เรื่องสั้น

อุณหภูมิยามบ่ายร้อนเสียจนขับเหงื่อได้มากพอสมควรเบื่องบนเป็นพระอาท

ผมนั่งนับเศษตังค์ที่เกลื่อนกระจายอยู่บนตักโดยมีเสื้อยืดของผมเป็นเครื่องรองรับน้ำหนักได้อย่างดี แขนทั้งสองเปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลหยดร่วงลงมาสู่กางเกงวอร์มสีดำ เสียงรถเคลื่อนตัวผ่านไปมาคันแล้วค

พูดถึงความสุข เมื่อใครได้ยินคำนี้คงอยากที่จะสัมผัสอารมณ์อันอบอุ่นให้ยาวนานแสนนานซึ่งแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับความทุกข์ที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกอึดอัดใจและเจ็บแปล๊บทุกครั้งเมื่อหวนนึกถึงความโศกเศร้าท

ความละเอียดที่ดูพลิ้วไหว ประหนึ่งสะกดสายตาให้จับจ้องเฝ้ามองอย่างสนใจ ดั่งมนตราผลักดันให้ยืนดูคลื่นทะเลซัดผ่านเข้าฝั่ง กระทั่งหายลับสายตา เม็ดทรายที่ถูกสายน้ำนำพาละจากจุดเดิมสวยงามคล้ายกับนาฬิกาทรายท

" พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจชั้นจึงได้มาใกล้กับเธอ"

รถเมล์ไม่ยอมขับเคลื่อนต่อมันหยุดชะงักตัวลงจนคนบนรถเมล์เงียบงันสงสัย

ผมเชื่อว่าทุกคนเกิดมาเป็นคนดีแรกเริ่มตั้งแต่สัมผัสสายลมภายน...

เรือลำนั้นสวยงามไร้ที่ติสร้างจากไม้เนื้อดี ช่างผู้มีฝีมือได้ทุ่มเทสุดหัวใจในการก่อร่างสร้างมันขึ้นมา หนึ่งคนออกแบบโครงสร้างอย่างจริงจัง ด้วยความกลัวจะถูกลมทะเลพัดผ่านทำลาย ห่างไกลจุดหมายปลายทาง อ

ครั้นพอจะลืมตาตื่นเป็นอันต้องหนักหน่วงเปลือกตาทั้งสองทุกครั้งทำไม