มิเรียม ความลับพิชิตรัก!

ฉันเดินไปตามทางที่มีแสงไฟนีออน ส่องสว่างอยู่ข้างทาง อากาศเริ่มหนาวขึ้นๆยิ่งดึกมากเท่าไรผู้คนก็ยิ่งหายไปเท่านั้น ซึ่งตอนนี้ไม่มีคนเดินอยู่เลย ก็แน่นอนและตอนนี้มัน ตี3 คงไม่มีบ้านไหนเปิดไฟนั่งกินข้าวกันแน่นอน บ่อยครั้งที่ฉันเดินผ่านการทะเลาะวิวาทกันในซอย แต่ก็ต้องทำเป็นไม่เห็นเพื่อให้พวกนั้นไม่สงสัย

    ฉันเดินสลับระหว่าง 'ถนน' และ 'ฟุตบาต' อย่างสนุกสนานท่ามกลาง ทางเดินที่ไร้ผู้คน ฉันเดินไปจนถึงสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ ด้านข้างสะพานเป็นหินซึ่งถูกแกะสลักไว้เป็นรูปของเทพธิดา
เธอยืนอยู่พฟร้อมกับมองหัวกะโหลกที่ลอยเด่นอยู่ด้านข้างของเธอ มันชวนให้ขนลุกและสวยงามในเวลาเดียวกัน แม่น้ำด้านล่างไหลแรงเฉจเช่นทุกวัน และมีน้ำวนเล็กๆในบ้างจุดและก็เหมือนถูกสะพานกลืนกินเข้าไป ฉันไม่รอช้ารีบเดินข้ามอย่างรวดเร็ว แต่สายลมบวกความหนาวเย็นในช่วงค่ำคืนทำให้ฉันต้องหยุดเดินไปสักพัก ทำให้ฉันเดินผ่านกับชายคนหนึ่ง เค้าดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก ผมสีแดงสดของเค้า เข้ากับสภาพอากาศที่มืดอย่างนี้เป็นอย่างดี เค้าชะงักมองฉันนิดก่อนจะยิ้มที่มุมปาก และเดินตรงเข้าในซอยที่มีหมู่ทะเลาะวิวาทอยู่ ฉันไม่สนใจรีบวิ่งข้ามสะพานและเดินต่อไปเรื่อยๆจนจากที่ มีคนน้อยนิด ไร้ซึ่งคน บ้านติดกันไร้ซึ่งบ้านเป็นที่โล่งและ แสงไฟนีออน ก็ไม่เหลือกลายเป็นความมืด

    ฉันเดินลึกลงไปอีกยิ่งมืดเท่าไรก็ยิ่งเข้าไกลเท่านั้น ที่ของฉัน... คฤหาสน์ Haunt ทันที่ทีฉันก้าวไปที่หน้าประตูกรงเห็ลก มันก็เปิดต้อนรับและส่งเสียหลอนให้ผู้ที่ก้าวเข้ามาเข้ามา ฉันเดินเข้าไปอย่างเช่นเดิม พบกับทุ่งหญ้าที่ไร้ซึ่งหญ้า หนองน้ำที่ไร้ซึ่งดอกไม้ประดับ สวนดอกไม้ที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์ เมือเดินมาถึงประตูไม้โอ็ตบานโต มันก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับ ชายแก่ที่ก้มต้อนรับการกลัมาของฉันอย่างสุภาพฉันก้าวเข้าไปในห้องโถงที่ ฟอร์นิเจอร์ทำจากไม้ทุกชนิด เหมือนกับสถานที่โบราณสุดคาสสิค
''คุณหนูครับทานอะไรไหมครับ''
ร่างชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับฉันจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปพูดกับเค้า
''ไม่ละ วันนี้เหนื่อย ง่วง''
เค้ายิ้มตอบและโค้งให้ฉันนิดหน่อยก่อนจะพูด
'' งั้นเชิญขึ้นบทห้องเลยครับ จัดเตรียมไว้แล้ว''
ชายคนนี้คือผู้ดูแลของฉันพูดง่ายๆก็พ่อบ้านประจำตัวของฉัน เค้ามีชื่อว่า ลูเซียร์ เค้ามีสิ่งที่ฉันชอบมากที่สุด คือ ตาอันคมกริบและผมสีแดงสด ใช่แล้วเค้าคือคนที่เดินผ่านฉันที่สะพาน เมือฉันได้ชำระล้างร่างกายเรียบร้อยสิ่งที่ฉันทำเป็นประจำก็คือการกระโดดลง บนที่นอนและเด้งไปมาอย่างสนุกสนานมันทำให้ลูเซียร์อรมณ์เสียซึ่งมันคือความ สุขของฉันเลยละ ! ฉันทำแบบนี้ทุกคืนจนลูเซียร์ต้องไล่และจัดที่นอน ใหม่ให้ฉัน ก่อนนอนเค้าจะต้องมายืนอยู่ข้างหน้าฉันพร้อมดับเทียนก่อนจะยืนรอจนกว่าฉันจะ หลับเค้าถึงจะเดินเปิดประตูออกจากห้องไป
     เค้าเป็นพ่อบ้านที่รู้หน้าที่ทุกอย่าง ฉันจึงไม่ต้องวุ่นวายเพราะเค้าสามารถจัดการให้ฉันได้ในเวลาอันรวดเร็ว

    เช้าวันต่อมา
    ฉันถูกปลุกโดยลูเซียร์เค้ามีวิธีปลุกให้ฉันตื่นอย่างง่ายดายวิธีนั้นก็คือ เอาเค้กเข้ามาในห้องแต่ต้องเป็นเค้กสตอเบอรี่เท่านั้นนะ แค่นั้นฉันพร้อมที่จะตื่นทุกเมือเลย เมือฉันทำธุระเสร็จก็เดินลงบันไดมาที่ชั้นล่าง
''ทุกคนสวัสดี''
ฉันกล่าวทักทายทุกคนที่ยืนต้อนรับฉันอยู่ด้านล่าง ทุกคนจะต้องยืนต้อนรับเช้าวันใหม่อย่างนี้ทุกวัน พ่อบ้าน สาวใช้ พ่อครัวแม้กระทั้ง คนสวนก็ต้องมา มันคือกฏของบ้านนี้
''สวัสดีค่ะ/ครับ''
''แล้ว โคกี้ชั้นอยู่ไหน ลูเซียร์ ''
ฉันหันไปถามเค้าขณะที่เดินลงจากบันไดมา โคกี้คืออีกาของฉันมันเป็นสัตว์ที่ซื่อสัตย์และเชือฟังอย่างดีมันคือตัว สำคัญสำหรับงานของฉัน
ลูเซียร์ยิ้มแล้วพูด
'' รอด้านนอกครับ'' เค้าโค้งเปิดประตู
'' โชคเลือดครับ/ค่ะคุณหนู'' ทุกคนกล่าวพร้อมกับโค้ง
'' ฮึ....อืม โชคเลือดแน่'' ฉันเห็นมามองพวกเค้าด้วยดวงตาสีแดงเพลิง ทำให้ทุกคนยิ้มกว้างกว่าเดิม พร้อมประตูที่ถูกปิดลง

    ฉันมีชื่อว่า มิเรียม เป็นคุณหนูของคฤหาสน์ Haunt ฉันมีพลังพิเศษที่ได้รับจากกรรมพันธ์ของตะกูลคือ ทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าเลือด ตาของฉันจะแดง เมือใดที่ฉันได้เห็นโลหิตของมนุษย์ ฉันจะเสียการควบคุ้มตัวเองไปชั่วขณะ ตาสีแดงเพลิงนี้แม้จะใส่คอนแทคเลนส์ก็ไม่สามารถปกปิดได้ งานของฉันไม่ได้ค่าจ้าง แต่มันเป็นงานที่มนุษย์สัมผัสไมได้ แตะต้องไม่ได้และไม่มีทางเข้าใจมันได้ การได้ช่วยให้หลุดพ้นจาก ห่วงโซ่ มันคืองานที่น่าภาคภูมิใจสำหรับฉันอย่างมาก ห่วงโซ่ที่รั้งไว้ไม่ให้เค้าเป็นอิสระ ทั้งๆที่ทรมาณ แต่ฉันจะช่วยเหลือพวกเค้าเอง งานของฉันนะหรอ???
ฮึฮึ ''ผู้รับสาส์นจากวิณญาณ'' นั้นเอง