หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

16.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

5) การจากลา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แนะนำให้เปิดเพลง Kim BumSoo - I Miss You ฟังไปด้วยนะคะตอนนี้

ขณะนั้น ณ โลกแห่งความจริง

ห้อง ICU รพ. X ประเทศไทย

หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ เดซี่ก็นอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง ICU เป็นเวลา 1 เดือนแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา แม่และเพื่อนๆของเธอผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาเยี่ยม พูดคุยกับเธอทุกๆวัน ทุกคนได้แต่หวังว่า เธอจะฟื้นขึ้นมา เป็นเดซี่ที่สดใสร่าเริงอีกครั้ง

แม่เดซี่ >> “โถ่ลูก... เมื่อไหร่แกจะตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ซะที ฮืออๆ แกจะนอนแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะ......โถ่ลูกสาวฉัน!! ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับแกขนาดนี้ เอาชีวิตแม่ไปซะยังดีกว่า ให้แม่เจ็บปวดแทนแกยังดีกว่า ฮืออๆ”

แม่ของเดซี่ ดูซูบผอมลงไปเยอะ หลังจากที่ลูกสาวเข้า รพ เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ

มายมิล >> “ แม่ค่ะ พักผ่อนบ้างเถอะนะคะ เดี่ยวพวกหนูจะดูแลมันเอง ถ้าแม่เป็นอะไรไปอีกคน มันฟื้นมามันต้องด่าพวกหนูเละแน่เลยค่ะ “

มายมิล เพื่อนสนิทของเดซี่ ปลอบแม่ของเดซี่พร้อมประคองแม่ออกไปข้างนอกห้อง ICU บิวตี้เพื่อนสนิทอีกคน ยืนมองเดซี่ที่นอกห้อง เอาแต่ร้องไห้

บิวตี้ >> “แม่ค่ะ หนูขอโทษนะคะ วันนั้นถ้าหนูห้ามมันซักนิด ไม่ให้ไปช่วยแมว มันคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้”

บิวตี้ อยู่ในเหตุการณ์วันที่เดซี่ประสบอุบัติเหตุ ระหว่างที่เดินข้ามถนน เพื่อไปมหาลัย เดซี่ได้วิ่งไปช่วยลุกแมวที่กำลังจะโดนรถทับที่กลางถนน และทำให้เธอโดนรถชน .....บิวเป็นคนดูแลเดซี่ตลอดการเดินทางมายัง รพ. เธอโทษตัวเองมาตลอด...ที่ทำให้เดซี่เป็นแบบนี้

แม่เดซี่ >> “โถ่ บิวลูก มันไม่ใช่ความผิดของหนูหรอก ต่อให้หนูห้ามมัน แม่ก็เชื่อว่า เดซี่มันก็คงวิ่งไปอยู่ดี”

แม่พูดและเข้าไปกอดบิว...พร้อมมองไปยังลูกสาวที่นอนอยู่ในห้อง ICB

แม่เดซี่ >> “ไอ้เด็กคนนี้ มันก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าโทษตัวเองเลยนะลูก มันคงเป็นเคราะห์กรรมของเดซี่มัน”

บิวตี้ได้ฟัง ก็ยิ่งร้องไห้โฮ ออกมา มายที่ยืนฟังอยู่ข้างๆก็ได้แต่น้ำตาคลอ เพราะไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี

บิวตี้ >> “แม่ค่ะ...ขอบคุณนะคะ ฮือออๆ”

หมอ >> “ขอโทษนะครับคุณแม่ ได้เวลาตรวจคนไข้แล้ว ผมขออนุญาตเข้าไปตรวจเชคคนไข้ซักครู่นะครับ”

แม่เดซี่ >> “ได้ค่ะคุณหมอ ยังไงฝากคุณหมอด้วยนะคะ ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ ”

แม่จับมือหมอพร้อมกับส่งสายตาแห่งความรักและความหวังไปยังคุณหมอ

หมอ >> “ได้ครับคุณแม่ ทีมแพทย์ของเราจะพยายามเต็มที่ครับ ”

หมอพูดพร้อมกับกุมมือคุณแม่เพื่อให้กำลังใจ พูดจบหมอและเหล่าพยาบาลก็เดินเข้าไปเพื่อตรวจร่างกายของเดซี่

ขณะเดี่ยวกันนั้น ณ โลกหลังความตาย

ในขณะที่เขาทั้งสองคน กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข เดซี่สังเกตเห็นว่า มือของจียงที่โอบกอดเธอไว้อยู่นั้น อยู่ๆก็เลื่อนลาง โปร่งใส มองทะลุเห็นมือของเธอได้

เดซี่ >> “จียงคะ!? เกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ”

เดซี่พูดพร้อมกับจับมือของจียงและยกขึ้นให้เขาดู

จียง >> “ห่ะ ทำไมร่างกายผมเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น”

ผมตกใจเมื่อพบว่าร่างกายของผมโปร่งใสและเริ่มเลือนร่าง

เดซี่ >> “ไม่นะ เกิดอะไรขึ้น คุณกำลังจะหายไปเหรอ ไม่จริง”

ฉันร้องไห้ฟูมฟาย กอดเขาไว้แน่น

// นี้มันเกิดอะไรขึ้น ร่างกายของเขาค่อยเลื่อนลาง //

จียง >> ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดซี่ผม...รู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกเหมือนตัวผมกำลังจะสลายไป

ผมกอดเธอไว้แน่น เหมือนกับว่านี้จะเป็นกอดสุดท้ายของเรา

เดซี่ >> “หรือว่าคุณกำลังจะไปเกิดใหม่ หรือว่าเราทำอะไรผิดทำให้ร่างกายของคุณหายไปแบบนี้ พระเจ้าได้โปรดช่วงลูกด้วยมันเกิดอะไรขึ้น ฮือออ ไม่นะที่รัก ฉันไม่ยอมให้คุณหายไปหรอก”

ร่างกายของผมเลือนรางลงทุกที ชัดเจนแล้วว่า ตัวผมกำลังจะหายไปในไม่ช้า

/ นี้ผมกำลังจะหายไปและทิ้งให้เธออยู่ที่นี้คนเดียวอย่างนั้นเหรอ ไม่นะ....ผมยังไม่อยากไปไหน อย่าให้ผมต้องทิ้งเธอไว้แบบนี้ พระเจ้าได้โปรดเถอะ อย่าให้เธอต้องเดียวดายในที่แห่งนี้เลย....อย่างน้อยถ้าจะไปเกิดใหม่จริงๆขอให้เธอไปก่อนผมก็ยังดี ให้ผมต้องโดดเดียวดีกว่าเธอต้องทนทุกข์อยู่แบบนี้ /

ผมรู้แล้วว่า ผมคงจะหายไปภายในไม่กี่นาทีนี้ ผมรวบรวมแรงกายทั้งหมดที่มี เอื่อมมือไปจับแก้มของเธอให้มองมาที่ผม

จียง >> “เดซี่ ผมเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว หยุดหรอกไห้ก่อนได้ไหมครับ ผมอยากจะบอกลาคุณ”

ผมเอื่อมมือไปเช็ดน้ำตาที่นองหน้าของเธอ ในตอนนี้ดวงตาที่สดใจของเธอ ดูเศร้าหมอง ใจของผมปวดร้าว ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่สามารถปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ได้เลย ผมควรจะทำยังไงดี

เดซี่ >> “ไม่ค่ะ เราจะต้องไม่บอกลากัน ไหนสัญญาแล้วไง ว่าจะไม่ไปไหน สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ ฮืออออ”

จียง >> “ขอโทษนะ ที่ผมรักษาสัญญา ไว้ไม่ได้ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ”

เดซี่ >> “ไม่นะ อย่าขอโทษ....อย่าไปเลย ฮือออ ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีคุณ .. ”

ผมดึงเธอเข้ามากอดไว้ ช่างปวดใจเหลือเกิน ยอดดวงใจของของผม ผมขอโทษที่ไม่อาจจะอยู่เคียงข้างคุณได้.... น้ำตาของผมไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

//ฉันไม่เคยคิดหรือเตรียมใจเอาไว้เลยว่า จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเราสองคน ฉันคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป ให้เราเจอกันแล้วต้องจากกันอีกอย่างนั้นเหรอ...ที่เราตายตั้งแต่อายุยังน้อยยังไม่พอใจอีกเหรอ .........พระเจ้าทำไมโกรธเกลียดอะไรพวกเรานักหนา...ฉันได้แต่ ด่าและสาปแช่งทุกสิ่งอย่างที่มี .................อย่าเอาเขาไปเลยนะ ได้โปรดดด.........//

จียง >> “เดซี่ มีบางอย่างที่ผมไม่เคยได้บอกคุณเลย ตั้งแต่วันแรกที่ผมได้เจอคุณ ดางตาของคุณ ร้อยยิ้มของคุณ สวยงามสำหรับผม ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้รู้มาเสมอว่า คุณ...คือคนที่ผมรัก ผมรักคุณนะ”

ผมใช่แรงสุดท้ายที่มีสัมผัสแก้มใสใสของเธอที่อาบไปด้วยน้ำตา ผมก้มลงไปจูบเธอเบาๆ แล้วร่างของผมก็สลายหายไป

จียง >> “ผมจะไม่มีวันลืมคุณไม่ว่าชาติไหน....ลาก่อน...”

/ ผมอยากให้คุณมีความสุขนะ....ลาก่อนที่รัก /

เดซี่ >> “ไม่ ไม่นะ ไม่ ฮือออออ อย่าเพิ่งไป ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลย อย่า.......อย่า....ฮือออออออ”

ฉันตะโกนร้องสุดเสียง เอื่อมมือคว้าเขาไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้วว ไม่มีเค้าอีกแล้ว

เดซี่ >> “ฉัน................ฉันยัง..........ฮือออ.................ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ ....ฮะ..ฮือออออ ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยย ว่าฉันก็รักคุณ ฮืออออ”

ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน จากที่ไม่เคยรู้สึกมาเจ็บปวดแบบนี้มายาวนานนับปี ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมด มันถาโถมเขามา ฉันก้มมองมือตัวเอง ก็พบว่า ร่างกายของฉันเองก็กำลังจะจางหายไป.........

เดซี่ >> “ไม่นะ....ทำไมเกิดอะไรขึ้น”

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6