[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

11

 

 

 

 

ในเช้าวันเสาร์ช่วงหยาดฝนหลงฤดูพระเจ้าได้ประทานของขวัญให้หนึ่งหัวใจที่มั่นคง นั่นคือการตื่นขึ้นมาพบกับใบหน้าของคนที่เฝ้ารอและโหยหามาโดยตลอด

 

 

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาใช้ลมหายใจไปพร้อมๆกัน

 

มันนานมากพอจะทำให้ดินลบลืมตัวเลขที่ชัดเจนของวันเวลาเหล่านั้นไป แต่ความรู้สึกที่เคยสัมผัสได้เขาไม่เคยลืม

 

 

อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ช่วงที่อีกคนหลับใหล มันเหมือนกับว่าแบงค์จะไม่ไปไหน แม้ว่าเขาไม่เอ่ยปากใดๆเพื่อรั้งให้อยู่ ดินยอมปิดหูปิดตาจากความจริงเพื่อซื้อเวลานี้เอาไว้ให้ได้นานที่สุด

 

 

หากวันหนึ่งวันนั้นมาถึง อาจจะวินาทีต่อจากนี้ นาทีนี้ ชั่วโมงนี้ วันนี้ หรือวันพรุ่งนี้ดินจะยอมรับมันและยินดีถอยสักก้าว

 

 

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่แบงค์นอนหลับได้นานขนาดนี้ ทำงานดึก นอนเช้าชีวิตปกติของเด็ก’ถาปัตย์ดินยังไม่รู้เลยว่าถ้าวันที่เขาเสียใจที่สุดเขาไม่ไปที่ผับนั่นเขาจะมีโอกาสได้เจอคนๆนี้ไหม คนที่มีชีวิตแตกต่างกันจนไม่น่าไปด้วยกันได้

 

 

มือบางเลื่อนไปสัมผัสเบาๆบนใบหน้าคมได้รูปของคนที่ไม่ว่าอยู่ไกลแค่ไหนก็สามารถหยุดรั้งสายตาเขาได้เสมอ ยามที่จมูกโด่งเป็นสันพ่นลมหายใจร้อนรินรดให้รู้สึกได้ก็สร้างความอบอุ่นและโหยหาอย่างน่าประหลาด อีกทั้งดวงตาซุกซนของคนชอบแกล้งที่ขณะนี้ปิดสนิท ดินก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าทุกอย่างที่มันรวมเป็นแบงค์มีอิทธิพลกับเขามากขนาดไหน

 

 

"คิดไหมว่าถ้ากูตื่นขึ้นมาจะตกใจที่มีโรคจิตมานอนลูบไล้ทั้งตัวอยู่แบบนี้" น้ำเสียงทุ้มต่ำไม่ต่างกันของคนตรงหน้าพูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา ประโยคกวนๆกลายเป็นคำทักทายแรกของวัน แบงค์ตื่นตั้งแต่ที่รู้สึกถึงสัมผัสจากมือนิ่มนั้นแล้ว

 

 

"ตื่นนานแล้วเหรอ" ดินค่อยๆถอนมือกลับพร้อมกับถามออกไป รู้สึกอายไม่น้อยที่ถูกอีกฝ่ายจับได้ แต่ไอ้ที่ว่าลูบไล้ทั้งตัวนั่นไม่ใช่สักหน่อย

 

"ครับ นานพอจะรู้ว่าเมื่อคืนคิดผิดนอนกอดคนโรคจิตทั้งคืน" แบงค์ลืมตาขึ้น ขยับตัวนอนเท้าแขนกับเตียงจ้องหน้าคนโรคจิตที่ว่าพร้อมกับยักคิ้วกวน

 

 

"กูไม่ใช่โรคจิต" ดินรีบเถียงทันที แค่จับนิดจับหน่อยถึงกับกล่าวหากันว่าเป็นโรคจิต ดูเอาเถอะว่าแบงค์น่ะกวนประสาทขนาดไหน ทำตัวน่าเตะได้ทุกวัน

 

 

"โรคจิตตื่นสายว่ะ ไม่ไหวๆ" แบงค์ส่ายหน้าเบาๆประกอบคำพูด นึกขำในใจที่ดินก็ยังแกล้งง่ายเหมือนเดิม คิ้วเรียวที่ขมวดเป็นปมตั้งแต่เช้านั่นเป็นสิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดี

 

 

"ก็..." ก็มันเป็นเพราะใครที่ทำให้เขานอนดึก อากาศเย็นน่านอนก่อนฝนจะโปรยปรายนั่นกลับแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่มเพราะแรงอารมณ์ที่แบงค์เป็นคนปลุกปั้น เขาก็ผู้ชายนะไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนจะได้ไม่รู้สึก แต่แบงค์ก็ทำได้จริงอย่างที่พูดบอก มันสงบลงเองในเวลาถัดมา แต่หลังจากนั้นเป็นหน้าที่ของ  ดินที่ต้องลำบากจัดการตัวเอง กว่าจะควบคุมอารมณ์ได้เป็นปกติก็กินเวลานอนไปเป็นชั่วโมง

 

 

"ก็อะไร เงียบนี่คิดหาคำด่ากูอยู่เหรอหืม?" หางเสียงอ่อนโยนนั่นทำเอาหัวใจดินเต้นระรัว มือข้างที่ว่างของแบงค์เลื่อนมาวางที่สะโพกของเขาอย่างหน้าตาเฉย ดินจึงดึงมือซนนั่นมากัดด้วยความหมั่นไส้

 

 

"อย่างอื่นมีให้อม ไม่ต้องดึงนิ้วกูไปอมแบบนั้นหรอกน่า อารมณ์รุนแรงนะเรา" แบงค์พูดขำๆ 

 

 

"กัดเว่ย ไม่ใช่อม" ดินเถียง รีบปัดมืออีกฝ่ายออก

 

 

"อยากกินไก่ผัดผงกะหรี่ ไปทำให้กินหน่อย" จู่ๆแบงค์ก็เปลี่ยนเรื่องจนตามแทบไม่ทัน มือหนาเลื่อนมายีผมดิน จนคนที่พึ่งตื่นนอนหัวฟู

 

 

"ทาสเหรอ?" ดินชี้ที่ตัวเอง

 

 

"อืม รีบไปทำสิ นอนมองหน้านายใช้ได้ที่ไหน" แบงค์พูดพร้อมกับโยกหัวดินเล่น

 

 

"ได้ รอสักครู่นะนายท่าน!" ดินกัดฟันพูดแล้วลุกจากเตียงไปทำอาหารเช้า แบงค์มองตามขำๆกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของอีกคนแต่ก็ยอมทำตาม ก่อนที่เขาจะเข้าไปจัดการธุระส่วนในห้องน้ำเช่นกัน

 

 

พอแปรงฟันล้างหน้าเสร็จแบงค์ก็พาตัวเองออกมาป่วนดินในครัวต่อ ซึ่งตอนนี้ดินกำลังล้างเนื้อไก่อยู่ ปูผัดผงกะหรี่เป็นเมนูที่พวกเขาชอบมันเหมือนกัน แต่ดินก็ให้เหตุผลว่าปูมันแพงทุกครั้งและก็กลายเป็นไก่ผัดผงกะหรี่ทุกครั้งไป

 

 

“ไก่เอาให้สุกนะ กูไม่กินไก่ดิบๆแบบมึง บอกไว้ก่อน”

 

 

“ไม่ต้องชมว่ากูน่ารักเหมือนกระต่าย พอรู้ตัว” พ่อครัวจำเป็นโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาล้างไก่ต่อ การทำอาหารก็เหมือนความรัก ต้องใส่ใจในทุกๆขั้นตอน

 

 

“เอาที่สบายใจนะเมียเก่า” เสียงทุ้มพูดบอก

 

 

“พูดมากว่ะ มาช่วยกันนี่” ดินตบที่ว่างข้างๆให้คนที่ยืนเท้าแขนพิงเคาน์เตอร์อยู่มาช่วยกันทำอาหาร

 

 

“กูเป็นเจ้านาย ทำไมต้องช่วยนางทาสแบบมึง” คนชอบกวนพูดออกมา

 

“แดกด้วยกันไงเหตุผล” ดินตอบแล้วเดินไปหยิบถุงผักออกมาจากตู้เย็น

 

 

“โอเค ช่วยก็ได้ แค่นี้ต้องขึ้นเลยเหรอเมียเก่า” ร่างหนาเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆร่างโปร่ง รับผักมาล้างตามที่อีกฝ่ายยื่นให้

 

 

“คืนนี้กูจะไปผับนั่นอีก” จู่ๆแบงค์ก็พูดขึ้น

 

 

“แล้วบอกกูทำไม” ดินขมวดคิ้วมอง น้ำเสียงดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

 

 

“เผื่อมึงจะไปขัดขวางไง เลยบอก” แบงค์บอกเหตุผลที่จู่ๆพูดขึ้นมา 

 

 

“แล้วมึงไม่กลัวกูขัดขวางรึไงถึงบอก” ดินเองก็ไม่เข้าใจว่าแบงค์กำลังคิดอะไรอยู่ นี่ไม่กังวลสักนิดเลยหรือกับการที่เขาบอกจะเข้าไปขัดขวาง แถมยังบอกแผนการอย่างท้าทายด้วย

 

 

“ถ้ากูกลัวจะบอกมึงไหมล่ะ จะทำอะไรก็ทำ แค่อย่าทำแผนกูแตกก็พอ” แบงค์ยกนิ้วขึ้นดีดหน้าผากดินไปทีที่ถามคำถามอะไรติ๊งต๊องออกมา

 

 

“เจ็บนะเว้ย” คุณครูคนสวยโวยวาย อีกฝ่ายจึงยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า เพราะความหมั่นไส้ดินเลยเอาหอมหัวใหญ่ในมือทุบหน้าผากคนขี้แกล้งไป

 

 

“เพื่อนเล่น?” แบงค์ตีหน้านิ่งมอง

 

 

“เปล่า ผัวเก่า” ดินตอบออกมาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

 

 

“ปากดีแบบนี้สงสัยต้องโดนลงโทษ” พูดแล้วแบงค์ก็ขยับเข้าใกล้ ดินถอยห่างอย่างระแวงจนเอวบางชิดกับเคาน์เตอร์วางของ มือหนายกขึ้นเท้ากับขอบเคาน์เตอร์เพื่อกักขังร่างโปร่งไว้ไม่ให้ไปไหน ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นอีก

 

 

“มึงจะทำอะไร!”ดินถามเสียงดัง ตอนนี้ระยะห่างระหว่างใบหน้าเขาทั้งสองไม่ถึงคืบ จนดินกลัวว่าแบงค์จะได้ยินเสียงหัวใจที่มันดังแทบจะระเบิดของเขา 

 

 

“ก็จะลงโทษคนปากดีไงครับ” แบงค์รู้ว่าดินแพ้ทางทุกครั้งเวลาที่เขาพูดเพราะๆใส่แบบนี้ ดูจากใบหน้าหวานที่ค่อยๆขึ้นสีระเรื่อ มันเป็นหลักฐานยืนยันคำพูดเขาได้เป็นอย่างดี แบงค์โน้มตัวไปหาจนลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าของดิน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ จนวินาทีที่แผงอกสัมผัสกันนั่นแหละดินจึงหลับตาลง แต่ผลมันต่างจากที่ดินกำลังคิด

 

 

“คิดอะไรทะลึ่งอยู่หืม?” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนจะ...

 

 

แหมะ!

 

 

แบงค์เอามะเขือเทศในถุงผักที่มันวางอยู่ใกล้มือทุบไปที่หน้าผากของ    ดินเป็นการแก้แค้นจนมะเขือเทศลูกใหญ่แตก น้ำสีแดงไหลลงตามใบหน้าเรียว

 

 

“ไอ้คXXX!!!!”ดินตะโกนด่าลั่นบ้านทันทีแล้วรีบเปิดน้ำล้างหน้าเพราะน้ำมะเขือเทศมันไหลเข้าตา

 

 

“คิดซะว่าเป็นการพอกหน้าลดริ้วรอยเหี่ยวย่นนะเมียเก่า” คนที่แก้แค้นได้สำเร็จขำออกมา

 

 

“พ่อมึงสิ!” ดินสบถคำหยาบคายออกมา แบงค์ได้แต่ส่ายหน้าขำ ไม่ได้ถือสาอะไร 

 

 

“พูดไม่เพราะเลยนะคุณครู” แบงค์ว่า ดินปิดน้ำหันกลับมาแล้วใช้ชายเสื้อตัวเองเช็ดหน้าอย่างลวกๆ

 

 

“พูดงี้กับมึงคน...”ดินกำลังจะบอกว่าเขาพูดไม่เพราะแบบนี้กับ   แบงค์คนเดียว แต่เพราะแสบตาจึงต้องหยุดเถียงอีกคน

 

 

“สำออยว่ะ ไหนมาดูดิ๊” แบงค์รั้งข้อศอกดินที่กำลังขยี้ตาอยู่ให้ขยับเข้ามาหา ดึงมือเปื้อนๆของพ่อครัวจำเป็นออก ก่อนจะเกลี่ยปลายผมเปียกที่มันหล่นลงมาบดบังใบหน้าหวานให้พ้นทาง จ้องเข้าไปในดวงตาแดงก่ำของอีกฝ่าย

 

 

“มือไม่สะอาดมึงก็เอามันไปขยี้ตา สมน้ำหน้า ตาบอดแน่คราวนี้” แบงค์พูดล้อเหมือนเด็กๆ พลางดูอาการของดินไปด้วย

 

 

“เพราะใครล่ะ” ดินยังมีแรงเถียงต่อ

 

 

“เพราะมึงดื้อไง” พูดแล้วก็ก้มหน้าลงไปเป่าตาแดงๆที่ร้อนจากการขยี้ให้ดีขึ้น ดินชะงักค้าง ความอ่อนโยนจากคนใจร้ายกำลังทำให้เขารู้สึกดี

 

 

“ไม่ต้องมาทำซึ้ง ไม่ต้องเถียงอะไรอีกด้วย ไปล้างหน้าแปรงฟันไป เหม็นขี้ฟัน เดี๋ยวทางนี้กูจัดการต่อเอง” ยังดีไม่ถึงวินาที คำพูดจาหมาออกมาวิ่งเล่นก็มีมาให้ได้ยินอีก ดินเตะขาแบงค์ไปทีก่อนจะเดินเข้าห้องไปจัดการตัวเองตามที่อีกคนบอก    

 

 

หลังจากมหาสงครามอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในครัวสงบลง ดินทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยเดินกลับออกมาก็พบว่าอาหารเช้าพร้อมแล้ว โต๊ะอาหารก็ถูกจัดขึ้นโดยพ่อครัวคนใหม่ ดินนั่งลงที่เก้าอี้ มองเมนูอาหารจานเด็ดของแบงค์แล้วแทบร้องไห้ออกมา

 

 

"ไข่เจียว?" ดินพูดขึ้นหลงจากที่เงียบพิจารณาอยู่นาน แล้วไก่ของเขาไปไหนแล้วล่ะ

 

 

"เออ มึงเห็นว่าเป็นหูฉลามรึไง" เสียงเข้มพูด

 

 

"ก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นนะ" ดินพูดก่อนจะเลื่อนส้อมไปจิ้มที่ไข่เจียวฝีมือแบงค์ แต่อีกฝ่ายเลื่อนจานออกก่อน

 

 

"อ้าว" ดินอุทานออกมา

 

 

"ไม่ต้องกินแล้วมั้ง ไข่เจียวกูมันจะสู้หูฉลามได้ไง" แบงค์พูดหน้านิ่ง

 

 

"สู้ได้ เป็นไข่เจียวที่โคตรน่ากิน โห... ไม่เคยเห็นไข่เจียวที่ไหนหอมขนาดนี้มาก่อน" ดินอวยไข่เจียวของแบงค์เต็มที่ เพราะไม่อยากพลาดอาหารฝีมือของอีกคนที่เขากำลังจะได้กินเป็นครั้งแรก อีกอย่างท้องมันก็ร้องเรียกจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว 

 

 

"เว่อร์น่า" ไข่เจียวจานเดิมถูกเลื่อนมาไว้ในตำแหน่งเดิม ดินได้โอกาสรีบใช้ช้อนกับส้อมจิ้มมาไว้ในจานก่อนจะตักกิน 

 

 

"อืมมม...พอใช้ได้" คอมเม้นต์ทันทีที่ข้าวไข่เจียวลงคอ

 

 

"แล้วกินเสร็จจะไปไหน มีงานไหม?" ดินถามต่อ 

 

 

"ก็มีนัดกับแม่เลี้ยงมึงนั่นแหละ" แบงค์ตอบอย่างไม่ปิดบัง ช้อนในมือของดินร่วงลงเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

 

“ถึงกับเสียหลักเลยเหรอเมียเก่า” แบงค์ขำ แต่ดินไม่ขำด้วย  

 

 

"ไม่ทำไม่ได้เหรอวะ" ร่างโปร่งเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมามองหน้าแบงค์ แบงค์เองก็กำลังมองอยู่เช่นกัน จากที่หิวข้าวอยู่จู่ๆมันก็รู้สึกจุกจนกินไม่ลงขึ้นมา

 

 

“มึงเคยห้ามกูได้ด้วยเหรอ?” แบงค์ตอบกลับด้วยคำถาม 

 

 

“ไม่...”ดินตอบเสียงค่อย ใบหน้าร่าเริงเมื่อสักครู่หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด

 

 

“แล้วมันจะจบลงเมื่อไหร่วะ?” ถามออกไปด้วยหัวใจหนักอึ้ง ดินไม่อยากหนีเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว

 

 

ไม่อยากหนีทั้งที่ได้เจอกันแล้ว...

 

 

“แม่เลี้ยงมึงติดกับกูก็จบ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” แบงค์ตักข้าวกินต่อ ที่ทำเหมือนไม่ใส่ใจเขาอยากให้ดินรู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับเรื่องนี้นัก แค่อยากเล่นสนุกคืนบ้างก็เท่านั้น แต่ดินดูเหมือนจะไม่เข้าใจที่ต้องการจะสื่อเลย 

 

 

“แล้วกูจะช่วยอะไรมึงได้ไหม?”ดินถามต่อ เผื่อว่ามันจะจบลงเร็วที่สุด

 

 

“ทำไม จะยอมเล่นเกมกับกูเหรอ ไม่ขัดขวางแล้ว?” แบงค์ถามก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม ข้าวในจานของเขาหมดไปแล้วแต่จานของดินกลับเหลือค่อนครึ่ง 

 

 

“ไม่ กูจะขัดขวางเหมือนเดิม” ดินจะไม่ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ จะไม่เล่นกับความรู้สึกคนอื่นและเห็นมันเป็นเพียงแค่เกม จะไม่ทำเหมือนผู้หญิงเลวๆคนนั้น

 

 

“ทำอะไรก็บอกกูด้วยแล้วกัน จะได้คอยช่วยทัน ปรึกษากันก่อนอย่าคิดคนเดียว” แบงค์บอก ดินเป็นคนคิดยังไงก็พูดแบบนั้น เก็บความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยอยู่ นั่นจะเป็นจุดอ่อนทำให้คนอื่นเอามาทำร้ายได้ แบงค์ถึงได้เป็นห่วง ทางด้านดินไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เอาแต่เม้มริมฝีปากอิ่มเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิด

 

 

เขาทั้งสองแยกกันในเวลาสิบโมงเช้า ดินเดินมาส่งแบงค์หน้าคอนโดเพราะจะลงมาซื้อกาแฟด้วย แบงค์บอกว่านัดกับข้าวฟ่างที่ห้างดังใจกลางเมืองตอนบ่าย ซึ่งดินก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหนขัดขวางแบงค์อยู่ดี

 

 

หลังจากที่แบงค์ขับรถออกไปแล้ว ดินก็เตรียมข้ามถนนไปซื้อกาแฟร้านประจำฝั่งตรงข้าม จังหวะที่สัญญาณคนข้ามถนนปรากฏขึ้นขาเรียวกำลังจะก้าวข้ามไปแต่เสียงแตรรถปริศนาดังขึ้นเสียก่อน ดินชะงักฝีเท้าสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะคิดว่าจะถูกรถชนเอาเสียแล้ว แต่รถคันนั้นกลับหยุดลงตรงหน้าและคนด้านในก็เปิดกระจกออกมาทักทาย

 

 

 

 

“ดินจริงๆด้วย”

 

 

 

 

.....................................................

 

To be con.