Corona : Sunny Ville

มันเป็นวันที่สวยงามที่สุด สวยงามจนแทบทำให้ฉันลืมหายใจ ฉันใส่กระโปรงชุดโปรดมารับแดดยามเช้าในซันนี่ วิลล์ ฉันเดินไปรอบๆพร้อมกับมองความสวยงามของบ้านหลังใหม่แห่งนี้ ดอกไม้บานสะพรั่งทั่วทั้งสนามหน้าบ้าน เคที่ น้องสาวของฉันวิ่งมา พร้อมกับยื่นดอกเดซี่เล็กๆให้ฉัน พ่อกับแม่เดินจูงมือกันมาที่ฉัน ฉันยิ้มและพยายามมองหน้า พวกท่านผ่านแสงแดดอันแรงกล้า บางทีแดดอาจจะแรงเกินไป…

“โคลอี้…”

ฉันไม่ละความพยายามที่จะมองผ่านม่านแสงไป เหมือนฉันไม่ได้เจอพ่อกับแม่มานาน และฉันคิดถึงพวกท่านมาก

“โคลอี้…” ฉันถูกดึงกลับมา แสงที่ฉันเห็นหายไปแล้ว ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันแสบตาเกินไป เหมือนตาของฉันโดนเผา

“อีกแล้วหรอ?” เสียงที่คุ้นเคยของเจน ทำให้สติฉันกลับคืนมา ฉันมองไปรอบๆทุกๆอย่างดูพล่าเบลอไปหมด

“ฉันฝันอีกแล้ว ฉันฝันถึง ซันนี่ วิลล์อีกแล้ว…นี่ครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง” ฉันขยี้ตาและเรียกสติกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้ตาของฉันกลับเป็นปกติแล้ว เจนเดินเข้ามาหาฉันอย่างเป็นห่วง และพูดขึ้นว่า

“เธอต้องไปหาหมอแล้วล่ะ…บางที อาจจะไม่ใช่จิตแพทย์ ไปหาหมอผีดีกว่า” ฉันหัวเราะ แต่เจนทำหน้าเครียด เธอบอกฉันว่าฉันควรปล่อยวางเรื่องที่พ่อกับแม่และเคที่น้อยของฉันจากไปเพราะมันนานมากแล้ว ฉันควรจะก้าวต่อไป

“ฉันรู้ 3 ปีแล้ว แต่สาบานได้ ฉันไม่ได้คิดมากแล้ว เพียงแต่ เธอก็รู้นี่ ว่าช่วงนี้ใกล้ครบรอบวันตายของพวกเขา และฉันก็เป็นแบบนี้เสมอในช่วงนี้น่ะ ”

เจนไม่พูดอะไร เจนจับมือฉันและเดินหายเข้าไปในห้องของเธอ ฉันเลยตัดสินใจจะออกไปข้างนอกหาอาหารเช้ากิน เพื่อเจนจะได้ไม่เห็นหน้าฉัน ทุกช่วงนี้ของปี ฉันจะทำให้เธอหงุดหงิดตลอด ฉันรู้ว่าเจนรักฉันมาก เราเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้พวกเราเรียนมหาวิยาลัยแล้ว เธอเป็นห่วงฉันเสมอ โดยเฉพาะเรื่องนี้ เธอเรียกมันว่า โรคหลอนตัวเอง เธอว่าฉันไม่พยายามที่จะก้าวพ้นมันไป ฉันโทษตัวเอง และลงโทษตัวเองตลอด แต่ก็จริงของเธอเพราะมันเหมือนกับว่า ในเวลาที่ฉันมีความสุข และฉันคิดขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ฉันได้รับ ทุกสิ่งและทุกคนที่ฉันรัก มักจะจากฉันไปทุกที เหมือนกับเป็นคำสาป

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ฉันเดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย วันนี้คนน้อยเป็นพิเศษเพราะเป็นเช้าวันเสาร์ เป็นภาพที่ฉันเห็นไม่คุ้นตาเลยสักนิด ฉันเดินเข้าไปทักทาย คุณนายนอริส แม่ครัวของที่นี่ เธอเป็นผู้หญิงใจดีที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลก เธอมักจะแอบเพิ่มอาหารในจานฉันอยู่เสมอ

“ว๊าว มีแต่ของน่ากินนะคะ” คุณนายนอริสยิ้มตอบกลับมา พร้อมชมฉันว่าปากหวานเหมือนเดิม เด็กหลายคนหมั่นไส้ฉันโดยเฉพาะพวกผู้ชายที่ฉันสนิทกับแม่ครัว เพราะฉันเป็นคนเดียวที่ได้อาหารเพิ่มตลอดโดยที่ฉันไม่ต้องจ่ายเพิ่ม

ฉันนั่งกินอาหารอยู่บนโต๊ะประจำของพวกเรา พวกเราที่หมายถึงคือ ฉัน เจน คริสโตเฟอร์และอเล็กซ์ เราเป็นพวกแก๊งคู่ชื่น คือมี2 คู่ใน 1 โต๊ะ เจนกับคริส และฉันกับอเล็กซ์ ฉันคบกับอเล็กซ์มาได้ประมาณ 3สัปดาห์แล้ว เขาเป็นคนที่น่ารักที่สุด เป็นผู้ชายที่ดูร้ายๆ ที่คุณไม่อยากเขาใกล้ประมาณนั้น แต่วันนั้นฉันทำหนังสือตกเหมือนในหนังน้ำเน่าแล้วเขาก็มาช่วยเก็บ แล้วเขาก็ขอเบอร์ฉัน ฉันก็ให้ไปเพราะคิดว่า ผู้ชายหน้าแบบนี้คงแค่อยากจะจีบดะไปทั่ว และไม่คิดว่าเขาจะโทรหาฉันอยู่แล้ว เพราะฉันดูไม่ได้ตรงสเป็คผู้ชายแบบเขาเลย แต่ 2 ชั่วโมงหลังจากนั้นเขาก็โทรมา เราคุยกันได้ประมาณ 4 วัน ซึ่งเขาโทรหาฉันทุกวัน วันละ 5-6 รอบ ฉันก็รู้สึกได้ทันทีว่าเขานี่แหละที่ฉันตามหา คนที่ห่วงใยและใส่ใจ แล้วเขาก็ชวนฉันเดท ในวันที่ 5 ของเรา เราจูบกัน และตกลงเป็นแฟน ใช่ ฉันรู้ว่ามันน้ำเน่า แม้แต่ฉันยังไม่อยากเชื่อว่ามันจริง

(ติดตามตอนต่อไป)