After Sunset

วันนี้ฉันตื่นมาด้วยอาการแปลกๆ ฉันตัวร้อนหลังจากที่ไม่เคยเป็นไข้มาเลย 3 ปี รู้สึกแย่ชะมัด แต่วันนี้มีสอบเลขนิ พระเจ้า ฉันเกลียดเลขที่สุดเลย แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย รู้อย่างงี้เมื่อคืนคงไม่คุยโทรศัพท์กับเอพริลจนดึกหรอก

"แซม ลูกไหวแน่หรือจ้ะ" แม่ถามอย่างเป็นห่วงขณะที่ฉันนั่งแทะขนมปัง แหวะ ไม่อร่อยเลย

"ค่ะแม่ หนูไหว แน่ใจแบบนั้น" ฉันตอบหน้าแหย วันนี้ร้อนชะมัด แหมมันก็แย่อยู่หรอก ธรรมดาของฤดูใบไม้ผลิที่เมืองงี่เง่าแห่งนี้ มักจะร้อนมากกว่าอบอุ่น

"งั้นตามใจจ้ะ" แม่ยังมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ดี ก็เมื่อก่อนฉันขี้โรคจะตายไป เจ็บออดๆแอดๆ ไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ เทียบกับเด็กแถวบ้านฉันน่ะนะ จนกระทั่งฉันได้เจอกับ มาดามฮาน่า เพื่อนผู้ลึกลับของแม่ แม่บอกว่าเธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของแม่ แต่ก็ขาดการติดต่อกันมานานมาก แต่ตอนฉันเกิดเธอก็เคยมาเยี่ยมแม่หนึ่งครั้ง และตอนที่ฉันอายุ 14 และเธอก็ให้สร้อยฉันมา และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันป่วย แต่ตอนนี้ฉันป่วย ปวดหัวจัง

ฉันเดินออกจากบ้านมาถึงหน้าบ้านของเอพริล วันนี้เธอดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะเธอรักที่จะสอบเลข ฮ่าฮ่า เธอเก่งนิ เอพริลเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ฉันจำความได้ เธอมีผมสีน้ำตาล ที่ไม่ใช่ซีดๆเชยๆ มันออกจะดูหรูหรามีระดับด้วยซ้ำ เธอบอกฉันว่า "ที่ผมฉันดูเหมือนสาวในนิตยสารได้ก็เพราะฉันไปทำที่ร้าน ฌาดอร์ค แฮร์ มาจ้ะ เธอก็รู้ว่าร้านนั้นแพงแค่ไหน" ฉันอยากเข้าฌาดอร์ค แฮร์ สักครั้ง แต่ฉันก็เอาเงินที่เก็บไว้ทั้งหมด หมดไปกับ CD เพลงของฉันแล้วน่ะ

"แซมมี่อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันไม่เห็นว่าเลขมันจะยากตรงไหน" ขอบคุณพระเจ้า เธอไม่เห็นว่ามันยาก แต่ฉันเห็น

"เธอช่วยฉันจริงๆ ขอบใจนะ" ฉันเซ็ง

"เอาน่า เธอไม่ได้ผมบลอนด์สักหน่อย ไม่ได้โง่เลยสักนิด" เอากับเธอสิ

ฉันซาแมนธา แฮนเดอร์สัน ผมสีดำแต่กำเนิด ตาสีฟ้า ความจริงแล้วฉันอยากตาสีดำไปด้วยเลยนะ ดูลึกลับดี มีแต่คนบอกว่าฉันแต่งตัวเหมือนพวกเด็กผู้ชาย แต่ไม่จริงเลย ฉันก็ชอบแบบผู้หญิงนะ แต่แค่การแต่งหวานๆไม่เข้ากับฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้ฉันดูเป็นเหมือนยัยงั่ง ทำให้ฉันรู้สึกว่าพวกผู้ชายทุกคนกำลังนินทาฉัน แบบว่า "เฮ้!นี่ไงยัยหน้าโง่นี่เดินมาแล้ว กระโปรงไม่ได้เข้ากับหล่อนเลย" ประมาณนั้น ฉันเลยตัดสินใจที่จะแต่งตัวในแนวที่ฉันรู้สึกว่าปลอดภัย วันนี้ฉันจึงเลือกที่จะใส่ เสื้อยืดวงพารามอร์ กางเกงยีนส์รัดรูปสีดำ และบู๊ทสีดำ ฉันคิดว่าวันนี้ฉันดูดีจริงๆ ความจริงแล้วฉันก็แต่งแบบนี้ทุกวัน แต่ไม่ได้ใส่บู๊ทคู่นี้เท่านั้นเอง เพราะถ้าวันไหนเป็นวันที่ฉันต้องการโชคช่วยล่ะก็ ฉันถึงจะใส่มัน รองเท้าคู่นี้เป็นของน้า อาเธอร์ ซื้อให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดก่อนที่น้าจะจากไปอย่างไร้สาเหตุ ฉันกับน้าสนิทกันมาก ตอนนี้น้าเป็นบุคคลสูญหาย ฉันหวังแค่ว่าน้าจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะฉันอยากเจอน้าอีกสักครั้ง ทำไมน้าต้องมาจากไปด้วย โลกนี้ไม่ยุติธรรมซะเลย

"เอาหล่ะจ้ะ วันนี้ครูขอเลื่อนการสอบจ้ะ" ครูแมรี่ หรือยัยป้าจอมโหดสองหน้าพูดขึ้น เสียงฮือฮาลั่นไปหมด ฉันหัวใจพองโต และ แน่นอนเอพริลนั่งถอนใจ

"ให้ตายสิแซม ฉันอุตส่าห์เตรียมตัวมาอย่างดีแล้ว...."ทุกเสียงเงียบหลังจากที่ ยัยป้าจอมโหดสองหน้าตบโต๊ะดังป๊าป

"เอาหล่ะจ้ะ" หล่อนกลับมาพูดดีแล้ว

"วันนี้ครูจะแนะนำ นักเรียนคนใหม่จ้ะ จอร์จเข้ามาจ้ะ" ยัยป้ากวักมือเรียก ยิ้มซะแก้มตุ่ย

"ฉันจอร์จ ทอร์นวู๊ด ไม่มีไรจะพูดแล้วครับ" หล่ออะไรแบบนี้ ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อแบบนี้มาก่อนเลยให้ตายเหอะ เสียงผู้หญิงในห้องนี้งึมงำกันเต็มไปหมด เอพริลสะกิดฉันจากทางข้างหลัง "หล่อมากเลย จอร์จที่รัก ฉัน เอพริล ทอร์นวู๊ด ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ หล่อเท่ห์ ขรึม แถมผมดำซะด้วย เธอว่าเขาย้อมมั๊ย"

"เอาหล่ะจอร์จ หาที่นั่งได้ตามสบาย" ยัยป้าบอกสุดหล่อ ฉันว่าคนหล่อๆแบบเขาต้องไปนั่งข้าง ซินดี้ วินส์แน่ๆ หล่อคู่กับสวยอยู่แล้วนิ เลิกคิดได้เลยฉัน แต่พระเจ้า เขาตาถั่วขนาดนั้นเลยหรอที่มองยัยซินดี้ผมบลอนด์ ผิวสีแทน น่องเฟิร์มไป ให้ตายสิ ใครจะเป็นหญิงที่โชคดีคนนั้นนะ โอ๊ว!!!! สาบานได้พระเจ้าเขามองมาทางฉัน เดินเข้ามา แล้วนั่ง ตรงนี้ ข้างๆฉันแหละ

"ไง เธอคงจะเป็น...เอ่อม ซาแมนธา แฮนเดอร์สัน ฉันรอจะพอเธอมานานแล้ว เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบ"

"เธอรู้จักฉันได้ยังไงกัน" ฉันตกใจ มากๆด้วย ฉันไปรู้จักมักจี่กับคนหล่อๆแบบนี้ได้ไง หรือจะเป็นญาติ แล้วพันธุกรรมหน้าตาดีหายไปไหนหมดในตัวฉัน หรือมันซ่อนอยู่… ซ่อนจนหาไม่เจอ

"ไม่รู้สิ ถ้าเธออยากรู้ เย็นนี้เจอกันที่ร้านไอศกรีมตรงข้ามโรงเรียน" นี่เขาชวนฉันเดทรึเปล่า

"ได้ ถ้าเธอต้องการแบบนั้น" ฉันตอบอายๆ

"ใจง่ายจังนะ" เขาตอบฉัน......แบบนั้น......ได้ยังไง......กล้าดียังไงยะ

"เธอว่าอะไรนะ จอร์จ ทอร์นวู๊ด ฉันไม่ได้ใจง่ายย่ะ นายสิเป็นบ้า กล้าดีมารู้จักฉัน แล้วเป็นคนบอกเองนะว่าถ้าอยากรู้ให้ไปเจอกัน...." ฉันฉุน หรือว่าฉันพูดดังไป ยัยป้าเดินเข้ามาแล้ว ตบโต๊ะฉัน ดินสอ 2 บี จากร้านเดอะ ท๊อป หล่อน และ….ไส้หัก ให้ตายสิ

"กรุณา เป็น มิตร กับ เพื่อน ใหม่ หน่อย นะ คุณ แฮน เดอร์ สัน" หล่อนพูด หน้าแดงกล่ำ แก้มยังกับมะเขือเทศ ฮ่าฮ่า

"ขอโทษค่ะ มิสแคมป์เบล" สาบานได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่เรียกหล่อนว่ายัยป้า

"เดี๋ยวเย็นนี้ไปพบฉันที่ห้อง!!!!!"

หล่อนมองหน้าฉันแบบจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วเดินตูดบิดกลับไปที่โต๊ะ ขอให้ยัยป้าล้มเถอะพระเจ้า ฉันเกลียดหล่อนจริงๆ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะหล่อนก็เกลียดฉัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม เพราะตั้งแต่เข้ามาใน เกรทเพส ไฮสกูล ฉันก็แค่เดินเหยียบเท้าหล่อนหล่อยเดียวตอนที่โม้อยู่กับเอพริว นั่นนับรึเปล่าน่ะ  แต่ให้ตายสิ หล่อนเป็นครู หล่อนควรจะให้อภัย ถึงจะถูก เฮ้!!! พวกเขาหัวเราะอะไรกันน่ะ ตายแล้วพระเจ้า คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆหล่อนล้ม หรือเป็นเพราะฉัน อะไรกัน แล้วอาการไข้ฉันก็หายแล้วดีจัง แต่เอ๊ะ ทำไมตาจอร์จถึงมีสร้อยแบบฉัน

"เธอเอาสร้อยแบบนี้มาจากไหน" ฉันหันไปถามเขา แล้วเห็นว่าเขากำลังจ้องฉันอยู่ หวังว่าคงไม่ได้ตกหลุมรักฉันหรอกนะ ฮ่าๆ

"ฉันต้องมีแน่ๆ เพราะเธอก็มี ขอต้อนรับสู่โลกของเรา"