เกมส์วุ่นๆลุ่นหัวใจให้มีรัก2

จะทำไงดีนะก็ตอนนี้เหลือเวลาอีก 10 วัน มัวแต่ยุ่งๆเพราะเรื่องงานกลุ่ม หรือว่าพวกนี้แกล้งก็ไม่รู้สิ ฉันก็เลยไม่ได้สอดส่องมองหาว่าที่หวานใจ หน้าตาดีเล้ย ! แต่กลับกลายเป็นว่าทางโรงเรียนเหล่าอาจารย์ต้องไปดูงานเป็นเวลา 7 วัน โรงเรียนเลยหยุดแล้วฉันจะทำไงดีล่ะ ที่บ้านคงไม่มีเจ้าชายขี่ม้าขาวหลงมาหรอกนะ เมื่อกลับไปบ้าน ฉันก็เลยบอกพ่อแม่ฉันว่าโรงเรียนหยุด 7 วัน พวกท่านก็เลยบอกฉันว่าจะพาไปไหว้ปู่กับย่าที่ต่างจังหวัด แต่ก็อย่านึกว่าที่นั้นจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวหลงไปพักอาศัยอยู่หรือแอบไปทำงานที่นั่นสักหน่อยนะ เพราะที่นั้นเป็นบ้านสวนผลไม้นะ แต่ฉันก็ชอบที่นั่นนะ ตอนนี้เล่นฉันถอดใจที่จะหาเทพบุตรสุดหล่อแล้วละ ฉันเดินทางไปต่างจังหวัดในวันต่อมา ที่บ้านสวนนี้มีปู่กับย่าเป็นเจ้าของสวน ท่านทั้งสองจะเก็บผลไม้ไปขายในตลาดจึงไม่ได้จ้างคนงานไว้หรอกเพราะ “มันไม่จำเป็น” ท่านบอกกับฉันอย่างนั้นนะ แต่ว่าฉันก็ไม่ค่อยมีเวลาไปที่นั้นนักหรอกนะ เพราะ 2 -3 ปีมานี้พ่อกับแม่ฉันงานยุ่งฉันก็เลยไม่ได้ไป เมื่อเดินทางมาถึงทุกอย่างที่นี้เปลี่ยนไปเยอะ มันเจริญขึ้นมีถนนคอนกรีต ในสวนก็มีผลไม้มากขึ้น และที่บ้านสวนก็มีกลุ่มแม่บ้านที่รวมกลุ่มทำผลิตภัณฑ์ 1 ตำบล 1 ผลิตภัณฑ์นะ ก็เลยรวมกลุ่มกันแปรรูปผลไม้ แต่ก็ดีนะมีวิทยากรมาให้ความรู้ด้วย ฉันเดินสำรวจรอบๆสวนตอนนี้ก็บ่ายคล้อยแล้วล่ะ ฉันเดินมาถึงคลองน้ำใสทอดยาวไปเรื่อยๆสุดลูกหูลูกตา มันอยู่ที่ข้างบ้านนั้นแหละ แล้วจะมีทางเดินให้เดินและมีที่ให้ผูกเรือด้วยล่ะ ฉันเป็นคนพายเรือไม่เก่ง แต่ก็พายได้ ฉันไม่รอช้าลงเรือและพายเรือไปเพราะฉันชอบเก็บดอกบัวมาก ฉันค่อยพายเรือออกไปเก็บดอกบัวเรื่อยๆ จู่ๆเรือก็โคลง ฉันตกใจร้องสุดเสียง แต่ที่นี่ก็อยู่ไกลเกินกว่าผู้คนจะได้ยิน อะไรกันเนี้ย ! นอกจากจะหาแฟนไม่ได้ยังต้องมาเจอตัวอะไรก็ไม่รู้อยู่ใต้น้ำ แต่จู่ๆมันก็กระโจนขึ้นมาจากน้ำ                                                                                                                                                                         “พ่อแก้วแม่แก้วช่วยด้วย” ฉันร้องสุดเสียงพร้อมกับพนมมือโดยที่ไม่รู้ตัว                                                            “นี่เธอ” ฉันค่อยๆเงยหน้าดู ใบหน้าเขาก็หล่อดีนะ                                                                                                 “ฉันคนนะ ไม่ต้องมาไหว้ฉันหรอกนะ” แต่วาจาของเขาก็กวนล้นเหลือช่างไม่เข้ากับหน้าตาของเขาสะเลยหมอนี่นะ ฉันเอามือลงและเหมือนว่าฉันจ้องเขาเขม่งเลย “ฉันรู้หรอกนะว่าฉันหล่อไม่ต้องมองแบบพิศวาสก็ได้” “นี่นายอย่าหลงตัวเองหน่อยเลย” เขากระโดดขึ้นนั่งบนเรือ                                                                             “ฉันนะแค่มองหน้าเหมือนเคยเจอที่ไหนแต่นึกไม่ออก” เขาหยิกแก้มของฉันดึงทำให้ฉันนึกออก                                               “นิ นายอะไรนะ เออใช่” แล้วเขาก็ปล่อยมือออก “นายไม้เรียว”ฉันร้องออกมาเสียงดังลั่น                           “ฉันชื่อหวายนะ ไม่ใช่ไม้เรียว” “แล้วไงไม้เรียวหรือหวายก็ใช้ตีคนเหมือนกันแหละ”                               “ชั้นได้ข่าวว่าเธอมา ก็เลยอยากมาดูนะว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง” เขามองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าที่นั่ง            “แล้วเป็นไงละ” “ก้อดีนะ แล้วครั้งนี้มากี่วันละ” “มาประมาณ 5 วันนะ”                                                                  “น้อยจังเลย”เขาทำหน้าเป็นทะเล้นตีหน้าเศร้า “ทำมะไม่มีคนให้แกล้งหรือไง”                                                 “เปล่าชั้นว่าจะพาเธอเที่ยวงานวัดนะก็เลยถามดู” เขาแย้งพายจากมือฉันแล้วพายเรือไปจนถึงบ้านสวน ก็เราสองคนเป็นเพื่อนกันตอนที่ฉันมาเที่ยวบ้านสวนนะ เราสองคนเป็นเพื่อนนับว่าสนิทกันมาก แต่หลังๆมานี้ไม่ได้เจอกันก็เลยเล่นจำแทบไม่ได้หมอนี่แหละ ที่ฉันอาจจะเลือกไปเป็นแฟนจำเป็นวันวาเลนไท อิอิตอนนี้เย็นแล้วฉันเข้าบ้านอาบน้ำนอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปงานวัด