{Fic Naruto} Behind The Scene Konoha Love Story

     ห้องนอนของผู้นำตระกูล(แบบไม่เต็มใจ)เก่าแก่อย่างฟูจิวาระยังคงเปิดไฟตั้งแต่หัวค่ำจนเกือบจะถึงเที่ยงคืน สืบเนื่องมาจากเจ้าของห้องเพิ่งจะกลับมาจากภารกิจเฝ้าระวังชายแดนของแค้วนฮิโนะคุนิซึ่งภารกิจครั้งนี้ลากยาวไปตั้งสองเดือน การที่ไฟในห้องยังเปิดอยู่ตอนนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องการเขียนรายงานเกี่ยวกับภารกิจ

“ให้ตายสิภารกิจบ้านี่ทำเอาแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน น่าเบื่อชะมัด” เจ้าของห้องผู้มีตำแหน่งเป็นถึงผู้นำตระกูลฟูจิวาระบ่นขึ้นมาด้วยความเบื่อหน่าย เธอวางม้วนภารกิจที่เพิ่งจะเขียนไปได้แค่หนึ่งหน้าลงด้วยสีหน้าปั้นยากก่อนที่จะยีผมยาวสลวยสีส้มด้วยความหงุดหงิด

“ท่านหญิงยังไม่นอนอีกหรือครับ? ตั้งแต่หัวค่ำแล้วถ้าหากว่า…” ยังไม่ทันที่เสียงของชายวัยกลางคนจะพูดจนจบประโยค ผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านหญิงก็รีบเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีรายงานไปส่งให้ยายป้าซึนาเดะน่ะสิเพราะงั้นถึงต้องอยู่ยาวจนถึงตอนนี้ยังไงล่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่รบกวนเวลาทำงานของท่านหญิงแล้วครับ…ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้จะให้ป้าฮากิขึ้นมาปลุกไหมครับ?” ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพนอบน้อมเพราะเขารู้ดีว่าผู้นำตระกูลของเขาในตอนนี้มีนิสัยต่างจากผู้นำตระกูลคนก่อนอย่างสิ้นเชิง ใจร้อนเป็นที่หนึ่ง หัวแข็ง ไม่ยอมคนและที่สำคัญถ้าเกิดได้อาละวาดขึ้นมาละก็ตัวใครตัวมันเสียจะดีกว่า

“เออก็ดีเหมือนกันเผื่อว่าพรุ่งนี้จะตื่นไม่ทันไปส่งรายงานภารกิจจะซวยเอา งั้นรบกวนบอกป้าฮากิให้ขึ้นมาปลุกฉันตอนแปดโมงเช้าก็แล้วกัน” เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะตอนนี้หัวสมองกำลังปวดตุบ ๆ กับเรื่องการเขียนรายงานภารกิจ ถ้าหากว่าเลือกได้ก็อยากจะโยนทิ้งไปให้ไกล ๆ ซะตอนนี้เลย

     กว่าหญิงสาวผู้นำตระกูลจะจัดการบังคับให้ตัวเองมีสมาธิในการเขียนรายงานภารกิจที่กินเวลายาวนานนั้นก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมงกว่า เมื่อทุกอย่างเข้าที่เธอจึงรีบเขียนรายงานอย่างเอาเป็นเอาตาย หวังว่าถ้าส่งรายงานพรุ่งนี้เสร็จจะมีเวลาว่างให้ได้พักผ่อนหายใจหายคอกันบ้างล่ะนะ

     หนึ่งวันอันแสนยาวนนานในการทำภารกิจของหน่วยลับนั้นทำให้คนที่เพิ่งจะกลับมาจากภารกิจรีบเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในตัวบ้านที่นาน ๆ ที่เธอจะกลับมาพักพร้อมกับมองหาห้องอาบน้ำเป็นอันดับแรก ‘แช่น้ำสักหน่อยก็คงจะช่วยให้ผ่อนคลายไม่น้อย’ เสียงใสเอ่ยออกมาด้วยความร่าเริงเหมือนเช่นทุกครั้ง ถึงแม้ว่างานของหน่วยลับจะเป็นงานที่ยุ่งยากและเสี่ยงอันตรายแค่ไหนก็ตามแต่สำหรับเธอแล้วถือว่ามันคือเรื่องตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา

     หลังจากจัดการตัวเองให้สะอาดหมดจดเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวที่คนในตระกูลมักจะเรียกว่าท่านหญิงนั้นก็จัดการให้ตัวเองอยู่ในชุดกิโมโนสีแดงเพลิง เธอเดินมุ่งหน้าตรงไปยังห้องเก็บโกโตะที่เธอมักจะไปฝึกฝนฝีมือตัวเองอยู่เสมอเมื่อมีเวลาว่าง (โกโตะเป็นเครื่องสายโบราณที่นิยมกันมากในหมู่คนมีฐานะ)

“ไม่ได้เล่นซะนานเลยแฮะเรา” พึมพำเบา ๆ กับตัวเองก่อนที่จะนั่งลงพื้นพร้อมกับเริ่มบรรเลงเพลงขึ้นมา

“มาหาท่านหญิงหรือครับคุณอิทาจิ?” โนบุชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ เอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นอุจิวะ อิทาจิ เดินเข้ามา

“ครับ อายากะอยู่ไหม?”

“อยู่ในห้องโกโตะ เชิญได้เลยครับ” ชายหนุ่มวัยสาบสิบต้น ๆ ผายมือเชิญให้อิทาจิเข้าไปอย่างง่ายดายเพราะเห็นกันมาตั้งแต่ยังตัวเล็ก ๆ ท่านหญิงอายากะของเขานั้นเคยเรียนรุ่นเดียวกันในอคาเดมี่และยังอยู่ทีมเดียวกับอิทาจิตอนสมัยที่ยังเป็นเกะนินดังนั้นช่วงเวลาตอนเด็ก ๆ ทั้งสองจึงไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ จนสนิทสนมและตอนนี้ก็ยังทำงานอยู่ในสังกัดหน่วยลับด้วยกันอีก

“ไม่ได้ยินเสียงนี้มานานแล้วสินะ” เสียงอันคุ้นหูเอ่ยขึ้นอยู่ด้านหลังทำให้ผู้ที่กำลังเพลิดเพลินไปกับเสียงอันไพเราะของโกโตะหยุดชะงักแล้วหันไปมองผู้มาเยือนทันที

“ก็ประมาณนั้น…มาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?” เอ่ยถามออกไปด้วยความไม่แน่ใจนักเพราะน้อยครั้งที่อิทาจิจะมาหาเธอด้วยเหตุผลอื่นนอกจากเรื่องภารกิจ

“ก็…แค่อยากจะมาเฉย ๆ น่ะ”

ฟูจิวาระ อายากะยังคงลอบมองใบหน้าอันเฉยชาของฝ่ายอิทาจิเพื่อประเมินว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

“ตามที่นายว่าก็ได้” เมื่อไม่ได้คำตอบจากสีหน้าเรียบเฉยนั้นเธอจึงตัดสินใจลืมความสงสัยไป จนต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มเข้ามาประชิดตัวจากด้านหลัง

“นี่นาย…จะทำอะไรน่ะ!” เธอตะโกนออกมาด้วยความตกใจสุดขีด สงสัยหมอนี่คงเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ อยู่ ๆ ก็เกิดทำท่าทางแบบนี้กับเธอ ‘หน็อย…วอนหาบาทากระทืบมารของฉันซะแล้วไอ้เนตรวงแหวน!’ แอบบ่นด่าอยู่ในใจ

“ช่วยสอนฉันเล่นโกโตะทีสิ” น้ำเสียงอันไร้อารมณ์ตอบออกมาอีกครั้งแต่อายากะกลับสัมผัสได้ว่ามันเจือปนความเศร้าสร้อยและสิ้นหวังอยู่เนือง ๆ แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างอิทาจิจะมีเรื่องอะไรให้กลุ้มใจนอกจากเรื่องภารกิจ? เขาไม่เคยทำพลาดสักภารกิจนี่นะ คงจะไม่มีอะไรหรอกบางทีเธออาจจะคิดไปเอง

“ด…ได้สิแต่นายช่วยถอยออกไปก่อนได้ไหมฉันอึดอัดพิกล”

     หลังจากคำร้องขอของเธออิทาจิก็ถอยออกไปอย่างว่าง่ายพร้อมกับตั้งใจนั่งมองเธอสอนเขาเล่นโกโตะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ตั้งใจฟังที่เธอบอกเลยสักนิด เขาเพียงแค่อยากจะมองใบหน้าและท่าทางของท่านหญิงแห่งตระกูลฟูจิวาระให้นานกว่านี้ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้มองแบบนี้อีกแล้ว…

     กลางดึกในคืนต่อมาเด็กสาวผมสีส้มยาวสลวยถูกปลุกให้ตื่นจากการนอนหลับใหลโดยฝีมือของฮาตาเกะ คาคาชิ เพื่อนร่วมงานจากหน่วยลับ

“ว่ายังไงนะ! มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” เธอตะโกนออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หน่วยลับผมเงินสรุปให้ฟังคร่าว ๆ

“เอาล่ะ ๆ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว เธอรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วตามพวกเราไปยังป่าทางออกหมู่บ้าน หมอนั่นคงจะยังไปได้ไม่ไกล รีบ ๆ ตามมาด้วยล่ะ” เขาพูดละไว้เพียงเท่านั้นแล้วก็กระโดดหายไปจากทางหน้าต่างทันที

     จากเหตุการณ์การฆ่าล้างตระกูลอุจิวะโดยฝีมือของอุจิวะ อิทาจินั้นทำให้คืนนั้นหน่วยลับออกปฏิบัติการตามล่าตัวเขากันไปทั่ว รวมไปถึงสมาชิกหน่วยลับอย่างฟูจิวาระ อายากะ ผมยาวสลวยสีส้มของเธอถูกรวบไว้เป็นหางม้าพร้อมกับหน้ากากจิ้งจอกแดงที่ปิดบังอำพรางหน้าตัวเอง เธอออกวิ่งด้วยความรวดเร็วเมื่อวางแผนกันออกกระจายตามล่าอิทาจิกันเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย ทั้งรู้สึกเสียใจและผิดหวังในตัวเขาจริง ๆ

“ฉันว่าแล้วเชียว ว่านายคงต้องมาถึงแค่ตรงนี้!” รีบกระโดดลงมาขวางหน้าเป้าหมายทันที

“มาตามล่าฉันงั้นเหรอ?” อิทาจิเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“คิดว่านายจะเดาไม่ออกซะแล้ว…ใครจะยอมให้ออกจากหมู่บ้านไปง่าย ๆ กันล่ะ”

“เธอคงจะต้องถอนคำพูด” เด็กหนุ่มเตรียมประสานอินทันทีเพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้กับเธอที่ยืนขวางทางอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะเพียงแค่แกล้งทำก็เท่านั้นเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอายากะไม่มีทางที่จะสู้กับเขาอย่างแน่นอน

“เฮอะ ดูถูกคนอย่างฉันมากไปแล้ว ผิดหวังในตัวนายจริง ๆ” ถึงแม้ว่าไม่อยากจะประฝีมือกับอิทาจิแต่ด้วยหน้าที่ของหน่วยลับตอนนี้แล้วก็ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเธอได้เช่นกัน ฝ่ายตรงข้ามมีเนตรวงแหวนที่เป็นสายเลือดพิเศษของอุจิวะ แต่เธอก็มีความสามารถพิเศษที่เป็นสายเลือดของฟูจิวาระเช่นกัน คราวนี้คงจะได้ตัดสินกันว่าที่ถกเถียงกันมานานนั้นเนตรวงแหวนหรือวิชาแปลงร่างอย่างไหนจะแพ้ทางกัน

“ฉันจะไม่ใช่เนตรวงแหวนกับเธอ” เขาเอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับชักมีดคุไนออกมาแทน

“งั้นฉันก็จะไม่ใช้วิชาแปลงร่างกับนาย”

อิทาจิรู้ดีว่าวิชาแปลงร่างของตระกูลฟูจิวาระนั้นร้ายกาจแค่ไหน ไม่เพียงแค่แปลงร่างเป็นใครก็ได้นั้น ในขณะที่อยู่ในการแปลงร่างยังสามารถใช้คาถาและวิชาของฝ่ายที่ถูกแปลงร่างได้อย่างคล่องแคล่วราวกับว่าเป็นเจ้าของวิชาเองอย่างไรอย่างนั้น และถ้าเขาเดาไม่ผิดเธอคงจะต้องแปลงร่างเป็นตัวเขาเองอย่างแน่นอน

“งั้นก็เข้ามา”

     สีหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงที่แสนจะเรียบเฉยนั้นทำให้สติของอายากะขาดผึงไปในทันที ตอนนี้ความมุทะลุและบุ่มบ่ามกำลังเข้าครอบงำจิตใจของเธอ จึงทำให้ฝ่ายอิทาจิเป็นฝ่ายได้เปรียบ เพียงแค่เขาหลบหลีกการโจมตีของเธอและประเมินด้วยสายตาเพียงครู่เดียวก็สามารถคิดแผนจัดการเธอได้สำเร็จ เด็กหนุ่มขว้างมีดคุไนออกไปหลายเล่มและแน่นอนว่าอายากะหลบได้เกือบทุกเล่ม แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เธอก็ไม่สามารถหลบเชือกเส้นบางที่แทบจะมองไม่เห็นได้ จนท้ายที่สุดตัวเธอเองก็ถูกพันธนาการไว้

“หน็อย! กล้าดียังไงมาหลอกล่อฉันด้วยแผนนี้” เธอตะโกนออกมาอย่างขัดใจเมื่อถูกตรึงไว้กับที่ คิดเจ็บใจตัวเองที่วู่วามจนเกิดเหตุ

“ก็เพราะความใจร้อนของเธอมันก็ต้องจบลงแบบนี้…ช่วยไม่ได้” อิทาจิพูดออกมาด้วยความเย็นชาก่อนที่จะตัดสินใจเดินต่อไป

“นายทำไปเพื่ออะไรกัน ทั้ง ๆ ที่ทุกคนไม่เคยมีใครคิดจะทำร้ายนายเลยสักนิด” อายากะตะโกนออกไปด้วยความโมโห

“เพื่อตัวฉันเอง” เขาตอบทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกไปจริง ๆ

“ไอ้เนตรวงแหวนเอ้ย ถ้าฉันเจอนายอีกทีล่ะก็ ฉันจะฆ่านายทิ้งซะ”

“ถึงคราวนั้นฉันก็คงจะต้องใช้เนตรวงแหวนกับเธอแล้วสินะ”

     เสียงลมหวีดหวิวไปทั่วป่าทางออกหมู่บ้านก่อนที่หน่วยลับคนอื่น ๆ จะตามมาถึงก็พบว่าสมาชิกหน่วยลับอย่างฟูจิวาระ อายากะถูกพันธนาการไว้กับต้นไม้เรียบร้อยแล้ว

“ว่าแล้วเชียวเพราะความใจร้อนของเธอแท้ ๆ” หน่วยลับผมเงินพึมพำออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจให้กับความใจร้อนของเพื่อนร่วมงาน

“เออถ้างั้นก็รีบจัดการไอ้เชือกนี่ให้ฉันซักทีซี่ตาแก่เอ้ย!”

‘เฮ้อไม่น่าเลยเราเพิ่งจะอายุยี่สิบต้น ๆ แท้ ๆ กลับถูกเรียกว่าตาแก่ซะงั้น’ เขานึกในใจก่อนที่จะเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนร่วมงาน

.......................................................................................................

เรื่องอัพไรท์จะค่อย ๆ ทยอยลงเรื่อย ๆ นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวกับเพื่อน ๆ ชาวขีดเขียนด้วยค่ะ