[Fic Y18+] เพื่อนของพี่ ลูฟี่ขอนะ!!

บทนำ

               ภายในห้องธีมสีครีมอ่อนที่แลดูเรียบง่ายซึ่งก่อนหน้านี้มีเสียงของชายหนุ่มสองคนหัวเราะร่ากันอย่างคึกคักด้วยที่วิ่งเล่นไล่จับกันราวกับเด็กๆ ทั้งที่คนหนึ่งก็เพิ่งก้าวข้ามวัย 18 มามาดๆ อีกคนก็ปาเข้าไป 21 แล้วแท้ๆ

               แต่ตอนนี้เสียงหัวเราะนั้นเงียบหายไป.. ชายหนุ่มทั้งคู่ที่วิ่งไล่กันอย่างหรราษาพากันมานั่งเงียบอยู่บนเตียงกว้างที่ถูกปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด..

               ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่ากำลังนั่งอยู่บนต้นขาข้างซ้ายเพื่อนของพี่ชายของเขา.. เขานั่งคล่อมมันอยู่มาพักหนึ่งแล้ว ไม่รู้มันเริ่มต้นขึ้นตอนไหนกับการหายใจที่ดูผิดจังหวะและเร็วถี่แบบนี้.. อาจเป็นเพราะเขาวิ่งไล่อีกฝ่ายจนสะดุดล้มมาอยู่ในท่านี้.. หรือเพราะกามเทพนึกเล่นพิเรน..

               ดวงตาแวววาวสดใสของชายหนุ่มทั้งคู่มองกันไปมาอย่างมีเลิศนัย ปกติแล้วหากใครตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็เพียงแค่ผลักตัวเองออกจากกันก็เท่านั้น.. แต่ในตอนนี้ทั้งคู่กลับพากันนั่งนิ่ง.. ชายที่มีอายุมากกว่า สูงกว่าเล็กน้อยในตอนนี้เขากลับดูเตี้ยกว่าอีกฝ่ายเพราะถูกนั่งทับต้นขา..

               เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงไม่ผลักอีกฝ่ายออกไป และไม่ทันที่เขาจะได้ทำอย่างนั้น ตอนนี้ร่างบางที่ด้านบนก็เอ่ยเรียกชื่อเขาขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่เอส..”

               ไม่ใช่เสียงเท่านั้นที่ดึงเอาเจ้าของชื่อออกจากภวังค์ แต่หว่างขาของร่างบางที่แนบต้นขาของเขาเริ่มขยับด้วย.. ไออุ่นที่ต้นขาทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นรัว.. เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงๆทีหนึ่งก่อนจะถามออกไป “จะทำอะไร ลูฟี่? ..ยั่วพี่รึไง?”

               พวกเขาต่างรู้กันดีว่าพวกเขาไม่ควรทำอย่างนี้ เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าการกระทำในตอนนี้คือการละเล่นที่พิเรนด้วยความคึกคะนองอยากลองตามปะสาวัยรุ่น

               แม้ว่าทั้งสองจะแอบหักห้ามใจตัวเองอยู่ลึกๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ต่อต้านกันและกัน ..มันจึงดำเนินต่อไป.. ลูฟี่ที่เอสเอ่ยถึงไม่หยุดเพียงแค่ขยับหว่างขา.. เขาเริ่มเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เอส เอาหว่างขาของเขาวางทับบริเวณใต้ท้องของอีกฝ่ายอย่างนึกซน

               ถึงตอนนี้ร่างสูงก็ตกใจทำหน้าเหวอไม่คิดว่าลูฟี่จะใจกล้าขนาดนี้ เขาเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมา ก่อนจะพยายามข่มใจและพูดออกไปอย่างใจเย็น “ไม่ตลกนะครับ..” ถึงปากจะพูดอย่างนั้น ถึงใจจะสั่งให้ขัดขืน แต่ร่างของเขากลับไม่ถอยหนีแม้แต่เซ็นเดียว เขามองเข้าไปในดวงตาของรุ่นน้องที่ทำสีหน้าราวกับอ้อนวอนให้เขาช่วยสนองบางอย่างให้

               “พี่เอส..” ร่างบางยังคงเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างไม่นึกถอย.. เขารู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ เขารู้ดีแต่ก็เหมือนกับสมองของเขาถูกล้างจนว่างเปล่า.. เขาขอแค่ได้ทำอย่างที่เขาอยาก.. จึงได้แต่ขยับหว่างขาให้แท่งเอ็นของเขาได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่มากที่สุด..

               ชายหนุ่มยังคงทำต่อไป.. ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ อย่างไม่นึกหวั่น.. แต่ร่างสูงด้านล่างนั่นหวั่นจนเผลอกลืนน้ำลายอึกโตไปซะเสียงดัง

               “หยุดนะลูฟี่.. พี่ไม่เล่น..” เจ้าตัวพูดออกไปเสียงสั่นราวกับกำลังโกรธ.. เขาไม่รู้ว่าตัวเองโกรธจริงรึเปล่า แต่ถึงจะโกรธก็คงจะโกรธตัวเขาเองที่ไม่ยอมขืนอะไรสักอย่าง..

               ถึงตอนนี้ร่างบางด้านบนได้หยุดเคลื่อนไหวแล้ว ดวงตากลมโตดูไร้เดียงสาแต่แฝงไปด้วยความปราถนาอันแรงกล้า.. ตาดวงนั้นมันจ้องมองไปที่ริมฝีปากของร่างสูง.. ราวกับอยากได้มันมาครอบครองเป็นของตน

               ร่างสูงเห็นก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แต่เขาก็สั่งให้ตัวเองหยุดมันไม่ได้ เอาแต่นั่งมองรอให้ร่างบางเคลื่อนใบหน้าเข้ามาทีละนิดอย่างช้าๆ

               เอสไม่ทันรู้ตัวเลยว่าถูกล้างสมองไปตอนไหน.. นอกจากจะไม่ขัดขืน ไม่เอ่ยห้ามแล้ว มือของเขายังเอื้อมไปจับที่บริเวณขอบกางเกงด้านหลังของลูฟี่.. เขากดมันเข้าหาตัวอย่างแนบแน่น.. ทำเอาร่างบางด้านบนแอบยิ้มอยู่ในใจ..

               แต่แล้วการเล่นพิเรนครั้งนี้ก็หยุดลง ร่างสูงได้สติก็รีบชักมือออกและผลักรุ่นน้องให้ห่างก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืนขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายที่ถูกผลักจนกลิ้งไปนั่งงงส่งสายตาพิศวาทมาให้อีก

               “เล่นอะไรเนี่ย.. เฮ้อ!” เอสทำทีดุลูฟี่เสียงแข็งก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูแล้วรุดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ลูฟี่นั่งเบ้ปากอยู่คนเดียว “งือ..!”