Happy Ending ในแบบของผม (Saiki kusuo x Teruhashi Kokomi)

        ผมชื่อไซคิ คุสึโอะ เป็นผู้มีพลังจิตแต่กำเนิด ผมมีพลังทุกอย่างเท่าที่คุณจะนึกออก ถึงพี่ชายผมจะสร้างอุปกรณ์ที่ใช้ควบคุมพลังจิตของผม แต่มันก็ยังไม่ได้ผลอยู่ดี ยิ่งผมโตขึ้น พลังของผมก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

          "กลับมาแล้วหรอ คุสึโอะ"

          (โคโคมิ : ถึงจะแต่งงานกันแล้ว แต่เรียกเขาว่าคุสึโอะทำให้รู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้สิ แต่เขาควรจะเป็นฝ่ายเขินไม่ใช่หรอ? ที่มีคนสวยอย่างฉันมาเรียกชื่อ)

          ผมขออธิบายเพิ่ม เนื่องจากผมสามารถอ่านความคิดคนได้ ผมจึงได้ยินสิ่งที่โคโคมิคิด สัญลักษณ์แบบนี้ ( ชื่อ : บลาๆ) หมายถึงความคิด

          เข้าสู่ช่วงแนะนำตัวละคร นี่คือไซคิ โคโคมิ หรือชื่อเดิม เทรุฮาชิ โคโคมิ ภรรยาของผม ผมแต่งงานกับเธอมาได้ปีกว่าๆ เรารู้จักกันตอนเรียนมัธยมปลาย

          "ฉันทำอาหารไว้แล้วนะ" โคโคมิพูดแล้วยิ้ม ถ้าคนอื่นคงละลายเพราะยิ้มของเธอไปแล้วแต่ผมไม่ พลังเอ็กเรย์ของผมทำให้เห็นทุกคนเป็นโครงกระดูก ผมถึงไม่เห็นว่าเธอต่างจากคนอื่นตรงไหน แถมดูความคิดของเธอสิ

          (โคโคมิ : นายคงดีใจน่าดูเลยสินะที่มีภรรยาที่ทั้งสวย ทำงานบ้านเก่ง จิตใจดี แถมรักนายมากๆ อย่างงี้ต้องมี'โอ้'เป็นรางวัลสิใช่ไหม)

          ยัยนี่พยายามมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกให้ผมพูดว่า'โอ้'(ตะลึงในความสวยของเธอ) เหตุผลที่เธอตามตื้อผมเพราะผมไม่ยอมพูด ทุกคนที่เจอเธอไม่ว่าจะเด็กแก่ผู้ชายผู้หญิงก็ร้อง'โอ้'กันหมด เธอรับไม่ได้ที่ผมไม่พูด  

          (โคโคมิ : นายรู้ตัวไหมว่านายเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลยนะที่มีคนอย่างฉันเป็นภรรยา)

          ผมไม่ได้บอกเธอเรื่องที่ผมมีพลังจิตหรืออ่านใจคนได้ ถ้าเธอรู้ต้องตกใจมากแน่ๆ

          (โคโคมิ : นิ่งไปแบบนี้เพราะตะลึงในความสวยของฉันละสิหรือไม่ก็คิดว่า 'ชาติที่แล้วเราทำบุญด้วยอะไรนะ ชาตินี้ถึงได้โชคดีขนาดนี้ ได้คนอย่างโคโคมิเป็นภรรยา ไม่สินางฟ้าอย่างโคโคมิ)

          โคโคมิยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่ดูน่าขนลุกมากประกอบกับความคิดเธอ

          ผมไม่ได้นิ่งไปเพราะตะลึงในความสวยของโคโคมิแต่เพราะกำลังแนะนำตัวละครอยู่ต่างหาก

           ผมไม่ได้คิดว่าชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยอะไร แต่ผมคิดว่าผมทำเวรทำกรรมอะไรมากกว่า ยัยนี่น่ารำคาญมากๆ ผมทนอยู่กับยัยนี่มาปีกว่าๆได้ยังไงผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือทำไมตอนนั้นผมถึงขอยัยนี่แต่งงาน

          เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ตอนม.6 ผมรู้แล้ว! ผมจะย้อนเวลากลับไปแล้วแก้ไขอดีตซะ!