The Ghost วุ่นนักรักยัยผีตัวร้าย

คนเราไม่ว่าใคร ย่อมต้องพบเจอกับคำว่า "รัก"

"รัก" มักจะมาในรูปแบบต่างๆที่เราไม่อาจเลือก

แต่ละคนจึงมีนิยามคำว่า "รัก" แตกต่างกันไป

ผมเป็นหนึ่งในนั้น คำว่า "รัก" สำหรับผมนั้นเหมือน "ไม้บรรทัด"

"ไม้บรรทัด" ที่มีหน่วยวัดเซนติเมตรและนิ้วอยู่คนละด้านกัน

เพราะแม้ว่าจะอยู่บน "ไม้บรรทัด" เดียวกัน แต่ก็ไม่มีทางที่จะ

มา "บรรจบ" กันได้เลย

นายจอมMiss

     "ที่นี่มันก็ดูดีนะ แต่ลูกแน่ใจหรอว่าจะมาอยู่ที่นี่แค่คนเดียวน่ะ" ชายวัยกลางคนร่างสูงคนหนึ่ง หันไปคุยกับลูกชายที่มีเค้าหน้าเดียวกันกับเขา "ถ้าลูกต้องการแบบนี้จริงๆ อาของลูกที่ฝรั่งเศษก็พอมี..." ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจ้าลูกชายจอมยุ่งก็หิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้าไปในอาคารสูงตรงหน้าแล้ว

     "สวัสดีค่ะ xxxคอนโดยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ" พอเด็กหนุ่มเดินไปถึงเคาร์เตอร์บริการ พนักงานสาวก็รีบยกมือไหว้พร้อมกับทักเด็กหนุ่มทันที

     "มาเช่าห้องครับ" เด็กหนุ่มตอบ

     "โทรจองไว้ล่วงหน้ารึเปล่าครับ" พนักงานสาวถามต่อ

     "เรียบร้อยครับ จองในนาม นายสุชาติ รัตนาทรินทร์" เด็กหนุ่มตอบ พนักงานสาวหันไปเช็คข้อมูลที่คอมพิวเตอร์ครู่หนึ่งก็หันกลับมา

     "ห้องอยู่ที่ชั้นสิบนะคะ หมายเลข 1009 นะคะ รอสักครู่จะมีพนักงานมาพาไปค่ะ" พูดจบเธอ ก็มีชายร่างสูงในชุดสูทสวมถุงมือสีขาวเดินตรงมาหาเด็กหนุ่ม ทำท่าจะมาหิ้วกระเป๋าแทนเด็กหนุ่ม แต่เขายกมือห้ามไว้

     "ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมลากไปเอง นำทางไปเลยครับ" เด็กหนุ่มพูดกับพนักงานชายคนนั้น พนักงานชายคนนั้นพาเด็กหนุ่มเดินไปยังลิฟต์ที่อยู่ติดกับเคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เขากดเรียกลิฟต์สักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก ด้านในมีผู้ชายสวมชุดเหมือนกับพนักงานชายคนที่พาเขามา เพียงแค่คนที่อยู่ในลิฟต์เตี้ยกว่านิดหน่อย นอกจากพนักงานอีกคนในลิฟต์ก็ยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนออกมา ทันทีที่เดินผ่านกัน เด็กหนุ่มก็รู้สึกแปลกๆราวกับว่าเธอไม่มีใครสนใจเลย เหมือนกับไม่มีใครเห็นเธอเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยซ้ำ พอทั้งคู่เดินเข้าไปในลิฟต์ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านในลิฟต์ก่อนก็หันมาถามว่า

    "ชั้นไหนครับ"

     "ชั้นสิบครับ" เด็กหนุ่มตอบ ชายคนนั้นเอื้อมมือไปกดปุ่มบนแผงจากนั้นลิฟต์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไป ครู่เดียวประตูลิฟต์ก็เปิดออก เลข 10 สว่างโล่อยู่เหนือประตู เด็กหนุ่มและพนักงานชายร่างสูงก็เดินออกมาจากลิฟต์พอออกมาจากลิฟต์เด็กหนุ่มก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนพรมอย่างดี ตามทางเดินเต็มไปด้วยสิ่งของประดับประดามากมาย แจกันดอกไม้และกรอบรูปถูกประดับไว้ทั่วดูหรูหราสมแล้วที่เป็นคอนโดหรูระดับห้าดาวที่ถ้าพ่อของเขาไม่รู้จักกับเจ้าของที่นี่แล้วได้สิทธิ์มาอยู่ชั่วคราวละก็ เขาเองคงต้องควักเงินส่วนตัวกระเป๋าฉีกแน่ พนักงานชายพาเด็กหนุ่มเดินมาครู่หนึ่งก็มาถึงห้องที่มีตัวเลขสีทองแปะไว้กลางบานประตูว่า 1009 ประตูเป็นลายแปลกๆดูหรูหราแต่ตรงที่ควรเป็นลูกบิดประตูกลับกลายเป็นช่องสำหรับรูดบัตร พนักงานชายคนนั้นหยิบเอาคีย์การ์ดออกมาแล้วรูดผ่านที่รูดบัตร ประตูเปิดออกทันที พนักงานชายคนนั้นเดินนำเข้าไปก่อนแล้วปรบมือหนึ่งที ไฟก็สว่างไปทั้งห้อง เด็กหนุ่มค่อยๆลากกระเป๋าตามเข้ามา

     "ห้องน้ำอยู่ทางด้านซ้ายนั่นนะครับ ห้องนอนอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องมานิดหน่อยเป็นห้องครัวนะครับ ในตู้เย็นมีของกินเครื่องดื่มเตรียมไว้ให้แล้วนะครับ ตามห้องต่างๆเรามีเครื่องกดเรียกขาดเหลืออะไรกดแล้วพูดแจ้งไปได้นะครับ จะไปดังที่ห้องบริการของเรา" พนักงานชายคนนั้นหันมาอธิบายให้ฟัง เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรู้ พนักงานคนนั้นขอตัวกลับไปทำงานอื่นต่อ ก่อนจะไปเขาส่งคีย์การ์ดให้เด็กหนุ่มไว้ก่อนจะหายลับออกไปทางประตู เด็กหนุ่มเดินไปล็อคประตูแล้วกลับมาลากกระเป๋าตรงไปยังห้องนอน เขาเห็นตู้เสื้อผ้า ตู้ใหญ่ตั้งอยู่ที่ด้านข้างเตียงก็จัดแจงเปิดตู้แล้วยัดๆเสื้อผ้าที่เตรียมมาเข้าไปอย่างลวกๆเป็นระเบียบมั่งไม่เป็นระเบียบมั่ง ก่อนจะมานั่งบนเตียงแล้วหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ามันเป็นกรอบรูปอันหนึ่ง ในรูปมีชายหญิงคู่หนึ่ง มีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่บนบ่าของฝ่ายชายและทั้งสามคนกำลังยิ้มกว้าง แต่แล้วจู่ๆ...

     "รูปครอบครัวสินะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลัง เด็กหนุ่มหันขวับไปอย่างตกใจ พบว่าเป็นเด็กสาวคนเดียวกับที่เดินสวนเขาในลิฟต์ "อ้าว ได้ยินฉันด้วยหรอเนี่ย" กลายเป็นฝ่ายเด็กสาวที่ทำตาโตตกใจ

     "เธอเป็นใคร เข้ามาได้ยังไงกัน" เด็กหนุ่มรีบถาม พลางมองไปรอบๆก่อนจะสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งแล้วก็ถอนหายใจออกมา เด็กสาวกำลังจะอ้าปากตอบ แต่เด็กหนุ่มยกมือห้ามไว้เป็นเชิงว่ารู้แล้ว

     "เธอเป็นผีงั้นสินะ" คำถามนี้ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งหันมามองหน้าเด็กหนุ่ม ถ้าเขามองไม่ผิดท่าทางของเด็กสาวดูเศร้าลงไปถนัดตา "อะ...ขอโทษๆฉันไม่ได้ตั้งใจ" เด็กหนุ่มรีบขอโทษ

     "ช่างมันเถอะ" เด็กสาวนั่งบนเตียงหันหลังให้เขา หันหน้าไปทางกระจก สิ่งที่สะท้อนกลับมาในกระจกมีแต่เพียงภาพของห้องหรูและเตียงตัวใหญ่ที่มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนมองกระจกอยู่ แต่ทว่าในกระจกกลับไม่มีเงาของเด็กสาวเลย

     "เอ่อ...นี่ เธอชื่ออะไรหรอฉันชื่อต้นนะ" เด็กหนุ่มพยายามชวนเธอคุย

     "ฉันชื่อพรายฟ้า เรียกฟ้าเฉยๆก็พอ" เธอพูดแล้วค่อยๆหันมามองหน้าเขาช้าๆ "แล้วนายเห็นฉันได้ยังไง?" จู่ๆฟ้าก็ถามขึ้น

     "สัมผัสที่หกน่ะ มีมาตั้งแต่เด็ก ฉันเห็นเอ่อ...วิญญาณทั่วไปหมดแหละ" ต้นตอบเสียงเบาลงกว่าปกติ

     "หืม หรอ แล้วนายมาอยู่ที่นี่คนเดียวหรอ แล้วพ่อกับแม่นายหล่ะ?" ฟ้าถามต่อ

     "อืม ฉันอยู่คนเดียวน่ะ คุณพ่อท่านทำงานการทูต ต้องไปต่างประเทศเกือบทั้งปี ส่วนคุณแม่ฉันท่านเสียไปเดือนที่แล้วนี่แหละ" พอพูดจบต้นก็ดูเศร้าลงถนัดตา

     "อ่า...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ฟ้ารีบขอโทษเพราะรู้ว่าถามเรื่องที่ไม่สมควร

     "อืม ช่างมันเถอะ"ตอบได้แค่นั้นคนพูดก็นั่งลงบนเตียง ก้มหน้ามองมือ

     "เอาเถอะน่า คนเราใครจะหนีความตายพ้น แค่เร็วหรือช้าเท่านั้นเอง จะเด็กผู้ใหญ่ คนแก่ คนหนุ่ม ถึงเวลาก็ต้องตายกันทั้งนั้นแหละน่า ดูฉันสิ ฉันเพิ่ง 17 เองน้า แต่ฉันก็..." เด็กสาวพยายามปลอบแต่กลายเป็นทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ซะเอง

     "อืม ช่างมันเถอะ รู้มั้ยแม่ฉันเคยบอกฉันเวลาเสียใจว่าไง ถ้าเรายิ้มน่ะ ใครๆเขาก็ยิ้มด้วย แต่ถ้าเราเสียใจนะ ไม่มีใครเขาอยากจะมาเสียใจกับเราหรอก" เด็กหนุ่มพูดทำให้ทั้งคู่ๆรู้สึกดีขึ้น ทันใดนั้นเอง

     "เจ๊ฟ้า มาทำอะไรห้องนี้อ่ะ"

     "ฮั่นแน่ มาแอบดูหนุ่มเปลือยหรอ" เกิดเสียงสองเสียงดังขึ้นที่เพดานด้านบน ต้นเงยหน้าขึ้นไปมองพบว่าเป็นเด็กผู้ชายสองคนหน้าตาเหมือนกันท่าทางจะเป็นฝาแฝด

     "น้องหนึ่ง น้องสองนี่พี่ต้นนะ เขามองเห็นพวกเรา"ฟ้าแนะนำต้นให้ทั้งสองคนรู้จัก ทั้งคู่ทำตาโต

     "เจ๋ง"

     "ยอดไปเลย" ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

     "อ่า...ก็เจ๋งดีนะ" ต้นตอบเบาๆ แต่ในใจเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก จู่ๆเด็กทั้งสองก็มีท่าทีกระวนกระวายแปลกๆ

     "น้องสองรู้สึกเหมือนพี่หรือเปล่า" เด็กคนที่ดูน่าจะเป็นพี่หันไปถามคนน้อง อีกคนพยักหน้าตอบ ก่อนทั้งคู่จะหันมาทางฟ้ากับต้น

     "เจ๊ ลุงยอดมา พวกผมสองคนไปก่อนนะ แล้วเจอกันพี่ต้น" แล้วทั้งคู่หายวับไปในทันที