Kill My Dear...สัญญา ตามล่า

''ครับ....นายหญิง''


  ท้องฟ้าทีกำลังร้องไห้ช่างน่าดูอะไรเช่นนี้นะ...ฉันคิดในใจขณะกำลังนั่งมองท้องฟ้าสีมืดนั้น จริงอยู่ว่าฉันนะชอบอากาศแบบนี้  แต่อย่างน้อยก็ขอแสงหน่อยไม่ได้รึยังกันนะ พรึ๊บ   เสื้อคลุมตัวหนึ่งคลุมทีหัวของฉันอย่างช้าๆ
''ไม่มีนบ้าทีไหนออกมาดูท้องฟ้าตอนตี2ครึ่งๆหรอกรุ้ไหม''   อากิพูดขึ้นพร้อมจับหัวฉันแล้วยิ้มให้  ฉันหันไปอย่างอารมณ์เสีย
''ไม่มีคนบ้าทีไหนเค้าตื่นตี2ครึ่งเพาะเจ้านายยังไม่นอนกันหรอกนะ'' ฉันพูดสวน
''งั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีคนบ้าคนนี้กลัวใจนายไม่สบายบวกกับมีคดีเกิดขึ้นอีกด้วยยิ่งต้องระวังเพราะคนบ้าแถวนี้ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้อยู่ด้วย'' อากิก็ยังคงเถียงกลับ  
''ยอกย้อน'' 
''ประท้วงต่างหาก''
''เฮอะ '' ฉันคำรามออกมาอย่างอารมณ์เสียๆก่อนจะหันไปดูท้องฟ้าต่อ ทีๆฉันอยู่นั้นห่างไล้จากในตัวเมืองมากทีเดียวและสูงชันหลายเท่า ขณะทีคนในเมืองเห็นว่าฉันเป็นผุ้เขา แต่ฉันกลับมองไม่เห็นพวกเค้าหน่ำซ้ำตึกของพวกเค้ายังเท่าลดเลย จึงสามารถเห็นวิวในเมืองอย่างชัดเจน
''เอ๊ะ ตรงนั้นไฟไหม้นิ?!'' ฉันพูดขึ้นเสียงดังและชี้ไปทีตึกๆหนึ่งทีกำลังถูกคลุกครามด้วยเปลวเพลิงสีแดงทีกำลังสนุกสนาน เมือเห็นภาพนั้นทำให้ฉันสะเทือนใจอย่างแรงรู้สึกหายใจรำบาก และเริ่มสะอื้กเล็กน้อยจากนั้นฉันก็รู้ตัวว่ามีน้ำค่อยๆไหลลงมาทีแก้มและหยดตกลงพื้นมันไหลอย่างต่อเนืองจนฉันไม่สามารถหยุุดได้ความทรงจำทีมีแต่เปลวเพลิงสีแดงย้อนกลับเข้ามาในหัวชายคนหนึ่งยืนตรงนั้นชายที่พรากชีวิตฉันเพียงเพื่อเงินทองมากมาย เพียงเพื่อเป็นอิสระ เพียงเพราะไม่ต้องฉัน....
''พ่อ...''  ฉันละเมอพูดโดยไมไ่ด้ตั้งใจน้ำตายังคงไหลโดยไม่มีท่าที่จะหยุด
''ฮือ...มะ..ไม่เอา....ไ...รับ..ไม่ไว้..แล้ว!'' ฉันร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งทำให้อากิพิ่งสักเกตุเห็น เค้าชักสีหน้าตกใจก่อนจะวิ่งมาหาฉัน
''เธอเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น!!'' เค้าจับแขนฉันแล้วเขย่ามันอย่างบ้าคลั่ง
''มิเรียม ฉันไงอากิ ฉันอยู่นี้แล้ว!!!! ฉันจะปกป้องเธอเอง!!!!มิเรียม!!!!''  อากิพยายามจะฉูดฉันให้ตื่นจาภวังค์อันขมขื่นนั้น แต่กลับไม่เป็นผลความทรงจำอันเจ็บปวดกำลังกัดกินหัวใจฉันอย่างแรง อากิส่ายหัวและมึนงงเค้าไม่รู้จะต้องทำยังไงและนั้นทำให้เค้าสังเกตเห็นว่าจากตึก1ทีไฟไหม้กลับกลายเป็นการเพลิงไหม้ไปทั้งเมืองเสียแล้ว
''ฮือ..อือ.....พ่อ...ค....ค่ะหนู...จะเป็...น..เด็ก......ดีพะ...เพ.ราะงั้น...อย่..านะ!'' ฉันยังคงละเมออย่างบ้าคลั่งอีกครั้งและเริ่มรุนแรงขึ้น
''มิเรียม...มิเรียมได้ยินฉันไหม!!!บอกสิฉันต้องทำยังไง!!....ฉันต้องทำยังไง  ทำยังไง'' อากิค่อยๆหมดหวังเพราะตลอดเวลาคนทีจัดการทุกอย่างก็มีแต่เธอเท่านั้น เค้าเพียงแค่ทำตามคำสั่ง...ไม่นะถ้าเป็นแบบนี้อาจจะไม่ทันเราจะทำอะไรได้คิดสิ อากิคิดสิ!!!  ใช่แล้ว
''มิเรียม...ฉันจะปกป้องเธอเองทนเจ็บหน่อยนะ''   เมือพูดดังน้นอากิจึงอุ้มฉันไปทีเตียงก่อนจะจูบอ่อนโยนทีหน้าผาก

   ''ฮืฮ..พ่อ..ม่....อย่าเผ...ามันนะ..มะ...แม่ค่..ะ..เอ๊ะ?''  มีรำแสงบ้างอย่างกำลังตรงเข้ามาฉันแลเห้นมันก่อนจะตกใจวิ่งหนีสุดชีวิตในบ้านเก่าของฉันทีกำลังถูกเปลวเพลิงกลืนกิน ไม่นะอย่าเข้ามา 'มิเรียม ฉันจะปกป้องเธอ '  เสียงนี้ อากิ?! เสียงนี้ใช่แล้วเสียงของอากิ ฉันหยุดวิ่งแล้วหันไปซึ่งหน้ากับแสงสีขาวนั้น มันค่อยๆเข้ามาหาฉันและฉันก็ก้าวเท้าไปหามันเพื่อความรวดยิ่งขึ้น 'อากิหรอ?'  ฉันตะโกนถามแต่กลับไร้ซึ่งคำตอบ แต่กลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนและอบอุ่นจากหน้าผาก 'ถ้าเธอเห็นแสงสีขาวให้เดินเข้าไปนะมันจะพาเธอมาหาฉัน'  แสงสีขาว...งั้นหรอ  งั้นก็ แสงตะกี้สิ ฉันมองซ้ายมองขวาและก็เจอมันอยู่อีกฝั่งของประตูทีทางไปถึงนั้นก็ถูกครอบคลุมไปด้วยไฟทีกำลังเต้นรำอย่างสบายใจ ฉันพยายามเดินไปอย่างระวังเพื่อไม่ให้โดนเปลงเพลิง ว๊ายยยย! ฉันสะดุดกับพรมทีปูพื้นอยู่อย่าแรง โอ้ยเจ็บจัง... ฉันจับเข่าขึ้นมาดูและพยายามกลั้นน้ำาไว้ ตั้งสติสิฉันทำได้ฉันทำได้!! ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอีกฝั่งของประตุทันที ขมับ!   มีบ้างอย่างหยุดร่างของฉันไว้ ฉันรีบหันไป ...แม่ แม่! แม่ค่ะ!!ฉันยิ้มด้วยความดีใจและรีบเข้าไปกอด แม่กอดฉันตอบก่อนจะดึงฉันออกแล้วพูดอย่างอ่อนโยน'แม่จะพาลูกข้ามไปเอง ถ้าลูกเดินไปตอนนี้ลูกจะต้องตาย' ทันใดนั้นเสาทีถูกไฟเผาก็หักลงมาแล้วตกลงสู่พื้นกลางห้องเป็นผลให้กลางห้องเป็นหลุมขนาดใหญ่เพราะรับน้ำหนักของเสานั้นไม่ไหว ฉันตกใจจนรีบกอดแม่อีกครั้งแม่ยิ้มก่อนจะกระซิบ'ไปหาเค้า ไปหาคนทีลูกรักไปหาคนทีเค้ากำลังปกป้องลูกแล้วลูกจะปลดภัย....แม่จะค่อยดูนะลูกรัก'  ไม่นะแม่แม่อย่าจากหนูไปม่นะไม่เอาอีกแล้ว ฉันทรุดตัวลงทีพื้นเหมือนคนหมดหวัง บ้านทีแสนรัก พ่อ..แม่ ทุกอย่างไม่เหลืออีกแล้ว..   'มิเรียม...ฉันอยู่นี้..ฉันจะช่วยเธอฉันจะปกป้องเธอ...นั้นคือพันธสัญญาของเรา2คน!!!!!!'  คำพูดทีอ่อนโยนและจริงใจช่างน่าประหลาดใจแต่กลับทำให้ฉันมีพลัง ฉันรีบลุกขึ้นปาดน้ำตาทีำกำลังไหลเหมือนสายน้ำแล้วรีบเดินไปทีทางเดินแล้วออกประตูเพื่ออ้อมไปอีกฝั่ง ทั้งร้อนและแสบ หายใจแถบไม่ไหวแต่ฉันก็ยังสุ้ ความรู้สึกทีถูกส่งผ่านมานี้มันทำให้ฉันดีใจสุขใจมันทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว!  ในทีสุดฉันก็วิ่งมาถึึงอีฝั่งของประตูทีมีแสง แสงนั้นเลดลอดออกมาทางช่องขอบประตู ฉันเดินไปจับลูกบิดก่อนค่อยๆใช้แรงนั้นบิดเปิดมัน...




''มิเรียม!!มิเรียม''  เสียงนี้คุ้นๆจัง...แย่จังรู้สึกเหมือนหูื้อื้อ ทำไหมทีนี้มืดจังตะกี้ยังสว่างอยู่เลย
''มิเรียมเธอได้ยินไหม?เธอเป็นอะไรรึเปล่า มิเรียม!''  อากิยังคงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ฉันปวดหัวนิดหน่อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันเห็นภาพเมือ2ปีก่อน  ''อา..กินายช่วยฉันไว้....นาย..ชะ..ช่วยฉันไว้อีกแล้ว!!  '' เมือฉันปรับสายตาจึงเห็นอากิกับดวงตากลมโตทีปกติจะเฉียบคมกำลังตกใจขอบตาเค้าแดงด้วยละแต่ฉันคิดว่าเค้าคงหลับแล้วพึ้งตื่นมากกว่า ฉันรีบเข้าไปกอดเค้าและร้องไห้อีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงของลมหายใจของเค้าเสียงเหมือนคนเหนือยล้าแต่เค้ากลับยิ้มดีใจ
''ดีจังทีเธอไม่เป็นอะไร...มิเรียม'' 
   
  ฉันร้องไห้นานจนลืมเวลาแต่อากิก็ไม่พูดอะไรละเงียบอยู่ย่างนั้น เค้าไม่คิดแม้แต่จะพูดอะไรเพียงแต่ค่อยๆมองมาทีฉันกำลังกอดฉันอยู่ลูบหัวฉันแล้วกระชับให้แน่น และพูดซ้ำไปซ้ำมาในการมีตัวตนของเค้าในขณะนี้ เกิดอะไรขึ้นกันนะทำหมถึงเห็นแบบนั้นฝันหรอ ฉันไม่น่าจะฝันได้ถึงขนาดนั้น อนนี้ฉันยังรู้สึกแสบแผลทีล้มและทีโดนลวกอยู่ เพราะงั้นไม่ใช่ฝันงั้นหรอ... 
''แล้วเกิดอะไรขึ้น ฉันฝันหรอ? ทำไหมฉันได้ยินเสียงเธอในฝันบะ?   เธอทำอะไรอากิ??เกิดอะไรขึ้น...'' ฉันถามอย่างสงสัย หลังจากทีสงบสติมานาน อากิปล่อยวงแขนของเคค้าแล้วตอบเบาอย่างขำๆ
''อ้อ เธอแค่เป็นลมนะอย่าคิดมาก ลมมันแรงแล้วก็เย็นเธอคงจะง่วงด้วย เลยหมดสติไปเฉยๆเลยฉันตกใจมากรู้ไหม '' มือพูดจบเค้าก็ยิ้มให้ฉับพร้อมกับมือวางทับหัวแต่หัวใจฉันมันกลับ ไม่เชือ...หัวใจมันออกความคิดเห็น ฉันนะหรอเป้นลม
''ฉันนะหรอเป็นลม ฉันไม่เคยเป็นเลยนะสุขภาพฉันดีจะตาย ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ20กว่าๆฉันยังไม่เคยเป้นลม  นายโกห..ก?'' ฉันพูดออกไปเพราะใจมันบอกฉันไม่เชือนาย นายโกหกและนั้นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจเข้าไปอีกเมืออากิตกใจกับคำพูดของฉันก่อนจะก้มหน้า
''...เธอแค่เห็นภาพเมือตอนนั้นก็แค่นั้นเอง...'' อากิพูดสั้นๆเหมือนจะปกปิดอะไรบ้างอย่าง อากิทไหมละนายปกปิดอะไรฉัน แล้วทำไหมต้องปิดมัน? ทำไหมกัน...
''ตอนนั้น???ตอนไหนกัน! ''  ฉันพยายามนึกถึงมัน สติฉันหายเพราะอะไรฉันดูวิวจากระเบียงห้องก่อนจะ...ความทรงจำก่อนหมดสติเริ่มกลับมาก่อนฉันจะจำได้ว่าฉันชี้ไปทีตึกหลังหนึ่งที่กำลังไฟไหม้ วันนั้น..วันทีบ้านของฉันไฟหม้วันทีพ่อทิ้งฉันกับแม่  วันทีฉันไม่เหลืออะไรอีกเลยและวันนั้นวันทีฉันทำสัญญากับอากิ!
''....วันนั้นนะ..หรอ''  ฉันพูดขึ้นเมือนึกขึ้นได้วันแสนเศร้าวันทีฉันพยายามไล่มันออกไปวันทีฉันฝัน ถึงแม้จะไม่ใช่ตอนไฟไหม้ แต่ถ้ามันไม่เกิดขึ้นฉันก็คงไม่พบกับเค้าไม่พบกับอากิ!!!!
''^ ^''  ฉันยิ้มใ้ห้ผู้ชายข้างหน้านี้ก่อนจะจับมือเค้า เค้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันเหมือนกำลังทรมาณ
''ขอโทษนะอากิ...แล้วก็ขอบคุณนายมาก นายช่วยฉันไว้เสมอ อยู่กับฉันเสมอ ฉันมันไม่ดีเองแหละ นายอย่าทำหน้างั้นสิ อย่ามาร้องไห้เพราะฉัน!อากิ''   พระเจ้า!   เค้ากำลังร้องไห้   ร้องไห้เพราะคนอย่างฉัน คนทีกำลังสร้างบาตแผลในใจเค้าำทำยังไงดี...แม่ค่ะคนทีหนูรักหนูสรางบาตแผลให้เค้าอีกแล้ว...
''มิเรียมเธอไม่สงสัยหรอว่าฉันทำยังไงให้เธอ...ตื่นขึ้นมานะ''  อากิถามพร้อมกับพยายามไม่ทำเสียงสั่น และหลบหน้าไม่อยากให้ฉันเห็นสีหน้าเค้า   ''นายบอกฉันได้ไหม?''  ใช่ฉันอยากรู้
''เธอถูกปีศาจแห่งความฝันเข้าครอบงำ...'' อากิพูดเบาๆ
''ปีศาจแห่งความฝัน? ''  ฉันถามอย่างงง ไม่เคยได้ยินเลยมันป็นแบบไหนกัน?แล้วทำไหมต้องมาทำฉันละ  ปีศาจ...
''อืม...มันเป็นปีศาจทีจะทำร้ายมนุษย์ทีมีความทรงจำอันโศกเศร้าและจะยิ่งโศกเศร้าเข้าไปอีกหากมนุษย์ผู้นั้นพบเจอรึไ้ด้ทำอะไรทีซ้ำกับความเจ็บปวดนั้นอีกครั้ง ความทรงจำทีถูกผลึกจะแตกกระจายทำให้ปีศาจแห่งความฝันสามารเข้าไปถึงในจิตใจมนุษย์อย่างง่ายดาย มันจะค่อยๆกลืนกินวิณญาญของเธอ เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเพียงแต่ เธอจะกลับไปอยู่ในทีความทรงจำของเธออีกครั้งมันเจ็บปวดยิ่งกว่าเจ็บปวดอีก... '' อากิอธิบาย ฉันยังคงมองอย่าง งง เค้าเห็นจึงเล่าต่อ
''มนุษย์ทุกคนล้วนมีความทรงจำทีเลวร้ายเต็มไปหมด มันอยู่ทีมากน้อยยอมรับรึไม่เท่านั้น เจ้าพวกปีศาจนี้ถูกสร้างขึ้นมาจาก...''อากิชะงักก่อนจะหยุดพูดไป   ''จากใครละ เล่าต่อสิ?''  อากิมองหน้าฉัน

''จากท่านวินเซน...เค้าเป้นผู้สร้างปีศาจแห่งความฝันและอีกหลายๆตัวทีคนในตะกูลเค้าเป็นคนสร้าง กูสก็เป็นปีศาจอีกชนิดหนึ่งที่คนในตะกูลท่านวินเซนสร้างขึ้น...ตะกูลเรดเรนส์ ''   เรดเรนส์งั้นหรอ?  คนในตะกูล อีกหลายๆตัว
''แ้ล้วเธอทำยังไงเอาฉันกลับมาละ?'' ฉันถามต่อไปอีก  อากิหลับตาลงก่อนจะกลืนน้ำลายตัวเองเพื่อตั้งสมาธิ
''ปีศาจพวกนี้ส่วนมากจะแพ้เลือดของปีศาจสายเลือดแท้...เพราะมันถูกสร้างขึ้นมามันจึงเป็นเพียงปีศาจทีไม่ใช่ปีศาจ''
''ปีศาจทีไม่ใช่ปีศาจ..''  เริ่มงงแล้วแฮะ?
''ปีศาจแท้จะมีเลือดทีเข้มและมีพลังสููงมากแต่สามารถจัดการได้เฉพาะล้างความฝันรึพลังพิเศษในปีศาจตนนั้นเท่านั้น '' อากิยังคงพูดต่อ

''มิเรียม..เธอยังเบื่อทีนี้อยู่รึเปล่า''  อากิย้อนอดีต''นายจะขุดขึ้นมาถามทำไหม- -* ที่ตอนนั้นแหละบอกครับๆ วันต่อมาก็ลืม วันนี้ละขุดขึ้นมาทำขี้ไร''  ฉันตะโกนว่า''ฉันจะพาเธอไปจากที่นี้ ''  อากิพูดนั้นทำให้ฉันทีกำลังบูดกับการขุดของเค้าคาดไม่ถึง  ไปจากทีนี้...''

''ไปหรอ...ไป.ไหน?''

'' ไปไหนก็ได้คิดซะว่าเราไปเทียวรอบโลกโดยการเดินทางทีไม่ต้องใช้เครื่องบิน... '' อากิบอกพร้อมลุกขึ้นและถามย้ำ''คำตอบ'' 
คิดง่ายดีนะอากิ ไปเทียวรอบโลกงั้นหรอ-   -* แทบไม่มีเครื่องบิน  
'' ....แล้วบ้านละทุกคนละจะเป็นยังไง?'' ฉันถามพร้อมเงยหน้ามองเค้าอย่างเป็นห่วงใช่ว่าไม่อยากไป แต่ทุกคนอุสาทำเพื่อฉันแต่ฉันจะหนีไปเพราะเห็นแก่ตัวไมไ่ด้ฉันทำไมไ่ด้หรอก ...
''ทุกคนจะไปกับเรา ส่วนบ้าน ถ้าเธออยากเก็บไว้ก็จะปิดทิ้งไว้แต่ถ้าเธอไม่ต้องการล้วเราจะขายทิ้งแล้วเผา มันซะ'' 
เผาหรอเผาอีกแล้ว...ทั้งทีพึ่งสร้างเสร็จไม่ถึงปีแท้ๆ บ้านหลังนี้ทีเคยถูกเผาจนไม่เหลืออะไร แต่กลบมาสวยงามเหมือนเดิมไม่เปลียนไปจากตอนนั้น...
''เราจะกลับมาไหม?''  ฉันยังคงถามอากิ เค้ามองหน้าฉัน
''แล้วแต่เธอสิ เธอตัดสิ้นใจ เอาละตัดสินใจซะแล้วรีบนอน'' อากิพูขึ้นพร้อมเดินกลับมาทีเตียงเพื่อให้ฉันนอนลงละห่มผ้า 
ความทรงจำ...อันโหดร้าย เก็บไว้รึยอมรับมันดีนะบานทีอยู่มาแสนนานทุกคน....ฉันหลับตาพร้อมกลืนความลังเลทั้งหลายทิ้งไป ก่อนจะแลทีอากิ
''มิเรียม ฉันสอนเธอไปแล้วนิวิธีอ้อนขอให้ช่วยนะ''  เค้ายิ้มก่อนจะพูดขึ้น  
ฉันหลับตาอีกครั้งก่อนะลืมตาขึ้นมองไปทีร่างบุรุษในเงามืด  มันเป้นสายตาอันเด็ดเดียว มั่นใจ และออกมาจากก้นบึ้งของความหวังประกอบไปด้วยพลังแห่งความต้องการ
''ด้วย พลังนี้ ข้าขอสั่งเจ้า!...เผามันซะแล้วเดินทางไปให้ไกล''
ฉันออกคำสั่งทีหัวใจเรียกร้องเพื่อให้พลังนั้นส่งผ่านไปถึงอากิสายตาแห่ง ความเย็นชายังคงอยู่ในดวงตาของฉันความสุขุมทีฉันรักและห่วงหามันแต่ไม่ใช่ ตัวตนของฉัน...อากิก้มลงก่อนจะค่อยๆเอ่ยคำตกลงขึ้น

''ครับ...นายหญิง'' 

ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีำดำทีข้างซ้ายและดวงตาสีแดงข้างขวาส่องแสงประกายในยามราตรีรับกับ หน้าคมๆของเค้าจ้องมองมาทีฉันเปรียบเสมือนฉันคือทุกสิ่งทุกอย่างใช่...ฉัน คือหัวใจของเค้า เค้าจะอยู่กับฉันตลอดกาล...