คู่หมั้น

หลังจากทั้งหมดหนีรอดจากอันตรายไปได้

คืนนั้นสุกริชขอร้องให้ทั้งสองสาวไปพักที่บ้านพักของเขาในเมือง เพื่อความปลอดภัย

เมื่อสิ่งเลวร้ายทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว สุมลรัตน์ได้เอ่ยขึ้นว่า

“คุณสุกริช คุณกล้ามากนะที่บอกพวกมันว่าแสงสีแดงที่เห็นอยู่เป็นรถตำรวจน่ะ”

เมรียาก็เอ่ยขึ้นมาบ้างว่า

“ใช่  ฉันเห็นด้วยกับยัยส้มนะ มันเสี่ยงมากเลย นี่ถ้าพวกมันรู้ว่าแสงนั่นไม่ใช่ตำรวจ แต่เป็นคนที่มาหาจับกบหลังฝนตกใหม่ๆ (ภาคอีสานเรียกว่าไต้กบ) คงจะไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่ๆ”

ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในที่นั้นก็ได้พูดด้วยทีเล่นทีจริงขึ้นมาบ้างว่า

“ผมก็เห็นคุณใจกล้าบ้าบิ่นขนาดโกหกพวกมันว่าตำรวจมา พอดีผมเห็นแสงสีแดงพวกนั้นอยู่ข้างหลังพวกมัน ผมก็เลยสวมรอยเหมือนกับคุณซะเลย แต่คราวนี้พวกมันเชื่อเพราะผมมีหลักฐาน”

เขายืดอกขึ้นด้วยความภาคภูมิใจในความคิดของตน

แต่เมรียาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“คุณรู้มั้ยคุณสุกริช การที่คุณเข้าไปช่วยพวกเราแบบนั้นทั้งๆ ที่คุณตัวคนเดียว มันอันตรายแค่ไหน ถ้าโชคไม่ดีเราอาจไม่รอดทั้งหมด รวมทั้งคุณด้วย”

ชายหนุ่มจับความรู้สึกบางอย่างในน้ำเสียงจริงจังของหญิงสาวได้ เขาจึงพูดทีเล่นทีจริงว่า

“ผมเพิ่งรู้ว่า ที่เขาว่ากันว่าฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ มันเป็นความจริง เพราะจากเหตุการณ์ครั้งนี้ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้ว่าคุณก็เป็นห่วงผมอยู่เหมือนกัน”

หลังจากพูดจบเขาก็แอบชำเลืองมองหน้าหญิงสาว แล้วก็ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากตามแบบฉบับของเขา

เมรียาไม่ได้ปฏิเสธข้อกล่าวหาของเขา แต่เธอตัดบทโดยการขอตัวไปนอนซะดื้อๆ 

หลังจากนั้นเขาก็ให้ความมั่นใจกับสุมนรัตน์ว่า ทั้งสุมนรัตน์และเมรียาจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขาที่นี่

โดยเขาขอรับรองด้วยเกียรติของตัวเองว่าจะไม่มีการล่วงเกินหรือมีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับหญิงสาวทั้งสองอย่างเด็ดขาด

ก่อนจะไปเข้านอนสุมนรัตน์แอบทิ้งท้ายแกมให้กำลังใจชายหนุ่มเอาไว้ว่า

“คุณสุกริชคะ สู้ๆ นะคะ ฉันคิดว่าคนดีๆ อย่างคุณ ที่ยอมเสี่ยงอันตรายเข้าไปช่วยพวกเราไว้ในครั้งนี้ คงจะทำให้ยัยเมย์เห็นใจคุณได้มากขึ้นแล้วล่ะค่ะ และฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี เหมาะสมที่จะเป็นคู่หมั้นหรือแม้กระทั่งเป็นคู่ชีวิตของยัยเมย์เพื่อนรักของฉันคนนี้เป็นที่สุดเลยล่ะค่ะ"

"ฉันเอาใจช่วยเต็มที่นะคะ มีอะไรพอช่วยได้ขอให้บอก แต่อย่าเพิ่งถอดใจไปซะก่อน ฉันไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ และขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณอีกครั้งค่ะ ”

เมื่อสุมนรัตน์ไปเข้านอนแล้ว ชายหนุ่มยังอยู่ที่ระเบียง เขานั่งเขียนอีเมลล์เพื่อจะส่งไปหาคุณสุดาแม่ของเขา

โดยข้อความในตอนท้าย เขาบอกกับคุณสุดาว่า

"ถึงผมเจ็บตัวคราวนี้ถือว่าคุ้มเกินคุ้มครับคุณแม่ เพราะทำให้ผมเข้าใกล้ใจของคุณเมรียาได้มากขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้วล่ะครับ"

"อย่างน้อยเธอก็เป็นห่วงและเริ่มจะเห็นใจผมบ้างแล้ว ที่แม่เคยบอกผมว่า ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ ผมเชื่อแล้วล่ะครับว่ามันเป็นจริง เพราะคราวนี้ผมสัมผัสและเข้าใจมันด้วยตัวของผมเองแล้วครับ"

"ถึงยังไงผมก็จะไม่ยอมแพ้ครับแม่ แม่ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ อีกไม่นานผมจะพาคู่หมั้นคนนี้ไปกราบคุณแม่ในฐานะคู่ชีวิตของผมจริงๆ เสียที"

"คืนนี้ดึกมากแล้ว ผมเริ่มง่วงแล้วครับแม่ ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณสดา…ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในโลกเป็นอันดับหนึ่ง ฝันดีครับแม่"

( โปรดติดตามตอนต่อไป )