บัลลังก์บนปลายมีด

            สายลมยามเย็นพัดใบไม้ ปลิวว่อน เต็มสวนริมแม่น้ำ กบ หลากหลายสายพันธ์ นก หลากหลายชนิดออกหากิน เพื่อความอยู่รอดของ เผ่าพันธ์ “อะห์เหม็ดๆ ลงต้นไม้มาได้แล้วมันสูงอันตรายน่ะลูก เดี่ยวพ่อจะดุเอา”หญิงวัยกลางคนกำลังตะโกนส่งเสียงเรียกผู้ชายผมหยักศกสีดำ ผิวขาว ที่กำลังซุนซนปีนต้นไม้ใหญ่ สูงยาวราวๆ15เมตร เทียบกับอะห์เหม็ดแล้ว เหมือนกับมดตัวจิ๋ว บนลูกมะพร้าว ดวงตาที่มีประกายแข็งกล้า ของอะห์เหม็ด กำลังจับจ้องไปที่ลูกแอปเปิ้ลสีแดงเลือดหมูลูกหนึ่ง อยู่บนจุดยอดไม้ มีแสงประกายวูบวับ สะท้อนแยงเข้ามาในตาราวกับว่า มีคนกำลังดึงเด็กตัวน้อย ไปหาทองคำบนจุดสูงสุด “แม่!ลูกแอปเปิ้ลมันมีแสง “อะห์เหม็ด ตะโกนลั่นดุดัน ไปหาแม่ของเค้าที่กำลัง เงยหน้ามองอยู่ข้างล่างริมรากไม้ใหญ่ เสียงของอะห์เหม็ดไม่สามารถ ทำให้แม่ของเค้าได้ยินได้ เพราะความสูงของต้นไม้ และระยะห่างของอะห์เหม็ดกับแม่ มันชั่งห่างซ่ะเหลือเกินในขณะที่อะห์เหม็ด กำลังจะเอื้อมมือจะไปหยิบลูกแอปเปิ้ลลูกนั้น

             จู่ๆ ก็มีนกเหยี่ยว ตัวใหญ่สีขาว ปีกกว้างพอจะบังเด็กน้อยได้ทั้งตัว อะห์เหม็ดรู้สึก ฉงนใจว่าเงาอะไรที่บดบังเค้าอยู่ อะห์เหม็ดจึงหันไปมองข้างหลัง ไม่ทันที่สายตาจะมองสิ่งนั้นได้ชัดเจน กิ่งไม้ใหญ่ที่ อะห์เหม็ด กำลังยืนอยู่ ได้หักแตกลงสู่พื้น มือของอะห์เหม็ด ไม่ทันได้สัมผัสกับลูกแอปเปิ้ล ร่างของ อะห์เหม็ดตกจากกิ่งไม้สูงราว15เมตรทันที เสียงตะโกนสุดท้ายที่ร่างของอะห์เหม็ดจะตกถึงพื้น คือ

“ทอง!!”

- 10วันต่อมาหลังจากเกิดเหตุการณ์

          “ฮ่าๆ ฉันคือยอดมนุษย์ ที่ตกจากฟากฟ้า×3” เสียงหัวเราะชอบใจของอะห์เหม็ด ที่กำลังเล่าเหตุการณ์ สุดภูมิใจ ให้กับพี่สาวทั้ง2ฟัง “พี่มีร่ารู้ไหม ว่าข้าอ่ะตกจากฟ้า ข้าอ่ะเหมือนนกที่กำลังบินหาเหยื่อ แต่พลาดที่ปีกหักซะก่อน บางทีก็อยากให้พี่อยู่ในเหตุการณ์น่ะ จะได้รู้ว่าเวลาบินนี้มันสนุกแค่ไหน”

“เหอะๆ”เสียงท่าทีเหนื่อยหน่าย ของพี่สาวทั้ง2 ที่กำลังบ่อบอกว่า เค้าเบื่อเต็มทนกับความโม้ของน้องชายตัวเล็กคนนี้ สายตาทั้งคู่ จับจ้องไปที่ขาล้อมไปด้วยผ้าพันแผลเหมือนท่อนไม้ใหญ่ ที่ขยับเขยื้อนไม่ได้ “เธอรู้ไหมว่า เธอสลบไปตั้ง3วัน คนในราชวังและคนทั้งเมืองพากันตกใจกันหมด นกพิราบนักข่าวบนท้องฟ้ายั้วเยี้ยเต็มไปหมด ข่าวของเธอนี้ดังพอๆกับข่าวของท่านพ่อ ที่สามารถขับไล่พวกฆอฟฟลินได้เลยน่ะ” อะห์เหม็ดที่ขณะจิบกาแฟ เมื่อได้ฟังพี่สาวพูด รู้สึกตกใจทันที กาแฟพุ่งออกจากปาก กระเซ็น โดนผ้าห่มสีขาว จนผ้าห่ม มีลายจุดสีช็อกโกแลตตามเนื้อผ้า “ก็อกๆ”เสียงเคาะประตู จากอีกฟากหนึ่งของห้อง “เข้ามาเลยค่ะ” เสียงพยาบาลกล่าวด้วยเสียงที่ความเบื่อหน่าย “ปัง”เสียงประตูไม้กระทบกำแพงอย่างรุนแรง หญิงวัยกลางคน ผมสีน้ำตาลแดง สวมมงกุฎอัญมณีมรกตใบเล็ก อยู่เหนือศรีษะ เสื้อคลุมสีขาว เข็มกลัดลายสิงโตสีทอง ซึ้งเป็นเข็มกลัดประจำตะกูลของกษัตริย์รุมมาน ติดอยู่บนหน้าอก เม็ดอัญมณีเรียงรายระยิบระยับบนเนื้อผ้าเสื้อคลุมสีขาวตัดแดง สวมถุงมืดขนกระต่ายสีขาวบริสุทธิ์

           สายตาทอดมอง ไปที่เตียงไม้ใต้ฟูกที่นอนขนาดใหญ่ มุมห้องของอีกฟากหนึ่งริมหน้าต่าง ฝีเท้าเดินตรงไปอย่างสง่า หลังตรงหน้าเชิด เสียงทุกคนในห้องเมื่อได้เห็นหญิงคนนี้ เงียบกริบทันที พยาบาล คนไข้ ทุกคนพากันโค้งคำนับพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายกัน มือกุมตุ๊กตาฟีนิกซ์สีทอง ที่ทำจากไม้แกะสลักโดยช่างแกะสลักมือหนึ่งของอาณาจักร พยาบาลทุกคนพากันตื่นตัว ที่ได้เห็นราชินีแห่งรุมมานมาด้วยตัวเอง หญิงร่างอ้วนสวมหมวกและชุดพยาบาลสีน้ำเงิน เดินตรงมาหาราชินีอย่างรวดเร็วพร้อม ด้วยสีหน้า ตารุกวาว ตื้นตันใจ เมื่อได้เห็นเพรชเม็ดงามอยู่ข้างหน้า “ดิฉัน รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เห็นท่านหญิงรา….”

            “พอๆ หุบปากของเจ้า แล้วไปทำหน้าที่ของเจ้าซ่ะ! ข้ามาหาลูกชายข้า ไม่ใช่มาพบปะประชาชน “เจ้าหญิง นีซ่า ตะคอกน้ำเสียงเกรี้ยวไม่พอใจ ทำให้ประโยคของพยาบาลร่างอ้วนหยุดชะงักทันที “ขออภัยเพคะ ท่านหญิง เชิญตามสบายคะ อยากได้อะไร เรียกดิฉันได้ทุก24 ชั่วโมงคะ ดิฉันเป็นหัวหน้าของที่นี้คะ” “หึๆ ได้ นังอ้วนโสโครก สกปรก มาเป็นพยาบาลได้ยังไงกัน นี้ฉันไม่มา ห้องพยาบาลมานาน ชักจะเละตุ้มเป๊ะซะแล้ว”

เจ้าหญิงรู้สึกเอือมระอา เมื่อได้มาเห็นห้องพยาบาลนอกราชวัง ที่เต็มไปด้วยฝุ่น สิ่งของวางระเนระนาด ตามทางเดิน