ฉันมันแค่วายร้าย..

" คุณน่ะนางเอก ส่วนผมน่ะตัวร้าย "

               วันนี้เป็นวันที่เธอกลับมาจากเชียงใหม่ เธอเฝ้ารอเวลานี้มาเนิ่นนาน เพื่อที่จะได้กับมาอยู่ในอ้อมกอดของแม่เธออีกครั้งหนึ่ง

                                                          กริ๊งงง

          บุคคลที่เป็นแม่รีบวิ่งออกมากอดผู้เป็นลูกด้วยความคิดถึง ร่างบางหอมแก้มผู้เป็นแม่ด้วยหน้าตาที่มีแต่รอยยิ้ม

               " ฟางคิดถึงมากเลยนะคะ " ฟางพูด แม่น้ำตาซึมด้วยความคิดถึงลูกเป็นอย่างมาก

               " แม่คิดถึงลูกเหมือนกัน ไปอยู่ที่นั่นมาเป็นไงบ้างลูก " แม่ของฟางถามด้วยความเป็นห่วง พลางลูบหัวด้วยความรัก

               " ก็สบายดีค่ะ คุณย่าฝากความคิดถึงมาให้ด้วยนะคะ " ฟางพูด แม่ยิ้มก่อนจะพาลูกสาวของตนเข้าบ้าน การกระทำของทั้งคู่ ตกอยู่ในสายตาของชายคนนึง ชายคนนั้นยิ้มออกมา ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ว่า " เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ฟาง "

               "แม่คะ พี่ป๊อปเป็นยังไงบ้างคะ " ฟางถามผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึงพี่ชายที่เปรียบเสมือนเพื่อนของเธอ ที่ไม่ได้พบเจอกันมาอย่าเนิ่นนาน

               " ก็เหมือนเดิมแหละลูก " แม่เธอตอบด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่ ฟางพยักหน้าพอเข้าใจ แต่เธอก็จำหน้าของชายหนุ่มไม่ค่อยจะได้ " พี่ป๊อปอยู่ไหนนะ "