บัลลังก์บนปลายมีด

ริมกำแพง จะมีสายน้ำเกลือระโยงระยางเต็มไปหมด นีซ่าหน้าแดงก่ำไม่พอใจที่ความสะอาดของห้องเละเทะสิ้นดี แต่ก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยหลังจากเหลือบตาไปเห็นรูปภาพกรอบทองขนาดใหญ่

ติดที่ฝาผนัง พร้อมด้วยโคมไฟหัวสิงโตวางขนานคู่กัน รูปภาพนั้นจะเป็นภาพอื่นไม่ได้เลย นอกซะจากจะเป็นรูปภาพกษัตริย์ทอร์รินแห่งรุมมานผู้ยิ่งใหญ่ผู้เป็นสามีของ ราชินีนีซ่า 

นีซ่าไม่ได้เจอทอร์รินมา2เดือนแล้ว แต่ก็เจอในรูปภาพเป็นประจำ ทุกคนในเมืองสรรเสริญเค้าหมดไม่แปลกใจที่จะมีรูปภาพอยู่ทั่วทุกมุม นีซ่าหยุดเดินครู่หนึ่งและจ้องไปที่ภาพผู้เป็นสามี "เมื่อไรจะกลับมาข้าไม่อยากให้เจ้าหายไปนานแบบนี้นะ" นีซ่าอดครุ่นคิดไม่ได้ " นายท่านเป็นไรหรือเปล่า?"องค์รักษ์ถามเมื่อเห็นเจ้าหญิงยืนเหม่อลอย

นีซ่า หันไปหาองค์รักษ์และยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งและกระซิบเบาๆไปที่องค์รักษ์ "เอาไปให้ชายคลุมเหลืองด่วน!" "ไฮย่า" องค์รักษ์เสื้องเหลืองซึ่งบ่งบอกว่าเป็นทหารฝ่ายปกป้องยอมตายเพื่อราชินี 3นายตะโกนพร้อมกัน ก่อนจะเดินไปหาม้าพรีออส ม้าใหญ่ดุจหินผา เร็วดั่งลูกธนู ฉลาดยิ่งกว่าพวกฆอฟฟลิน นีซ่าฉำเหลือบมองนอกประตู เมื่อเห็น องค์รักษ์ทั้ง3ไปแล้ว จึงเดินเข้าห้องข้างหน้าทันที

ไม่ทันขาขวาจะก้าวเข้าไป ก็ได้ยินเสียง เด็กทั้ง3หัวเราะเย้าหยอกกันตามประสาพี่น้องที่นานาครั้งจะได้เจอกัน นีซ่าแอบมองไปข้างในเห็นเด็กกำลังโยนลูกอมหวานจี๊ดสีแดงไปมา จึงคิดแผนที่จะทำให้เด็กตกใจ ในขณะที่จะเริ่มแผนก็ได้ยินเสียงพยาบาลข้างๆกำลังขีดเขียนอะไรบางอย่าง ด้วยความที่เป็นราชีนี จึงไม่อาจให้คนนอกเห็นการ กระทำดั่งกล่าวได้ นีซ่าเดินตรงไปหาพยาบาลสาวข้างหน้าทันที "อะแฮ่ม คุณผู้หญิงที่สุนัขเคารพ หึหึ เจ้าคงรู้จักข้านะ ข้าราชินีแห่งรุมมานเมืองที่พวกเจ้าอาศัยอยู่ เจ้าจงออกจากห้องนี้และบอกเพื่อนๆในรัศมีที่อยู่ใกล้ๆห้องลูกชายข้าออกไปให้หมด ก่อนที่เจ้าจะเป็นพวกฆอฟฟลินนอกกำแพง" สีหน้าพยาบาลสาวเมื่อได้ยินดังนั้น ขาดซีดราวกับโดนหิมะทับถมบนใบหน้า" ดะ ได้คะ นายท่าน" พยาบาลกล่าวปากสั่นคล้ายกับ เจอผีอยู่ตรงหน้า และรีบลุกออกจากเก้าอี้ไปบอกเพื่อนๆ4-5คน ข้างๆให้ออกไปในที่สุด นีซ่าเมื่อไม่เห็นใครอยู่บริเวณนั้นแล้ว จึงเหลียวหลังไปหน้าประตู 

ฉำเหลือบมองลูกๆอีกครั้ง ก่อนจะกระโดด สไลด์บนพื้น ท่าโลมาพร้อมทำตาเหล่ปากจู่มือแนบลำตัวเพื่อให้ลูกตกใจ เด็กทั้ง3กรี๊ดตกใจเสียงดังเหตุผลไม่ใช่ตกใจกลัว แต่แกล้งตกใจที่ได้เห็นแม่ทำท่านี้ครั้งที่328 "โห แม่..นี้หนูต้องแกล้งตกใจอีกแล้วน่ะ ฝืดจริงๆ น่าเบื่อแม่เนี้ย" ชีต้าพี่สาวคนโตประจำตะกูล ชักสีหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นแม่กระทำเช่นเดิม "ส่งสัยแม่ต้องสไลด์ให้ไกลกว่านี้ ฮ่าๆ" นีซ่ากล่าวพร้อมหัวเราะไปด้วย

"แม่ทำท่านี้มา 328ครั้ง จากที่หนูบันทึกมา แม่ไม่เคยเปลี่ยนท่าอื่นเลย ไม่เบื่อมั้งหรอ??" 

มีร่าพี่สาวคนรอง บ่นข้างๆหูอะห์เหม็ดอยู่ปลายเตียงอะห์เหม็ดยังคงส่งสัยจึงกระกระซิบข้างหูพี่มีร่า ว่า

"แม่มาทำไม?" "ชูวววววว" มีร่าชีนื้วทำสัญลักษณ์ไปที่ปากให้อะห์เหม็ดเงียบ เพื่อไม่อยากให้แม่ได้ยินกลัวจะทำให้แม่เสียใจที่อุตสาห์มาด้วยตัวเอง นีซ่าเดินำปหาลูกชายพร้อมวางฟีนิกซ์ทองคำข้างเตียงอย่างนุ่มนวล และ ทอดสายตาไปยังอะห์เหม็ดตั้งแต่หัวจรดเท้า มือลูปไปที่ผ้าผันแผลที่ขาอะห์เหม็ด น้ำตาไหลลงหยดไปที่ขาช้าๆ "นกน้อยโบยบินท่ามกลางหมู่ดาว สายลมพัดพาไปยังแสงสว่างความมืดมิดไม่สามารถกลบแสงศรัทธา ความมุ่งมั้นต่างหาก ที่จะหาสุขนิรันดร์ น้อยคนนักสนใจปรารถนา น้อยคนนักขาดแรงเพราะลืมหลง ออกจากหลุม อิสระอยู่ตรงหน้า คว้าไว้ซะเพรชเม็ดงามที่ปราณี" เสียงอันไพเราะของนีซ่า ทำให้อะห์เหม็ดต้องปรบมือ

"เสียงของแม่นี้ ทำให้นกนอกหน้าต่างบินหนีไปหมดเลยยย" อะห์เหม็ดประชดลากเสียงยาว ข้างๆพี่สาว จนพี่สาวทั้ง2ขำลั่นทั้วทั้งห้อง ในความตลกขบขันอาจเป็นมีดแทงฝ่ายตรงข้ามอยู่ก็ได้

"ตุบๆ"มีเสียงบางสิ่งมากระทบ บานหน้าต่างริมเตียง เสียงดังแปลกๆจนทำให้4คนในห้องมองความรู้สึก ทั้งกลัว ทั้งอยากรู้อยากเห็น ผสมปนกันหมด "ตุ๊บๆ" เสียงยิ่งดังขึ้น มีเงาบางอย่างคล้ายนก บินมาชนตรงขอบหน้าต่างครั้งที่2 อะห์เหม็ดคิดในใจ "มันคือตัวไร ทำไมมันต้องมารบกวนเวลาครอบครัวตอนนี้ ถ้าหากเป็นมนุษย์มันคงถูก ประหารเสียแล้ว ด้วยความที่เป็นแม่ สัญชาตญาณสะกิดนีซ่าให้เอื้อมคอ ชะโงกดูริมหน้าต่าง แต่ไม่ทันได้เอื้อม........ "แพล้ง!!!" เสียงกระจกแตกดังไปทั้วทั้งตึก เศษกระจกกระจาย ระเนระนาด โดนทั้ง4คนแต่ไม่เป็นไรไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ กับเศษกระจกเพียงเล็กน้อย มีบางสิ่งคล้ายนกทะลุหน้าต่าง เข้ามาในห้องกระพือปีกใหญ่ต่อหน้านีซ่า มันคือนกพิราบนักขาวสีแดง ปีกใหญ่กว้างตาน้ำเงิน เสียงปีกดัง "ฟับๆ"ผมอะห์เหม็ดชี้ตั้งขึ้น เมื่อโดนแรงลมจากการกระพือปีกของนกตัวนี้ๆ มีร่า และชีต้า หลบอยู่ใต้เตียงด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน "แม่มันตัวไร??" ชีต้า ตะโกนร้องลั่นในขณะกำลังโอบกอดมีร่าที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ อะห์เหม็ดตกใจเช่นกัน แต่นี้คืออะห์เหม็ด ผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดทั้งนั้นถึงตัวพิการแต่ใจไม่เคยพิการ พร้อมชนเสมอ เพื่อครอบครัว

อะห์เหม็ดยื่นมือซ้าย จับของเล่นฟีนิกซ์ทองคำจากแม่ แรงอาฆาตใจพร้อมสู้ เขากำลังจะขว้างของเล่นสิ่งนั้น จู่ๆ ก็มีมือแม่มาคว้าทันซะก่อน อะห์เหม็ด เกรี้ยวโกรธจากการกระทำของแม่ จึงตะคอกใส่แบบขาดสติทั้งๆที่คนนั้นคือแม่ตัวเอง 

"แม่ทำไรลงไป!" นีซ่าตกใจเพียงเล็กน้อย อาการชินจากการโดนตะคอกจากลูกบ่อยพอๆกับเดินบนสวน

"ขอโทษน่ะ ลูกๆที่รักทั้ง3คนที่ทำให้หวาดกลัวตกใจ แม่ไม่ทันแนะนำ นี้คือ นกพิราบนักข่าวของแม่เอง" "แล้วทำไมมันถึงเข้ามาแบบนี้" อะห์เหม็ดถามด้วยสีหน้าขึ้งโกรธ ตาจ้องเขม่นอาฆาตไปที่นกตัวนั้น "ฮ่าๆ คิดแล้วมันก็ขำนะ สงสัยต้องไปฝึกให้มากกว่านี้ แม่ได้ของขวัญนกตัวนี้ มาจาก กษัตริย์บอรตูกอนเมื่อวันครบครองราชย์25ปี อาณาจักรรุมมาน เมื่อวานก่อน" นีซ่าเล่าไปขำไปด้วยความสะเพร่าของตัวเอง ที่ทำให้ลูกทั้ง3กลัว

"ตึงๆๆ" เสียงเคาะประตูจากอีกฟากของห้องดังจน นกนักข่าวบินตกใจชนสิ่งของทั้วห้อง "เกิดไรขึ้นครับ นายหญิง มีใครเป็นไรหรือเปล่า" เสียงองค์รักษ์

ชายตะโกนจากอีกฟากหนึ่งของประตู "ไม่มีใครเป็นไร ทุกคนสบายดี" นีซ่าขานตอบกลับไป อะห์เหม็ดเหลือบไปเห็น กระดาษม้วนใบใหญ่ ที่ผูกติดด้านหลังของนกตัวนี้ นกพิราบเริ่มกระพือปีกอย่างช้าๆ บินไปหานีซ่าพร้อมกับตวัดปีกอีกด้านให้หลัง เขยิบมาใกล้ๆ พอที่นีซ่าจะมองเห็นกระดาษ นีซ่าเอื้อมมือ ไปปลดล็อดรหัสสีดำที่ผูกติดอยู่บนหลังเจ้านกตัวนี้ "นี้ จงดู เอาเหล็กเนี้ยเลื่อนไปทางช่องทางซ้าย เลื่อนพระอาทิตย์นี้ลงไปข้างล่าง ขยับดวงจันทร์ไปทางซ้ายเล็กน้อย กดปุ่มเลข7 2ครั้งสุดท้ายแล้วลูกๆ เห็นช่องเล็กตรงนี้ไหม?" "ครับ/ค่ะ" ลูกทั้ง3ขานตอบกลับพร้อมกัน อะห์เหม็ดยังคงจับจ้องดูรหัสแบบไม่กระพริบตา ในขนาดที่มีร่าและชีต้าชะโงกหัวเหนือปลายเตียงแอบดูเพียงเล็กน้อย "ช่องเล็กตรงนี้ ให้มันโดนแสงอาทิตย์ แล้วรหัสจะปลดทันที ชูวๆ...รหัสนี้ รู้กันแค่ครอบครัวเราเท่านั้น" นีซ่าอธิบายอย่างเงียบๆกังวลกลัวใครจะรู้รหัสนกตัวนี้ 

• ทันทีที่ปลดล็อกสำเร็จ กระดาษม้วนใบใหญาเด้งลอยไปยังมือของอะห์เหม็ด อะห์เหม็ดจับและมองดูรอบกระดาษสีเหลืองนี "เปิดได้ไหม?"มีร่าชะโงกหัวถาม "เอามาให้แม่เปิด เราไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างอยู่ด้านใน ให้ผู้ใหญ่เปิดจะดีที่สุด" นีซ่าหยิบจดหมายและใช่มือคลี่เชือกเล็กๆที่พันรอบๆจดหมาย3ชั้น เขาได้เปิดกระดาษแค่หัวข้อก็มีแสงทะลุออกมาจากกระดาษ แสงสว่างพอที่จะทำให้ทั้ง4คนปิดตา เมื่อแสงค่อยๆคลายลง ชีต้ามองดูใต้เตียงเห็นแสงสีขาวบางอย่างที่เป็นรูปร่างคล้ายขาคน ด้วยรูปร่างผอมบางของชีต้า เขาคลานไปทีละนิดใต้เตียงจดสุดที่แสงสว่างโผลมาจากกระดาษบนพื้น เขาค่อยๆหันมองจากล่างไปบน แสงค่อยๆจางหายจนเห็นรูปร่างที่ชัดเจนยิ่งขึ้น "นั้นคือคน ใช่นั้นคือ พ่อ"