หัวใจนี้เพื่อเธอ ตอนต่อ

 เช้าวันเสาร์ วันนี้พายรีบออกจากบ้านเพื่อมาให้ถึงบ้านของท่านประธานก่อนเวลาเพื่อไม่ให้เสียมารยาท  พายมาถึงหน้าบ้านท่านประธานก่อนเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง  หลังจากที่กดออดที่หน้าประตูไม่นานนักคนรับใช้ก็มาเปิดประตู “สวัสดีครับ ผมมาพบท่านวินัย  คือท่านนัดให้ผมมาพบท่านที่บ้านนะครับ”   คนรับใช้พยักหน้าก่อนจะเชิญพายเข้าไปในบ้าน  เมื่อพายเดินเข้าไปหลังประตูนั้น บริเวณบ้านกว้างมากซึ่งบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าถูกออกแบบอย่างทันสมัยเป็นสไตร์ผสมระหว่างบ้านแบบไทยและตะวันตกแต่ก็ยังดูมีความหรูหรา สองฝั่งยังมีบ้านอีกสองหลังซึ่งก็ไม่เล็กกว่าบ้านหลังใหญ่มากนัก  ตลอดทางเดินมีสวนหย่อมที่ร่มรื่นเต็มไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์  พายถูกพาไปที่ศาลาไม้ที่ถูกออกแบบมาอย่างสวยงานริมน้ำซึ่งติดกับแม้น้ำเจ้าพระยา ดูร่มรื่นมากมีสายลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาในศาลาตลอดซึ่งทำให้เย็นสบาย   ขณะที่พายนั่งรออยู่นั้น  หนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามาที่ศาลา ซึ่งพายจำได้ว่านั่นคือท่านวินัยประธานบริษัทที่พายทำงานอยู่  เขาจึงรีบยืนขึ้นก่อนที่จะกล่าวสวัสดี

“สวัสดีครับท่านประทาน” เขายกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม  ท่านประธานรับไหว้ก่อนจะพูดอย่างเป็นกันเอง 

“ตามสบายเลยพาย  ไม่ต้องเรียกท่านประธงประธานอะไรหรอก เราไม่ได้อยู่ที่บริษัทกันสักหน่อย  ยังไงเราก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน”  น้ำเสียงที่ฟังดูเป็นกันเองทำให้พายรู้สึกผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิม 

               “ไหนเธอมีเรื่องอะไรสำคัญถึงขอนัดพบฉัน  เหรอพาย”  ท่านประธานออกปากถามก่อน  

                “ครับท่านประธาน  คือว่าที่ชมรมซึ่งผมเป็นประธานชมรมอยู่นั้นจัดทำโครงการเพื่อออกค่ายอาสาพัฒนาไปสร้างห้องสมุดและรับบริจาคหนังสือสำหรับเด็กเพื่อสร้างโอกาสในด้านการอ่านและเป็นสื่อพัฒนาสมองให้กับเด็กที่ด้อยโอกาสครับท่านประธาน  ซึ่งทางชมรมยังขาดทุ่นทรัพย์อยู่มากในการจัดหาอุปกรณ์ในการก่อสร้างห้องสมุด ซึ่งในเบื้องต้นทางชมรมได้จัดการแสดงดนตรีหาเงินเป็นทุนสำหรับโครงการนี้ไปแล้ว  รวมไปถึงการรับบริจาคซึ่งก็ยังไม่พอ  ผมจึงเห็นว่า  น้ำใจและความเมตตาเท่านั้นที่คนไทยสมควรจะมีให้กันที่สุดครับ”  พายจบประโยคสุดท้าย เพื่อฟังความเห็นจากท่านประธาน ซึ่งดูแล้วตอนนี้บรรยากาศเหมือนการวัดใจกันมากกว่าระหว่างท่านประธานและตัวเขา  ชายตรงหน้าเงียบไปครู่อึดใจ

                 “ได้พายเดี๋ยวฉันจะสั่งจ่ายเป็นเช็คให้แล้วกันนะพาย  วันจันทร์ฉันจะฝากลูกสาวเอาเช็คไปให้ที่คณะแล้วกัน”  หลังจากที่ท่านประธานพูดถึงลูกสาว  พายจึงเกิดอาการสงสัยขึ้นมาทันที ว่าลูกสาวของท่านประธานพึ่งพูดถึงเมื่อครู่นี้ เป็นใครถึงรู้จักตัวเขา แต่ด้วยความสงสัยซึ่งอาจจะดูผิดมารยาทแต่การที่มีลูกสาวเจ้านายของตนเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่กับทำนิ่งเฉยไม่สนใจก็อาจจะดูไม่ดีและผิดมารยาทกว่าการที่ทำตัวไม่สนใจอะไร

                 “ท่านประธาน ผมต้องขอประธานโทษที่ถามนะครับว่า ลูกสาวของท่านคือ…..”ยังไม่จบประโยค 

                “อ๋อ ลูกสาวของผมนะหรือ  เขาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอไงพาย  คณะเดียวกันนั่นแหละแต่พึ่งจะเรียนปีหนึ่งนะ  ชื่อเล่นว่าฟ้านะ เธอเป็นประธานคณะด้วยใช่ไหม งั่นฉันว่าเธอน่าจะรู้จักลูกสาวของผมนะ”   พายรู้สึกตกใจและแปลกใจมาก ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เคยสังเกตชื่อและนามสกุลของยายหน้าบึ้งนั้นเลย  ยังไงหล่ะที่นี้  เขาบ่นกับตัวเองในใจ แต่เอะงั่นเราก็ขออนุญาติให้ยายนั่นเลยดีไหม เมื่อตัดสินใจดีแล้ว เข้าจึงเอยเรื่องที่เขาได้สัญญา หรืออาจเรียกว่าท้าทายกันไว้น่าจะเหมาะกว่าคำว่าสัญญานะ

                “ท่านประธานครับ ผมขอขอบพระคุณในเรื่องของเงินทุนที่ท่านประธานให้ความสนับสนุนเป็นอย่างสูง  ผมมีอีกเรื่องนึงครับที่จะรบกวนท่านประธาน  เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณฟ้าลูกสาวของท่านครับ  ซึ่งวันก่อนคุณฟ้าได้เดินมาปรึกษากับผมว่าเธอถูกคุณแม่สั่งห้ามไม่ให้ไปออกค่ายกับทางชมรมนะครับซึ่งคุณฟ้าก็อยากที่จะไปและอยากช่วยสร้างโอกาสในครั้งนี้กับทางชมรม  ผมจึงอยากจะขออนุญาตกับท่านเพื่อให้คุณฟ้าได้ไปออกค่ายกับทางชมรมด้วยนะครับ ท่านประธานจะว่าอย่างไรครับ” พายจบประโยคพร้อมกับทำท่าคำนับท่านประธานอย่างนอบน้อม 

                “อ๋อ พายเองเหรอคือรุ่นพี่ประธานขี้เต๊ะที่ยายฟ้าพูดถึงบ่อย”  ท่านประธานพูดกลั้วหัวเราะ 

                “เอาเถอะเดี๋ยวเรื่องของยายฟ้าผมจะไปคุยกับคุณแม่ของเค้าให้เอง ไม่ต้องห่วง”  พายยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม 

                “แล้วเรื่องงานที่บริษัทนะ ไม่หนักมากใช่ไหม”ท่านประธานหันมาถามด้วยนำเสียงอบอุ่นที่สัมผัสได้ถึงความจริงใจ

                “ครับไม่หนักเลยครับ” 

                “ฉันดีใจนะที่มีรุ่นน้องเก่งๆแบบเธอ  ฉันชอบที่มุมมองของเธอในการสร้างงานตอนเข้าประกวดซึ่งคล้ายกับฉันสมันเรียนเลย ดีแล้วตั้งใจเรียนและทำงานหล่ะพาย ผมเชื่อว่าคุณจะไปไกลกว่านี้แน่” ท่านประธานเสริม

                “ครับขอบคุณมากครับท่านประธานผมจะตั้งใจทำงานครับไม่ให้ท่านประธานผิดหวัง ผมขอขอบคุณคุณท่านประธานแทนเด็กๆที่ด้อยโอกาสเหล่านั้นด้วยนะครับขอบคุณครับ” พายคำนับอีกครั้ง   

                “ไม่เป็นไร ขาดเหลืออะไรก็แจ้งไปที่ฝ่ายบัญชีนะ ผมแจ้งไว้แล้ว  เดี๋ยวผมต้องไปธุระที่อื่นนะพอดี น่าเสียด้ายจะได้อยู่คุยนานๆกว่านี้  ยายฟ้าก็ไม่อยู่ เธอจะนั่งเล่นที่นี่ก่อนก็ได้นะพายถ้าไม่รู้จะไปไหนเดี๋ยวผมบอกให้แม่บ้านจัดของว่างมาให้ทาน”

                “ไม่เป็นไรครับท่านประธานแค่นี้ผมก็รบกวนท่านมามากแล้ว  งั้นผมขอตัวกลับเลยดีกว่าครับท่านประธาน” 

                “อืม เอางั่นก็ได้ เธอจะติดรถไปกับฉันหรือป่าวพายเดี๋ยวให้คนขับรถแวะไปส่ง” 

                “ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่าครับท่านประธาน  เอ่อคือท่านประธานครับผมมีอีกเรื่องอยากจะขอรบกวนท่านประธานนะครับ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณฟ้านะครับผมอยากให้ท่านประธานช่วยปิดเรื่องที่ผมมาพบท่านในวันนี้ก่อนนะครับ”

                “เอางั่นก็ตามใจ ส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงฉันเข้าใจ คุณคงจะกลัวเสียการปกครองรุ่นน้อง พายเธอทำตัวเหมือนเดิมนั่นแหละมันคนละเรื่องกันฉันเข้าใจเธอ งั่นฉันไปก่อนนะ ฝากดูลูกสาวฉันด้วยนะพาย” หลังจากที่ท่านประธานเดินออกไป   

                “ยายคุณน้องฟ้าแอบว่าเรางั่นเหรอ” พายบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปที่หน้าประตู โดยมีคนรับใช้ของท่านประธานเดินไปส่ง พายหันมากล่าวขอบคุณก่อนจะออกไป  

                “ยายคุณน้องฟ้า  เป็นลูกสาวท่านประธานหรือนี่  เอายังไงดีหล่ะทีนี้ เฮ้อ”  พายถอนหายใจไปเฮือกใหญ่  ซึ่งก็เป็นเรื่องที่หนักหน่าในความคิดของพาย

บีกลับมาที่ห้อง เมื่อรู้ว่าพายไม่ได้อยู่ที่ห้อง เธอจึงรีบกดโทรศัพท์มือถือหาพายทันที เพราะสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาพายและบีไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลยทั้งที่ทั้งสองอยู่ห้องเดียวกัน    

                “ฮาโหล แกอยุ่ไหนวะพาย”  บีเริ่มคำถามก่อนโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว  “ฉันมาคุยธุระที่บ้านของเจ้านายวะแก  มีอะไรหรือป่าววะบี”  พายถามด้วยน้ำเสียงตกใจ 

                “ป่าวๆฉันพึ่งกลับมาที่ห้องไม่เห็นแกฉันเลยเป็นห่วง”  พายรู้สึกแปลกๆกับประโยคหลัง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะเพื่อนคงไม่ได้คิดอะไร

                  “เหรอแก  เอางี้แก  ฉันคุยงานเสร็จพอดี  ออกมากินข้าวกันไหมเดี๋ยวฉันไปรอที่สยามจะได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน  ฉันอยากกินพอดี” 

                 “ได้ๆเดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนแล้วกันนะแกไม่นาน  แกไปรอก่อนเลย”  พายทำท่าเซ็งนิดๆเพราะยายบีอาบน้ำนานมาก

                 “รีบๆแล้วกันนะแกหิวแล้ว” พายย้ำไปอีกเป็นการเร่งเพื่อน  บีว่างสายไป ู

                เพราะมีสายซ้อนเข้ามาที่มือถือของพาย  “เฮ้ยพายว่างไหมมืงไปดูหนังกัน เนี่ยะพวกกูอยู่ที่มาบุญครอง” 

                “เออนี่พอดีเลยกำลังจะไปที่สยาม เดี๋ยวเจอกันวันนี้ชวนบีออกมากินข้าวด้วยพอดี” เมื่อวีได้ยินว่าพายนัดบีมาทานข้าววีจึงตกลงกับอุ๊และปุนว่า ไม่อยากจะไปขัดคอเพื่อนเพราะคิดว่าเพื่อนคงอยากไปกันสองคน

                “เอองั่นแกไปกับบีเหอะหลังๆเห็นแกบ่นว่าไม่ค่อยได้เจอกันเลย  งั่นเดี๋ยวพวกฉันไปดูกันก่อนแล้วกันนะเพื่อน”   พอคุยกันจบวีก็ว่างสายไป  ยังดีที่เพื่อนทั้งสามยังเข้าใจ 

                “เฮ้ยพวกเรา  กูว่าเราไปแอบดูไอ้พายกับบีดีกว่าไหม  เนี่ยะเดี๋ยวไอ้พายมาจะมารอบีที่หน้าสยาม  เราไปดักรอดูกันดีกว่า”   วีเริ่มความคิด 

                “อุ๊ว่าไงมืง  ไปไหม”  ปูนหันมาถามอุ๊ 

                “เออแล้วเรื่องดุหนังหล่ะวะ” 

                ทั้งสองมองหน้ากัน “อุ๊ไว้วันจันทร์ก็ได้  ค่อยมาดูกับไอ้พาย” 

                อุ๊หันมายิ้มให้เพื่อน แบบรู้ทัน  อาการอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนทั้งสอง   ไม่นานพายก็มารอที่หน้าสยาม  แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของบีเลย  เขาจึงกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิท

                “บีแกถึงไหนแล้ว”  พายถามเชิงเร่งเพื่อน  

                “ฉันกำลังลงจากบีทีเอส  หิวหรือไงเร่งจัง”   

                “นั่งไงพาย”  วีชี้ให้เพื่อนทั้งสองดู 

                “เฮ้ยพวกแก มาแอบดูไอ้พายยังงี้มันจะไม่ว่าเราเหรอ” ปูนถาม   ซึ่งวีและอุ๊ถึงกับหยุดอึ้ง    

                “เออวะ  จะดีเหรอวะวี  มึงถ้าพายรู้เดี๋ยวมันก็ด่าเอาหรอก”  ต้องนี้ทั้งอุ๊และปูนต่างหันมามองหน้าวีเพื่อรอฟังคำตอบ

                “มันก็จริงอย่างที่พวกแกว่า  แต่พวกแกไม่อยากรู้เหรอว่าไอ้พายมันชอบใครกันแน่  ระหว่างบีกับน้องฟ้าดาวคณะปีหนึ่งของพวกเรา”  วีให้เหตุผล ด้วยสีหน้าที่เจ้าเหล่  จนอุ๊และปูนหันมาซุบซิบกัน 

                “ปูนมึงว่าไหม เวลาไอ้วีคิดอะไรไม่ดี  สีหน้ามันดูชัวชั่วเนาะ”  อุ๊นินทาเพื่อนซึ่งปูนก็เห็นด้วย “เออวะ”  ทั้งสองหัวเราะใส่กันเบาๆ

                “พวกมึงเป็นอะไรกันวะ  มองหน้ากูแล้วหัวเราะ  แหมพ่อคนดี ตกลงจะเอาไงพวกมึง จะไปแอบดูไอ้พายกับบีหรือป่าว”  ในที่สุดทั้งสามก็ตกลงกันได้ว่าจะทำตามความคิดของวี  ทั้งสามแอบดูเพื่อนอยู่บนสะพานลอยหน้าสยาม

                “บี แกช้านะนี่”  พายบ่นเพื่อนตามความเคยชินซึ่งบวกๆกับอาการหิวขึ้นตา  กว่าที่บีจะมา ท้องของพายร้องไปหลายเพลงแล้ว  วันนี้บีแต่งตัวน่ารักมากตามสไตร์วัยรุ่น เสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบ  ซึ่งพายไม่ค่อยได้สังเกตสักเท่าไหร่  เธอยืนหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าของพายว่ามีอะไรเปลี่ยนไป 

                “พายแกโกนหนวดแล้วดูดีวะ”  ซึ่งปกติพายไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากมายเรื่องใบหน้า  บีรู้สึกว่าพายดูดีขึ้นจริงๆผิวขาวๆจมูกโด่งๆ ดวงตาคมๆ ทำให้ใบหน้าของพายน่ามองขึ้นเป็นอย่างมาก  พายถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีพอสมควร ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก บีอาจจะหลงรักเพื่อนรักคนนี้ไปนานแล้ว

                “อืม  ฉันต้องไปคุยธุระกับเจ้านายนะ เลยต้องเรียบร้อยหน่อย” พายตอบ

                “แกใบหน้าแกนะดูเรียบร้อย แต่เสื้อผ้าแกสิโคตรจะซกม๊กเลย นิทำงานบริษัทแล้วทำไมไม่รู้จักแต่งตัวบ้างวะแก”  บีบ่นเพื่อนไปอีกชุด 

                “ไปเหอะหิวแล้ว” พายตัดบทเพราะรู้สึกบีชักจะบ่นใหญ่แล้ว 

                ทั้งสองไปทานก๋วยเตี๋ยวร้านประจำ ซึ่งรสชาติก็ยังอร่อยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน  โดยที่วี อุ๊และปูนยังแอบสะกดรอยตามดูอยู่นอกร้าน  ทั้งสามยังไม่เห็นท่าทีผิดปกติของทั้งสอง  แต่การนั่งรอคนทานข้าวนิมันน่าเบื่อเป็นอย่างมากบวกกับอากาศที่ร้อนยามบ่ายยิ่งไปกันใหญ่ 

                “ไอ้วี  พอใจมึงยังครับคุณเพื่อน  กูดูตั้งนานและไม่เห็นมีอะไรที่ให้พวกเรามาจับผิดเลย  ดูดิไอ้พายกับบีแม่งนั่งทานก๋วยเตี๋ยวสบายใจ”  อุ๊บ่นวีโดยมีปูนเป็นแนวร่วม 

                “เออหน่าอีกแป๊บนึง  ! เฮ้ยๆงานเข้าแล้วพวกมึง”  วีพูดด้วยน้ำเสียงตกใจสุดๆ 

                “อะไรอีกว่ะ  ไอ้วี”  อุ๊ถามด้วยน้ำเสียงสุดรำคาญ  

                “ชิบหายแล้ว  รถไฟชนกัน”  วีตอบ 

                “รถไฟอะไรของมึงวะ  กูเห็นมีแต่รถยนต์”  อุ๊ตอบแบบกวนๆใส่วี ซึ่งกำลังตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า 

                “มึงจะเอาตลกไปไหน  เห็นไหมนะ  น้องฟ้าเว้ยเดินเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวไปแล้วนั่น”  ทั้งสามมองเป็นตาเดียว  

                “เออวะ  ชิบหายแล้ว  ว่าแต่เพื่อนน้องฟ้าน่ารักเนาะ”  ปูนเสริมก่อนทำตาเยิ้มๆ อุ๊ก็ด้วย   “บ๊ะแล๊ว  บ๊ะแล๊ว   น่ารักอะไรขนาดนั้น”

                 “เอาเข้าไปพวกมึง  แม่งหม้อไม่ดูสถานการณ์เลย” วีบ่น      ระหว่างที่ทั้งสามกำลังวุ่นวายเรื่องเพื่อนน้องฟ้าอยู่นอกร้าน  ภายในร้านก็มาคุไม่แพ้กัน   ระหว่างที่พายกับบีนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอย่างออกรส  น้องฟ้าก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมเพื่อนสาวอีกสองคน    ซึ่งตัวพายเองยังไม่เห็นว่าฟ้าและเพื่อนๆได้เข้ามาในร้าน   ส่วนสาวฟ้าเห็นเต็มตา เธอรู้สึกแทบอยากจะเดินออกไปจากตรงนี้ 

               “หือ  อีตาประธานขี้เตะ  แหม่มานั่งทานก๋วยเตี๋ยวกับสาวสบายใจเชียวนะ”  ฟ้าหลุดปากบ่นออกมา จนเพื่อนที่มาด้วยทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่จะถามทวนคำที่พึ่งได้ยินจากเพื่อนเมื่อคู่นี้

                “นิฟ้าใครเหรอ  หน้าตาดีเนาะ”  เพื่อนทั้งสองของฟ้าถาม 

                “ตานั่นนะเหรอหน้าตาดี   ไปตัดแว่นซะ ทั้งสองคนเลยนะพวกเธอ”  ฟ้าแย้งอีก แม้จะรู้ว่าจริงๆแล้ว เขาจะมีหน้าตาที่ดูดีมากที่เดียว แต่ด้วยปากร้ายๆที่เกินจะเยียวยา ทำให้เธอมองข้างข้อแรกไป  

                “นั่งแฟนเขาเหรอ  หน้าตาดีด้วยเหมาะกันดีนะเธอ”  เพื่อนทั้งสองยังไม่หยุดชม 

                “นิ ยายปลา ยายนิดเธอไปนั่งโต๊ะเดียวกับเขาเลยไป  เห็นชมเขาจังเลย”  ฟ้าเริ่มอารมณ์บูด  จนเพื่อนๆเริ่มสงสัยว่าทำไมฟ้าถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนี้  นี่ยายฟ้าเธออารมณ์เสียมาจากไหนนี่ ตั้งแต่เมื่อตะกี้นี้แล้ว  

                “เชอะ   แหม่มาทานข้าวกับแฟนมีความสุขกันจริง”  ฟ้าบ่นกับตัวเองในใจ  

พายลุกจากโต๊ะเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำและบังเอิญที่ทางไปห้องน้ำต้องเดินผ่านโต๊ะของฟ้า 

                “อ่าวคุณดาวคณะ   โลกกลมจริงๆ”  พายแกล้งทัก  ซึ่งฟ้าก็ตกใจเช่นกันเพราะตนไม่คิดว่าเขาจะทักเธอ   

                “สวัสดีค่ะ”  ฟ้าทำเสียงแข็ง  ซึ่งพายก็ไม่ทันสังเกตน้ำเสียงนั้น  เมื่อทักทายกันเสร็จเป็นที่เรียบร้อยพายจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่ลึกเข้าไปที่หลังร้าน ระหว่างนั้นบีรู้สึกสงสัยว่า เพื่อนรุ่นน้องที่พายพึ่งกล่างทักทายไปนั้นต้องมีอะไรพิเศษกับพายแน่ๆ เพราะท้อยคำน้ำเสียงที่สองคนแสดงใส่กันนั้น มีดูเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่ บีจึงตัดสินใจถามเพื่อนเป็นการหยั่งเชิญ              

                “พายใครเหรอแก” บีถามเพราะเห็นพายยืนคุยอยู่นาน 

                “อ๋อ รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยนะบี”   พายตอบ 

                “จริงเหรอ   น้องเขาก็น่ารักดีนะ  จีบเลยแกจีบเลย”  บียุเพื่อน  ซึ่งพายเอาแต่ทำท่าบ่ายเบี่ยง 

                “บ้าเหรอฉันไม่ได้คิดอะไรเว้ย ใครจะไปจีบกวนประสาทก็ที่หนึ่ง ชอบทำตัวเป็นคุณหนูให้ผู้ชายสนใจ”  ทั้งสองแซวหยอกล้อกันตามประสาเพื่อนสนิท โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีคนกำลังเฝ้าจับตามองอยุ่  แต่คนที่คิดนะนั่งมองตาร้อนอยู่อีกมุมของร้าน  และก็ไม่รอดพ้นสายตาของบี เธอสังเกตเห็นว่า  รุ่นน้องคนนั้นแอบมองตัวเองและพายอยู่เป็นระยะๆ  ซึ่งพายเองก็ไม่รู้ตัว

                 “เฮ้ยวีทำไมน้องฟ้า  หน้าบูดจังวะ”  อุ๊ถามเพื่องซึ่งดูสถานการณ์อยู่อีกฟากของร้าน 

                   “กุว่าเปะเลยน้องฟ้าหึงไอ้พายแน่ๆ”  วีให้เหตุผล  ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็เห็นตามนั้น 

                   “นี่ยายฟ้า  เธอเป็นอะไรนี่ ไปหงุดหงิดอะไรมาจากไหนตอนแรกยังอารมณ์ดีอยู่เลย  หรือว่าเธอหึงรุ่นพี่สุดหล่อคนนั้น”  ประโยคหลังทำเอาฟ้าหน้าแดงกล่ำ 

                   “บ้าเหรอ  ฉันจะหึงอีตารุ่นพี่ขี้เตะนั้นทำไม  ฉันกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย  คิดกันไปใหญ่แล้วนะพวกเธอ รีบกินไปเลยนะพวกเธอจะได้หยุดพูดซะที”  ฟ้าเฉไฉไป

โดยที่เพื่อนๆของฟ้ายังสงสัยในอาการที่เพื่อนแสดงออกมา 

                ตอนนี้พายและบีท่านก๋วยเตี๋ยวเสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่จะเดินออกไป  บีแกล้งพาพายเดินไปกล่าวลาตามมารยาทและทำความรู้จักกับรุ่นน้องของพาย 

                “สวัสดีค่ะ”  แม้ว่าฟ้าจะหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าพายและผู้หญิงคนนั้นเดินมาทักเธอถึงที่โต๊ะ แต่ฟ้าก็ยังสามารถเก็บอาการได้เป็นอย่างดี  ฟ้ายกมือไหว้เพราะดูแล้วว่าคนที่มาทักน่าจะเป็นรุ่นพี่ซึ่งก็ใช้ตามนั้น 

                “สวัสดีค่ะ  หนูชื่อฟ้าค่ะ แล้วนี้เพื่อนหนู  นิดและพลอยค่ะ”  เพื่อนทังสองยกมือไหว้ตามมารยาทที่คนอายุน้อยจะแสดงต่อคนที่อายุแก่กว่า  

                “พี่ชื่อบีนะเป็นเพื่อนกับพายนะ” บียิ้มอย่างใจดีซึ่งสมกับที่เป็นรุ่นพี่  แต่พายกับทำเป็นไม่สนใจแถมยังทำท่าทีกวนๆ และก็ได้ผลอุณหภูมิความโกรธของผู้หญิงตรงหน้าพุ่งสูงขึ้นจนแทบจะระเบิด

                “นายพายขี้เต๊ะ ทำมาเป็นเดินมาทักจะโชว์หล่ะสิว่ามีแฟนน่ารัก  ฉันไม่เห็นจะแคร์” 

                นี่เป็นความคิดที่พรุ่งพร้านอยู่ในใจของฟ้า เมือพายและบีออกจากร้านไป  ฟ้าถึงกับกำตะเกียบแน่น  ด้วยความโกรธตอนนี้บรรยากาศในโต๊ะเริ่มมาคุอีกแล้ว  เพื่อนทั้งสองนั่งกันนิ่ง

                 “นี่ยายฟ้า  ยายฟ้า เป็นอะไรนี่เธอโกรธใครมา”  

                ฟ้าถึงกับสะดุ้งด้วยเสียงเรียกของเพื่อน 

        “อะไรยายนิดฉันเป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”  ฟ้าเฉไฉไป ซึ่งเพื่อนๆก็เห็นอาการที่ฟ้าแสดงออกมาอย่างชัดเจน 

                “แล้วนั่นนะเธอแทบจะหักตะเกียบเลยนะนั่นนะยายฟ้า  เธอเป็นอะไรกันแน่”  เมื่อโดนเพื่อนๆทั้งสองคาดครั้นหนัก ฟ้าจึงยอมเฉลยเหตุที่ทำให้เธอเองอารมณ์บูด 

                “ก็อีตารุ่นพี่นี่แหละ  ฉันเห็นหน้าแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้เลย ทำมาเป็นมาทัก   อีตานั่นนะจงใจมากวนประสาทฉันมากกว่า พวกเธอก็เห็น”   ฟ้ายังไม่หยุดบ่นซึ่งปกติแล้วฟ้าไม่ใช่คนที่ชอบโวยวายและเจ้าอารมณ์แต่การที่ฟ้าแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ออกมาเพื่อนๆทั้งสองลงมติว่าฟ้าผิดปกติเป็นอย่างมาก 

                “นี่ยายนิดฉันว่านะ ยายฟ้าสนใจรุ่นพี่สุดหล่อคนนั้นแน่นอนฉันว่า” ทั้งสองกระซิบกันเบาๆ นิดพยักหน้ารับกับความคิดของพลอย 

                “นี่ยายฟ้าเธอคิดมากไปหรือป่าวพี่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนิ  ดูแล้วพวกพี่เขาก็ดูนิสัยดีนะ แถมพี่เขายังหล่อด้วยเนอะยายพลอย”   นันแสดงทัศนะซึ่งทำเอาฟ้าหันมาค้อนใส่

                “นิ ยายนิด”  ฟ้าดุเล็กๆใส่เพื่อนไปอีกที หลังจากนั้นทั้งสามเริ่มจะรู้สึกอิ่มกับอาหารมื้อนี้     

                “ยายฟ้า  เดี๋ยวพวกเราไปเดินช๊อปปิ่งกันเธอจะไปไหม”  พลอยออกความเห็นและแม้ว่านันจะเห็นด้วยกับความคิดนี้   แต่ฟ้ากลับปฏิเสธ

                “พวกแกไปกันเถอะฉันไม่มีอารมณ์ทำอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”  จากนั้นทั้งสามก็แยกย้าย ฟ้ากลับบ้านด้วยอารมณ์บูดสุดๆ ปล่อยให้พลอยและนิดเดินช๊อปปิ่งกันต่อ  รถติดในวันเสาร์ทำเอาฟ้าเสียเวลาไปมากกว่าจะถึงบ้านก็เกือบบ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว  ฟ้าขับรถเข้ามาจอดที่โรงรถ  เธอให้เวลาสงบสติอารมณ์ที่ยังค้างอยู่ในความคิดให้หมดไปก่อนจะเข้าบ้าน จะถึงบ้านก็เกือบบ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว  

                “นายพาย   นายช่างกวนประสาทจริงๆ โอ้ยอยากจะบ้า  ทำไมฉันต้องมาปวดประสาทเพราะนายด้วยเนี่ยะ”  ฟ้าลงจากรถด้วยอารมณ์บูดๆ