หอพักศพ

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าส่งแสงจันทราเข้ามาแทนที่ ความเงียบสงัดที่แฝงอยู่ภายใต้ความมืดที่มีเพียงแสงระเรื่อจากดวงจันทร์ ทำให้สถานที่บริเวณมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยความสงบเงียบ หลังจากที่นิสิตนักศึกษาเริ่มทยอยกลับที่พัก                                                                                                                     

"น้ำ กลับกันเถอะ" เสียงห้วนๆของป่านหญิงสาวผู้ที่มีเซนซ์ เชื่อเรื่องภูติผีปีศาจ สิ่งเร้นลับ ชวนน้ำเพื่อนของเธอกลับที่พัก                                                                                                                                    

"อืม ไปกันเถอะดึกมากแล้ว 

 ขณะที่เธอทั้งสองกำลังจะเดินไปบริเวณที่จอดรถ ก็มีเสียงทักทายจากเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงและท่าทางไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย               

"ป่าน น้ำ ให้พวกฉันไปส่งไหมจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก พวกฉันกลับเองได้ คงไม่ต้องรบกวน" ป่านตอบด้วยน้ำเสียงเนิบๆ                                                                                                                  

 "ถ้าอย่างนั้นก็ระวังหน่อยแล้วกันนะ ทางผ่านหอพวกเธอมันทางเดียวกันกับหอพักร้างที่มีวิญญาณน่ากลัวๆไม่ใช่หรอ ยิ่งพักนี้ได้ยินข่าวกันทุกวันว่านักศึกษาที่ผ่านทางนั้นเจอเป็นประจำ"                                                                                                                                                    

"อืม พวกเธอก็เหมือนกันล่ะ หันมองคนข้างๆบ่อยๆนะ เผื่อว่าคนที่นั่งข้างๆจะไม่ใช่เพื่อนของพวกเธอ" ป่านพูดจนทำให้คนที่นั่งอยู่บนรถคันหรูต้องผวากันยกใหญ่ ก่อนที่พวกนั้นจะบึ่งรถออกไป 

สิ้นเสียงรถคันหรูสุดโก้ ป่านกับน้ำก็ต้องเผชิญหน้ากับความเงียบ ทั้งสองคนก้าวเดินไปที่จอดรถอย่างช้า ความเงียบสงัดทำให้เธอทั้งสองได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจกันและกัน                                                                                                                                                            

'แกร็ก แกร็ก'  

 "ป่าน เสียงอะไรอ่ะ" น้ำถามกระซิบถามป่านเบาด้วยความกลัว  

"ไม่ต้องพูดอะไรเดินต่อไป" ป่านทำใจเย็นโดยไม่นึกถึงที่จะเกิด

"ฟู่ ฮึฮึ" เสียงหัวเราะและลมที่หายใจที่มากระทบต้นคอ ทำให้ทั้งสองขนลุกซู่ หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นทุกที ไม่มีแม้เสียงคำพูดของทั้งสอง  เธอรีบเดินอย่างเร็วเพื่อที่จะให้ถึงปลายทางโดยเร็วที่สุด                                                                                                                                                             

'กร็อบ แกร็บ' เสียงนั้นทำให้เธอทั้งสองหยุดเดิน                                                                                 

 'พรึบ' ป่านหันขวับเพื่อมองหาต้นเสียง 

 "ป่านมีอะไรไหม" น้ำถาม                                                                           

"ไม่มี ไปเถอะ" ทั้งสองคนเดินด้วยความเร็ว ยิ่งเร็วเท่าไรเสียงฝีเท้าที่สามก็ดังขึ้นทุกทีไป ราวกับว่ากำลังจะกระโจนมาหาพวกเธอ ยิ่งทำให้ความกลัวของทั้งสองที่มีอยู่ก็ยิ่งทวีมากขึ้น เสียงฝีเท้าประกอบกับเสียงลมที่ยิ่งเร็วก็ยิ่งดังทำให้เธอไม่ทันระวัง ความกลัวทำให้เธอทั้งสองรีบวิ่งไปที่รถ

แต่แล้ว                                                                                                                                                          

'แฮ่' ทั้งสองร้องกรี๊ดสุดเสียง เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นสภาพที่น่ากลัว ได้แต่หลับตาปี๋กับสิ่งที่กระโจนมาหาพวกเธอ                                                                                                                                            

 "ป่านน้ำ พี่เอง พี่อาร์ม "  

   "พี่อาร์ม "ป่านลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ผู้ชายที่ป่านไม่ชอบขี้หน้าแต่เป็นแฟนของน้ำ                                                                                                                                                           

"ใช่พี่เอง แล้วก็นี่หน้ากากผี น่ากลัวไหม" 'ยังจะมาถามอีก'ป่านคิดในใจ ส่วนน้ำยังคงหลับตาปี๋ร้องไห้อยู่ อาร์มต้องนั่งปลอบอยู่นานสองนานกว่าที่น้ำจะเข้าใจ และหยุดร้องไห้        

"เอาอย่างนี้ พี่ขอเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษแล้วกัน"                                                             

"จริงนะค่ะ" น้ำถามด้วยน้ำเสียงดีใจ "ขอเป็นร้านเดิมนะค่ะ ไปด้วยกันนะป่าน"  น้ำเอ่ยชวนป่านที่นั่งเงียบ ป่านไม่ชอบใจกับแฟนคนนี้ของน้ำ และไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของน้ำ                     

 "อืม ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปเอารถก่อนนะ"    

 "น้ำไม่ไปด้วยน่ะ น้ำกลัว" ป่านพยักหน้าก่อนจะเดินไปเผชิญกับความเงียบอีกครั้ง  

ป่านเดินตรงไปบริเวณที่จอดรถเพียงลำพัง ความเงียบสงัดทำให้เธอใจสั่น เสียงลมกระทบใบไม้ ดังฟู่ฟ่า   "ฮึฮึ" เสียงหัวเราะอันแหบพร่าดังขึ้นข้างหูของเธออีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจที่กระทบต้นคอ ทำให้ป่านขนลุกซู่ และรีบก้าวไปที่รถก่อนที่ขับออกมา 'ฮึฮึ' ป่านยังคงได้ยินเสียงหัวเราะอันน่ากลัวนั้น                                                                                                                                                                 

"ไปกันเถอะ" ป่านชวนอาร์มและน้ำ โดยที่เธอไม่พูดถึงสิ่งที่เธอพบและสัมผัส

ระหว่างการเดินทางในหัวสมองของป่านได้แต่เพียงคิดว่าสิ่งที่เธอพบเจอมันคืออะไร เสียงหัวเราะที่เธอได้ยินยังคงกังวานอยู่ในหูของเธอ ใครกันที่เป็นคนหัวเราะ ใครกันที่มาหายใจอยู่ข้างๆ เขาต้องการอะไร ใครกัน ใครกัน

"เอี๊ยดดดดดดดดดดดด....โครม!!!!!!    

"พี่อาร์ม ป่านป่าน" น้ำตกใจกับสิ่งที่เธอข้างหน้า ภาพที่เธอเห็นคือภาพของป่านลอยกระเด็นจากรถไปคนละทิศละทาง น้ำรีบวิ่งไปหาร่างของป่าน สภาพของป่านตอนนี้อยู่ในอาการสาหัส เสื้อที่ขาวสะอาดตอนนี้ขาดรุ่งริ่งเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ที่ไหลของจากกายป่านอย่างไม่ขาดสาย "ป่าน อย่าเป็นอะไรไปนะ ใครก็ได้ช่วยที" น้ำได้แต่ตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยสายน้ำตาหลั่งเป็นทาง ' เธอเป็นอะไรไม่ได้นะ เธอต้องอดทนไว้นะ ' ตอนนี้ป่านได้ยินเพียงเสียงที่ดังอืออึ้งของคนที่มามุงดู เสียงของรถพยาบาล เสียงนั้นเบาลงทุกที ตาของเธอใกล้ปิดลงทุกคราวเธอได้แต่เพียงคิดว่า ' อย่าเป็นอะไรไปนะป่านเธอต้องอดทนไว้ เธอต้องรู้ว่าเธอคนนั้นที่ เธอเห็นเป็นใคร ใครที่หัวเราะและแสยะยิ้ม เธอยังตายไม่ได้นะป่าน'                           

 "ป่าน อย่าหลับนะ "สิ้นเสียงของน้ำป่านก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว เธอแน่นิ่งไป..  

                                             'เธอเป็นอะไรไม่ได้นะ เธอตายไม่ได้'

                   เรื่องราวของป่านจะเป็นอย่างไร เธอจะมีชีวิตรอดหรือไม่ 

                                  โปรดติดตามตอนต่อไป