"อุว้าา...วันนี้ก็ยังร้อนเหมือนเดิม"

เด็กสาวสวมแว่นแผ่ตัวลงบนโต๊ะหินอ่อนราวกับไอศครีมที่ละลายเพราะความร้อน แดดในช่วงกลางวันยังคงร้อนระอุสมกับเป็นเมืองไทยกลุ่มนักเรียนหญิงนั่งจับกลุ่มคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ก็คุยกับถึงเรื่องเก่าๆทุกคนต่างก็หัวเราะแต่มะลิกลับนั่งเหม่อลอย

"มะลิ..."

"ยัยมะลิ..."

"เป็นไรป่าวเนี้ย"

หนิงและเพื่อนในกลุ่มถามมะลิด้วยความเป็นห่วง

"ปะ ป่าวหรอก..คิดอะไรเล่นนิดหน่อยน่ะ..แฮะๆ"

พอเพื่อนๆในกลุ่มเห็นมะลิกลับมายิ้มก็กลับมาลั้นล้าเหมือนเดิมยกเว้นหนิงที่ยังคงเป็นห่วงมะลิอยู่แต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วสักพักมะลิกับหนิงก็ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันแต่ครั้งนี้มะลิที่จะล้างหน้าก็ถอดสร้อยและลืมสร้อยไว้หนิงที่ออกมาทีหลังก็เก็บมากะว่าจะเอาไปคืน

.

.

.

แสงสีส้มของแดดยามเย็นส่องพาดผ่านช่องของตึกชั่งดูสงบแต่ก็คงเป็นไปไม่ได้สำหรับเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพเพราะเสียงรถและเสียงของตึกที่กำลังก่อสร้างมันเป็นเรื่องปกติของเมืองนี้เด็กสาวทั้ง2ที่กำลังเดินกลับบ้านก็ถูกจ้องมองมาด้วยสายตาคู่เดิมจากระยะไกล เขาเหมือนจะหยิบผงอะไรบางอย่างออกมาแล้วก็โปรยไปในอากาศ

"โอ้ยการบ้านคณิตอีกแล้ว..ห้องเธอล่ะมีการบ้านไหม..มะ..ลิ"

แทนที่จะเป็นคำตอบหนิงที่หันกลับไปก็เห็นเลือดที่กำลังไหลออกมาจากหูและตาของมะลิ

"มะลิๆ!!!ละ เลือด"

มะลิหันกลับมาพร้อมกับทำหน้างงๆ

"เลือดหรอ?"

หลังจากพูดจบมะลิก็ล้มลงไป

"มะลิ มะลิ!!ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"

หนิงที่ตะโกนสุดเสียงกลับไม่มีแม้คนที่จะหันมาเหมือนกับว่าเธอและมะลิไม่มีตัวตนอยู่ ณ ตรงนั่น หนิงที่เห็นท่าไม่ดีก็ลุกแล้ววิ่งไปหาพี่วินแถวนั้นแต่ตัวเธอกลับทะลุตัวของพี่วินตรงนั้นไปเฉยๆ

"กะ เกิดอะไรขึ้น"

หนิงที่เป็นคนใจเย็นก็พยามคิดหาวิธีแล้วก็มีเสียงของบางคนดังออกมาจากซอกตึก

"ตะวันเอ้ย วิญญาณเอ้ย ข้าขอสละร่างเนื้อของข้าต่อท่านเพื่อยืมความนิรันดร์ด้วยเถิด tsago degi naleya"

เสียงเห่าหอนหมาป่าดังกึกก้องและหมาป่าสีขาวนับสิบที่จู่ๆก็โผล่ออกมาจากซอกตึกพร้อมกับชายที่คาดว่าจะเป็นชาวอินเดียนแดงเพราะหมวกขนนกขนาดใหญ่ที่สะดุดตาและสีผิวที่แดงคล้ำ ชายคนนั้นไม่รีรอเขาชักมีดสั่นออกมาแล้วสั่งให้หมาป่าเจ้าจู่โจมทันทีหนิงที่กลัวจนก้าวขาไม่ออกก็พยามฝืนตัวเองวิ่งหนีแต่ก็ยังอุส่าห์วิ่งกลับมาแบกเอามะลิเพื่อนรักไปด้วยแต่ความเร็วของคนกับหมาป่ามันต่างกันมากไม่นานพวกมันก็ตามทันและกระโจนเข้าใส่หนิงจนล้มลง แขนของหนิงกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างจังจนหักเพราะว่าหนิงที่กำลังจะล้มพุ่งตัวไปรับมะลิไว้ และไม่นานหมาป่านับสิบล้อมตัวของทั้ง2เอาไว้แล้วชายแปลกหน้าอีกคนก็เดินมา

"ทำไมยัยเด็กนี่ถึงไม่เป็นไรเลยล่ะ..ชั่งมัน เอาล่ะปล่อยมือออกจากเพื่อนเธอซะไม่งั้นตาย"

ชายตัวสูงชาวต่างชาติยื่นข้อเสนอในกับหนิงที่กอดมะลิเอาไว้แน่นทั้งๆที่สั่นไปทั้งตัว

"เห้อ..assassinเอายัยเด็กนี่ออกไป"

ชายอินเดียนแดงเดินแหวกทางฝูงหมาป่ามาแล้วก็อุ้มหนิงออกไปอย่างง่ายดาย หนิงพยามดิ้นสุดชีวิตแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดแล้วชายชาวอินเดียนแดงก็พาเธอมาที่เสาไฟและในขณะหนิงกำลังจะโดนมัดไว้กับเสาไฟหนิงก็กัดเขาเข้าไปที่มือของชายชาวอิเดียนแดงและหนิงก็รีบวิ่งไปหามะลิที่นอนอยู่แต่ภาพที่เห็นคือมะลิโดนชายชาวต่างชาติกรีดข้อมือและนำเลือดมาวาดเป็นวงเวทย์

"กะ แกทำอะไรกับมะลิน่ะ"

"เกะกะจริง...ฆ่ามันซะassassin."

"นี่เด็กนะมาสเตอร์!!"

"ก็ชั้นบอกว่า..ให้ฆ่ามันไง!"

ชายชาวต่างชาติยกมือขึ้นมาแล้วสัญลักษณ์แปลกๆก็เปร่งแสงออกมา พอจบคำพูดชายชาวอินเดียนแดงก็ท่าทีเปลี่ยนไปเขาสั่งให้หมาป่าเขาโจมตีหนิงทันทีและชายชาวอินเดียนแดงก็หยิบปืนยาวจากหลังออกมาแล้วเล่งมาทางหนิง หนิงที่ทำได้แค่นั่งสั่นก็นึกถึงเรื่องที่มะลิเคยพูดเกี่ยวกับมณีสีแดงของเธอว่ามันเคยช่วยชีวิตเธอไว้พอหนิงคิดออกก็หยิบสร้อยจากกระเป๋าออกมา

"ช่วยพวกเราด้วย!!!"

"บ้าน่า!!จอกอยู่กับยัยนี่หรอ"

แสงสีแดงพวยพุ่งออกมาจากสร้อยมณีจนบดบังวิศัยทัศน์รอบตัวหนิง

.
.
.

ณ ทุ่งรกร้างที่มีแต่ซากศพและอาวุธนับไม่ถ้วน ชายหนุ่มผิวคล้ำผมสีดำในชุดทหารไทยโบราณได้หยิบดาบหักที่ปกศพขึ้นมาดาบเล่มนั้นค่อยๆปรากฏลายยันต์ออกมาและเขาก็เงยหน้าขึ้น

"ได้เวลาที่ข้าจักนำนามของท่านไปป่าวประกาศอีกครั้งแล้วหรือ ให้ตายสิไม่ว่าจะเป็นเวลาใดก็ใช้งานข้าหนักเหมือนเดิมทั้งตัวท่านและเหล่าลูกหลานท่านด้วย"

.
.

"ข้าขอโทษ..เจ้าหนู...เปรี้ยง!"

ลูกกระสุนจากปืนยาวถูกลั่นไกพุ่งผ่าควันสีแดงมาพร้อมกับฝูงหมาป่าที่กระโจนมาหมายฆ่า 

"เพร่ง!"

เสียงดาบกระทบกับกระสุนปืนและควันก็จางลงปรากฏรูปร่างของนักรบชายถืบดาบคู่แต่ดาบในมือขวาหักครึ่ง

"พร้อมน้อมรับคำบัญชามาสเตอร์ของข้า"

EP 2 END