟ้ามีตาเนอะเพชรใส" มลดาพูดกับเพชรใสซึ่งกำลังฟังอยู่ด้วยกัน

"นั่นสิ ชั้นว่านะพวกนี้เราอย่าคบเลยดีกว่า เสียเวลาปล่อยให้เวรกรรมตามพวกนั้นเองแหล่ะออนี่พักเที่ยงแล้ว ชั้นว่านะท้องจะร้องอยู่แล้วเราไปทานข้าวกันเถอะไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอกป่ะนิจ" เพชรใสชวนเพื่อน แต่ไม่ทันการแล้วกลุ่มยัยออกท่าทางนักเลงเดินมาข้างหลังเหมือนได้ยินสิ่งที่พวกเรากำลังพูดกันอยู่พอดี

"พวกเธอพูดนินทาอะไรชั้นอยู่เหรอยะระวังเดี๋ยวถูกตบ"  ยัยออมท่าทางเอาเรื่อง

"ปะ..เปล่าจ๊ะพวกเรากำลังจะไปทานข้าวแล้วต่างหาก" มลดาพูดกลบเกลื่อน แต่ในใจ

"ฮึ่ม! ตบสิยะใครกลัวหล่อน บอกคุณครูก็ได้ คริ คริ" มลดาท่าทางจริงจัง

"เหรอ ชั้นว่าพวกแกไม่มีทางออกไปทานข้าวแล้วล่ะ พวกเราท่าว่าจะมีศัตรูมาให้ต่อสู้แล้วสิ ฟ้า เธอก่อน" ออมหันไปบอกฟ้าใสซึ่งยิ้มเยาะเพชรใส

"มาสิชั้นทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ใครหาเรื่องใครก่อน ก็เมื่อกี้เธอนินทาอะไรคุณครูก่อนล่ะถ้าพวกเธองี่เง่าแบบนี้ชั้นก็หมดความอดทนแล้ว" เพชรใสโกรธจัด

"ฟ้าจัดการ ฮึ่ม เก่งนักเหรอ"

"ชั้นว่านะอย่าหาเรื่องคนงี่เง่าดีกว่านะ คริ คริ " นิจรุ่งเห็นดีเห็นงามด้วยกับมลดาและเพชรใส

สักพักฟ้าใสวิ่งปรี่เข้ามากระชากแขนเสื้อของเพชรใสแล้วผลักเธอกระเด็นไปถูกโต๊ะครู

"ว๊าย! " ทั้งห้องตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"นี่เธอกล้าทำกับเพื่อนชั้นขนาดนี้แล้วต้องโดนแบบนี้" มลดาบอกให้นิจรุ่งหยิบน้ำระบายสีขุ่นมาให้แล้วสาดใส่ฟ้าใสเข้าจังๆ

"กรี๊ด! นี่แกกล้าทำอย่างนี้เหรอ! "  "เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ" เสียงตบหน้าดังขึ้นมาสามครั้ง

ลอยแดงเกิดขึ้นบนแก้มใสๆของมลดา โดยที่นิจรุ่งตกใจเอาซะมากๆ จนสลบไปเฮ้อ ยัยนี่ขี้แพ้ความกลัว เพื่อนในห้องจึงพานิจรุ่งไปห้องพยาบาล

"เธอ ตาย"  มลดาปรี่เข้าไปตบโดยมีเพชรใสถีบกระดอนไปใส่ชั้นวางหนังสือ

"กรี๊ด ปรากฎว่ารอยหน้าฟ้าใสได้ทั้งรอยแดงจากฝ่ามือมลดาและได้เลือดจากการที่เพชรใสถีบกระเด็นหัวไปชนโต๊ะชั้นวางหนังสือ

"ถึงพวกชั้นจะมีแค่สามคน แต่พวกชั้นก็ไม่ยอมแพ้ใครรู้ไว้ซะด้วย" มลดาตะโกนโกรธจัด

ออมรู้สึกกลัววาบหวิว เลยปล่อยให้ฟ้าใสนอนอยู่ตรงนั้น และออมบอกกับลูซี่ให้ไปตั้งหลักก่อน

"ไปพวกเราลูซี่ ฟ้าใส หนีก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก" ออมบอกกับสองสาว

"ฝากไว้ก่อนเถอะ โอ๊ย... อะ...โอ๊ย " ฟ้าใสบอกพลางชี้หน้ากุมปากด้วยความเจ็บ

"เออ รีบมาเอาคืนแล้วกัน คริ คริ "

"อ้าว เรารีบไปดูนิเร็วป่านนี้ฟื้นรึยังเนี่ย" มลดาพูดกับเพชรใสเรื่องนิจรุ่งด้วยความเป็นห่วง

"อือ จริงด้วยอดข้าวเลยป่ะงั้นเราไปหานิจรุ่งกันเถอะ เร็วสิ มล"

"จร้า ไปกัน"

ในช่วงที่เราสองคนกำลังเดินไปหานิจกันอยู่นั้นฝ่ายมลดาเดินบ่นมากับทางตลอด

"เธอว่านะเรื่องที่ไร้สาระเมื่อกี้ชั้นไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยอ่ะถ้าเกิดพวกนั้นไปฟ้องครูใหญ่ขึ้นมเราซวยนะเพชรเอาไงดี" มลดาวิตกกังวล

"เอาน่าอย่างน้อยเราก็ได้สั่งสอนพวกที่ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่าตั้งแต่บัดนี้ไปเราต้องหัดสู้คนถ้าเกิดว่าพวกนั้นไปฟ้องจริงเราก็มีหลักฐานนะว่าใครหาเรื่องใครก่อน" เพชรใสเข้มแข็ง

"อืมจริงด้วย แต่ โอ๊ย! ยัยฟ้าอ่ะสิมือแรงไม่เบานะ แต่ก็ดีใจที่ได้ตบคนแบบนั้น คริ คริ" มลดายิ้มคิขุนิดๆ พอทั้งสองเดินไปถึงห้องพยาบาลต้องตกใจเมื่อเห็นคุณครูใหญ่กับคุณครูวงศธรเดินสีหน้าเข้มงวดเดินเข้ามาอย่างโกรธ เคือง โดยมีใครคนนั้นอยู่ด้านหลังที่ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณพระช่วย! อุปทานหมู่แต่เป็น...

(โปรดติดตามครั้งต่อไป)