บัลลังก์รัก ณ ต่างภพ

---------------------------------------

แสงเช้าวันใหม่รับอรุณสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องสีขาวที่เล็กกะทัดรัด พลันแสงรับอรุณนั้นยังฉาบส่องลงมายังด้านข้างของเจ้าของใบหน้าแสนหวาน ปากได้รูป ตาโตเหมือนดังตุ๊กตา อีกทั้งร่างเล็กๆที่บอกบางนอนกระสับกระส่ายไปมาอย่างรำคานหัวใจ อยู่บนเตียงที่มีฟูกสีขาวปนกับเหลือง ซึ่งเป็นสิ่งที่บงบอกว่า ฟูกผื่นนี้ได้ใช้มานานแรมปี

“เช้าแล้วหรอ…?” เธอกล่าวขึ้นพลาง ลุกขึ้นเลิ๊กผ้าห่ม แล้วขยี้ตาเบาๆ พร้อมกับเปิดหน้าต่างรับแดดยามเช้าที่สดใส 
“เปิดเทอมแล้วสินะ เรา”เธอกล่าวพลางหัวเราะเบาๆกับสายลม ฉับพลันหางตาของเธอได้มองไปยังร่างเด็กสาวตัวเล็กๆที่นอนแผ่หร่าอยู่ด้าน ข้าง อย่างไม่เกรงกลัวอันตรายได้ๆ  หญิงสาว มองพร้อมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นไปจับต้องเจ้าของร่างน้อยคนนั้น 
“ศิจ๋า ศิน้องพี่ ตื่นได้แล้ววันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ”หญิงสาว เขย่าร่างกายที่ดูเล็กน้อยอย่างเบาๆ ทำให้เจ้าของร่างน้อยที่มีชื่อว่าศิ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย “เช้าแล้วหรอค่ะพี่ ภาไม่อยากจะลุกเลย...” ศิกล่าว

“อย่าหัดเป็นเด็กขี้เกลียดนะศิเอ้า!! ลุกขึ้นมาได้แล้ว ละ”หญิงสาวผู้เป็นพี่กล่าวพลางลุกขึ้นดึงแขนน้อยๆให้ลุกขึ้น จากเตียงแต่เจ้าของแขนน้อยๆนั้นดันไม่ลุกขึ้นตามแรงดึงกลับถ่วงน้ำหนักเพื่อที่จะนอนลง 
            หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นน้องสาวตัวน้อยทำตัวขี้เกลียด ขี้คราน เธอจึงเดินไปเปิดผ้าม่านสีน้ำตาลที่ปิดอยู่เพียงเล็กน้อย ให้เปิดรับแสงแดดยามเช้าให้เข้ามาสาดส่องถึงตัวน้องสาวของเธอ แต่ถึงกระนั้นเมื่อน้องสาวของเธอ ได้รับแสงแดดยามเช้า ก็ได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าปิดตา พร้อมทำเสียงงัวเงียอย่างรำคานใจ 
“ลุกเดียวนี้นะ ศิ!!”หญิงสาวกล่าวอย่างเอือมระอาพร้อมกับดึงผ้าห่มออกจากตัวสาวน้อยที่นอนคุกคู่ อย่างสุขสบาย
“โธ่…พี่ภา.. ขออีก 5 นาทีเถอะ”
“ไม่ได้นะเดียวนี้เหลวไหลใหญ่แล้วหรอ หืม”
“หนูปล่าวเหลวไหลซักหน่อย แค่ปิดเทอมนานไปหน่อยเลยทำให้ปรับสภาพในการตื่นเช้านั้นปรับไม่ทันเท่านั้นเอง”
 “ลุกเดียวนี้น๊ะ!! ศิ  อย่าดื้อได้ไหม หืม พี่บอกให้ลุกไง” ชญาภาประกาศกล่าวเสียงลั่นเพื่อเป็นสัญญาณให้แก่น้องสาวที่กำลังทำท่างัวเงียขี้เกจียดให้สะดุ้งตื่นขึ้น ทำเอาเด็กสาวอย่างศิได้ทำหน้าหงิกต้อนรับยามเช้า

“โธ่ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ ...ยังสาวยังแซ่อยู่แท้ๆ”ศิบ่นกระปรืดกระปอยพร้อมลุกออกจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกจียดอยู่นาน
“อาบน้ำซะ... เดียวพี่จะลงไปทำอาหารให้ วันนี้ทำBreakfast ให้กิน”
“อะไรอะ พี่จะทำอะไรหรอ ???”
“เบคอนของโปรดเธอกับไข่ดาว เยิ้ม ๆ และขนมปังนุ่มๆโอไหม”
“โอโห ของอย่างนี้ ... คนอย่างศิ มีเร๊อะ จะไม่รับประทาน จัดไปเลยคะพี่สาว เดียวศิจะ’ฟาด’ให้เรียบเลย คอยดู”ศิพูดพลางทำท่า ยืนลูบท้องของตัวเองเบาๆ ทำเอาให้ชญาภา ถึงกับหัวเราะ กับความบ๊องตื้นของน้องสาวตัวน้อยของเธอ  “ให้มันได้อย่างงี้สิ แต่สง่วงท่าทีหน่อยนะ ขึ้นม.1แล้ว ทำงี้เดียวก็ไม่มีหนุ่มที่ไหนมาจีบหรอก”

“แหม พี่ภาทำเป็นพูด คอยดูนะ ท่าศิไปถึงปุบ รับรองว่าเป็นดาวโรงเรียนจริงแท้แน่นอน”
“อะหรอ !! แหมน้องใครนะชั่งกล้าพูด”ชญาภาพูดพลางส่ายหัวกับความทะเล้น ของน้องสาวพร้อมเดินออกจากห้องนอนสีขาวแล้วลงไปยังห้องครัวที่อยู่ท้ายบ้านและจัดทำอาหาร ให้ต้อนรับเปิดเทอม

กริ๊ง...กริ๊ง.. 
“เอ๊ะ!! คุณพ่อหรอคะ”ชญาภาตะโกนออกไปเมื่อได้ยินเสียงกริงที่ดังมาจากหน้าบ้าน พร้อมกับเดินไปเปิดประตูต้อนรับคุณพ่อของเธอ แต่เมื่อเธอเปิดออกมานั้น กลับพบผู้ชายสวมฮู๊ดสีดำใบหน้าบงบอกถึงอายุวัยกลางคนที่ไม่ใช่พ่อของเธอ ‘เซลล์ขายของหรอ ?’เธอคิด

“กระผมไม่ได้เป็น เซลล์ขายของหรอกขอรับ ท่านหญิงชญาภา” ‘เอ๊ะ...รู้ได้ไง’เธอคิดพลางเอามือกุ่มหน้าอกอย่างตกใจพร้อมกับ สะบัดหัวเบา ‘คงบังเอินแหละกระมั้ง’
“กระผมไม่ได้บังเอิญหรอกครับท่านหญิง... ผมได้ยินทุกถอยคำที่ท่านหญิงคิด”ชายแปลกหน้าตอบเหมือนอย่างรู้ทัน
“คุณเป็นใคร ??”ชญาภาถามพร้อมทำหน้างุดงง อย่างสุดขีด  ชายผู้ถูกถามยิ้มตอบ “นั้นสินะขอรับก่อนอื่นต้องแนะนำตัวก่อนสินะขอรับ ผมนี้เสียมารยาทซะจริงๆ”เขาพูดจบพร้อมกับยกมือไว้ที่หน้าแล้วโค้งตัวเล็กน้อย

“กระผม เป็นหัวหน้าพ่อมดชั้นสูงแห่งเมืองเบเนเมีย..กระผมได้รับสั่งการจากองค์ชายแห่งเบเนเมียมาทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่ ณ บนโลกมนุษย์ในที่นี้..” 

” องค์ชาย พ่อมด คุณเพ้ออะไรของคุณ..นี้วิธีขายของใหม่หรอกหรอ”ชญาภาพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นชายแปลกหน้าพกเพ้อละเมอเรื่องที่ไม่มีทางเป็นความจริง “หมดธุระของคุณแล้ว ฉันเข้าบ้านก่อนละกัน...”เธอสะบัดตัวหนีเดินหันหลังพร้อมกับจะเปิดประตูเข้าไปยังตัวบ้าน แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เมื่อมือของชายแปลกหน้าคนนั้นรั้งแขนเธอเอาไว้ เธอสะบัดแขนออกอย่างแรง แต่ทว่า ยิ่งเธอสะบัดแรงมากขึ้นเท่าไร พละกำลังของชายแปลกหน้าที่รั้งแขนเธอไว้นั้นกับเพิ่มขึ้น

“ปล่อยฉันนะ !! ไอโรคจิตวิตถาร” เธอร้องโวยวายเสียงดังขึ้น
“ตกลงท่านหญิงจะไปกับกระผมหรือไม่ขอรับ ?” 
“ฉันไม่ไหนกับแกทั้งนั้นแหละ ไอ้โรคจิต!! ปล่อยฉันนะ ”
“นั้นคือคำตอบสินะครับ กระผมก็ต้องกราบขออภัยท่านหญิงด้วย คงต้องให้ท่านหลับไปสักพักนึง”ว่าแล้วชายแปลกหน้าก็เหมือนท่องอะไรบางอย่างพิมพัมเบาๆพร้อมกับเอานิ้วชี้ แตะบทหน้าผากของหญิงสาว ในขนาดที่เธอกำลังดิ้นรนออกจากการเกาะกุมจากชายแปลกหน้า

            แต่ทว่าไม่นานมาก เธอกลับรู้สึกมึนงง หมดเรี่ยวแรง ภาพที่เธอเห็นครั้งสุดท้ายคือใบหน้าของชายแปลกหน้า ที่ยืนมองร่างของเธอกำลังร่วงโรยลงสู่พื้น  หญิงสาวหลับดวงตาที่หนักอึ้ง แล้วเข้าสู่ห่วงนิทรา ในทันใด ปล่อยให้ชายแปลกหน้าที่ยิ้มอย่างพอใจ ช้อนร่างบางๆของเธอแล้วหายวับไปกับตา