นิยายฟิคชั่น

‘คำว่ารัก ไม่มีคำว่าสายไป ถ้าเราไม่รีบยอมรับหัวใจตัวเอง แต่ถ้าเราคิดจะสร้างกำแพงให้หัวใจ ยังไงๆความรักที่แท้จริงต้องทำรายมันได้อยู่ดี’

ทำไมต้องไปด้วย อยู่กับฟางไม่ได้หรอ” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตากอดรัดเอวสอบของเพื่อนเล่นอายุ18ปีเอาไว้อย่างไม่มีท่าทีว่า จะยอมปล่อย โธ่ ฟางครับ พี่ต้องไปเรียนนะเด็กดี พี่ไปแ

เธอหลอกผม เธอทำให้ความฝันทุกอย่างต้องพังทลาย เป็นนางฟ้ามานานถึงเวลาต้องไปชดใช้แล้ว ชั้นนี่ล่ะ จะเป็นปิศาจร้ายจัดการเธอเอง ยัยนางมาร!

ขอแนะนำตัวนิดนึง แหะๆเป็นครั้งแรกเลยที่มาแต่งฟิคชั่นเป็นเรื่องของตัวเองขึ้นมา ( หลังจากนั่งอ่านของคนอื่นจนน้ำลายไหลย้อยและละลายไปตามๆ กัน >< ฟิน ) ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วย