Avatar |(oc x neteyam) lefpom.

เสียงโหวกเหวกดังขึ้นทั่วอวาตารู อาร์เดนลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะดูที่มาของเสียงนั้น ก็ไม่ผิดจากที่คาด เป็นเสียงของเจ้า โลอัค นี่เอง ตัวเจ้าวิ่งพร่านไปทั่วหน้ามารุยตัวเองพลางร้องออกอาการอย่างกะลนไฟ กับน้องเล็กสุดของบ้าน ทู๊คทีรี่ สองคนนั้นเอาแต่วิ่งวนพลางกางแขนขึ้นลงเล่นกันอยู่ เขาเลิกสนใจนาวีป่าเตรียมตัวออกไปหาปลา ก่อนจะพบเจอกับปลาที่ถูกจับอยู่ที่หน้ามารุยเขา

อาร์เดนหยิบปลาที่อยู่ในแหขึ้นมาดู ‘อาวนุงหรอ’ เขาคิดว่าคงเป็นอาวนุงที่จับปลามาเพื่อจะขอโทษที่ว่าเขาไปเมื่อคืนแน่ เขาเลยนำปลาพวกนั้นมาทำอาหารกิน ก่อนจะเดินออกไปฝึกยามเช้า

“เจ้าเป็นตัวประหลาดหรอ” คีรีที่กำลังนอนมองทรายอยู่เงยหน้ามามองผู้พูดอย่างอาวนุง เขามองเธอด้วยสายตายียวน คีรีลุกขึ้นพร้อมจะเดินหนี แต่อาวนุงและพวกของเขาเดินมาล้อมเธอใว้ อาวนุงดึงหางของเธอ

“ข้าว่าเจ้านั้นประหลาด”

“หยุดนะ อย่ายุ่งกับเธอ!” โลอัคเดินเข้ามาก่อนจะดึงมือของอาวนุงออก แล้วแทรกตัวระหว่างอาวนุงกับคีรีใว้

“เหมือนตัวประหลาดจะมาเพิ่มอีกตัวแล้ว” อาวนุงพูดพร้อมกับส่งสายตาให้เพื่อนๆ ของเขาที่หัวเราะอยู่ข้างๆ นาวีสมุทรล้อมรอบนาวีป่าทั้งสองใว้ พลางเอื้อมมือไปจับแขน จับหางของพวกเขาใว้ โลอัคและคีรีพยายามที่จะเอาตัวเองออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เนื่องจากพวกเขาไม่อยากมีปัญหา

“หยุด! อย่ายุ่งกับพวกเขา” เนเทยัมเดินตรงเข้ามาผลักอาวนุงให้ออกห่างจากคีรีและโลอัค พลางยกมือขึ้นมาชี้ที่หน้าอาวนุง ด้วยสีหน้าจริงจัง บรรยากาศรอบข้างกลับเงียบทันที ทางด้านอาวนุงเมื่อเห็นเนเทยัมไม่พอใจก็มีอาการอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นยอมแพ้ เพื่อนๆ ของเขาขู่เล็กน้อย แต่อาวนุงก็ห้ามเพื่อนของเขาไม่ให้ขู่ไปอีก เนเทยัมเมื่อเห็นว่าอาวนุงและพวกเงียบแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะก่อเรื่องอีก เขาเอื้อมมือไปจับโลอัคเตรียมตัวกลับบ้าน

“ข้าบอกแล้ว พวกนี้ประหลาดกันหมด” เป็นเสียงของอาวนุงที่ดังมาจากข้างหลัง

‘เจ้าพวกนั้นยังไม่หยุดอีก’ โลอัคหันหลังเดินกลับไปทางอาวนุง

“โลอัค เจ้าจะไปไหน” เนเทยัมหางตั้งทันที

“ไม่เป็นไรพี่ ข้าเคลียเอง”

“....” ‘อีกแล้วเจ้าน้องคนนี้’

“ข้ารู้ว่าข้านั้นประหลาด” โลอัคพูดพลางชูมือของตนเองขึ้น

“เจ้าดูนี่นะ ถ้าข้ากำมือแบบนี้ แล้วนี่!” หมัดตรงซัดเข้าเต็มเหนี่ยวที่หน้าของอาวนุง เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกองกลับพื้นทันที ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่โลอัค ทางด้านเพื่อนของอาวนุงเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ยอมไม่ได้ เข้าไปอีรุงตุงนังกันอยู่ตรงนั้น หางของใครสักคนตบเข้าไปที่หน้าของโลอัค เนเทยัมที่เห็นดังนั้นก็ทนไม่ได้ เข้าไปผสมโรงด้วย หมัดและเข่าของเนเทยัมพุ่งไปใส่เพื่อนของอาวนุง ตอนนี้ทั้งวงก็รวมตัวต่อสู้กันอยู่อย่างนั้น โดยมีคีรียืนดูอยู่ โดยไม่ได้ห้ามอะไร

“พ่อบอกพวกเจ้าว่าไง “เจคเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาออกไปฝึกขี่ซูนักกับโตโนวารี กลับมาก็ทราบข่าวว่าลูกชายทั้งสองของตนไปก่อเรื่องกับอาวนุง ลูกชายโอโรเอทานอีก ขยันสร้างเรื่องกันจริงๆ

“ไม่พ่อ ความผิดข้าเอง”

“เจ้าเลิกรับผิดแทนน้องของเจ้าเสียที” เขาว่าพลางดันตัวของเนเทยัมออกไป พร้อมเดินไปยืนตรงหน้าของโลอัค เจ้าตัวยังทำหน้าเหมือนตัวเองไม่ผิดอยู่

“พวกนั้นแกล้งคีรีก่อน” โลอัคตอบกลับ เขาก็ไม่ยอมเหมือนกันเรื่องนี้ พวกอาวนุงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เค้าทำแค่ปกป้องพี่สาวของเขาเท่านั้น

“ไปขอโทษอาวนุงซะ” ดั่งคำประกาศิต เมื่อเจคเอ่ยออกมา โลอัคมีสีหน้าที่ไม่พอใจทันที แต่เขาก็ไม่อาจขัดคำสั่งของพ่อเขาได้ เจ้าตัวก็เดินออกไปนอกมารุยทันที เนเทยัมได้แต่มองตามน้องของเขา

“พวกนั้นเป็นไงบ้าง”

“เละ”

“ดี” เนเทยัมยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากมารุยไป เขาไม่ได้ตามโลอัคไปแต่กลับมาเดินเล่นที่หาดทรายแทน เจ้าตัวปล่อยให้ตัวเองเดินไปเรื่อยๆ โดยไร้จุดหมาย พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาคิดถึงบ้าน คิดถึงป่าที่จากมา

“เจ้าควรไปทำแผล” มือครีปจับเข้าที่แขนของเขา เป็นอาร์เดนที่ทักเขา

“ข้าไม่เป็นไร”

“ข้ารู้” อาร์เดนพยักหน้าแล้วลากเนเทยัมไปนั่งที่โขดหินข้างหาดทราย เขาจับไปที่หน้าของเนเทยัมพร้อมกดเข้าไปที่แผลช้ำที่มุมปาก

เพี๊ยะ

“เจ้ารู้ตัวไหม ว่าเจ้าชอบตีข้า” เขาล้อแบบไม่จริงจังนักใส่เนเทยัม

“ก็เจ้าทำข้าเจ็บ” อาร์เดนอดที่จะขำไม่ได้ นาวีป่าตรงหน้าเขาช่างมือเร็วเสียขนาดนี้ แถมหนักด้วย แต่ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก ดูได้จากหน้าพวกอาวนุงแล้ว ต้องยอมรับเลยว่าพวกนาวีป่าช่างมือหนัก เท้าหนักเสียจริง แถมเจ้าตัวก็ดูไม่ได้แผลเยอะ นอกจากแผลที่มุมปาก คิดพลางก็ทำแผลให้กับเนเทยัมไปด้วย

‘แสบ’

มือใหญ่ที่บรรจงทายาให้เขาที่มุมปากด้วยความแผ่วเบาเหมือนกลัวเขาเจ็บ เขาไม่เจ็บหรอก แต่ยาที่ทามันแสบมาก เขาอดมองไปที่คนตรงหน้าไม่ได้ ใบหน้าคมคายที่ยามปกติจะแสดงออกถึงความเบื่อหน่ายเสมอตอนนี้กลับมีความตั้งใจขึ้นมา มันดูมีเสน่ห์อย่างลึกลับ มองลึกเข้าไปที่ดวงตานาวีตรงหน้า ตาสีสมุทรแตกต่างจากนาวีสมุทรทั่วไป ถ้าจะให้เปรียบก็เหมือนกับนาวีสมุทรดวงตาเหมือนทะเล แต่อาร์เดนสีเหมือนสมุทร มันไม่เหมือนกันสักหน่อย เขาเคยคุยเรื่องนี้กับโลอัคแต่เจ้าตัวก็บอกว่า ‘พวกปลาตาก็เหมือนกันหมดนั้นแหละ พี่จะสนใจทำไม’ แต่สำหรับเนเทยัม เจ้าตัวว่ามันแตกต่างออกไป เขาชอบดวงตาของคนตรงหน้าเขามาก คิดพลางก็ทำให้ใบหน้าหวานซับสีเลือดมากกว่าปกติ

“เจ้าหน้าแดง” เสียงทุ้มของอาร์เดนผลักให้เนเทยัมออกจากภวังค์ หูเล็กกระดิกเล็กน้อย

“ตรงนี้มันร้อน” อาร์เดนมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมออกมา เขาหันหน้าไปทางมหาสมุทร

“พวกเจ้าต่อสู้แปลกๆ มันเป็นวีธีสู้ของพวกชาวป่าหรอ”

“เปล่า มันเป็นวิธีการสู้ของชาวจากฟ้านะ”

“เจ้าสอนข้าได้รึเปล่า”

“ได้สิ ถือว่าตอบแทนที่เจ้าสอนข้า” เนเทยัมพยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเขา มันสว่างเหมือนพระอาทิตย์ตอนนี้ที่กำลังอัสดง อบอุ่นและสวยงาม

เพี๊ยะ

เนเทยัมตีไปที่มือของอาร์เดน

“หางเจ้าส่ายเกินไป”

“เจ้าก็ไม่ควรจับหางข้า!” เนเทยัมร้องออกมาอย่างตกใจ รีบเอาหางของตัวเองมากอดทันที

“ข้าแค่อยากรู้ว่ามันหนักไหม เห็นเจ้าชอบส่ายหางบ่อย หางตั้งบ่อย ปกติของแมวป่าหรอ?” อาร์เดนยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น

“...”

“ข้าขอจับมันอีกได้ไหม” ไม่มีความล้อเล่นในดวงตาของนาวีตรงหน้า พลันทำให้ใบหน้าของเขากลับมาแดงซ่านอีกครั้ง พร้อมกับเบือนหน้าหนีทันที

ไร้เสียงตอบรับ และนานจนอาร์เดนคิดว่าอีกฝ่ายปฏิเสธเขาไปแล้ว เจ้าตัวหันกลับมานั่งตามปกติ

“...ก็ได้” เบาเหมือนเสียงกระซิบ แต่ความเงียบของสถานที่ตรงนี้ ทำให้อาร์เดนได้ยินมันอย่างชัดเจน

“ทำไมเจ้าถึงชอบสร้างแต่เรื่อง!” เจคตวาดดังลั่นในมารุยครอบครัวซัลลี่ เมื่อรู้ว่าโลอัค ลูกชายคนเล็กของเขาออกไปนอกเขตปะการัง จนต้องวุ่นวายถึงคนอื่นที่ต้องออกไปตามหาเขา แต่เจ้าลูกตัวดีของเขาไม่มีสีหน้าสำนึกเลย ถึงแม้จะโดนอาวนุงหลอกออกนอกเขต แต่ถ้าเจ้าตัวปฏิเสธเรื่องมันคงไม่วุ่นวายมาจนถึงตอนนี้

“ก็พ่อให้ข้าไปสนิทกับพวกเขา ข้าก็ทำแล้ว”

“เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ”

“ถ้าท่านพูดเสร็จแล้ว ข้าขอตัว” โลอัคโดนออกไปทันทีโดยไม่ฟังเจคและเนย์ทีรี่ที่กำลังเรียกเขาอยู่

“ข้าขอโทษพ่อ เป็นความผิดข้าเอง” และเป็นเนเทยัมที่โทษว่าเป็นความผิดเขา ที่ไม่ได้ไปอยู่ดูน้อง

“ใช่ ความผิดเจ้า ทำไมเจ้าไม่ดูน้อง”

“เจ้าไปไหน” เนย์ทีรี่ถามเสริมขึ้น

“ข้าขอโทษ” และความผิดทั้งหมดก็เป็นของเนเทยัม เป็นดั่งทุกครั้ง

“เจ้าอยู่ข้างในรึเปล่า ข้าเนเทยัม”

“เข้ามาสิ” อาร์เดนเดินมาเปิดม่านมารุยของเขาให้เนเทยัมเดินเข้าไป

“เจ้ามีอะไรรึเปล่า”

“ข้าแค่จะมาถามว่า เจ้าอยากจะเริ่มเรียนการต่อยกับข้าตอนไหนน่ะ”

“แค่นี้หรอ?” อาร์เดนมองลึกเข้าไปที่ดวงตาของเนเทยัม

“....”

“อย่าหลบตาข้า เนเทยัม” สองมือจับไปที่หน้าของเนเทยัมอย่างแผ่วเบา พลางลูบแก้มนวล ดวงตาสีอำพันสั่นระริกด้วยความหวั่นไหว อดที่จะเอาแก้มแนบไปกับมืออบอุ่นนั้นไม่ได้

“ข้าไม่เป็นไร” น้ำเสียงราบเรียบที่ตอบกลับมานั้นไม่ได้ทำให้อาร์เดนคลายกังวลได้เลย

“การที่เจ้าเสียใจและร้องไห้ ไม่ได้ทำให้เจ้าดูอ่อนแอเนเทยัม”

“ข้าเป็นพี่ที่แย่ ข้าเป็นลูกที่แย่ ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ข้า ... ฮึก” น้ำตาหยดลงที่พื้นมารุย เสียงสะอึกสะอื้นดังมาอย่างแผ่วเบา ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่อาจห้าม ดวงหน้างามตอนนี้ไม่เหลือเค้าแห่งรอยยิ้มสดใสแล้ว เหลือเพียงใบหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา และปากที่เม้มแน่นกลั้นเสียงเอาใว้

“แค่ตอนนี้ฝนตกน่ะ เนเทยัม” ว่าแล้ว เขาก็อดที่จะกอดร่างตรงหน้าไม่ได้

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 TO BE CONTINUED

หรือเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ชีวิตประจำวันที่มีเนเทยัมอยู่ ดีไหม ดูรุ่งกว่า 555 แค่อยากมีเนเทยัมอยู่ข้างๆไปทุกวัน และอยากจะดูแลลูกสุดที่รักอย่างนี้ เลยส่งลูกชายไป สรุป มิตรภาพลูกผู้ชายเฉยเลย