ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 เมื่อฟางกลับมาที่บ้าน ฟางก็คิดถึง สิ่งที่พูดกับพ่อก่อนที่ท่านจะหมดสติไป จู่ๆป๊อบปี้ก็โทรเข้ามาหาฟาง ฟางรู้ว่าป๊อบปี้ต้องโทรมาหาเรื่องแน่ๆ ฟางเลยกดปิดเครื่องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เช้าวันรุ่งขึ้น ฟางกับเฟย์ก็มาที่โรงพยาบาล เมื่อฟางกับเฟย์กำลังจะกลับ ป๊อบปี้ก็เดินมา

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: อ้าวคุณป๊อบปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว คุณเฟย์ มาทำอะไรที่โรงพยาบาลครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: คือ พ่อเฟย์เข้าโรงพยาบาลเมื่อคืนค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วท่านเป็นอะไรมากมั้ยครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           ฟางมองหน้าป๊อบปี้ อย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะรู้ดีว่าป๊อบปี้ต้องการให้เป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปกันเถอะเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง ! พ่อเฟย์ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ ขอบคุณคุณป๊อบปี้มากนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้างั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องรีบไปเยี่ยมคุณอานะครับ พอดีท่านใกล้จะไปแล้วอะครับ เดี๋ยวจะไปไม่ทันดูใจท่าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             ฟางมองหน้าป๊อบปี้อย่างเอาเรื่องเพราะรู้ดีว่าป๊อบปี้น่าจะหมายถึงพ่อเค้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ เสียใจด้วยนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อทั้งคู่กำลังจะขึ้นรถ ฟางก็หยุดแล้วยื่นกุญแจให้เฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: จะให้เฟย์ขับเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ไปบริษัทก่อนนะ พี่ว่าจะไปคุยกับหมอเรื่องพ่อ แล้วก็ว่าจะ รอเยี่ยมพ่อรอบเที่ยงอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: อ้าว เฟย์ก็อยากอยู่ด้วยอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปเถอะนะ ที่บริษัทไม่มีใคร เดี๋ยวพี่ดูพ่อเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: เอางั้นก็ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ฟางเดินกลับมาหน้าห้องไอซียู ก็เห็นป๊อบปี้นั่งอยู่ด้านหน้า ฟางเดินเข้าไปหาป๊อบปี้ ป๊อบปี้มองหน้าฟางแล้วยิ้มให้

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คิดไว้แล้ว ว่าเธอต้องกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นรู้นะ ที่นายพูดเมื่อกี้ นายหมายถึงพ่อชั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ้า พ่อเธอใกล้ตายแล้วเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายป๊อบปี้ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกชื่อชั้น สงสัยวันนี้คงจะเป็นวันดีแน่ๆเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับไปได้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมชั้นต้องทำตามที่เธอบอกด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายทำแบบนี้ นายมีความสุขเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ ฮาคำถามเธอจัง ที่ชั้นทำทุกอย่าง ชั้นทำเพราะความ สะใจ และความสุขล้วนๆเลย...เอาเป็นว่า วันนี้ชั้นจะกลับก่อนล่ะกันนะ ไว้ชั้นค่อยมาวันงานทีเดียวล่ะกัน

 

 

 

 

 

 

 

                  เมื่อป๊อบปี้เดินออกไปฟางก็ทรุดนั่งร้องไห้ อยู่คนเดียว ป๊อบปี้เดินคิดถึงคำพูดของฟาง ก่อนจะสะบัดความคิดนั้นออกไป

 

 

 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้กลับเข้ามาที่บริษัท จู่ๆก็มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: สวัสดีค่ะ คุณป๊อบปี้

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว นึกว่าเบอร์ใคร ที่แท้ก็คุณเฟย์เอง ว่าไงครับ

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: คือ เฟย์เห็นที่นามบัตรของคุณ คือ บริษัทของคุณทำเกี่ยวกับ อสังหาเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ มันก็ไม่เชิงหรอกครับ ที่จริงบริษัทผม เกี่ยวกับด้านออกแบบมากกว่า

 

 

 

 

 

 

เฟย์: เอ่อถ้าเฟย์ อยากจะขอให้บริษัทคุณมาทำงานกับบริษัทเราได้รึเปล่าค่ะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ซิครับ ผมยินดี

 

 

 

 

 

 

เฟย์: งั้นเฟย์จะเล่ารายละเอียดให้คุณป๊อบปี้ฟัง คร่าวๆนะค่ะ คือ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อผมว่า เราออกมาคุยกันที่ร้านกาแฟร้านประจำของคุณดีกว่ามั้ยครับ

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ก็ได้ค่ะ งั้นอีก 20 นาทีเจอกันนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ