[EXO] Chanbaek Youtuber เย้ยฟ้าท้ารัก #ส่งฟ้ามาให้รัก (Au-Thai)
เขียนโดย 
NAMENOEY
วันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 เวลา 03.06 น.
แก้ไขเมื่อ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 03.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
บทนำ
Prologue
Love is like war: easy to begin but very hard to stop.
“พี่ฟ้าคะ..เอ่อ คือว่า”
“หืม? มีอะไรหรอครับน้องจุ๊บแจง?”
“เอ่อคือว่า..จุ๊บแจง”
“ว่าไงคะ? พี่ฟ้ารอฟังอยู่”
“คือว่าจุ๊บแจงจะมาบอกพี่ฟ้าว่า…พี่ฟ้าลืมรูดซิบกางเกงค่ะ!!!”
“น้องจุ๊บแจง!!” ภาพในความฝันดับลง พร้อมกับผมที่กระเด้งตัวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
น้องจุ๊บแจงคือใครวะครับ....?
“ช่างมันเถอะ นอนต่อดีกว่า งืมม”
ผมล้มตัวลงนอน แต่ไม่ทันที่หลังจะถึงเตียง ก็มีเสียงบางอย่างที่ดังราวกับมีฟ้ามาผ่าใกล้ๆหู ทำให้ผมต้องเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง!
“ไอ้ฟ้า! เอ็งจะตื่นไม่ตื่นฮะ! ไก่ขันจนจะขึ้นไปจิกตูดเอ็งถึงที่นอนแล้วยังไม่ตื่นอีกเรอะ!” เสียง ‘ป้าพร’ แม่บังเกิดเกล้าเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง กิจการของบ้านผม พูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย
ไม่อยากตื่นเลยง่ะ ฮืออ
“จ้าแม่ เดี๋ยวหนูลงไปจ้า -_- ” ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของผมจะไม่สัมพันธ์กับสิ่งพูดออกไปแค่ไหน ก็ต้องตอบรับไปอย่างเสียไม่ได้
แหม ถ้าป้าพรโกรธขึ้นมา แม้แต่พ่อชาติก็ยังช่วยไม่ได้นะจ้ะ
ผมขยี้หัวตัวเองอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพาสารร่างอันเหี่ยวเฉาลุกขึ้นจากเตียง ไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและแปรงฟันอย่างเฉื่อยชา
เอ๊ะ คุยกันมาจะครึ่งตอนแล้ว คุณทั้งหลายยังไม่รู้จักผมเลยสินะครับ ผมขอแนะนำตัวตรงนี้เลยก็แล้วกัน ผมชื่อ ‘นายนภนท์ เจริญสิริ’ (อ่านว่า นะ-พน) เป็นลูกชายของเจ๊เจ้าของร้านอาหารตามสั่งชื่อว่า ‘พร’ มีพ่อชื่อ ‘ชาติ’ เป็นเจ้าของอู่รถยนต์ขนาดใหญ่ที่สุดในซอย เพราะมีเจ้าเดียว และตอนนี้กำลังทำแชแนลยูทูปที่ชื่อว่า MiFaSol โดยมีหุ้นส่วนคือเพื่อนของผมเองคือ ‘หมี่’ และไอ้ ‘ซอล’ ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยประถม และช่องผมก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ก็แค่ตระเวนถ่าย Vlog หรือที่เกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของตัวเองไปเรื่อยๆ วันๆก็อยู่แต่ที่ห้างกับบ้านหมี่หรือไม่ก็บ้านไอ้ซอลอ่ะครับ
แต่ในวันนี้ ผมกับเพื่อนๆขบวนการพาวเวอร์เรนเจอร์ของผมเนี่ย (แน่นอนว่าผมต้องเป็นตัวสีแดง คิคิ) จะมาทำคอนเทนต์ใหม่กันครับ! แต่จะเป็นอย่างไรนั้น คงต้องรอไปอีกสักพักนึงเลยล่ะครับ เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังจะไปมหา’ลัยสายแล้ว!!
ผมรีบแต่งตัวด้วยยูนิฟอร์มของมหาวิทยาลัย และวิ่งลงบันไดมาอย่างหน้าตั้ง วันนี้ข้าวชงข้าวเช้าก็ไม่ต้องกินกันแล้วล่ะครับ!
“แม่! ทำไมวันนี้แม่ไม่ปลุกหนูอ่ะ ตื่นสายเลยเห็นมั้ยๆๆ” ผมโวยวายใส่แม่ พร้อมกับรีบใส่รองเท้ายูนิฟอร์มไปด้วย
“แล้วที่ข้าตะโกนพูดกับเอ็งเมื่อกี้เขาไม่เรียกปลุกเหรอวะ! ไอ้ลูกคนนี้หนิ”
แม่ผมตะโกนด่ามาอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทั้งที่ในมือก็ผัดข้าวให้ลูกค้าอยู่
“โง้ยย ไม่พูดกับแม่แล้วๆ หนูไปก่อนละ แม่หวัดดีจ้ะ” ผมไหว้ปลกๆ ก่อนรีบวิ่งออกจากบ้านมาที่ป้ายรถเมล์
“เออๆ ไปดีมาดีล่ะเอ็ง” แม่ตะโกนไล่หลังผมมา
แต่ตอนนี้ผมไม่เวลามาตอบหรอกนะครับ วิ่งโลดดด
.
.
.
.
.
“แฮ่กๆ ทันมั้ยวะเนี่ย” พอผมพูดจบก็หันไปเห็นรถเมล์กำลังจอดพอดี
แต่คุณก็รู้ว่าที่นี่กรุงเทพ รถมันหยุดนานซะที่ไหนกันเล่า!
ผมพาตัวเองฝ่าผู้คนที่เบียดเสียดแย่งกันขึ้นรถเมล์ในตอนเช้า จนมาถึงที่นั่งจนได้
“ เกือบตายแล้วมั้ยล่ะกู เฮ้อ” พูดไปก็สะบัดผมไป ความหล่อของผมจะมาดับกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้หรอกนะ แต่ก็นะ คนมันหน้าตาดี ถึงจะคลุกหินดินทรายยังไง ความหล่อมันก็ทะลุออกมาอยู่ดี วะฮะฮ่า
.
.
.
.
.
.
จนแล้วจนรอดผมก็มาถึงมหาวิทยาลัย
“อ้าวฟ้ามึง ‘ไมมาสายอ่ะ” ซอลพูด
“ก็แม่อ่ะดิ ไม่ปลุกกู แล้วก็มาด่าว่ากูงั้นงู้นงี้ แง้วๆๆ” จริงๆนะ แม่บ่นผมเยอะแยะเลย แต่คุณไม่ได้ยินก็เท่านั้น!
ผมบ่นให้สองคนนั้นฟังอยู่นานสองนาน แต่ไม่ได้สังเกตเลยว่าอาจารย์กำลังมองตรงมา
“เอ่อ หมี่ว่าเราเรียนกันก่อนดีกว่าไหม? ครูจะกินหัวพวกเราอยู่แล้วนะ” หมี่ว่าจบผมก็หันไปมองที่หน้าชั้นเรียน
“อะแฮ่ม!” อาจารย์กระแอมนิดหนึ่ง พร้อมมองมางอย่างคาดโทษ
“อุ่ย แหะๆ โทษคับจารย์” ผมหันไปขอโทษอาจารย์ก่อนจะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ซะที่ไหนกันล่ะ ตื่นมาอีกทีก็เที่ยงแล้วอ่ะครับ
“กินข้าวไหนกันดี โรงอาหารมั้ย?” หมี่หันมาถามผมกับซอล
“โรงอาหารก็ได้นะ” ซอลเป็นคนตอบไป
“แต่กูว่าตอนนี้คนน่าจะเยอะนะ ไปกินข้างนอกดีกว่า กูอยากไปกินร้านข้าวที่เปิดใหม่ข้างๆม.เรา” ผมเสนอออกไป เมื่อเห็นว่าคนที่โรงอาหารเยอะจนแทบจะไม่มีที่นั่ง
“ไม่เอาอ่ะ กูจะไปกับหมี่ มึงไม่ไปก็กินคนเดียวก็แล้วกัน” อ้าว ทำไมทำกับกระผมแบบนี้ล่ะคร้าบ คุณซ๊อลล
“งั้นไม่ไปแล้วก็ได้ แหม่ มึงนี่ตามใจแต่หมี่ ไม่เห็นตามใจกูบ้าง กูก็น่ารักไม่แพ้มันหรอกนะ ปิ๊งๆ +_+” ส่งสายตาหวานซึ้ง~
คือหมี่มันเป็นผู้ชายหน้าหวานครับ เข้าขั้นน่ารักมากๆเลย ทำให้มีแต่ผู้ชายเข้ามาจีบ สุดท้ายก็มาลงที่ไอ้ซอลให้เป็นไม้กันหมาให้ ไม่รู้ว่าที่เป็นให้เพราะโดนขอร้องหรือว่าอะไรกันแน่ ของแบบนี้มันต้องดูกันยาวๆครับ หึหึ
“ขนลุกสัส ไปๆไปแดกข้าว” ทำมาเป็นขนลุกขนพอง จริงๆแล้วก็หวั่นไหวอยู่ใช่มั้ยล่ะ~
ก็นะ ใครใช้ให้ป้าพรกับพ่อชาติมีลูกหล่อขนาดนี้ล่ะ //ยักไหล่
.
.
.
.
.
.
.
สุดท้ายก็มาจบที่โรงอาหารคณะ
“เออพวกมึง กูว่าจะปรึกษาเรื่องคอนเทนต์ใหม่ที่พวกเราจะทำกันนอกเหนือจากการกินและเที่ยวอ่ะ เอาใจคนดูหน่อย”
ผมพูดขึ้น เมื่อพวกเราทั้งสามกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมี่กับซอลที่นั่งงุ้งงิ้งกันอยู่ เงยหน้าขึ้นมาเพื่อฟังผม
“เอาดิ กูก็ว่าจะเปลี่ยนสักหน่อย แต่ไม่รู้จะเปลี่ยนเป็นไรดี” ซอลเป็นคนตอบผมมา แล้วหันไปมองหน้าหมี่
“เอางี้ไหม พวกเราไปล่าท้าผีกันที่โรงแรมร้างท้ายซอยแถวบ้านซอลกัน พอทำเสร็จจะได้ค้างที่บ้านซอลเลย” หมี่เสนอความคิดเห็น และผมก็เห็นว่าเข้าท่าดี
อืม…ล่าท้าผีงั้นเหรอ
“กูว่าก็ดีเหมือนกันนะหมี่ แม่กูบ่นคิดถึงมึงจะแย่ละ ไม่ได้ไปหานาน บ่นจนกูคิดแล้วเนี่ยว่าตกลงใครลูกแม่กันแน่” ซอลพูดสนับสนุนหมี่ แต่ผมว่ามันตุๆนะครับเนี่ย สองคนนี้
แม่มีการบ่นถึง แสดงว่าไปบ่อยแน่นอลล
“อะแฮ่ม กูก็ว่าดีเหมือนกันหมี่ แต่ถ้ามึงสองคนจะสวีทกัน ควรไปไกลๆกูก่อนนะ ก่อนกูจะสำรอกก๋วยเตี๋ยวออกมา”
“สวีทอะไรกันฟ้า หมี่กับซอลไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เนอะซอล”
จึก! เหมือนได้ยินเสียงลูกศรอะไรสักอย่างทิ่มหน้าอกไอ้ซอลอยู่
“อุ๊บ คิกคิก” กลั้นขำแล้วนะครับ กลั้นแล้วจริงจริ๊งง
“ขำหาพ่อง สัสฟ้า”
“อ้าวๆ เสียเซลฟ์แล้วอย่ามาลงที่เพื่อนสิครับคุณซอล ไม่ดีนะจ้ะๆ” ผมพูดพร้อมส่ายนิ้วไปมาตรงหน้าไอ้ซอลมัน
“ครxยเหอะมึง” ว้ายๆ พรี่ซอลอารมณ์เสียแรว้ววว
“พูดไรกันอ่ะสองคนนี้ เราไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” หมี่พูดและก้มหน้าลงไปเล่นโทรศัพท์
“มึงไม่ต้องรู้อ่ะดีแล้ว หึหึ” ผมหันไปพูดกับหมี่
“งืมๆ ไร้สาระกันจริงๆ”
“พอๆ พอได้ละ ตกลงคอนเทนต์ที่ว่าจะไปทำกันวันไหน” เปลี่ยนเรื่องไวนะมึง อย่ามีโอกาสให้กูขยี้ก็แล้วกัน!
“วันนี้ก็ได้ ประมาณสองทุ่มเจอกันที่บ้านซอลก็แล้วกัน”
หมี่ที่เล่นโทรศัพท์อยู่นั้น อยู่ดีๆก็เงยหน้ามาแล้วพูดขึ้นว่า
“เงอะ อาจารย์ยกคลาสตอนบ่ายอ่ะ” หมี่พูดขึ้นอย่างเสียดาย
เสียดายอะไรล่ะครับ อย่างนี้มันต้องฉลองต่างหาก!
“ทำหน้าเสียดายอะไรขนาดนั้นหื้อ?” แหม ไม่ต้องทายเลยนะครับว่าใคร เสียงละมุนนีอ่อนหวานซะเหลือเกิน
“ก็เราชอบวิชานี้นี่ อาจารย์สอนสนุกมากเลยนะ”
“เอ่อ แล้วแต่มึงเหอะหมี่ แต่กูแฮปปี้มากที่ไม่ได้เรียนกะแก สอนแต่ละทีเหมือนมาสวดให้กูฟัง” ทนฟังไปได้ไงวะหมี่ วู้
“หงึ ฟ้าไม่เข้าใจเราๆๆ”
“ไม่ต้องมาแบ๊วใส่กูเลยมึงอ่ะ กูไม่สะทกสะท้านหรอก นู่น ทำใส่ไอ้ซอลมันนู่น”
“ทำไมเราต้องทำใส่ซอลอ่ะ เราพูดกับฟ้าอยู่นี่นา”
บางทีก็สงสัยว่ามึงซื่อหรือมึงบื้อ
“โอ้ย ไม่พูดกับมึงแล้วหมี่ ไปละๆ แยกย้าย ซอล มึงดูแลหมี่ดีๆล่ะ เดี๋ยวแม่งโดนใครหลอกเข้ามันจะไม่รู้เรื่อง” ผมพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“โห่ฟ้า ใครจะมาหลอกเรา เราไม่ได้หัวอ่อนขนาดนั้นสักหน่อย เชอะ” ยัง ยังจะเถียงอีกมึง อ่อนกว่านี้ก็ดินน้ำมันตากแดดเมืองไทยแล้วล่ะครับบ
“พอได้ละพวกมึง ไม่เถียงกัน หมี่ไปกินติมกันปะ”
“แล้วกูอ่ะซอลล กูก็อยากกินเหมือนกันน” ไม่ยุติธรรมจริงๆเลย ชวนแต่หมี่ได้ไง
จริงๆคืออยากเสือกเฉยๆ อิอิ
“ไม่ต้องเลยมึงๆ ไปๆ ชิ้วๆ”
“ใช่ๆ ไปเลยนะฟ้า ฟ้าว่าเรา เราไม่ให้ไปกินติมกับเราหรอก” เอ้า อยู่ดีๆก็ร่วมมือกันเฉ๊ย
“โถ่หน่องหมี่คร้าบ พี่ฟ้าผิดไปแล้ว ให้พี่ฟ้าไปกินด้วยนะคร้าบ”
“ไม่ต้องให้มันไปหมี่ เราไปกินกันสองคนดีกว่า” อ้าวว มันเริ่มละครับบ
ศึกชิงหมี่เริ่ม ณ บัดนี้!
“ไม่เอาอ่ะหมี่ เราไปกินด้วยนะๆ หรือไม่ก็ไปกินบิงซูกับเราดีกว่า”
“หูว บิงซูเหรอฟ้า เราไปกินกับฟ้าดีกว่า” หึๆๆๆๆ เป็นไงล่ะไอ้ซอล
คนกากก็ต้องดูแลตัวเองนะจ้ะ ครุคริ
“ไม่ไปกับมันนะหมี่ นะๆ ไปด้วยกันสามคนก็ได้” แหม่ มีองมีอ้อน คิดว่าหมี่มันจะยอมตามใจมึงเหรอซอล
“ก็ได้ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”
ใช่ครับ มันยอม
“งั้นก็รีบไปกันเหอะ ยืนเถียงกันจนร้านจะปิดอยู่แล้ว” รีบๆปิดจ๊อบครับ เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจ
“โอเค ไปกันเลย เลสโก!”
ผมกับเพื่อนๆก็ไปเที่ยวเล่นกันอย่างมีความสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่าคืนนี้มีจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น ที่จะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปจนวันตาย!
……TBC…..
วู้ววววว มาคุยกันก่อนนะคะ
ไรท์อยากคุยกับทุกๆคนที่กรุณาเข้ามาอ่านนิยายกากๆของไรท์นะคะ ^^
ไรท์ชื่อเนยค่ะ ตอนนี้ก็ปิดเทอมอยู่ สามารถมาลงนิยายให้ได้ยาวๆเลย~
อย่างที่บอกไป ไรท์อยากคุยกับทุกคนเลยนะคะ คอมเม้นเข้ามาได้ ไรท์จะพยายามตอบทุกคอมเม้นเลยย
ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ V_V *กระซิกๆ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ บ๊ายบายย
**แก้ไขเล็กน้อยค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
