ค้นใจ นายจอมโหด My Devil Boy

“ห๊ะ ตอนนี้เลยอ่ะนะ” ชั้นตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ จนออกัสทำหน้าหยีๆ สงสัยคงดังแสบแก้วหูเค้าจิงๆ

“อื้มม เด๋วเทอก็ผิดกับพูดไม่ยอมช่วยชั้นอีก”

“แล้วใครใช้ให้นายคิดว่าชั้นเป็นผู้หญิงอย่างนั้นละ”

“ก็...สิ่งที่ชั้นเจอก็มีแต่แบบนี้” ออกัสตอบเสียงนิ่ง”แต่ตอนนี้ชั้นก็รู้แล้วว่าเทอไม่ใช่แบบนั้นจริงๆ”

“......” ชั้นไม่พูดอะไร แต่ใจเย็นลงบ้างแล้ว

“สบายใจไปที” ออกัสยิ้มออกมา

“สบายใจเรื่องไรไม่ทราบย๊ะ”ชั้นยกเสียงสูง

“ก็ชั้นไม่ต้องเจอกับผู้หญิงแย่ๆอีกแล้วนะสิ”

...นายออกัสพูดแบบนี้ หมายความว่าไงกันนะ แต่ช่างเถอะปล่อยให้เค้าสบายใจไปเหอะ เพราะหลังจากนี้ชั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอกับอะไรอีก

ทั้ง แม่ของเค้า และการแสดงละครครั้งใหญ่ ที่สำคัญสำหรับอีตาออกกัสมาก

ชั้นรับปากเค้าแล้วว่าชั้นจะช่วย เพราะฉะนั้นชั้นก็จะช่วยให้ถึงที่สุด

แต่....เอ๊! พี่ริซต้องเปงห่วงชั้นแน่ๆเลย ชั้นดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ

“อีกสิบห้านาที หนึ่งทุ่ม” ชั้นร้องเสียงหลง

“ห๊า” ออกัสหันหน้ามาเลิกคิ้วให้แต่น้ำเสียงก็ยังคงทั้งนิ่งและ เฉยชา

“พี่สาวชั้นต้องเป็นห่วงชั้นแน่ๆเลย นายพาชั้นกลับบ้านก่อนได้ไหม” ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“เราออกมานอกเมืองแล้ว อีกสักพักก็จะถึงบ้านแม่ชั้นแล้วด้วย”ออกกัสตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแบบเดิม

“แล้วชั้นจะทำไงดีอ่ะ โทรไปบอกก็ไม่ได้ เด๋วพี่ริซต้องถามเหตุผลชั้นยาวแน่ๆ” ตอนนี้ตัวของชั้นอยู้ไม่สุขแล้ว ในใจเต็มไปด้วยความกังวล

“เอางี้ เด๋วชั้นจัดการเอง”ออกัสยิ้มโทรสัพขึ้นมา”บ้านเทออยู่ไหน”

เมื่อชั้นตอบคำถามออกัสเสด ออกัสก็โทรไปหาพี่ชายเค้าแล้วบอกให้ไปหาพี่ริซที่บ้านทันทีเพื่ออทิบายให้พี่ริซฟังเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

พี่เซปเทมให้สัญญาไว้อีกด้วยว่าจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ริซจนกว่าชั้นจะกลับไป

“ขอบคุณครับพี่เซปเทม ฝากด้วยนะครับ”

พูดจบ ออกัสก็ดึงบลูทูธออกจากหู

“ไว้ใจพี่ชายนายได้นะ”

“เอาชีวิตชั้นเป็นประกันได้เลย” ออกัสตอบเสียงนิ่ง ตามแบบฉบับของเค้า

...น้ำเสียงที่นิ่งสงบ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว น่าเกรงขาม และจิงจังของเค้า บางครั้งมันก็ทำให้ชั้นใจสั่นได้เหมือนกัน

ดูจากความจิงจังของเค้าแล้ว คนๆนี้ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นได้ง่ายๆเลย สอดคล้องกับสิ่งที่เค้าพูดเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงพวกนั้น สิ่งที่เค้าเจอคงเป็นการหลอกลวงจากพวกเทอ จนทำให้ใจเค้าชินกลับกลายเป็นความด้านชาไปเลยหรือเปล่าก็ไม่รู้ แบบนี้ต้องดูนานๆบางทีเค้าอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้

ระหว่างทางหลังจากนั้นชั้นกับเค้าก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ชั้นจึงเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็รถก็ได้หยุดที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งไปแล้ว  ถ้าจะเรียกว่าคฤหาสก็คงไม่ผิดอะไร เพราะเมื่อชั้นมองไปรอบๆบริเวณบ้านนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่ามันใหญ่มาก ประตูรั้วกับตรงที่ชั้นอยู่ตรงนี้ไกลกันจนแทบจะมองไม่เห็นรั้วนั้นเลย

ออกัสหันมามองชั้นอยู่ซักพักก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วอ้อมมาเปิประตูให้ชั้นลง

“ขอบคุณ แต่นายไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ” ชั้นพูดพลางเก้าขาลงจากรถ “แล้วเมื่อกี๊ทำไมไม่ปลุกชั้นละ ปล่อยให้ชั้นนอนทำไม ...น่าอายจะตาย”ประโยคหลังชั้นพูดเบาแทบจะไม่ได้ยินเลย

“ไม่หรอก น่ารักเป็นธรรมชาติดี”เขาพูดสั้นก่อนจะเดินนำหน้าเข้าบ้านไป

“ออกัส ลูกแม่ มาแล้วหรอลูก”

หญิงสาววัยกลางคนเกือบจะชรา ซึ่งเรียดตัวเองว่าแม่  เดินเข้ามาหาออกัส แล้วเข้ามากอดเค้าไว้

“คิดถึงจังเลย ลูกแม่..ไหนๆ เจ้าเทมบอกว่าลูกจะพาสะใภ้มาหาแม่” แม่ของนายออกัสชายตามามองชั้น “คนนี้หรอลูก”

“ครับ แม่” ออกัสตอบสั้นๆอีกตามเคย

“หน้าตาน่ารักเชียว ชื่ออะไรจ๊ะ”แม่ของนายออกัสถามชั้นด้วยสีหน้าที่ยิ่มแย้ม ดูเป็นมิตร

“ รอซ ค่ะ”

“ชื่อ เพราะดีนะลูก แม่ชื่อ แจนยัวจ๊ะ เรียกแม่ว่า แจนเฉยๆก็ได้ แม่แจนไงลูก” แม่แจนยิ้มตาหยี

แล้วชั้นคงต้องเรียกคุนน้าคนนี้ว่าแม่แจนไปก่อนละกัน เพื่อให้ทุกอย่างดูแนบเนียน ตามที่ออกัสต้องการ

“แล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่ละจ๊ะ”

คำถามนี้ทำเอาออกัส สะดุ้งเล็กน้อย ชั้นสังเกตเห็นได้ทันที

“เอ่อ .. ยังครับ ผมขอใช้เวลาศึกษาให้แน่ใจกว่านี้อีกหน่อย คนนี้ผมเอาจริง” ออกัสมีรอยยิ้มบางๆเปื้อนที่หน้า  แล้วเค้าก็ยังทำให้ชั้นใจสั่นได้อีก กับคำพูดประโยคหลังนั้น เห้อ...คิดมากนะยัยรอซ นี่คือละครฉากนึงเท่านั้น อย่าคิดมากสิ

“ตามใจจ๊ะ แต่ในระหว่างนี้ ลูกก็ยังเป็นเด็กในสายตาแม่อยู่ ฉะนั่นเรื่องที่จะออกไปอยู่กับพี่เซปเทมแล้วทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้น แม่ไม่อณุญาตินะ อย่าให้แม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย”แม่แจนมีสีหน้าเศร้า และกังวลเล็กน้อย

แล้วเรื่องเสี่ยงๆที่ว่านั้นคืออะไรกันนะ ชั้นชักจะอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ ทั้งบริวารของพี่เซปเทมที่บ้านหนังโน่น แล้วคำพูดของแม่แจนเมื่อกี๊นี่อีก ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

“ก็ได้ครับ ผมจะกลับบ้านมานอนที่นี้” ออกัสนิ่ง “ทุกวันก็ได้ครับ”  ประโยคหลังเค้าพูดเสียงค่อย

“งั้นผมขอตัวไปส่งรอซก่อนนะแม่ เด๋วผมจะรีบกลับ”

“จ๊ะ ขับรถดีๆละ แม่เป็นห่วง”

หลังจากนั้นชั้นก็ล่ำลา แม่แจนอีกซักพัก ออกัสก็มาส่งชั้นที่บ้าน ระหว่างทางชั้นก็หลับอีก ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน

“ถึงแล้ว”ออกัสสะกิดที่แขนชั้นเบาๆ

“อื้มม”ชั้นขยี้ตา แล้วเปิดประตูลงจากรถไป

“เห๊ย!!!!”

...อะไรกันเนี่ย ทำไมมีคนมาอยู่ที่บ้านชั้นเต็มไปหมดเลย ทั้งหน้าบ้าน ในบ้าน สนามหญ้า โอ๊ย เกือบจะทุกซอกทุกมุมแล้วเนี๊ย

“นี่มันอะไรกัน นายออกัส”

ชั้นหันหลังกลับไปถามเค้าทันที

“ก็ที่ชั้นบอกเทอว่าพี่ชายชั้นจะมาเฝ้าไง”ออกัสตอบหน้านิ่ง ดูไม่ตกใจอะไร

“คนเยอะขนาดนี้อ่ะนะ จะมาเฝ้าหรือจะมาพังบ้านชั้น ห๊า”

“เทออย่าโวยวายได้ไหม นี่ก็ดึกแล้ว”ออกัสทำปากจุ๊ๆ

ใช่ ชั้นก็ลืมตัวไป ถ้าขืนชั้นยังโวยวายไปมากกว่า ซักพักกระทะ หม้อ ไห คงได้ลอยมาแน่ๆ

“นี่นายบอกชั้นมาเลยดีกว่า ว่านายเป็นใครกันแน่ ทำไมมีบริวารเยอะขนาดนี้ แล้วดูพวกของนายสิ แต่งตัวอย่างกะมาเฟียใหญ่ ยิ่งพี่ชายนายนี่นะ สุดๆเลยอ่ะ ไหนจะคำพูดแปลกของแม่นายอีก ...บอกมาซะดีๆว่านายเป็นใครกันแน่!!”

ชั้นทำหน้าตาใส่อารมณ์สุดขีด ถ้าเกิดเค้าเป็นพวกมาเฟียขาใหญ่ขึ้นมาจริงๆ แล้วตอนนี้ชั้นกำลังเล่นกับอะไรอยู่เนี้ยยย

“.....”

ออกัสนิ่ง

“จะบอกไม่บอก ถ้าไม่บอกชั้นจะไม่ช่วยอะไรนายอีกแล้ว และชั้นจะไปบอกแม่นายด้วยว่านายให้ชั้นมาแสดงละครตบตาท่าน”

ชั้นยื่นคำขาดทันที

“บอกก็ได้.......แต่เทอต้องเก็บเป็นความหลับนะ ขอร้อง” ออกัสก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง น้ำเสียงของเค้ายังคงเรียบนิ่งเหมือนเคย ตาคนนี้จะไม่มีความรู้ส฿กอื่นบ้างเลยหรือไงกันนะ

“อื้มม” ชั้นพยักหน้า

“ที่จริงแล้วชั้นเป็น.....”