{Fic Naruto} Behind The Scene Konoha Love Story

          “กว่าจะมาได้นะ หรือว่าเจ้าคาคาชิไปแจ้งข่าวช้ากัน?” ซึนาเดะทำคิ้วขมวดมุ่นทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่หล่อนต้องการพบมาช้ากว่าเวลาที่คิดไว้

“พอดีว่าฉันกำลังเจรจากับตระกูลคู่ค้าอยู่น่ะป้า เลยมาช้านิดหน่อยขอโทษด้วยนะคะ”

“เออช่างมันเถอะ ฉันมีภารกิจระดับAให้เธอทำ” ซึนาเดะเว้นไว้เพียงเท่านั้นเพื่อรอดูปฏิกิริยาของโจนินสาว

“แหม ๆ ค่อยสมกับที่เป็นฉันหน่อย”

“เอาเถอะภารกิจนี้ค่อนข้างเสี่ยงแต่ดูจากความสามารถและความเหมาะสมแล้วเธอเหมาะที่จะทำภารกิจนี้ที่สุด”

“ป้าก็บอกมาซะทีเซ่ ว่ามันภารกิจอะไร ฉันจะได้วางแผนถูกมัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้”

“เฮอะ ฉันมอบภารกิจนี้ให้เธอไปชิงตัวลูกชายไดเมียวของแคว้นคาเซะโนะคุนิจากพวกนินจาถอนตัว ตอนนี้พวกมันซ่อนตัวอยู่ที่แคว้นแห่งดินซึจิโนะคุนิ”

“เดี๋ยวนะคะป้า ถ้าหากว่าเป็นลูกชายไดเมียวแห่งคาเซะโนะคุนิทำไมภารกิจนี้ถึงมาตกอยู่กับเราได้ พวกซึนะน่าจะเป็นคนจัดการนี่” อายากะถามด้วยความสงสัย

“ก็เธอมีความสามารถในเรื่องการชิงตัวสืบข่าวหรืออะไรพวกนั้นนี่ก็ไม่แปลกที่ทางนั้นต้องการให้เธอรับภารกิจแต่ถึงยังไงก็ตามเธอจะมีคู่หูไปด้วยครั้งนี้แต่เขาเป็นนินจาจากซึนะ”

“หมายความว่าทางนั้นขอความช่วยเหลือจากเรางั้นเหรอคะ?”

“ใช่” ซึนาเดะพยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนที่จะพูดต่อถึงเรื่องคู่หูนินจาจากซึนะ “เรื่องนินจาซึนะที่จะเป็นคู่หูเธอระหว่างปฏิบัติภารกิจนั้นฉันก็ไม่อาจทราบแน่ชัดว่าเป็นใครแต่ทางซึนะได้ส่งข้อมูลเกี่ยวกับคนคนนั้นมาให้ รับไปสิ”

อายากะรับมาอ่านเพียงคร่าว ๆ ก่อนที่จะพับเก็บไว้ในกระเป๋าอาวุธอย่างไม่ใส่ใจ

“อย่าประมาทเชียวนะเธอควรจะศึกษาข้อมูลของคู่หูก่อนที่จะเริ่มภารกิจ ถ้าไม่งั้นละก็การทำงานอาจจะไม่เข้าขากัน”

“ฉันรู้แล้วน่าป้า แล้วมีอะไรอีกไหมล่ะ”

“อีกหนึ่งชั่วโมงเธอต้องเริ่มเดินทางไปซึนะทันที ครั้งนี้น่ะเธอไม่มีทีมไปด้วยหรอกนะเธอต้องไปแท็กทีมกับคนของซึนะแล้วก็ชิสึเนะขอม้วนรายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจครั้งนี้ให้อายากะที”

“ค่าท่านซึนาเดะ” ชินึเนะเปิดม้วนภารกิจอยู่หลายม้วนก่อนที่จะหยิบอันที่คิดว่าใช่ให้อายากะ

“หมายความว่าครั้งนี้ฉันจะไม่มีลูกทีมจากโคโนฮะงั้นเหรอ อะไรกันเนี่ย”

“อย่าโวยวาย! เพราะนี่คือภารกิจ”

“แล้วแบบว่าจะได้เงินไหมป้างานนี้ ป้าบอกเองนี่ว่าทางซึนะขอความช่วยเหลือมา”

“เออก็คงได้อยู่มั้ง” ซึนาเดะเอามือเท้าคางด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องตอบคำถาม

“โธ่ แล้วกันหวังว่าจะได้เงินเยอะหน่อยนะ ดูแล้วค่อนข้างจะเสี่ยงน่าดู”

“ยายเด็กขี้งก! เอาล่ะรีบไปเตรียมตัวแล้วรีบออกเดินทางด้วยนะ ฉันจะส่งจดหมายไปยืนยันการเดินทางของเธอกับทางซึนะ อ้ออย่าลืมล่ะถ้าเกิดว่ามีเรื่องฉุกเฉินให้รีบติดต่อมาทันทีทางเราจะรีบส่งกำลังเสริมไปช่วย!”

          โจนินผมสีชมพูเข้มของซึนะงาคุเระเดินตรงไปยังห้องรับภารกิจเพื่อส่งรายงานภารกิจและพูดคุยถึงเรื่องภารกิจที่เขาเพิ่งจะได้รับ ถึงแม้ว่าพอจะรู้ข้อมูลมาบ้างแล้วแต่การเข้าพบครั้งนี้เป็นการเข้าไปรับข้อมูลของว่าที่คู่หูใหม่ของการทำภารกิจมากกว่า

“ไงโซซิโร่ ภารกิจล่าสุดเป็นยังไงบ้าง?” ผู้รับรายงานภารกิจเอ่ยถามชายหนุ่มวัยสามสิบปีแทบจะทันทีเมื่อเขาโผล่หน้าเข้าไปทางใน

“ก็ดีไม่มีอะไรมากมายอ่านเอาในรายงานก็แล้วกันขี้เกียจพูด” ชายหนุ่มวัยสามสิบปีตอบไปด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุปาเข้าไปสามสิบปีแล้วแต่ถึงอย่างนั้นหน้าตาและผิวพรรณของเขายังคงดูราวกับว่าเขาเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่า ๆ

“แหมเจ้านี่แต่ก็เอาเถอะจดหมายยืนยันคู่หูภารกิจหน้าของนายจากทางโคโนฮะมาเรียบร้อยแล้วและนี่ก็เป็นข้อมูลเกี่ยวกับคู่หูของนายคร่าว ๆ เอาไปอ่านรอเจ้าหล่อนมาก็แล้วกัน”

“เดี๋ยวนะ นี่ฉันได้คู่หูเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?”

“ก็อะไรทำนองนั้น ทำไมล่ะ? ไม่อยากได้คู่หูเป็นผู้หญิงหรือไงแต่ท่านโฮคาเงะยืนยันมาว่าหล่อนเหมาะกับภารกิจชิงตัวที่สุดแล้ว”

“อืมก็ขอให้เป็นอย่างที่ว่าก็แล้วกัน ฉันไปล่ะไว้เจอกันอีกทีตอนที่แม่นั่นเดินทางมาถึงที่นี่” พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกไปจากห้องรับภารกิจทันที เขายังไม่ได้อ่านรายละเอียดของคู่หูดีพอ ไม่รู้ว่าแม่นั่นจะเป็นคนแบบไหนและจะทำงานเข้าขากับเขาได้หรือเปล่า โซซิโร่รู้สึกเป็นกังวลกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

          “โซซิโร่เองเรอะ…ไม่ได้เจอเจ้าตั้งหลายวันคงยุ่งกับภารกิจสินะ” เสียงของหญิงชราเอ่ยทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหยุดยืนอยู่ทางด้านหลังของหล่อน

“ครับท่านย่าแล้วก็ข่าวคราวของหมอนั่นน่ะก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรคืบหน้า”

“นั่นสินะ เจ้านั่นจากไปนานแล้วนี่ นานพอ ๆ กับที่เจ้าไปทำภารกิจในตอนนั้น”

“ถ้าวันนั้นผมอยู่ที่นี่ด้วยหมอนั่นก็คงจะไม่ทำเรื่องอะไรเลวร้ายมาก ถึงยังไงเขาก็คงจะฟังคนที่เป็นพี่ชายอย่างผมบ้าง” น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาปนเศร้านิด ๆ ทำให้หญิงชราที่ได้ยินถึงกับรู้สึกเสียใจกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น

“ยังไงเสียเรื่องมันก็เกิดไปแล้วย่าและเจ้าก็คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้”

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น งั้นผมขอตัวก่อนนะท่านย่าจะไปเตรียมตัวสำหรับภารกิจใหม่ซะหน่อยแล้วผมจะมาเยี่ยมอีก” รอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้าของชายหนุ่มแทบจะทันทีหลังจากที่บอกลากับย่าของเขาเรียบร้อยแล้ว

          โซซิโร่เดินกลับมาถึงที่พักก็พบว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำแต่สิ่งแรกเขาเลือกที่จะทำคือเปลี่ยนชุดโจนินเป็นชุดธรรมดาที่เขาและน้องชายมักจะใส่กันตอนเด็ก ๆ ผ้าคลุมยาวสีดำยาวลงมาถึงหน้าแข้งพร้อมกับพาพันคอสีขาวขับให้ผมสีชมพูเข้มดูเปล่งประกาย ชายหนุ่มยืนพินิจพิจารณาตัวเองในกระจก ทำให้รู้สึกว่ากำลังจ้องมองน้องชายตัวเองอยู่ก็ไม่ปาน

“ฮึ…สาวน้อยผมสีส้มซะด้วย” เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเรียบร้อยแล้วเขาจึงนั่งอ่านข้อมูลของว่าที่คู่หู แม่นั่นคงจะยังไม่เห็นหน้าเขาสินะ เท่าที่จำได้รูปที่เขาใช้ติดในประวัติมันเป็นรูปที่เห็นหน้าไม่ชัดเอาเสียเลย เรือนผมสีชมพูเข้มถูกผ้าสีขาวพันไว้จนไม่เห็นอะไรและที่สำคัญผ้าฝ้ายสีขาวทึบก็ช่วยอำพรางใบหน้าตั้งแต่จมูกลงมาจนถึงคอ เผยให้เห็นแค่ดวงตาสีเทาก็เท่านั้น

“แต่จะว่าไปแล้วรายละเอียดของแม่นี่ก็ไม่เลวเลยทีเดียว ไม่แปลกใจที่โฮคาเงะส่งหล่อนมา”