นิยายฟิคชั่น

ชีวิตของคนเรามันไม่แน่นนอน วันนี้อาจมีความสุขแต่พรุ่งนี้ใครจะไปรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เราต้องทำคือยอมรับ อย่างเข้มแข็ง และข้ามผ่านมันไปให้ได้

ปราสาทศิริมงคลสกุล ห้องแก้ว เอ้ยนายเป็นใครเข้ามาได้ยังไงออกไป ผมเป็นใครไม่สำคัญ ออกไป ไม่ครับ จะทำอะไร ชายหนุ่มคว้าคอของหญิงสาวอย่างรวดเร็วแล้วบรรจงบดริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วจากจังหวะ

แวมไพร์ อมุษย์ชนิดหนึ่งดื่มเลือดเป็นอาหาร ไม่ว่าจะเป็นใครก็พร้อมจะฝังคมเขี้ยวไปยังต้นคอนั้นเสมอ!!! "ไอ้ไค!!!" "อะไรของมึงครับไอ้คุณพี่" "กุหิว" "อืมมม .... ได้เวลาแล้วสินะครับ" ชายหนุ่มพูดจบพร้

แก้ว : "ปล่อยฉันนะคุณโทโมะ ฉันไปทำอะไรให้คุณ"โทโมะ: "เธอไม่ได้ทำฉันหรอก แต่เธอทำร้ายน้องฉัน"แก้ว : "ใคร??? ฉันมั่นใจว่าไม่เคยทำร้ายใคร"โทโมะ : "แล้วเธอรู้จักผู้ชายที่ชื่อทามไทมั้ย น้องชายต่างแม่ของฉัน

เกริ่นนำเนื้อเรื่อง ผมมีอาชีพเป็นมาเฟียที่ใคร ๆ ต่างก็ต้องเกรงกลัว ยกเว้นแต่น้องสาวไม่แท้อย่างยัยแก้วที่ผมเองก็แอบชอบอยู่ลึก ๆแต่ไม่กล้าแสดงอาการใด ๆ ออกไป จนกระทั่งคุณย่าเรียกน้องสาวไม่แท้อย่า

ชั้นชื่อแก้วเป็นลูกสาวมาเฟีย คุณพ่อชั้นชักจูงชั้นเข้าวงการมาเฟียตั้งแต่อายุ 9ขวบ ถึงคุณแม่ชั้นจะไม่เห็นด้วยก้อตาม แต่ก้อห้ามคุณพ่อไม่ได้อยู่ดี แล้วชั้นก้อไม่ปฏิเสธด้วยเพราะชั้นคิดว่าตอนแรกมันน่าสนุกด