หัวใจนี้เพื่อเธอ

“เฮ้ยพาย  วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกไหมเพื่อน”  เพื่อนสนิทร้องชวน  เมื่อเห็นพายหอบงานพะรุงพะรังมุ่งหน้าจะกลับบ้าน  ชายหนุ่มหันกลับมายิ้มให้อย่างรีบร้อน “คงไปไม่ได้วะ  บีแม่งจะให้กลับไปทำความสะอาดห้องวะ”  ก่อนที่จะยิ้มแบบเกรงใจ เพราะเพื่อนๆอุตส่าห์ชวน  

                “เฮ้ยไอ้พายกับบี ตกลงมันเป็นแฟนกันเหรอวะ  แล้วไอ้พายทำไมต้องกลัวบีขนาดนั้นวะ”  ในกลุ่มนิ่งเงียบหลังจากได้ยินคำถามลอยๆ “คงไม่หรอก เพราะพายมันเคยพูดว่า มันกับบีเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อยู่ที่ต่างๆจังหวัดแล้ว  อย่าคิดมากเลย”  คำตอบนี้ทำให้สมาชิกในกลุ่มหยุดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพายกับบีไว้เพียงเท่านี้  ก่อนที่จะแยกย้ายกลับหอพักของตน  พาย วี  อุ๊  ปูน  เป็นเพื่อนเรียนคณะเดียวกันทั้งสี่สนิทกันตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง  โดยส่วนมากแล้วทั้งสี่คนจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ  แต่ช่วงหลังพายรับงานพิเศษทำซึ่งเป็นงานที่เขาถนัดและงานนั้นก็เป็นงานที่ดีซึ่งเพื่อนๆก็ไม่ทราบรายละเอียดว่าพายรับงานที่บริษัทไหนมาทำ และด้วยเหตุนี้ทำให้พายและเพื่อนๆมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง  แต่ถึงอย่างไรเพื่อนในกลุ่มๆก็เข้าใจ 

                พายกลับมาถึงห้องในขณะที่บีกำลังวุ่นทำความสะอาดห้องอยู่   “ไงมืงกลับมาเร็วนะนี่ขยันใหญ่เลย”  บีทำหน้ายักษ์ใส่พาย  “รีบเลยแก มาช่วยกันเลย”  บีเร่งอีกผ่ายที่ยืนอยู่หน้าประตู  พายว่างเป้ที่โต๊ะทำงานพร้อมกับม้วนแบบงานที่พายหอบเอามาทำที่ห้อง “แกไม่ต้องแล้วเดี๋ยวที่เหลือฉันทำเอง  ไปอาบน้ำไปแก เอาซะหน้ามันเลย”  พายแย่งไม้กวาดจากมือเพื่อน  เขาเริ่มปฏิบัติการจัดระเบียบห้อง  หลังจากที่กวาดถูเสร็จ  เขาหันมาจัดข้าวของให้เข้าที่ และที่นอน  ก่อนที่จะรากเครื่องดูดฝุ่นออกมาดูดฝุ่นที่ชั้นวางของตามซอกโต๊ะใต้โซฟา   กว่าจะเสร็จบีก็แต่งตัวเสร็จพอดี  พายนอนแผ่หลาอยู่บนที่นอนเพราะความเหนื่อย  บีเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกลับผ้าเช็ดผม  “อ่าวแกไปอาบน้ำไปตัวเหนียวเสือกขึ้นไปนอนบนที่นอน” สิ้นเสียงบ่น  พายไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร  เมื่อรู้ว่าเพื่อนคงจะเหนื่อยจนลุกไม่ไหว  บีจึงเดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศ ให้คนที่หลับสบายอยู่บนที่นอนแล้วจึงเดินลงไปหาอะไรกินโดยที่ทิ้งให้พายหลับอยู่ในห้อง    พายค่อยๆลืมตาปล่อยตัวเองนอนแช่อยู่พักนึกก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำ  ไม่นานก่อนที่บีจะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงก๋วยเตี๋ยวจากร้านที่ขายอยู่ข้างล่างหอพัก   แต่เมื่อพายออกมาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ  บีก็ออกไปแล้วทิ้งถุงก๋วยเตี๋ยวไว้ที่โต๊ะกินข้าวบีเขียนโน้ตติดไว้ที่ตู้เย็น  กูออกไปกินข้าวกับเอก  ไม่ต้องรอ  แม้จะรู้ว่าเพื่อนรักไปกับแฟนแต่ด้วยความเคยชินพายจึงส่งข้อความไปหาบีซึ่งตัวเขาก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติ   แกอย่ากลับให้มันดึกมากหล่ะ   ขณะที่นั่งอยู่ในรถของเอกเสียงข้อความโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  บีเปิดอ่านข้อความที่พายส่งมา   แล้วจึงโทรกลับไปหาเจ้าของข้อความผู้เป็นเพื่อนสนิท  “เออน่า  ฉันรู้แล้วแก ไม่ต้องห่วง  นี่ฉันไปกับแฟนฉันนะ”   เสียงสนทนาที่ออกมาแม้ว่าบีจะแสดงออกมาในแบบเพื่อน   แต่สำหรับเอกกลับมีความรู้สึกระแวงเกิดขึ้นมาในใจซึ่งเขาก็มีอาการออกมาบ้างแต่ไม่ได้อยู่ในระดับที่จริงจังอะไรในเรื่องนี้เพราะ เอกกับพายก็สนิทกัน  หลังจากที่บีคุยกับพายเสร็จแล้ว  “พายโทรมาเหรอบี”  “อือ แต่ไม่มีอะไรมากหรอกเอก”  “บีแล้วเมื่อไหร่บีจะแยกออกมาอยู่คนเดียวสักที  บีอยู่กับพายสองคน มันจะดีเหรอ”  “เอกแต่บีอยู่กับพายมานานแล้ว และอีกอย่างพายมันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก บีไม่อยากทิ้งเพื่อน เห็นอย่างงั่นมันอ่อนไหวจะตาย”  ทั้งสองถกกันเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง และก็ไม่มีบทสรุปที่ชัดเจนในเรื่องนี้  คืนนั้นเอกพาบีไปกินข้าวหน้ามหาวิทยาลัย  และก็ไปนั่งร้านเหล้ากับกลุ่มเพื่อนของเอก กว่าจะกลับก็เกือบตีสอง  เอกพาบีมาส่งที่ห้อง ซึ่งพายยังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบ

                เมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจพายจึงรีบกระโดดไปที่เตียงนอนแกล้งทำเป็นหลับ เอกและบีเปิดประตูเข้ามาในห้อง   กว่าทั้งสองจะล่ำลากันเสร็จ  ทำเอาพายเกลือบกลับไปจริงๆ บีส่งเอกที่หน้าประตูก่อนกลับเอกทำท่าจะหอมแก้มบีเป็นการลา  ซึ่งพายก็แอบมองอยู่  เสียงไอของพายก็ดังขึ้น โดยที่ทั้งสองไม่รุ้เลยว่าพายแกล้ง ทำให้เอกพะงะออกจากตัวบี  ก่อนจะลากลับแบบเก้อๆ เอกแสดงอาการไม่พอใจคนในห้องนิดๆ  ซึ่งบีก็ไม่ได้สังเกตอะไร  พายทำท่างั่วเงียลุกขึ้นมาจากเตียง หลังจากที่เอกกลับไปแล้ว “อ่าวเอกกลับแล้วเหรอ ห่าว………….”  “นี่แกแกล้งใช่ปะพาย”  บีทำท่าเค้นความจริง  อีกฝ่ายเฉไฉไป พายเดินไปนั่งทำงานต่อโดยแกล้งไม่สนใจคำพูดของบี  เขาทำงานต่อจนบีผล็อยหลับไป ขณะเดียวกัน พายหยุดหันมามองบีโดยที่อีกฝ่ายนอนขดตัวอยู่บนที่นอนเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ   ผ้าห่มที่พับอยู่ถูกนำมาห่มให้กับบี  พายหยุดนั่งมองเพื่อนในอิริยาบถที่หลับ   พายหยุดนั่งมองเพื่อนในอิริยาบทที่หลับ ยู่   นี่เป็นครั้งแรกที่พายมองใบหน้าของบีอย่างตั้งใจ   แต่เพราะความเป็นเพื่อนพายจึงหยุดความคิดฟุ้งซ้านไว้เพียงแค่นี้   เขากลับมานั่งทำงานต่อจนเผลอหลับไป 

                เช้าวันรุ่งขึ้น  วันนี้บีออกไปมหาวิทยาลัยแต่เช้าขณะที่พายยังหลับอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบกว่าจะตื่นก็ต้องรอให้บีโทรศัพท์มาปลุก  “ฮา……..โหล”  พายรับโทรศัพท์ด้วยอาการงัวเงียอยู่ “นี่แกยังไม่ตื่นอีกเหรอพาย  วันนี้มีส่งงานไม่ใช่เหรอ ไปเลยแกรีบไปอาบน้ำไป”  บีเร่งเพื่อน  เมื่อนึกถึงว่าวันนี้เข้าต้องไปส่งงานอาจารย์พายจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที 
               “สายแล้วสายแล้วกู”  พายบ่นกับตัวเอง วันนี้เขาคงต้องใช้บริการมอร์เตอร์ไซร์วิน  พี่วินพาพายบึ่งมาถึงบีทีเอสอนุสาวรีชัยสมรภูมิโดยใช่เวลาไม่นานนักจากดินแดง  วันนี้เป็นวันที่เริ่มต้นด้วยการรีบเร่งสุดๆพายยืนพิงฝาอย่างอ่อนแรง ตู้โดยสารดูคล้ายกับปลาที่อัดแน่นอยู่ในกระป๋อง เมื่อรถไฟฟ้าวิ่งมาถึงสถานีสยามพายทะยานตัวออกอย่างรวดเร็วเขาต้องแทรกตัวผ่านฝูงชนที่กำลังออกจากตู้โดยสาร ที่หมายคือมหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดังตรงข้ามห้างสรรพสินค้ามาบุญครองซึ่งเขาเอนทรานเข้ามาเรียนในคณะสถาปัตย์  พายมาถึงคณะโดยที่  อุ๊ ปูนและวียืนรออยู่  “พายสายอีกมึง  เร็วเลยพวกกูไปขอร้องอาจารย์ให้แล้ว รีบขึ้นเอางานไปส่งไป แล้วลงมานะจะได้ไปหาอะไรกินกันหิวจะแย่  วันนี้อาจารย์ไม่สอนนะส่งงานเสร็จก็ลงมาเลยนะมืง”  พายหันมายิ้มให้เพื่อนๆ “ขอบใจนะเพื่อน” ทั้งสามยิ้มปากกว้างอย่างได้หน้า ไม่นานพายก็ลงมาสมทบกับเพื่อนที่ม้าหินอ่อนข้างล่างคณะ  “เฮ้ยไอ้พาย  น้องฟ้าถามหามึงด้วยเมื่อเช้า” พายทำหน้างง  “แหม่พอรูปหล่อเดี๋ยวนี้ถึงกับมีดาวคณะปีหนึ่งมาถามหาเลยนะ” ปูนแซวอีก  พายถือเป็นรุ่นพี่ที่นิสัยดีมากเขาอัทยาศัยดีกับทุกคน  แถมรูปร่างหน้าตาก็ดีจมูกโด่งๆดูคมด้วยผมยาวตรงถูกมัดด้วยยางรับผมอย่างเรียบร้อย โชว์ใบหน้าเล็กเข้ารูปมีสเน่ห์ ไม่น้อย ในส่วนนี้ทำให้สาวๆคณะอื่นแอบมองเขาเหมือนกัน แต่กับรุ่นน้องในคณะเดียวกันพายกับตีหน้ายักษ์ตลอดเวลาหรืออาจเป็นเพราะหน้าที่ประธานคณะที่เขาได้รับมอบหมายเมื่อปลายปีการศึกษาที่แล้ว  เป็นสาเหตุให้พายต้องแสดงออกไปแบบนั้น “นี่พายกูขอแนะนำ น้องฟ้าน่ารักสุดๆมืงจีบเลย กูคอนเฟลิม”  เป็นอย่างที่วีพูด น้องฟ้าน่ารักจริงๆ  ด้วยคิ้วเข้มๆ รักยิ้มเล็กๆบวกกับใบหน้าขาวๆใสๆ ทำให้สาวน้อยตัวเล็กๆคนนี้เป็นที่สนใจของหนุ่มๆในมหาวิทยาลัย  พายตีสีหน้านิ่งเหมือนกับว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องนี้เลย   

ระหว่างที่พายและเพื่อนๆนั่งคุณกันเฮฮาอย่างออกรสตามสไตร์หนุ่มคณะสถาปัตย์    “พี่พายค่ะ  ฟ้าขอปรึกษาหน่อยคณะ”  เสียงใส่ๆของน้องฟ้าหยุดการสนทนาของคนในกลุ่ม  ทั้งหมดหันมามองต้นเสียงนั้นเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของใคร  วี ปูน และอุ๊ จึงลุกหลีกให้พายและน้องฟ้าได้คุณกัน   เป็นการรู้งานซึ่งพายอดยิ้มขันๆเล็กๆไม่ได้  “ว่าไงครับคุณ”  น้ำเสียงแข็งๆเช่นเดิม ซึ่งพายแสดงออกเช่นนี้มาตลอดในระหว่างที่อยู่ต่อหน้าที่สาธารณะชน  “คือว่าคุณแม่น้องฟ้า  ไม่ให้น้องฟ้าไปออกค่ายอาสากับชมรมค่ะ  พี่พายคงไม่ว่านะค่ะ”  พายนิ่งเงียบ “เอางี้คุณ ผมขอถามคุณหน่อยนะครับว่า  การออกค่ายในครั้งนี้คุณอยากไปหรือป่าว ถ้าคุณอยากไปผมสามารถทำให้คุณได้ไปแน่นอนเตรียมจัดของไว้ได้เลย”  สาวน้อยร่างเล็กตรงหน้าทำหน้าสงสัย   นายประธานชมรมขี้เต๊ะคนนี้ขี้โม้มาอีกแล้ว เธอแน่ใจว่าสิ่งที่คุณแม่ของเธอพูดกับเธอเมื่อคืนก่อนตอนที่เธอนำหนังสือขออนุญาติผู้ปกครองของชมรมไปให้คุณแม่ของเธอดูนั้นถูกปฏิเสธมาอย่างเด็ดขาด  เอาน่าอยากรู้จริงๆว่านายประธานชมรมขี้เต๊ะคนนี้จะทำยังไง   “ค่ะน้องฟ้าอยากไปออกค่ายกับชมรมด้วยค่ะ”  “งั่นคุณก็ไม่ต้องห่วง คุณได้ไปแน่นอนยายคิ้วเข้ม”  พายพูดยิ้มๆอย่างมีเชิง ซึ่งเป็นลอยยิ้มที่ น้องฟ้ารู้สึกหมั่นไส้เป็นที่สุดแต่ก็ต้องเก็บอาการเพราะด้วยความเป็นรุ่นน้องของคณะและเป็นรุ่นน้องในชมรม แล้วค่อยดูกันนายขี้เต๊ะนี้เป็นคำทิ้งท้ายที่เกิดขึ้นในใจของฟ้า   

“เฮ้ยพายว่าไงวะ  น้องฟ้ามาคุยเรื่องอะไรวะ”เพื่อนๆในกลุ่มออกอาการอยากรู้สุดๆ  พายยิ้มแบบเจ้าเหล่ ที่ผ่านมาพายเป็นคนที่เอาจริงเอาจังกับทุกเรื่องซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พายกำลังจะเป็นว่าที่บัณฑิตเกียตรินิยม  การที่พายจะมาทำทีเล่นทีจริงแบบนี้จะมีให้เห็นน้อยมาก  เพื่อนในกลุ่มต่างลงความเห็นว่าพายมันกำลังสนใจอะไรบางอย่างและไอ้สิ่งนั้นก็คือคำว่า “ดาว” ไม่ใช่ดาวธรรมดาแต่เป็น “ดาว + คณะเฟรสชี้ปี่หนึ่ง   

“แต่พวกมืงคิดเหมือนที่กูคิดไหมว่า ไอ้พายมันเปลี่ยนไปนะเว้ย”  ปูนเปิดประเด็นประจำวันในการสนทนาหรือที่ทางชาวบ้านเรียกว่านินทาลับหลัง  ประมานว่าแม่บ้านตำรวจว่างงานมานั่งสุ่มหัวกันประมาณนั้น  “ยังไงวะ กูก็เห็นไอ้พายทำหน้าตูดด่ารุ่นน้องที่คณะอยู่ทุกวัน  ไม่รู้จะอารมณ์เสียไปถึงไหน”  “เฮ้ยก็นั่นแหละ  พวกมืงไม่สั่งเกตุเห็นเหรอว่า  ที่มันอารมณ์เสียส่วนมากมันจะทำใส่ใคร มึงสังเกตกันบางหรือป่าว”   วีและอุ๊ทำสีหน้าคุ่นคิด มีเสียงบ่นเส็กๆของทั้งสอง “เออ…ที่เห็นๆนะ  ก็มีแต่กลุ่มน้องฟ้าน่ารักอะแหละที่มันจ้องแต่จะหาเรื่องเขา”   วีและอุ๊หันมามองหน้ากันพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  “หรือว่าไอ้พาย  ปิ๊งน้องฟ้าวะ”  ปูนชี้นิ้วอย่างแสดงชี้ชัดถึงสิ่งที่เพื่อนทั้งสองคิด  ว่ามันเป็นสิ่งถูกที่สุดแล้ว   “อะแล้วพวกเราจะทำตัวยังไงวะ” “อ่าวไอ้ห่า  มึงก็ทำตัวเหมือนเดิมสิวะ  ค่อยดูค่อยช่วยมันไป  ความสุขของเพื่อนโว้ย”

                พายกลับมาถึงห้องเกือบสามทุ่มกว่า เพราะต้องทำกิจกรรมที่คณะ  แต่ที่น่าแปลกใจกว่า คือบียังไม่กลับมาที่ห้องเลย  หลังๆทั้งสองไม่ค่อยจะมีเวลาเจอกันเลยต่างคนต่างมีเรื่องเรียนและเรื่องส่วนตัวที่จะต้องทำและต้องจัดการ  ซึ่งพายก็เข้าใจดี  การที่กลับมาไม่มีบีอยู่ที่ห้องบางทีมันก็รู้สึกเหงาๆเหมือนกัน  พายเก็บหนังสือที่ว่างกองเกะกะบนโต๊ะตรงหน้าโซฟาซึ่งเป็นหนังสือเรียนของบีมาเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว   พายจึงหันมาสนใจกับกองงานเขียนแบบที่ทำคางไว้   บีไขประตูห้องเข้ามาพร้อมกับเอก  พายหันไปยิ้มให้บีและเอกตามปกติก่อนจะหันมาสนใจกับงานบนโต๊ะ  บีและเอกช่วยกันจัดอาหารที่พึ่งซื้อมาใส่จานอย่างเรียบร้อยพร้อมทานได้ทันที  เอกเรียกพายให้มากินด้วยกัน  “กินกันเลยเพื่อนเรากินมาจากมหาวิทยาลัยแล้ววะ ยังอิ่มอยู่เลย  นูนไปสนใจไอ้บีนูนมันกินจนจะเป็นหมูอยู่แล้ว”  บีหันมาค้อนใส่  ทั้งที่มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่พายพูด บีเป็นผู้หญิงที่รักษารูปร่างได้ดีมาก ด้วยรูปร่างที่ดูดีสมส่วนกับความสูงที่มาตรฐานทำให้บีดูดีบวกกับหน้าตาดีอยู่แล้ว    พายนั่งทำงานจนถึงเที่ยงคืนหลังจากที่เอกกลับไปไม่นาน  และบียังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา  “ไอ้บี  แกไม่ไปอาบน้ำวะโคตรจะเน่าเลย”  พายบ่นเพื่อนขณะที่ทำท่าบิดขี้เกียจหลังจากที่นั่งทำงานมาหลายชั่วโมง  “เออหน่า  แกไปอาบก่อนไปว่าแต่คนอื่นเน่อะ ไม่ดูตัวเองเลย”  “เออ เออ ไปอาบน้ำดีกว่า”  แล้วพายก็หายเข้าห้องน้ำไป   แล้ววันนี้ก็ผ่านไปด้วยเสียงโกนของบี (ผู้หยิงห่าอะไรวะนอนโกน)

อ่านต่อบทที่ 2