[ฟิคแฮร์รี่ พ็อตเตอร์]เมื่อตัวประกอบอยากเล่าเรื่อง

สวัสดีค่ะ ฉัน อลิซ เซเนริสค่ะ เป็นแม่มด ตำแหน่งในเรื่องนี้ก็...ตัวประกอบค่ะ ใช่แล้วคุณอ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเป็นตัวประกอบจืดจางในเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ฉันอยู่ชั้นเรียนเดียวกัน หอเดียวกันแต่กลับไม่มีใครเอ่ยถึงเลยสักคนเดียว มันน่าเศร้านะคะ ฉันเป็นแค่ตัวประกอบที่เติมฉากให้เต็ม แต่เอาเถอะค่ะ ยังไงซะตอนนี้ฉันก็มีเรื่องเป็นของตัวเองแล้ว ฉันจะมาเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับฮอกวอร์ตในมุมมองของฉันค่ะ เรื่องมันเริ่มตอนฉันอายุ 11 ปีค่ะ

 

"พี่คะ เร็วค่ะๆๆๆๆ"ฉันเอ่ยเรียกพี่ชายของฉันที่มัวแต่แต่งหล่ออยู่นั้นล่ะ

 

"รู้แล้วๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้"พี่ชายของฉันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะมายีหัวฉันจนฟู

 

"พี่คะ!"ฉันค้อนให้กับพี่ชายตัวดีก่อนจะรีบวิ่งไปหวีผมไม่ทันที เฮ้อ มีพี่ชายแบบนี้นี่มันแย่จริงๆเลยเนอะ ฉันต้องสู้รบปรบมือกับเขาทุกวัน หลังจากที่ฉันหวีผมเสร็จแล้วฉันก็พบกับพี่ชายตัวดีมายืนยิ้มอยู่หน้าเตาผิง 

 

เชอะ!

 

ฉันค้อนให้พี่ชายก่อนจะหยิบผงฟลูขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในเตาผิง

 

"ร้านหม้อใหญ่รั่ว!"

 

ฝุ่บ!

 

บู้ม!

 

"แค่กๆ ดันเผลอลืมกลั้นหายใจซะได้  แค่กๆ"ฉันไอเพราะสำลักขี้เถ้าในเตาผิง ก่อนจะออกมายืนข้างนอก พร้อมกับหันหลังเตรียมรับการมาของพี่ชาย ซึ่งไม่นานเกินรอ

 

บู้ม!!

 

"เตาผิงสกปรกขึ้นเปล่าครับเนี่ย ลุงทอม"พี่ของฉันหันไปถามลุงเจ้าของร้านอย่างขำๆ ก่อนจะออกมายืนนอกเตาผิง

 

"คนมันใช้เยอะเวลาทำความสะอาดไม่ทัน อย่าเรื่องมากเลยออสติน"ลุงทอมเจ้าของร้านส่ายหัวอย่างไม่ถือสากับคำพูดของพี่ชายฉัน หรือก็คือ ออสติน เซเนริส นั่นเอง

 

"ผมก็ล้อเล่นไปงั้นแหละครับ ผมขอซุปเนื้อสองที่กับขนมปังฟูนุ่มๆแสนอร่อยหน่อยสิครับพี่มาร์ธา" ออสตินเดินไปที่โต๊ะก่อนจะเรียกพี่มาร์ธาสาวเสิร์ฟคนสวยประจำร้านเพื่อสั่งอาหารแถมยังเล่นหูเล่นตาอีก ฮึ่ย มันน่านักนะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ได้แต่คิดแหละคะ ใครจะกล้าทำอะไร คนเต็มร้าน 

 

เวลาไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ ต้องยอมรับว่าซุปร้านนี้สุดยอดจริงๆ กินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลย หลังจากที่ฉันกินไปได้สักพัก ฉันก็เห็นคุณแฮเกริดเดินเข้ามา ถามว่าทำมไฉันรู้จักคุณแฮกริดน่ะหรอ ก็เขามาที่นี่บ่อยมากน่ะสิ บ่อยพอๆกับฉันที่แอบมาทานซุบที่นี่เลยล่ะ แต่คราวนี้คุณแฮกริดไม่ได้มาคนเดียวเขาพาใครมาด้วยน่ะ เด็กผู้ชายอายุพอๆกับฉันเลยมั้ง ฉันเห็นเท่านั้นก็กลับมากินซุปต่อ แต่ก็ต้องชะงักมือที่ถือช้อนเมื่อได้ยินคนพูดว่า

 

'แฮรี่ พ็อตเตอร์...เป็นเกียรติมากเหลือเกิน'

 

'อะไรนะ...แฮรี่ พ็อตเตอร์หรอ!'ฉันหันขวับไปมองเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง แต่ก็ต้องเสียดายเมื่อตอนนี้มองไม่เห็นเขาแล้ว โดนคนอื่นบังจนหมด ได้แต่เจ็บใจตัวเอง เมื่อกี้ทำไมไม่มองให้ดีกว่านี้นะ ฉันยัดขนมปังคำสุดท้ายใส่ปากแล้วยกซุปขึ้นสดอย่างไร้มารยาทแล้วเตรียมจะวิ่งไปดู 'แฮรี่ พ็อตเตอร์' ทันที แต่ติดที่ว่า 

 

"พี่ออสติน ปล่อยฉันนะ"ฉันดิ้น พยายามจะสะบัดมือพี่ชายที่คว้าคอเสื้อออก

 

"ไม่ต้องเลยยัยตัวแสบไปได้แล้ว"ออสตินไม่สนใจเสียงของฉันเลย แถมยังลากฉันออกไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง ไม่รู้ว่าไปโกรธอะไรมา หรือโกรธที่มองแฮรี่ พ็อตเตอร์ไม่ทัน ที่จริงถ้าปล่อยฉันฉันจะฝ่าไปจับมือแฮรี่ก็ได้นะ ฉันคิดแบบนั้น

 

"พี่ หนูว่า..."ฉันเงียบทันทีที่ได้เห็นสายตาพี่ออสติน ทำไมต้องโหดขนาดนั้นด้วยเล่า ฉันที่โดนพี่ออสตินลากออกไปได้แต่มองไปทางฝูงชนตาละห้อย ฉันจะได้เจอเขาอีกไหมนะ แต่เขามาซื้อชุดนักเรียน งั้นเราต้องได้เจอกันสิ คราวหน้าฉันจะจับมือถ่ายรูปนายให้ได้เลย แฮรี่ พ็อตเตอร์!!