Fic Naruto - I Want You To Know
เขียนโดย 
Nustsuto
วันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2561 เวลา 20.46 น.
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2561 22.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) I Want You To Know : Strange
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความI Want You To Know : Strange
Writer : Nustsuto2
3 เดือนก่อนหน้านั้น
“ฮินาตะ!”
“อ้าว! คิบะคุง! ว่าไงจ๊ะ?”
‘ฮินาตะ’ เด็กสาวผมยาวสลวยสีน้ำเงิน น้ำเสียงนิ่มๆ กับผิวกายขาวเนียน ที่ทุกคนต่างชื่นชอบ ดวงตาสีมุกกับแววตาอ่อนโยน ทำให้ไม่ว่าเพศใดๆเห็นก็เป็นต้องอยากอยู่ใกล้ ด้วยลักษณะนิสัยที่ค่อนข้างเรียบร้อย จึงทำให้เป็นที่รักของทุกๆคนที่พบเห็น
“คือว่านะ แฮก...แฮก...” ผู้ชายที่มีชื่อว่า ‘คิบะ’ เพื่อนของฮินาตะ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม ผู้มีบุคลิคที่ดูกระตือรือร้น วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฮินาตะ พร้อมทั้งหอบหายใจอย่างแรง ดูเหมือนว่าเค้าวิ่งมานานมาก จนหอบเสียงดังขนาดนี้
“ใจเย็นๆ คิบะคุง คิคิ” ฮินาตะหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางของคิบะในตอนนี้
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เธอนั้นแหละที่ทำให้ฉันต้องวิ่งรอบมหาวิทยาลัยโคโนฮะน่ะ รู้ไว้ซะด้วย ...แฮก...แฮก” คิบะทำหน้ามุ่ย
“ขอโทษจ่ะ ว่าแต่มีอะไรเหรอคิบะคุง?”
“อากามารุไปลืมของสำคัญไว้ในห้องเธอน่ะสิ...แฮก” คิบะค่อยๆยืดไหล่ขึ้น พร้อมกับหายใจเบาลง
“อากามารุเหรอ? ลืมของ?” ฮินาตะทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที อากามารุ หมาของคิบะ หมาตัวใหญ่สีขาวที่อยู่กับคิบะมาตั้งแต่ทั้งคู่ยังตัวเล็ก อากามารุนั้น เติบโตขึ้นมาพร้อมกับคิบะ จึงไม่แปลกที่เค้าจะสามารถเดาใจของอากามารุเหมือนกับสื่อสารกันได้
“ใช่แล้ว รู้สึกว่าจะเป็น...เอ่อ..” คิบะเหลือบตาขึ้นขวาบน พร้อมกับใช้มือกอดอก
“อ้อ ฉันว่า น่าจะเป็นเสื้อที่ฉันถักให้อากามารุนะ”
“ใช่! นั้นแหละๆ”
“งั้น เดี๋ยววันพรุ่งนี้ฉันเอามาให้นะจ๊ะ” ฮินาตะยิ้มอ่อนๆ
“ฉันไปเอาเลยได้ไหม? พอดีพรุ่งนี้ฉันกับที่บ้านไม่อยู่ จะไปเมืองสึนะซะหน่อย” คิบะเอ่ย
“อ้อ...งั้น ได้จ๊ะ” เช่นเคย ฮินาตะได้แต่ยิ้มอ่อนๆออกมา เพราะค่อนข้างขี้อาย จึงเป็นคนที่แสดงกิริยาต่างๆออกมาไม่ค่อยเต็มที่นัก
ฮินาตะเดินมาพร้อมกับคิบะ ในมือของเธอ กำลังกอดแฟ้มแอกสารเอาไว้ ส่วนคิบะก็นำมือมาประสานไว้หลังหัว ทั้งสองคนเดินคุยกันออกมาจนออกนอกตัวตึกคณะแพทย์ฯของมหาวิทยาลัยโคโนฮะ มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองโคโนฮะ เนื้อที่มากกว่า800ไร่ จึงไม่น่าแปลกใจ ที่คิบะจะหอบจนเกือบหมดลมขนาดนั้น เพราะแต่ละคณะอยู่ห่างกันมากพอตัว
“งั้นเดี๋ยวเจอกันที่หน้าห้องฉันนะคิบะคุง” พูดจบฮินาตะก็ยิ้มก่อนจะเดินแยกไปทางขวา
“เดี๋ยวๆ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ?”
“ไปขึ้นรถที่ป้ายรถเมลล์จ่ะ ทำไมเหรอคิบะคุง?”
“ขึ้นรถไปกับฉันก็ได้ รถฉันอยู่ตรงโน่นเอง” คิบะชี้ไปทางซ้าย ก่อนจะหันไปบอกฮินาตะ
“ไหนเหรอ?” ฮินาตะเอียงตัวดูตามนิ้วของคิบะ
“คณะฉัน”
“ตึกวิศวะฯเหรอจ๊ะ?”
“ช่ายยยยย”
“เอ่อ.....ขอโทษนะคิบะคุง แต่ว่า....ฉันกลับรถเมลล์แบบนี้ดีกว่าจ่ะ” ฮินาตะระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง รอยยิ้มอ่อนโยนที่ใครๆเห็นก็เอ็นดูนี้ ทำให้คิบะถึงกับทำตัวไม่ถูก
“ระ....เหรอ.งั้น ก็ได้ มะ...ไม่เป็นไร” คิบะเกาหัวตัวเองก่อนจะก้มหน้ามองพื้น
“งั้น เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ” ฮินาตะโค้งให้คิบะ ก่อนจะเดินออกไป
ฮินาตะเดินออกมานอกคณะ ก่อนจะนั่งรถรางประจำคณะเพื่อออกไปยังด้านหน้าของมหาวิทยาลัย เนื่องด้วยพื้นที่ที่กว้างใหญ่ของมหาวิทยาลัย ทำให้แต่ละคณะจะต้องมีรถรางประจำ เพื่อส่งเด็กในคณะนั้นๆให้ไป-มาได้อย่างสะดวก แต่รถรางนี้มีจุดหมายแค่ทางเข้าคณะกับประตูมหาวิทยาลัยเท่านั้น ไม่รับส่งจากคณะหนึ่งไปคณะหนึ่ง
“ฮินาตะ!”
“เอ๋? อ้าว! อิโนะจัง ซากุระจัง” ฮินาตะก้าวขาลงมาจากรถ แล้วเดินตรงไปหา ‘อิโนะ’ เด็กสาวผมยาวสยายสีเหลืองอ่อน ดวงตาสีฟ้ากับหุ่นสวยๆ ดาวเด่นของคณะนิเทศฯ และ ‘ซากุระ’ เด็กสาวผมสีชมพู ผมสั้นประบ่า ดวงตาสีเขียวสดใส เด็กคณะแพทย์ฯซึ่งเป็นคณะเดียวกับฮินาตะ
“จะกลับบ้านแล้วใช่ม้าฮินาตะ?” ซากุระเอ่ยถาม
“อ้อ ใช่จ่ะ”
“งั้น พวกเรากลับบ้านพร้อมกันเถอะ วันนี้ฉันกับซากุระไม่ได้ขับรถมาอ่ะนะ ต้องขึ้นรถเมลล์กลับบ้าน เซ็งชะมัด” อิโนะว่าพลางยู้ปากจนแก้มของเธอป่อง
“คิคิ นั่งรถเมลล์ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกจ่ะ อิโนะจัง” ฮินาตะกลั้นขำจากท่าทางที่ดูน่ารักของอิโนะ
“ฉันว่าเราไปกันเถอะฮินาตะ ขืนอยู่ฟังยัยอิโนะตูดเหม็นนี่บ่นไปมากกว่านี้ เราจะตกรถเอานะ คิคิ” ซากุระว่า พลางจับข้อมือของฮินาตะ ก่อนจะจูงเธอเดินไปหาป้ายรถเมลล์
“ว่าใครบ่นยะ? ยัยเถิก”
“เธอนั้นแหละ ยัยหมู”
“คิคิ”
เพียงไม่นาน หลังจากที่ฮินาตะเดินไปขำไปกับท่าทางของอิโนะและซากุระ พวกเธอก็เดินมาจนถึงป้ายรถเมลล์ ที่นั่นมีคนเพียง 4-5 คนเท่านั้นที่ยืนรอรถเมลล์อยู่
“นี่อิโนะ เราจะไปกินข้าวเย็นที่ไหนดี” ซากุระหันไปถามอิโนะที่อยู่ทางซ้ายมือของเธอ
“ช่วงนี้ฉันมีแคสตัวเดินแบบ ถ้าจะกิน ฉันกินได้แค่ผักกับไข่ต้มที่ทำให้ตดเหม็น” อิโนะว่าพลางเบ้ปาก
“นี่อิโนะจัง คือว่าถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ เย็นนี้มาที่บ้านฉันก็ได้นะ ฉันพอจะมีสูตรของอร่อยที่แคลอรี่ไม่เยอะมาก อิ่มท้องด้วยนะจ๊ะ” ฮินาตะยิ้มจนตาปิด แต่กลับเป็นการยิ้มแบบอ่อนๆเช่นเดิม ตามสไตล์ของเธอ
“รังกงรังเกียจอะไร ฮินาตะ ถ้าเธอพูดจริง ฉันจะไปเย็นนี้เลยล่ะ”
“ฉันล่ะฮินาตะ ทำไมชวนแต่ยัยหมูนี่ล่ะ ฉันล่ะ” ซากุระหันมาทำหน้าเศร้าใส่ฮินาตะ
“ซากุระจังด้วย ไปกินด้วยกันนะ”
“เย้!!!!!!!” ซากุระเฮลั่น
“เงียบๆหน่อยยัยเถิก คนหันมามองกันหมดแล้ว”
“ชิ”
“รถมาแล้ว” ฮินาตะพูดขึ้นขัด ก่อนที่สองคนจะเริ่มเปิดศึกอีกครั้ง
สามสาวเดินขึ้นรถเป็นลำดับสุดท้ายที่นั่งที่เหลืออยู่มีเพียงด้านหลังสุดสี่ที่เท่านั้น ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ สามสาวเดินเข้าไปนั่งลงตรงนั้น เมื่อนั่งลงรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกช้าๆ โดยมีอิโนะนั่งติดหน้าต่างด้านขวาตามด้วยซากุระและฮินาตะ
เอี๊ยด!
“โอ้ย!” เสียงของอิโนะดังขึ้นเพราะรถเบรกกะทันหัน ทำให้หัวของเธอโขกเข้ากับกระจกอย่างจัง
“เป็นอะไรไหมอิโนะจัง?” ฮินาตะถามอิโนะ
“กะโหลกแข็งระดับเอาหัวชนกำแพงเมืองจีน กำแพงก็ทลายในพริบตาอย่างอิโนะไม่สะเทือนหรอก” ซากุระว่า พลางขำอิโนะที่ทำหน้าบู้
“ขอโทษครับๆ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินขึ้นรถมา กล่าวขอโทษคนขับรถ ดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้รถหยุดกะทันหันสินะ ฮินาตะคิดในใจ
“เอ๋~ นั้นมันนารูโตะนี่?” อิโนะพูดพลางลูบหัวตัวเอง
“นารูโตะเหรอ? นารูโตะคณะวิศวะฯ ที่ยิ้มเก่งๆน่ะเหรอ?” ซากุระหันไปถามอิโนะ
“ช่ายยยยย~”
นารูโตะคุงเหรอ!
ดวงตาสีไข่มุกเบิกโพลงเมื่อได้ยินชื่อของ ‘นารูโตะ’ ชายหนุ่มผมสีเหลืองเข้มกับดวงตาสีฟ้าเปล่งประกาย ผู้มีรอยยิ้มสดใสต่อผู้พบเห็นเสมอ ร่างสูงที่ดูมีกล้ามเนื้อกำลังเดินตรงมาทางด้านหลัง ฮินาตะต้องก้มหน้ามองพื้นด้วยใบหน้าร้อนผ่าว จะไม่ให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงล่ะ
ก็ในเมื่อเธอ แอบชอบนารูโตะมาตั้งนานแล้วนี่น่า....
หนุ่มผมเหลืองเดินตรงมายังที่นั่งที่สุดท้ายที่เหลืออยู่ ที่นั่งข้างฮินาตะติดกับหน้าต่างข้างซ้าย เค้านั่งลงข้างๆเธอ ฮินาตะทำได้เพียงก้มหน้าและกุมมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเธอเท่านั้น
“นี่ หวัดดี”
“!” สาวผมน้ำเงินสะดุ้ง เมื่อนารูโตะหันหน้ามาคุยกับเธอ เค้ากำลังทักทายฉัน เค้ากำลังทักฉันเหรอ? ฮินาตะคิดในใจ
“จ่ะ” ฮินาตะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มอ่อนๆจนตาปิด
“ฉันชื่อนารูโตะนะ เธอล่ะ?” หนุ่มผมเหลืองแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มสดใส
“ฉัน...ชื่อ....ฮินาตะจ่ะ”
“เธอไม่สบายเหรอ? หน้าแดงมากเลยนะ” นารูโตะพูดพร้อมกับเอาหลังมือมาแตะหน้าผากของฮินาตะ
“ฮินาตะ เป็นอะไรน่ะ?” ซากุระถาม
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกจ่ะ” ฮินาตะส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้ง
“อ้อ พวกเธอด้วยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ดูเหมือนเราจะเป็นนักศึกษาสถาบันเดียวกัน ฉันชื่อนารูโตะ” หนุ่มผมเหลืองพูดพร้อมรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง
“ฉันชื่อซากุระจ่ะ”
“ส่วนฉันชื่ออิโนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จัก” นารูโตะยิ้มจนตาปิด ก่อนจะลืมตาขึ้นมาและจ้องมองไปยังเด็กสาวผมสีน้ำเงินที่กำลังก้มหน้าก้มตามองพื้น
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกๆ ทำไมพอมองผู้หญิงคนนี้ถึงละสายตาไปทางอื่นไม่ได้ แม้จะทำได้ แต่ตลอดทั้งทาง เค้ามั่นใจว่าตัวเองหันไปมองข้างทางได้ไม่เกิน 30 วินาทีเป็นแน่ แรงดึงดูดนี่คืออะไร หนุ่มผมเหลืองคิดในใจ
“ถึงแล้วสินะ ไปกันเถอะ” เสียงซากุระดึงนารูโตะให้หลุดออกจากภวังค์ ซากุระลุกขึ้นจากที่ก่อนจะหันมาบอกลานารูโตะ
“บายนารูโตะคุง” ซากุระพูดแล้วโบกมือให้นารูโตะ
“อื้ม บาย~”
ตามด้วยฮินาตะที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะโค้งให้นารูโตะ ยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบที่มีให้ทุกคน แล้วเดินตามซากุระออกไป
“นารูโตะคุง บาย~” อิโนะพูด แล้วเดินตามทั้งสองสาวออกไป
“บาย~” หนุ่มผมเหลืองโบกมือและยิ้มจนตาหยี
เมื่อสามสาวลับสายตา เค้าจึงหันมองเบาะที่ฮินาตะนั่ง ใช้มือกอดอกก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
“น่าสนใจ ผู้หญิงคนนั้น ชื่อฮินาตะสินะ น่าสนใจมาก.......” นารูโตะเอ่ยขึ้น ก่อนที่รถเมลล์จะเคลื่อนตัวออก น่าแปลก ที่วันนี้แลมโบกินี่สีดำด้านคู่ใจของเค้าเกิดมีปัญหา น่าแปลกที่เค้าเลือกที่จะกลับรถเมลล์แทนที่จะกลับกับเพื่อนของเค้าและน่าแปลกที่ได้มาเจอผู้หญิงแปลกๆคนนี้
“โอ้ยยย อยากเจออีกแล้วสิ” นารูโตะบ่นพึมพำ
Love you , Love Naruhina Love you , Love Naruhina
นัสสึโตะของคาคาชิ
ตอนที่สอง ลงมาเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอให้สนุกนะคะ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะ ʕ◉ᴥ◉ʔ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
