กำแพงรัก
เขียนโดย 
Mawmeaw
วันที่ 18 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 16.45 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2562 09.44 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ผิดอีกแล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้านี้ศิริกัญญาตื่นนอนแต่เช้าตรู่ เนื่องจากนอนไม่ค่อยหลับ บ้านพักของพี่ชายที่มีผู้ปกครองหน้าดุอย่างสิงหราชอยู่ร่วมด้วย ช่างเป็นอะไรที่อึดอัดและลำบากใจสุดๆสำหรับเธอ
หลังจากเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำเย็นๆดื่มให้สดชื่นสักแก้ว
เมื่อเปิดตู้เย็นเธอก็พบน้ำเก๊กฮวยแช่เย็นหลายขวดวางเรียงรายกันอยู่
ศิริกัญญาอดคิดถึงคนที่รู้ใจเธอที่สุดคนนั้นไม่ได้ คนที่มักหาน้ำเก๊กฮวยเย็นๆมาเตรียมไว้ให้เธอเสมอเมื่อเธอบอกว่าจะมาหา
เนื่องจากเขารู้ว่าเธอชอบดื่มมันมากเป็นพิเศษ
“พี่สันต์ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนนะ ทำไมปล่อยส้มไว้คนเดียวอย่างนี้ รู้มั๊ยว่าส้มคิดถึงพี่ชายมากแค่ไหน เมื่อไหร่พี่ถึงจะกลับมานะ แถมพี่ยังมาทิ้งส้มไว้กับตาเสือยิ้มยากนั่นด้วยซะอีก เฮ้อ!”
“เธอว่าอะไรนะ”
เสียงดุๆที่ดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้คนที่กำลังบ่นอยู่กับตัวเองสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
เมื่อสิริกัญญาหันหลังไปมองที่ประตูก็พบคนที่เธอกำลังบ่นถึงยืนกอดอกมองมาด้วยแววตาดุๆ
“ป่าวค่ะ ส้มไม่ได้…”
“อย่าให้ฉันรู้ก็แล้วกันนะว่าเธอแอบนินทาฉันลับหลัง”
“เอ่อ ค่ะ…คือ ฉันไม่ได้กำลังนินทาคุณ ฉันก็แค่กำลังบ่นคิดถึงพี่ชายของฉันอยู่ก็เท่านั้นเอง”
“เอาล่ะ เธอมีอะไรทำ ก็รีบๆไปทำซะไป”
“เอ่อ…ค่ะ”
หญิงสาวรีบเดินตัวปลิวออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็วเมื่อพูดจบ ขืนอยู่ต่อไปเธอต้องขาดอากาศหายใจแน่ๆ
สิงหราชมองตามหลังหญิงสาวไป ก่อนจะหันมาถอนหายใจยาวๆกับตัวเอง 1 เฮือก มีบางอย่างในใจที่เขายังบอกเธอในตอนนี้ไม่ได้ ซึ่งมันก็สร้างความลำบากใจให้เขาอยู่ไม่น้อย
.............................................................................
“ทางนั้นเป็นยังงัยบ้าง…อืม เหรอ ฝากดูแลด้วยแล้วกัน ทางนี้ก็เรียบร้อยดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อืม งั้นแค่นี้นะ”
“คุณกำลังพูดกับพี่สันต์ใช่มั๊ยคะ ขอฉันพูดกับพี่ชายหน่อยได้มั๊ยคะ ช่วงนี้ฉันติดต่อพี่ชายไม่ได้เลย ”
สิงหราชชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสๆของศิริกัญญาดังอยู่ใกล้ๆ เขารีบปรับสีหน้าตกใจนั้นเป็นสีหน้าเรียบเฉยได้แทบจะทันที
“หัดมีมารยาทซะบ้างนะเธอน่ะ แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์ได้ยังงัย เธอนี่มัน…จริงๆเลย แล้วอีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้พูดกับไอ้สันต์ด้วย”
ศิริกัญญาแทบสะอึกกับการอบรมสั่งสอนเล็กๆของผู้ปกครองจำเป็นคนนี้ แต่เธอก็ยังคงข่มความไม่พอใจเอาไว้ แล้วพูดว่า
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังคุณ ฉันก็แค่คิดว่าคุณกำลังคุยอยู่กับพี่สันต์ ฉันก็เลยอยากจะคุยกับพี่ชายฉันบ้างก็แค่นั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทจริงๆนะคะ”
หญิงสาวก้มหน้าพูดเสียงอ่อยๆอย่างคนสำนึกผิด ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินหนีออกไปจากบริเวณนี้
“เดี๋ยวก่อน ศิริกัญญา เธอจะไปไหน”
“ฉันจะออกไปข้างนอกค่ะ”
“เธอจะไปไหน ใครอนุญาตให้เธอไป”
หญิงสาวชักจะเริ่มรู้สึกว่าชายหนุ่มทำตัวกักขังอิสรภาพของเธอมากจนเกินไปซะแล้ว
“นี่คุณสิงหราชคะ ดิฉันเป็นน้องสาวของเพื่อนคุณนะคะ ไม่ใช่นักโทษของคุณ กรุณาอย่ามาเข้าใจผิดค่ะ”
หญิงสาวพูดประชดประชันเขาอย่างเจ็บแสบ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้น
“เธอจะไปไหน ฉันไม่เคยคิดจะห้าม แต่ว่าเด็กบ้านนอกอย่างเธอ คิดเหรอว่าจะออกไปไหนต่อไหนคนเดียวได้ เอาล่ะ ฉันอนุญาตให้เธอไปได้ แต่ฉันจะไปกับเธอด้วย”
ศิริกัญญาชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอแอบบ่นในใจ
“คนอะไรเผด็จการชะมัด”
“ตกลงเธอจะไปหรือไม่ไป ถ้าเธอไม่ไปก็ตามใจ ฉันให้เวลา 10 นาที ฉันจะไปรอที่รถ แต่ถ้าเธอไม่ไปฉันมีอะไรจะให้เธอทำ”
หญิงสาวไม่ตอบคำถามนั้น แต่การที่เธอตรงดิ่งไปที่ห้องของเธออย่างรวดเร็วเพื่อเปลี่ยนชุดนั้น ก็เป็นการให้คำตอบสิงหราชไปในตัวอยู่แล้ว
............................................................................
สิงหราชนั่งรออยู่ที่รถ เขาก้มมองดูที่นาฬิกาข้อมือเป็นระยะ ชายหนุ่มชักจะเริ่มหงุดหงิด
เมื่อเวลาผ่านไปนานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่หญิงสาวยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเลย
ชายหนุ่มนั่งรออยู่อีกสักครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตรงไปที่ห้องหญิงสาว ซึ่งขณะนี้มันถูกเปิดออกด้วยกุญแจสำรอง
เนื่องจากเขาเคาะประตูเรียกหญิงสาวหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
ภายในห้องของศิริกัญญาทุกอย่างยังอยู่เรียบร้อยปกติ แต่ภายในห้องไม่ปรากฏแม้กระทั่งเงาของศิริกัญญาเลย
ความกังวลใจที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณฉายชัดบนใบหน้าของชายหนุ่ม เขาตัดสินใจรีบตามหาหญิงสาวในทันที
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
