Fanfic สองรัก (บาส&บอล)
เขียนโดย 
ณัฐพล
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2563 เวลา 19.41 น.
แก้ไขเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2564 20.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) ถึงปลายทาง 2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่น้าพลเก็บเสื้อผ้าสัมภาระเข้าไปในกระเป๋า บอลก็เอ่ยขึ้นอย่างห้วนๆ
“ขอโทษนะฮะน้า คือว่าผมขอไปแวะสุราษฎร์ได้ไหมฮะ”บอลซึ่งตอนนี้สวมรอยเป็นบาสก็ได้ออดอ้อนขอก่อนที่คนขับรถจะตอบเพียงสั้นๆ ว่า
“ตกลง แต่อย่าไปเถลไถลไปไหนนะ น้าขอ”
ทั้งสองคนรีบขึ้นรถโดยทันที ก่อนที่บอลจะพอมีสติ บอลนั้นหยิบกระเป๋ามาสักหนึ่งกระเป๋านั่นคือกระเป๋าเสื้อผ้า บอลเองส่งข้อความไปยังโทรศัพท์ปลายทางว่า
‘ตอนนี้ฉันกำลังออกจากโรงแรมกำลังจะมุ่งหน้าไปสุราษฎร์ตามที่นายต้องการแล้วนะบาส’ก่อนพิมพ์ในปุ่มกดโทรศัพท์จนหมด บอลเลื่อนปุ่มกดก่อนกดเพื่อให้ส่ง
ในตอนนี้บาสกำลังแอบดูแม่ของตัวเองว่ากำลังทำอะไร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ‘ติ๊ด ติ๊ด’
บาสรีบกดเพื่อดูข้อความในโทรศัพท์ ก่อนที่จะเออออก่อนที่จะวางโทรศัพท์แล้วเดินไปหาแม่ของตน
“ใครส่งข้อความมาหรอลูก”เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น
บาสที่สวมรอยเป็นบอลนั้นก็รีบปฏิเสธทันควัน
“อ๋อเพื่อนครับแม่ พอดีเขาบอกว่าได้ไปเที่ยวทะเลทางภาคใต้ครับ”
จุติมากำลังเย็บเสื้อผ้าให้ลูกค้าอยู่ ก่อนที่จะบ่น
“ถ้าพูดถึงปักษ์ใต้ แม่นึกถึงคนๆ หนึ่ง”
“ใครหรอครับแม่” บาสรีบเอ่ยถามแม่ของเขา
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอบอล แล้วลูกไม่ไปเล่นกระดานลื่นกับเพื่อนหรอ”จุติมาปฎิเสธก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
“แม่ฮะ ผมโตแล้ว ผมไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไปแล้ว”บาสตะคอกตอบอย่างหัวเสีย
“โอเค แม่รู้ บอลพักนี้แม่ว่าลูกอารมณ์เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน”
บาสสงบสติอารมณ์ เขาไม่เคยแสดงอาการแบบนี้เลยก่อนที่จุติมาพูดออกไป
“ลูกกินยาหรือยัง ถ้าลูกไม่กินยาอารมณ์จะฉุนเฉียวได้นะ”
บาสแกล้งตอบไป
“ยังครับแม่ ช่วงนี้ผมคงจะอยู่แต่ในบ้าน คือแบบว่า ผมไม่ได้ออกไปไหนนี่ครับ แม่ครับพาผมไปเปิดหูเปิดตานอกบ้านได้ไหมครับ”บาสอ้อนวอนขอแม่ของเขา
“แม่ว่า แม่ต้องขออะไรบางอย่างกับลูกซะแล้วนะ แม่ของสั่งว่าต่อไปนี้ลูกต้องทานยาระงับอารมณ์แม่รู้ว่าลูกเป็น...โรคสมาธิสั้น”
บาสเบิกตาโพลงก่อนที่จะได้ยินแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น
“แม่ว่า ผมเป็นอะไรนะ”บาสย้ำถามอีกครั้ง
“แม่ว่า ลูกเป็นโรคสมาธิสั้น ใช่ลูกเป็นเด็กไฮเปอร์”
บาสเข่าทรุด เขาไม่รู้เลยว่าบอลเป็นโรคสมาธิสั้น หรือดีไม่ดีเขาก็เป็นเช่นกัน บาสพยายามถามย้ำๆ
“แม่ว่าผมเป็นโรคสมาธิสั้นหรอ”
“ใช่ แม่เห็นทุกๆ ครั้งจะอารมณ์ฉุนเฉียวก้าวร้าวใส่แม่ จนแม่ต้องใช้โบย”จุติมาตอบ
“แม่ครับ งั้นผมขอไปที่ห้องก่อนนะครับ”
บาสรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนบ้าน จุติมาก็ชำเลืองมองมา เขาเองก็อยากรู้ก่อนมีเสียงปิดประตูดัง “ปัง”
บาสสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนเปิดทีวีพร้อมเปิดเครื่องเล่นเกม แฟมิคอมสมัยยุค90 เขาเป่าตลับเกมก่อนที่จะเปิดเครื่องเล่นเกมอีกที ก่อนที่จะเล่นเกมกันอย่างเพลินๆ
“คุณนายคะ ได้ยินเสียงเกมนี่คะ ดังมาจากชั้นสอง”สาวใช้เอ่ยขึ้น
“ปล่อยเขาไป”
เสียงเกมก็ยังดังอยู่เหมือนเดิมก่อนที่คนข้างล่างทำเป็นไม่สนใจ
ในบรรยากาศบนรถในตอนนี้มาถึงป้ายๆ หนึ่งเขียนว่า “ยินดีต้อนรับสู่ประตูเมืองแห่งภาคใต้” บอลซึ่งสวมรอยเป็นบาสก็เอ่ยถามขึ้น
“น้าพล ตอนนี้ถึงไหนแล้วหรอฮะ”
“ตอนนี้ถึงจังหวัดชุมพรแล้วครับคุณหนู”คนขับรถตอบแบบเรียบๆ
ในตอนนี้บอลขาดยาแล้ว บางครั้งก็ปวดหัวจนได้หยิบยาที่อยู่ในกระเป๋าเอามาด้วย บอลจำได้ดีว่าตัวเองเป็นโรคสมาธิสั้น เขาไม่ค่อยมีเพื่อน นอกจากบาสแล้วในตอนนี้ หรือแม้บางครั้งเขาเองก็ทนการรอคอยนานๆ ไม่ได้ เพราะไม่มีสมาธิ
“จอดรถ”บอลสั่งคนขับรถให้หยุดรถ
“เป็นอะไรหรอครับคุณหนูคือว่าผมจะให้คุณหนูแวะกราบไหว้กรมหลวงชุมพรซะหน่อย”
“คือ...ว่า”บอลอ้ำอึ้งก่อนที่จะตอบกลับไปว่า
“คือผมปวดฉี่ น้าพลช่วยแวะปั๊มน้ำมันด้วยนะฮะ”บอลสั่งเสียงเขียว
คนขับรถพยักหน้าตามคำสั่งของคุณหนู ในตอนนี้สีหน้าของบอลบ่งบอกว่าเกือบจะทนไม่ไหวเพราะไม่ได้แวะปั๊มน้ำมัน นานๆ กว่าจะมีปั๊มน้ำมันอีกที คนขับรถออกรถก่อนที่จะขับผ่านบ้านคนแล้วคนเล่าก่อนที่จะส่งสัญญาณไฟให้เลี้ยวไปยังปั๊มน้ำมัน ในตอนนี้บอลก็รีบลงจากรถทันทีโดยที่ไม่สนใจสิ่งรอบตัวใดๆ ก่อนที่บอลมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำของปั๊มน้ำมัน
“เฮ้อ โล่งอกเสียที”
ในตอนนี้ผู้คนกำลังเข้าห้องน้ำกันก่อนที่จะสอดส่องผู้ที่ตามมาทีหลังในตอนนี้คนขับรถก็ก้าวเท้าลงมาจากรถที่กำลังจอดสนิท ก่อนที่จะเดินไปยังคนที่เข้าห้องน้ำ
“เสร็จหรือยังครับคุณหนู”คนขับรถเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“ฮะ เสร็จแล้วฮะน้าพล”
“ถ้าเสร็จแล้วขึ้นรถได้เลยนะ หรือว่าอยากจะซื้ออะไรไหม”
คนขับรถถามอีกฝ่ายก่อนที่บอลจะหรี่ตามองก่อนตอบไป
“ฮะ ผมจะไปซื้อขนมเผื่อถึงปัตตานี ผมจะได้เก็บไว้กิน”บอลตอบ
คนขับรถผายมือให้อีกฝ่ายให้เดินไปก่อนพูดเบาๆ
“ถ้าซื้อของเสร็จก็อย่าลืมไปขึ้นรถนะครับคุณหนู”
บอลพยักหน้าก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงควักออกมานับดูว่ามีกี่บาท ในตอนนี้มีทั้งหมดเก้าร้อยบาท ก่อนที่จะเดินไปยังร้านสะดวกซื้อ
เขาซื้อของจนครบหมดพร้อมคิดเงิน พอคิดเงินเสร็จแล้วรีบมาที่รถก่อนที่จะมองคนขับรถ สักพักคนขับรถก็ขึ้นมาตรงตำแหน่งคนขับ บอลจึงหยิบกาแฟกระป๋องยื่นให้คนขับก่อนถาม
“น้าพล จะเอาไหมฮะกาแฟ พอดีผมซื้อมาเผื่อ”
คนขับรถหยิบกาแฟจากมือของคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง ก่อนออกเดินทางบอลจึงเอ่ยถามขึ้นเป็นนัยๆ
“น้าพลจะแวะที่ไหนนะฮะ”
“แวะที่กรมหลวงชุมพร เราผ่านมาที่นี่ก็ต้องแวะกราบไหว้”
บอลได้ฟังก็พยักหน้าแทนคำตอบก่อนหยิบขนมที่พึ่งซื้อมาขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย รถก็เคลื่อนไปตามถนนใหญ่ก่อนที่จะเลี้ยวมายัง สถานที่ดังกล่าวคือ กรมหลวงชุมพร ทั้งสองลงจากรถก่อนที่จะไปกราบไหว้ท่าน
เสียงเกมดังจากชั้นสอง ในตอนนี้หยุดมาเป็นฟังเพลงจากเทปคาสเซ็ท เสียงจะออกทุ้มๆ จุติมานั้นเก็บรูปถ่ายที่ถ่ายร่วมกับบุตรชายอีกคนหนึ่งใส่ไว้ในอัลบั้มภาพเป็นปกสีชมพูอ่อนมีลวดลายการ์ตูนน่ารักๆ เธอเอื้อมมือปัดฝุ่นก่อนที่จะเปิดดูรูปภาพในอัลบั้มภาพ รูปแรกเป็นรูปถ่ายเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนคือ ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับประวิทย์ นั่นคือ การไปปิ๊กนิกในจังหวัดที่ติดกับทะเล ก่อนจะมองรูปภาพต่อมาคือ เธอถ่ายตอนไปเที่ยวน้ำตกที่ๆ หนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ก่อนที่จะเปิดไปหน้าต่อไป ภาพที่เธอได้แต่งงานกับประวิทย์สามีของเจ้าหล่อน โดยมีประไพยืนข้างๆ กัน ก่อนที่จะเปิดไปอีกภาพ นั่นคือ ทารกแฝดวัยเดือนครึ่งกับสามีและเธอเธอเอื้อมมือไปบอก
“บาส เราจะได้มีโอกาสได้พบกันอีกหรือเปล่าลูก แม่ยังคิดถึงลูกอยู่นะ แม่ไม่ทิ้งลูกอีกแล้ว”จุติมาเอ่ยขึ้นก่อนที่น้ำตากลบตา
บาสเดินลงมาพอดี เห็นแม่ของเขากำลังนั่งดูรูปภาพก่อนที่จะทักท้วงเอ่ยขึ้น
“แม่ ร้องไห้ทำไมหรอครับ ใครทำอะไรแม่เสียใจหรอครับ”
บาสมองไปที่รูปถ่ายก่อนตกใจ รูปพ่อแม่กำลังอุ้มทารกแฝด
“แม่ แม่กำลังคิดถึง”
จุติมาเอ่ยขึ้น
“บอลรู้ไหมว่า ทารกอีกคนคือใคร”
บาสยังลังเลใจแต่ก็แสร้งบอกไปว่า
“ไม่ทราบสิครับแม่”
จุติมาเริ่มเล่าความจริงบางอย่าง
“ได้ ทารกอีกคนคือ พี่ชายฝาแฝดของลูกชื่อบาส ตอนนี้เขาอยู่ที่จังหวัดปัตตานีกับพ่อ”
บาสเองก็ยังไม่ได้เฉลยเลยว่าตัวเองคือบาสซึ่งสวมรอยเป็นบอล เขาอยากจะรู้ความจริงบางอย่างนั่นคือ สาเหตุใดที่แม่ถึงหย่าร้างกับพ่อของเขา
“แม่ครับ แม่ทำไมถึงแยกกันอยู่กับพ่อละครับ ทำไมไม่มาอยู่ด้วยกัน”บาสเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
จุติมาเองก็ฉงน ก่อนที่จะเอื้อมมือปาดน้ำตาเพื่อไม่ให้เห็นคราบน้ำตา
“คือว่า มีอยู่คืนหนึ่งพ่อเขาเมาเหล้ามา เขาไปเที่ยวบาร์ในเวลากลางคืน แม่ก็รอพ่อว่าจะกลับมาทุกๆ ครั้งแม่จะรอแบบนี้ประจำ คอยเค้นถามพ่อว่า ทำไมต้องกลับดึกด้วย เขาตอบกลับมาว่า ไปทำงานดึกคนเราต้องมีการฉลองกันหน่อย พอวันนั้นแม่เองก็รอลูกค้ามาเอาเสื้อ แม่ก็เลยมองนาฬิกา พอทีนี้เห็นพ่อของลูกเมาแอ๋กลับมา แต่เขามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง แม่เลยโกรธ และในตอนเช้า แม่ก็ไล่เขากลับไปปัตตานี พ่อของลูกเจ้าชู้มากๆ เราก็เลยตกลงกันว่าจะเอาเด็กคนหนึ่งให้อยู่กับแม่ ส่วนอีกคนต้องไปอยู่กับพ่อ”
บาสเสริมขึ้น
“แม่ก็เลยให้ผมไปอยู่กับแม่ใช่ไหมครับ”
จุติมาพยักหน้าแทนคำตอบ
“ลูกรู้ไหมว่า ใครไปอยู่กับพ่อ”
บาสเดาได้คำเดียวว่า
“พี่บาสหรอครับแม่”
“ถูกแล้ว เพราะว่าบาสเขาสามารถดูแลพ่อได้เป็นอย่างดี”
บาสเองหันไปมองเวลาที่นาฬิกาเป็นเวลา สิบเอ็ดโมงเช้า
“แม่ครับงั้นผมไปเล่นกับฮาน่าก่อนนะครับ”
บาสซึ่งสวมรอยเป็นบอลเองก็เริ่มเดินออกจากบ้านไปก่อนที่จะ จุติมานั้นกำลังมองภาพถ่ายด้วยความคิดถึง
ทั้งคู่จุดธูปไหว้กรมหลวงชุมพรเสร็จแล้ว ก่อนที่จะออกเดินทางต่อไป บอลเองก็เอ่ยถามคนขับรถอย่างสนิทสนมกัน
“น้าพลฮะ ต่อไปเราจะไปสุราษฎร์ธานีหรอฮะ”
“แต่น้าคิดว่า เอาไว้วันหลังได้ไหมครับคุณหนู เราจะมุ่งหน้าไปปัตตานีเลยดีไหมครับ”คนขับรถเสนอ
บอลเองก็อยากจะเจอพ่อของเขาเสียแล้ว
“ฮะน้าพล ผมว่าเรารีบไปถึงจังหวัดปัตตานีกันเลยดีกว่าฮะ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนขับรถรับสายก่อนที่จะมีเสียงคนที่อยากจะคุย บอลเองไม่รู้เลยว่าใครโทรมา
“ใครโทรมาหรอฮะน้าพล”
“พ่อของคุณหนู เขาโทรมาบอกว่า ตอนนี้ถึงไหนแล้ว”
“น้าช่วยบอกเบอร์โทรของพ่อได้ไหมฮะ”
คนขับรถยื่นโทรศัพท์ให้คนนั่งเบาะหลังเพื่อบันทึกเบอร์โทร
“เสร็จแล้วฮะน้าพล เดี๋ยวผมโทรไปหาพ่อละกันนะฮะ”
บอลเลื่อนเบอร์ก่อนที่จะกดปุ่มโทร
เสียงโทรศัพท์ปลายสายดัง ตึ๊ด ตึ๊ด ก่อนมีเสียงปลายสาย
“ฮัลโหลพ่อหรอฮะ ผมบาสนะฮะพ่อ คือว่าพ่อไม่ต้องห่วงผมนะฮะ พรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกันนะฮะพ่อ พอดีตอนนี้ผมผ่านนครศรีธรรมราชมาแล้วนะฮะ”
“จริงหรอลูก ใช่เนอะ ภาคใต้บ้านเรามันไกลหลายกิโลนี่ ถ้าลูกมาถึงก็โทรมาหาพ่อได้นะ”เสียงปลายสายบอก
“ฮะพ่อ ถ้าถึงผมจะโทรไปหาอีกครั้งนะฮะ สวัสดีครับ”พูดจบก่อนจะวางสายโทรศัพท์ไป
“สมแล้วที่เป็นคุณหนูบาสแห่งปัตตานี”
“ชิลๆ นี่ฮะน้าพล เรื่องแบบนี้บาสสบายอยู่แล้ว”
บอลอมยิ้มก่อนเลิกคิ้วให้
บาสเดินไปหาฮาน่าก่อนที่จะเอ่ยคำหวานๆ
“สวัสดีเพื่อนรัก”
“อ้าว บอลคือพอดีเรากำลังจะพายายของเราไปหาหมอนะ”
บาสเอ่ยคำเซ็งๆ
“ไปอีกแล้วหรอ ใครๆ ก็ทิ้งบอลไป ขนาดเราอยากมาเล่นกับฮาน่าแต่มาทิ้งกันแบบนี้หรอ”
เสียงเล็กใสๆ เอ่ยขึ้น
“ขอโทษวันหลังค่อยมาเล่นด้วยกันนะ วันนี้ฉันไม่ว่าง”
บาสทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนเอ่ยแบบประชด
“วู้ อารมณ์บ่จอยเลย กลับเข้าบ้านดีกว่า”
บาสรีบกลับเข้าบ้านก่อนที่จะมองมายังแม่ของตน จุติมาเองก็เห็นท่าทางแปลกๆ เลยถามไป
“ดูสิ กลับมาไวจังบอล”
บาสระเบิดอารมณ์
“ก็ฮาน่าเขาไม่อยู่นี่ครับแม่ ผมเลยอารมณ์บ่จอยแทน”
จุติมาปลอบใจ
“โธ่บอล เขาไม่ว่างก็ไปเล่นกันวันหลังได้นี่ลูก”
บาสรีบปฎิเสธก่อนบอกไป
“แม่ครับ งั้นบอลขอตัวไปอ่านนิยายก่อนนะครับ”
บาสรีบเดินขึ้นห้องก่อนที่อีกฝ่ายนั้น ยืนงง
“เป็นอะไรอีกเนี่ย เห้อไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย”
ตอนนี้รถคันดังกล่าวก็ผ่านมาหลายจังหวัดแล้ว จนกำลังจะผ่านจังหวัดสงขลา บอลเองก็ชวนคนขับรถคุยไปตลอดทาง ก่อนถาม
“น้าพลฮะ นี่จังหวัดอะไรหรอฮะ”
“อ๋อ จังหวัดสงขลานะ อยู่ไม่ไกลจากจังหวัดปัตตานี”
“แล้วตามปกติจะแวะไหมฮะ”
คนขับรถไร้คำตอบ
“ผมว่าไม่แวะนะ เรารอไว้โอกาสหน้าเราถึงค่อยมาชมทะเลที่นี่”
“อีกแล้ว”คำสั้นๆ จากลมปากของบอล
“ก็ได้ฮะ งั้นเราไปหาพ่อของผมกันเถอะ”บอลสั่งเสียงเขียว
รถคันดังกล่าววิ่งจากภาคอีสานมายังภาคใต้ บอลเองก็รอนานไม่ไหวเพราะสมาธิสั้น เขารู้สึกเบื่อกับการนั่งรถทั้งวันจะสองวันยังไม่ถึงที่หมายอีก
โรงงานแห่งหนึ่งของจังหวัดปัตตานี เป็นโรงงานที่ใหญ่ มีทั้งมุสลิม และชาวพุทธเข้าทำงานที่นี่
ชายวัยกลางคนสวมชุดสูทคอยคุมงานคนงาน ก่อนที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หน้าจอขึ้นชื่อ บาส เขากดรับสาย
“ฮัลโหล บาสหรอลูก”
“ฮะพ่อ ผมใกล้จะถึงที่หมายแล้วนี่ฮะ”
“งั้นพ่อจะเกณฑ์คนงานบางส่วนไปต้อนรับลูกกลับมาจากปัตตานีนะ”
คนงานซึ่งเป็นคนท้องถิ่น เอ่ยขึ้น
“นายหัว คุยกับใครหล่าว”
“สุธี พอคนๆ นั้นมาถึงเดี๋ยวคุณก็รู้”
คนงานยืนงง ก่อนที่พนักงานมุสลิมอีกคนพูดขึ้น
“คิดว่าน่าจะเป็นคุณหนูมั๊ง คุณสุธี”
“คุณหนู อ๋อ คุณหนูบาส ลูกชายของนายหัวกลับมาแล้วใช่หม้าย”
คนงานมุสลิมพยักหน้าแทนคำตอบ
รถคันดังกล่าวเลี้ยวเข้ามาถึงโรงงานแห่งนี้ ก่อนที่ประตูหลังถูกเปิดออก นั่นก่อนที่จะมีผู้โดยสารก้าวลงมาจากรถ นั่นคือ บาสจริงๆ แล้วคือบอลสวมรอยมา
“สวัสดีครับ น้าๆ แล้วพ่อละครับอยู่ไหน” บอลเอ่ยถามเจ้าของโรงงาน
“พ่อมาแล้วลูก”
“พ่อผมกลับมาแล้วครับ”บอลบอกก่อนโผสวมกอดอีกฝ่าย
“เป็นไง ไปเรียนอยู่ที่นั่นสนุกไหม”
บอลตอบแบบอมยิ้ม
“ก็สนุกครับพ่อ พ่อครับนี่นะเหรอจังหวัดปัตตานี”
“ใช่ นี่แหล่ะคือปัตตานี ไกลไหมละลูก”
“ก็ไกลนะฮะพ่อ กว่าจะถึงก็ปาไปสามวัน ไกลมาก”
“งั้นพ่อจะให้ลูก ได้ทดลองงานสักสามเดือน เดี๋ยวพ่อจะให้ลูกเป็นคนงานก่อนดีไหมละ พ่อเชื่อว่าลูกพอทำได้นะ”
ทั้งสองพ่อลูกก็คุยกันอย่างสนุกสนาน เขารู้สึกอยากจะทดลองงานเสียแล้วนะสิ บอลจะทำได้ดีเหมือนบาสได้หรือไม่นะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
