คุณท.หที่รัก

 

 

 

 

 

 

6

 

 

 

 

จุ๊บ!

 

 

 

ป๊อปปี้ล้มทับฟางทำให้ปากของทั้งสองประกบกัน..

 

 

 

“อื้อ” ฟางดิ้นก่อนจะผลักป๊อปปี้ออก เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป

 

 

 

“เดี๋ยวสิครับคุณฟาง เป็นอะไรรึเปล่า” ป๊อปปี้รีบเดินตามพร้อมถามไถ่อาการคนตรงหน้า

 

 

 

“ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องตามมานะ” ฟางเร่งฝีเท้าอย่างเร็วไวออกไปจากตรงนั้น ป๊อปปี้ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มพลางเอามือแตะปากตัวเองเบาๆ

 

 

 

“ไม่ได้ตั้งใจจะลงไปจุ๊บซะหน่อย” ป๊อปปี้พูดพึมพำพร้อมยิ้มเขิน แล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่าคุณฟาง ตื่นเช้าจังเลยนะคะ” โบว์เดินมาพร้อมเครื่องแบบทหารเห็นฟางที่เดินสวนกันจึงเข้าไปทัก

 

 

 

“เช่นกันนะคะ วันนี้ฉันต้องไปทำสกู๊ปข่าวค่ะเลยต้องตื่นเช้านิดหน่อย”

 

 

 

“อ๋ออย่างนี้นี่เอง ถ้ามีอะไรให้โบว์ช่วยบอกโบว์ได้นะคะ”

 

 

 

“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฟางยิ้มให้โบว์ก่อนจะเดินสวนกันไปแต่ยังไม่ถึงสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจออะไรบางอย่าง

 

 

 

“มีอะไรก็บอกพี่นะพิม ถ้าเกิดเราเป็นอะไรไปพี่จะทำไงเนี่ยฮึ แล้วเนี่ยบอกพ่อรึยัง”

 

 

 

“บอกแล้วค่ะ พี่ป๊อปนี่ทำไมชอบดุจังเลย”

 

 

 

“แล้วเราจะดื้อทำไมล่ะห้ะ” ป๊อปปี้บีบจมูกพิมไปมา ดูแล้วเหมือนคู่รักกันเห็นๆ

 

 

 

“โอ้ย พี่ป๊อปพิมเจ็บนะ” พิมลูบจมูกตัวเองพร้อมทำหน้าย่นมองค้อนใส่ป๊อปปี้

 

 

 

“คุณฟางหยุดมองอะไรหรอคะ” โบว์มองฟางที่หยุดชะงักเมื่อเห็นป๊อปปี้กับพิมที่เดินคู่กันมาแถมยังหยอกล้อพูดจาเป็นห่วงเป็นใยกันอีก น่ารำคาญชะมัดเลย

 

 

 

“อ๋อ ป่าวค่ะ ฟางกำลังนึกว่าลืมอะไรรึเปล่า” ฟางหันไปยิ้มให้โบว์

 

 

 

“อ้าว คุณฟาง อรุณสวัสดิ์ค่ะ ออกมาแต่เช้าเลยนะคะเนี่ย” พิมเดินมาทางฟางก่อนจะทักร่างบางที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดีพร้อมกับป๊อปปี้ที่เดินตามพิมมา เขามองหน้าฟางที่จ้องหน้าเขาอย่างหงุดหงิด

 

 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ฟางยิ้มให้พิมนิดนึงก่อนจะปลีกตัวเดินออกไปโดยไม่สนใจป๊อปปี้เลยแม้แต่นิด

 

 

 

“คุณฟางเป็นอะไรรึเปล่านะ” พิมพูดขึ้นพร้อมมองฟางที่เดินไปไกลแล้ว

 

 

 

“ไม่รู้สิ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากทุกคนเลยเนอะ” ป๊อปปี้ส่ายหน้าพร้อมเดินไปอีกทาง พิมและโบว์ได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้นกันสองคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห วันนี้ที่นี่เขามีอะไรกันคะเนี่ย กางเต้นท์กันใหญ่โตจังเลยค่ะ” แก้วเดินผ่านมาเห็นทหารหลายคนช่วยกันสร้างเต้นท์ผ้าใบเหมือนจะมีงานอะไรบางอย่าง สายตาเหลือบไปเห็นโทโมะพอดีจึงรีบเข้าไปถาม

 

 

 

“อ๋อ จะมีทีมแพทย์ทหารมาตั้งเต้นท์เพื่อรักษาผู้ป่วยที่อยู่ที่นี่น่ะครับ การเดินทางจากที่นี่ไปโรงพยาบาลก็ลำบากเพราะถนนไม่ค่อยดีเลยมาตั้งเต้นท์เพื่อให้ชาวบ้านได้มารักษากันที่นี่ครับ” โทโมะหันมาตอบแก้วพร้อมยิ้มให้เธอ

 

 

 

“ดีจังเลยนะคะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอเป็นจิตอาสามาช่วยคุณได้ไหมคะ” แก้วพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้ามุดไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า

 

 

 

“ได้สิครับ แต่วันนี้พวกผมแค่ตั้งเต้นท์ไว้เฉยๆน่ะครับ ทีมแพทย์มากันพรุ่งนี้”

 

 

 

“เอ่อ แล้วฉันจะช่วยอะไรได้บ้างหรอคะ”

 

 

 

“ก็แจกน้ำ เก็บขยะ คุณแก้วพอทำได้ไหมครับ”

 

 

 

“ได้สิคะ ได้อยู่แล้ว แก้วซะอย่าง”

 

 

 

“ถ้างั้นก็ดีเลยครับ นอกจากจะสวยแล้วยังจิตใจดีอีกนะครับเนี่ย” โทโมะพูดแซวแก้ว

 

 

 

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ แม่สอนมา” แก้วพูดยิ้มๆพร้อมบิดตัวเขินอยู่ตรงนั้นจนเซจะล้ม

 

 

 

“คุณแก้วครับ เป็นอะไรรึเปล่า” โทโมะรีบประคองตัวแก้วเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอล้ม

 

 

 

“อ๋อ ไม่ได้เป็นอะไรคะ แหะๆ แค่เซเฉยๆความรักเข้าตา อึ้ย” โทโมะถึงกับยิ้มให้กับคำพูดของแก้ว เขาเกาหัวแก้เขินพร้อมมองแก้วที่ยิ้มเขินให้เขาอยู่

 

 

 

“ยัยแก้ว นี่ฉันก็หาแกตั้งนาน ที่แท้ก็มาอยู่ตรงนี้นี่เอง” ขนมจีนเดินมาหาแก้วที่ยืนคุยอยู่กับโทโมะ

 

 

 

“เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณโทโมะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ” แก้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะดันขนมจีนให้เดินออกไปจากตรงนี้

 

 

 

“แกดันฉันมาทำไมเนี่ย” ขนมจีนรีบทักทันทีที่แก้วดันเธอให้เดินออกมา

 

 

 

“ไม่ได้เลยค่ะ เจ๊จะเข้าไปไม่ได้ เดี๋ยวจะไปแอ๊วเด็กของน้อง”

 

 

 

“โอ้ย แกเนี่ย ฉันไม่ยุ่งกับพ่อทหารสุดหล่อของแกหรอกเพราะฉันมีคนของฉันแล้ว”

 

 

 

“ไหนใคร ไม่เห็นบอกแก้วเลยนะเจ๊”

 

 

 

“ก็นั่นไง จ่าธามสุดหล่อของเจ๊” ขนมจีนชี้ไปที่ธามไท เขากำลังช่วยคนอื่นๆจัดเต้นท์อยู่ ขนมจีนมองพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

“อ้าว นั่นยัยฟางนี่ เดินหน้าซีดมาเชียว” แก้วชี้ฟางที่กำลังเดินมาทางที่ขนมจีนชี้ธามไท แต่แล้ว..

 

 

 

“ยัยฟาง!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง!! แกฟื้นแล้ว ค่อยๆลุกนะ” ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบแก้วที่ยืนเฝ้าเธออยู่ที่เตียงห้องพยาบาลทหาร

 

 

 

“แกนี่มันน่าตีจริงๆ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ!” ขนมจีนกอดอกดุฟางที่ไม่ยอมกินข้าวจนไม่มีแรงแบบนี้

 

 

 

“ฉันมาที่นี่ได้ไงอ่ะเจ๊” ฟางค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมมองทุกคน

 

 

 

“ก็จ่าธามเป็นคนอุ้มแกมาน่ะสิ แกนี่นะจริงๆเลย” ขนมจีนเขกหน้าผากฟางไปหนึ่งที

 

 

 

“โอ้ย เจ็บนะเจ๊” ฟางลูบหน้าผากตัวเองพร้อมย่นจมูก

 

 

 

“ยามาแล้วค่า” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทั้งหมดหันไปมองตามเสียงนั้น

 

 

 

“มาเลยค่ะคุณพิม ฟางมันฟื้นพอดีเลย” แก้วยิ้มให้พิมที่เดินถือกระปุกยามาให้ฟาง

 

 

 

“ทานยาตามนี้นะคะ หลังอาหาร คุณฟางดูแลสุขภาพแล้วก็ทานอาหารที่มีประโยชน์ด้วยนะคะ แถมช่วงนี้อากาศร้อนมาก พิมกลัวคุณฟางจะเป็นลมแดดเหมือนเมื่อกี้อีกค่ะ” พิมยิ้มให้ฟาง

 

 

 

“ขอบคุณคุณพิมมากเลยนะคะที่เอายามาให้ แถมยังเป็นห่วงฉันอีก” ฟางรับยาจากพิมพร้อมยิ้มขอบคุณ

 

 

 

“ไม่ได้เลยค่ะเพราะคุณฟางเป็นคนสำคัญ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย ไม่ดีแน่ค่ะ”

 

 

 

“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้งคะ”

 

 

 

“นี่ฟางพวกฉันขอไปก่อนนะ แกก็อยู่กับคุณพิมไปก่อน” แก้วพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมขนมจีน

 

 

 

“คุณฟางก็นอนพักก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยกลับที่พัก ตอนนี้อากาศยังร้อนอยู่เดี๋ยวจะเป็นแบบเมื่อกี้อีก”

 

 

 

“ฉันว่าฉันกลับไปพักที่บ้านดีกว่าค่ะ” ฟางทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็หน้ามืดเซจะล้ม

 

 

 

“คุณฟาง อย่าพึ่งลุกค่ะ รีบลุกอย่างนี้ก็หน้ามืดสิคะ เชื่อตามที่พิมบอกดีกว่าค่ะ” พิมรีบประคองฟางให้นั่งลงที่เตียง

 

 

 

“แต่ฉัน..”

 

 

 

“เชื่อที่พิมเขาบอกเถอะครับคุณฟาง เป็นอะไรขึ้นมาจะแย่เอานะครับ” จู่ๆป๊อปปี้ก็เดินเข้ามาหาฟาง พร้อมมองเธอด้วยแววตาเป็นห่วง

 

 

 

“ฉันมีงานต้องรีบไปทำ” ฟางจะลุกขึ้นอีก คราวนี้ป๊อปปี้รีบกดไหล่ฟางให้นั่งลงไป

 

 

 

“พิมออกไปก่อน พี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณฟาง”

 

 

 

“ค่ะ” พิมเดินออกไปทันทีตามคำสั่งของป๊อปปี้

 

 

 

“นอนพักเถอะครับ” ป๊อปปี้บอกฟางที่นั่งหน้ามุ่ยทันทีที่เขามาแถมยังไม่มองหน้าเขาอีก

 

 

 

“ฉันจะกลับไปทำงาน”

 

 

 

“คุณยังกลับไม่ได้ คุณฟางอย่าดื้อเลยนะครับ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีก ผมจะทำยังไง”

 

 

 

“คุณจะมาเป็นห่วงเป็นใยฉันทำไม เชิญคุณไปเป็นห่วงคนของคุณเถอะค่ะ”

 

 

 

“คนของผมก็คือคุณครับคุณฟาง คุณคนเดียวมาตลอดด้วย” ป๊อปปี้พูดพร้อมมองหน้าฟางอย่างจริงจัง ฟางเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าเขา “ผมจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรเด็ดขาด แล้วก็จะไม่ยอมให้ใครที่ไม่ใช่ผมอุ้มคุณมาที่นี่เหมือนวันนี้แน่”

 

 

 

“...”

 

 

 

“คุณอย่าดื้อเลยนะครับ นอนพักเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปส่งคุณเอง แล้วก็ระวังตัวเองให้มากๆ อย่าให้ใครมาประคองคุณ ถ้าคนนั้นไม่ใช่ผม” ป๊อปปี้จับมือฟางขึ้นมากุมไว้ พร้อมมองด้วยแววตาเป็นห่วงคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก

 

 

 

“...” ฟางนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ก่อนจะล้มตัวลงนอนตามที่ป๊อปปี้บอก

 

 

 

“ผมจะเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้ ถ้าต้องการอะไรก็บอกผมได้นะครับ” ป๊อปปี้นั่งลงอยู่ข้างเตียงฟาง เธอมองเขานิดนึงก่อนจะหันหลังหนีพลางคิดอะไรบางอย่าง ป๊อปปี้ได้แต่มองฟางที่หันหลังให้เขาอยู่

 

 

 

 

‘คนของผมก็คือคุณครับคุณฟาง คุณคนเดียวมาตลอดด้วย’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC

ฮัลโหลลลลล คืออยากบอกว่าเรื่องนี้มันใสๆวัยขบเผาะ! เก๊าสอบมิดเทอมแล้วเป็นกำลังใจให้ด้วยนะงับTT อยากแต่งแนวแบบน่ารักๆ ไม่หนักหน่วงอะไร ไม่ถนัดแต่งดราม่าเลยฮือ แต่กำลังหัดอยู่ ถ้าชอบก็จะหามาให้ 555555 เลิ้บๆรีดเดอร์ทุกคนนะคร้าบ