กำแพงรัก

“เปลี่ยนเส้นทางเร็วเข้า เข้ม”

 

ชายหนุ่มออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด นายเข้มคนขับรถรีบเบนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าซอยก่อนจะถึงจุดตรวจของตำรวจทันที

 

แต่ช้าไป ตำรวจสังเกตเห็นรถยนต์สีดำคันใหญ่หักเลี้ยวลงข้างทางกะทันหัน รู้สึกผิดสังเกตจึงวิทยุไปทุกด่านให้สกัดรถยนต์ต้องสงสัยคันดังกล่าวไว้ทันที

 

ศิริกัญญารู้สึกใจคอไม่ดี เมื่อมองไปที่กระจกหลังพบว่ามีรถตำรวจตามหลังมาติดๆ

 

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ปล่อยให้คุณเป็นอะไรหรอก”

 

“ทำไมคุณไม่เลิกอาชีพนี้ แล้วมอบตัวล่ะ”

 

“ตอนนี้ผมอยู่บนหลังเสือ ถึงคิดอยากจะลงก็คงทำได้ยากเอาการ”

 

“ฉันว่าคุณคงไม่เคยคิดอยากจะลงมากกว่า”

 

“ผมจะลงจากหลังเสือก็ได้ ถ้าเพียงแต่…”

 

“ถ้าเพียงแต่อะไร”

 

“ถ้าเพียงแต่คุณยอมไปกับผมเท่านั้น”

 

“คุณ…”

 

“ผมพูดจริงๆ ถ้าเพียงแต่คุณเอ่ยปากเท่านั้น ผมพร้อมจะทิ้งปืนและยอมมอบตัวกับตำรวจทันที”

 

“ก็ได้ ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ฉันต้องการให้คุณหยุดรถและมอบตัวกับตำรวจเดี๋ยวนี้”

“เข้มหยุดรถ”

 

“แต่เจ้านายครับ ถ้าเจ้านายทำแบบนั้น พวกเราก็จะเจ๊งกันหมดนะครับ คิดให้ดีอีกทีเถอะนะครับเจ้านาย ผมขอร้อง”

 

“ฉันคิดดีแล้ว จอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้ ส่วนเธอ ฉันขอฝากนายให้ช่วยขับรถไปส่งเธอยังที่ปลอดภัยให้ฉันด้วยนะนายเข้ม”

 

“จะดีเหรอครับนาย ผมไม่อยากทำแบบนั้นกับนายเลย”

 

“เข้มนี่เป็นคำสั่งของฉันนะ จอดรถเดี๋ยวนี้ถ้ายังเห็นฉันเป็นเจ้านายนายอยู่”

 

“แต่ว่า นาย… เอ่อ…เจ้านาย…ผม”

 

เข้มตัดสินใจเหยียบเบรกเสียงห้ามล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนดังเอี๊ยด พยัคฆ์ก้าวออกมาจากรถเพียงลำพัง เขายืนนิ่งรออยู่ขณะที่รถตำรวจขับเข้ามาจอด

 

ศิริกัญญามองไปยังกระจกมองหลัง ภาพสุดท้ายที่เธอมองเห็น คือ ภาพขณะที่ชายหนุ่มยอมยื่นแขนให้ตำรวจใส่กุญแจมือแต่โดยดี

 

ก่อนที่ตำรวจจะนำตัวเขาขึ้นรถตำรวจและขับออกไป ศิริกัญญาหันหลังกลับไปมองภาพนั้น เธอรู้สึกสงสารและเห็นใจชายหนุ่มไม่น้อยทีเดียว

 

...........................................................................

 

“ส้มเธอเป็นอะไรไปน่ะ ตั้งแต่กลับจากไปหาพี่ชายที่กรุงเทพฯคราวนี้ดูซึมๆไปนะ ไม่สนุกหรืองัย”

 

“เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยๆเท่านั้นเอง”

 

หญิงสาวพูดโดยไม่หันมองหน้าเพื่อน เธอแสร้งทำเป็นลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ขณะที่ผ่านหน้าห้องๆหนึ่ง โทรทัศน์กำลังรายงานข่าวการมอบตัวของหัวหน้ามือปืนที่ขึ้นบัญชีดำของตำรวจเอาไว้นาน แต่ไม่เคยจับตัวได้เลย

 

ในภาพข่าวเป็นภาพของพยัคฆ์กำลังยืนก้มหน้า ขณะที่ช่างภาพกำลังพยายามที่จะเข้าเก็บภาพของเขาเพื่อเอาไปลงข่าวหน้าหนึ่งของสำนักข่าวตนเอง

 

หญิงสาวเห็นข่าวนั้นแล้ว เธอรู้สึกเศร้าขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำไมเธอจึงรู้สึกว่าเธอทำผิดต่อนายนั่นมากมายขนาดนี้นะ

 

“ขอโทษนะนายพยัคฆ์ บ้านเมืองมีกฏหมายสำหรับคนนอกกฎหมายอย่างนายนี่นา”

 

หญิงสาวได้แต่บ่นเบาๆกับตัวเอง เธอแทบสะดุ้ง เมื่อเพื่อนของเธอเข้ามาเรียก

 

“ดูข่าวอะไรอยู่เหรอยัยส้ม ไหนบอกจะไปเข้าห้องน้ำงัยยะ”

 

“เปล่านี่ ฉันก็กำลังจะไปอยู่แล้วนี่ ไปล่ะ”

 

“เอ เป็นไรของเธอเนี่ย กลับมาคราวนี้ดูแปลกๆไปจริงๆเพื่อนฉัน”

 

...........................................................................

 

“พี่สันต์เองเหรอ หายไปไหนซะตั้งนาน วันนี้เป็นไงถึงโทรหาส้มได้เนี่ย”

 

“นี่ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลยนะ พี่เป็นห่วงเรานี่ ได้ยินข่าวว่า น้องสาวพี่กล่อมหัวหน้ามือปืนให้ยอมมอบตัวได้สำเร็จเลยเชียวหรือ”

 

“เก่งอะไรที่ไหนกัน เขายอมมอบตัวเองต่างหากล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับส้มสักหน่อย”

 

“เอแต่ก็แปลกนะ”

 

“แปลกยังงัยพี่สันต์ ว่ามาเดี๋ยวนี้นะ”

 

“ก็แปลกที่ว่า ไอ้มือปืนคนนั้นมันจับตัวเธอไปทำไมกัน นอกจากไม่ทำร้ายเธอแล้ว มันกลับยอมมอบตัวกับตำรวจง่ายๆขนาดนั้นเชียวเหรอ เธอไม่คิดว่ามันแปลกหรืองัย”

 

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ก็มือปืนเขาก็ไม่ใช่เลวไปซะทั้งหมดหรอกน่า มือปืนก็อาจจะมีจิตสำนึกบ้างก็ได้นี่นา”

 

“เอ น้องสาวพี่ดูเหมือนจะรู้ใจไอ้มือปืนคนนี้จังเลยนะ”

 

“เปล่าซะหน่อย ส้มก็แค่เดาไปอย่างนั้นแหละ พี่สันต์โทรมาทั้งทีต้องการแค่มาถามถึงแต่ข่าวนั่นอย่างเดียวหรืองัย”

 

“อ้าวๆเป็นงั้นไปยัยส้ม เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย พี่ก็แค่เป็นห่วงเรา เห็นข่าวออกมาว่า เธอเป็นตัวประกันไอ้มือปืนนั่น พี่ก็เลยห่วงว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ถ้าปลอดภัยดี พี่ก็โล่งใจล่ะ”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว เค้ามีพี่ชายเป็นรั้วของชาติเชียวนะ ก็ต้องทน ต้องอึดเหมือนพี่ชายอยู่แล้ว”

 

“เออๆ เธอมันสวย ถึก บึกบึน เก่งไปซะทุกเรื่องอยู่แล้วล่ะ ยัยน้องสาวตัวแสบเอ๊ย”

 

“นี่ชมหรือว่าด่ากันแน่เนี่ยพี่สันต์”

 

“ทั้งสองอย่างแหละ เออ! ว่าแต่ตอนที่เธอมาหาพี่ แล้วติดต่อพี่ไม่ได้เธอไปพักกับใครล่ะ พี่เพิ่งได้ข่าวว่าไอ้เสือมันหัวใจวายตายก่อนเธอจะมาสักสองสามวันนี่แหละ”

 

“ก็ ส้ม… ส้มก็ไปพักกับเพื่อนที่อยู่กรุงเทพฯนะสิถามได้”

 

“อ้าวนี่เรามีเพื่อนอยู่ที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพี่ไม่เห็นเคยรู้เลย เพื่อนที่ว่าชื่ออะไรล่ะ”

 

“โอ๊ย ทำไมวันนี้พี่สันต์ถามมากจัง ถึงบอกชื่อไปพี่สันต์ก็ไม่รู้จักหรอก เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรแล้ว ส้มวางสายก่อนนะพี่สันต์”

 

“อ้าวเป็นงั้นถามแค่นี้เอง ถามมากที่ไหนกัน ยัยส้มเอ๊ย ทำยังกับว่ามีเรื่องอะไรปิดบังพี่อยู่งั้นแหละ”

 

(โปรดติดตามตอนต่อไป)