[One Piece FanFic] หนีใจ...ไม่พ้นเธอ

          เมื่อความผิดหวัง ความเสียใจ มีมากมายเกินใจของชายคนหนึ่งจะรับได้ เขาเลือกทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง และเดินไปยังหนทางที่ไม่มีจุดหมายใดๆเลย 

               "นายจูลาฮีล มิฮอว์ค เอกสารทั้งหมดแสดงเจตจำนงว่าคุณต้องการยกบ้าน ที่ดิน เงินสด และธุรกิจให้กับทางรัฐบาล คุณแน่ใจแล้วหรือครับ" เจ้าหน้าที่ถามแบบลังเลใจ 

          "ครับ ผมไม่รู้จะครอบครองของพวกนี้ไปทำไม จริงอยู่ที่ทุกอย่างผมสร้างมันขึ้นมา แต่เพื่อคนๆนึง แต่วันนี้ผมสูญเสียคนที่เป็นดั่งดวงใจของผมไปแล้ว ผมก็แค่..."

          เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้ายใดๆ สิ่งสุดท้ายที่เค้าทำคือการลงชื่อท้ายเอกสารและใส่ซองคืนเจ้าหน้าที่ แล้วประทับตราตระกูลจูลาฮีล แล้วเดินออกจากห้องไป

          ระหว่างที่เขากำลังขึ้นรถม้าที่รออยู่ ชายหนุ่มได้หยิบตราประทับขึ้นมาแล้วโยนลงในแอ่งหินเล็กๆบริเวณนั้น แล้วจุดไฟเผา เขายืนดูจนมันมอดไหม้ ไม่เหลือสภาพเดิม จึงขึ้นรถม้ากลับมาที่คฤหาสน์จูลาฮีล 

               "นี่เงินของพวกเธอ แบ่งกันแล้วรีบไปสะ ตอนนี้ที่นี่ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว รีบเก็บข้าวของแล้วเดินทางขึ้นเหนือไปหาท่านนายกเทศมนตรี ท่านจะพาพวกเธอไปหาเจ้านายใหม่" 

               "แต่...ท่านคะ พวกเราจงรักภักดีต่อท่านและตระกูลท่านเท่านั้น เมื่อท่านไม่อยู่ ที่นี่แล้ว พวกเราคงไปรับใช้ใครไม่ได้ ให้พวกเราตามท่านไปเถอะ...."

               "ไม่ได้!! จงทำตามคำของเราสะ ตอนนี้เราเป็นดั่งคนที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่มีแม้แต่บ้าน ที่ดิน เงินสด ฉันยกทุกอย่างให้เป็นของรัฐบาลไปแล้ว และชั้นจะไม่มีวันกลับมาเหยียบที่นี่อีกต่อไป" มิฮอว์คเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน 

          ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน มิฮอว์คกำลังดูแบบแปลนคฤหาสน์จูลาฮีลที่เขาออกแบบไว้เพื่อเป็นเรือนหอ ว่าที่เจ้าสาวของเขาคือ "พุดดิ้ง" หญิงสาววัย 25 ปี ผู้เป็นหญิงสาวธรรมดา ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่กุมหัวใจของมิฮอว์คได้ทั้งใจ

          พุดดิ้งเป็นคู่หมั้นของมิฮอว์คมาตั้งแต่อายุ 20 ปี เธอขอร้องให้เขายังไม่แต่งงานกับเธอจนกว่าเธอจะมีสวนดอกไม้ที่เธอตั้งใจสร้างด้วยตัวเธอเอง และเขาต้องสร้างบ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง ไม่ใช่เงินจากตระกูลของเขา 

          มิฮอว์คใช้เวลา 5 ปี ในการทำความฝันของเขาให้เป็นจริง ด้วยธุรกิจของเขา จะสร้างให้เสร็จตั้งแต่ปีแรกที่สัญญากับคู่หมั้นของเขาก็ได้ แต่เขาเลือกที่จะให้เวลาพุดดิ้งได้ทำสวนดอกไม้ที่เธอรัก และตัวเขาที่จะออกแบบบ้านในฝันเพื่อเป็นเรือนหอที่สวยที่สุด

          "คุณไอซ์เบิร์ก ขอบคุณนะครับที่ตอบตกลงมาดูแลเรื่องการสร้างเรือนหอของผม" 

มิฮอว์คเดินมาจับไหล่ชายหนุ่มคู่สนทนา ที่กำลังยืนมองแผ่นไม้ที่พวกช่างทยอยขนเข้ามาในบริเวณก่อสร้าง 

          "ผมยินดีมากครับ พอเลขาของผมมาบอก ผมเคลียร์ทุกงานเพื่อมาช่วยคุณอย่างไม่ลังเลเลย ว่าแต่...ผมอาจจะต้องคุยกับว่าที่เจ้าสาวของคุณด้วย เพื่อที่ผมจะได้รับรู้อุปนิสัยของเธอ ผมชอบสร้างบ้านตามนิสัยของคนอยู่" 

          "ได้ครับ ผมอาจจะให้พุดดิ้งมาดูแลการก่อสร้างแทนผมสัก 2 อาทิตย์ ผมมีงานด่วนที่ต้องไปต่างเมือง ยังไงฝากคุณไอซ์เบิร์กด้วยนะครับ" 

         ด้วยภารกิจสำคัญที่มิฮอว์คได้รับมอบหมายจากทางรัฐบาลเมือง ทำให้เขาต้องใช้เวลานานกว่าที่กำหนดไว้ เขาได้ติดต่อกลับมาหาคู่หมั้นเรื่องดูแลการก่อสร้าง ซึ่งเธอก็ทำหน้าทีได้ดีไม่บกพร่องใดๆ พุดดิ้งไดพูดคุยเรื่องต่างๆกับคุณไอซ์เบิร์ก เพื่อให้เขาได้ข้อมูลและรู้ถึงอุปนิสัย ความชอบส่วนตัวของเธอ           

          วันเวลาผ่านไป 5 เดือน มิฮอว์คกลับมาถึงบ้านแต่ไม่พบใคร เขาจึงตรงไปยังคฤหาสน์เรือนหอ งานคืบหน้าไปมากและเหมือนกับแบบแปลนที่เขาได้ตั้งใจไว้ แต่ที่แปลกไปคือผู้คนในละแวกนั้น ต่างพากันจับกลุ่มพูดคุยและมองมายังเขา ไม่เว้นแต่พวกคนงาน เขาจึงเดินตามหาคู่หมั้นของเขา เข้าไปในเรือนหอ ห้องแล้ว ห้องเล่า จนถึงห้องสุดทางเดิน ที่เขาตั้งใจจะให้เป็นห้องเล่นดนตรีของคนที่เขารัก 

          มิฮอว์คได้ยินเสียงคนกำลังคุยกันเบาๆ เขาแน่ใจว่าต้องเป็นพุดดิ้ง จึงค่อยๆเดินไปแอบที่หน้าประตู เพื่อจะทำให้เธอประหลาดใจ 

          "ถ้าเขากลับมา....ฉันจะทำยังไง คุณเห็นร่างกายฉันตอนนี้ไหม คุณไอซ์เบิร์ก ตอนนี้คนในหมู่บ้านก็เริ่มสงสัย คุณกับฉัน เราจะทำยังไงกัน ฉันไม่มีวันจะกลับไปรักเขาอีก ฉันเป็นของคุณ เรารักกัน คุณต้องให้ฉันไปจากที่นี่ก่อนเขาจะกลับมา..." 

          "พุดดิ้ง ผมไม่ทิ้งคุณไว้ที่นี่หรอก ยังไงเด็กก็เป็นลูกของผม คุณไม่ผิด ผมไม่ผิด ถ้าจะมีสักคนผิด ก็เป็นมิฮอว์คนั่นแหละ" ไอซ์เบิร์กดึงตัวพุดดิ้งมากอดไว้ 

          มิฮอว์คที่กำลังฟังบทสนทนาของทั้งคู่ ตอนนี้เขารู้สึกสับสน โกรธ แค้นใจ และอยากรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น ความจริงเป็นยังไง เขาจึงผลักประตูออกไปอย่างแรง ทำให้ประตูกระแทกกับผนังห้อง เกิดเสียงดังสนั่นคฤหาสน์ ภาพชายหญิงกอดกัน อยู่ต่อหน้าเขาแล้ว เป็นภาพที่ทำให้เขาเจ็บลึกไปถึงขั้วหัวใจ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว นาทีนั้นเขาอยากจะเข้าไปบีบคอไอซ์เบิร์กเสียเหลือเกิน ดาบเล่มใหญ่ที่อยู่ด้านหลังเขา เพียงแค่เขาดึงออกมา ชายชู้รักคนนั้นก็จะตายทันที แต่เมื่อเขาเห็นพุดดิ้ง หญิงสาวที่เขารักเป็นดั่งชีวิต ยืนบังหน้าชายชู้รักอยู่ มันทำให้เขาต้องหยุดความคิดนั้นเสีย 

          "ถ้าอยากพูด ก็พูดมาเลย ชั้นรอฟัง!!" มิฮอว์คตะโกนเสียงดัง 

          พุดดิ้งเมื่อได้ยินเสียงของมิฮอว์ค เธอรู้ทันทีว่าคู่หมั้นของเธอสามารถทำสิ่งที่ไม่คาดคิดได้ทุกเมื่อ เธอร้องไห้และพยายามบังตัวของไอซ์เบิร์กไว้ เพื่อที่มิฮอว์คจะไม่คิดทำเรื่องบ้าๆ เธอกลั้นใจ เพื่อที่จะจบปัญหาทุกอย่างลงในวันนี้ และได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เธอรักเสียที

          "คุณมิฮอว์คคะ ฉะ...ฉัน...ฉันขอโทษ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

          "ฉันไม่ต้องการได้ยินคำว่าขอโทษ พูดความจริงมา" มิฮอว์คจ้องพุดดิ้งอย่างไม่ละสายตา

          "ฉันกับคุณไอซ์เบิร์ก เรารักกันค่ะ ฉันเป็นฝ่ายที่หวั่นไหวเอง ฉันผิดเอง ฉันไม่เข้มแข็งพอ ฉันปล่อยให้ความรู้สึกมันเลยเถิด ตอนนี้ฉันท้องกับคุณไอซ์เบิร์กแล้ว ฉันท้องได้ 2 เดือนแล้วค่ะ ฉันตัดสินใจว่าฉันจะไปอยู่กับคุณไอซ์เบิร์ก ไปสร้างครอบครัว และตั้งใจจะเขียนจดหมายบอกลาคุณ แต่คุณกลับมาวันนี้สะก่อน"  พุดดิ้งพูดด้วยน้ำตานองหน้า

          "ผมก็มีส่วนผิด เพราะผมได้พูดคุยกับคุณพุดดิ้งแล้วทำให้ผมตกหลุมรักเธอ ระหว่างที่คุณไม่อยู่ เธอดูเหงา และเมื่อยามมีปัญหาเธอต้องการคุณ แต่... ผมจึงอยากดูแลเธอ ผมหักห้ามใจผมไม่ได้ ผมรักเธอไปแล้ว เรารักกันครับคุณมิฮอว์ค"

          ไอซ์เบิร์กพูดเสริม มันยิ่งทำให้เขาเจ็บลึกลงไปอีก ทุกอย่างที่เขาทำ เพียงเพื่อผู้หญิงตรงหน้าคนเดียว ธุรกิจที่เค้าเพียรพยามสร้าง เรือนหอที่พวกเขากำลังยืน ทุกๆสิ่งมันเกิดจากเธอคนเดียว แต่กลับกลายเป็นว่า สิ่งที่เขาทำนั้น มันเป็นดาบที่คอยทิ่มหัวใจเขาอยู่ตอนนี้ 

          "อยากจะไป ก็รีบไสหัวไป ก่อนที่ชั้นจะฆ่าแกสองคน ไม่สิ สาม"  สายตาของเขาเปลี่ยนไป ดวงตาสีเหลืองทองคู่นั้นเสมือนเหยี่ยวที่จดจ้องคู่ต่อสู้แล้ว แค่รอเวลาที่จะจัดการเหยื่อของมันตอนไหนก็เท่านั้น 

          พุดดิ้งรีบจูงมือไอซ์เบิร์กออกไปจากคฤหาสน์ และนั่น...เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอทั้งคู่