เธอผู้มาพร้อมแสงส่วาง

     "ยังไงฉันก็ต้องได้ที่ดินผืนนั้นให้ได้"  เสี่ยสัญชัยยังไม่รามือ

     "แต่เสี่ยครับ"  ทนายของเสี่ยพูดได้เท่านั้น

     "ไอ้ศรัณ ส่งคนเราไปสืบให้ได้ว่ามันเป็นใครกันแน่"  เสี่ยสัญชัยสั่งลูกน้องก่อนเดินเข้า

ห้องทำงาน

     เมื่อได้ยินเสี่ยสัญชัยสั่งแบบนั้น ลูกน้องทั้งหมดก็เดินออกจากบ้านเสี่ยสัญชัยไปทันที ส่วน

ทางด้านของศรัณ เมื่อช่วยให้นางรินลดาแม่ของน้ำรินทร์กับเกศินีพ้นจากข้อกล่าวหามาได้แล้ว

ก็กลับมาที่บ้าน

     "แม่ค่ะ ต่อไปนี้น้ำจะไม่ให้แม่ไปขายขนมที่ตลาดแล้ว"  น้ำรินทร์พูดขณะน้ำตายังนอง

เต็มหน้า

     "เกศก็ด้วยค่ะแม่"  เกศยังคงกอดรินลดา

     "จร้าแม่ไม่ไปขายแล้ว"  ขณะที่มือยังกอดลูกสาวทั้ง 2 ก็หันมามอง ศรัณที่ยืนยิ้มอยู่

ด้านหลังของน้ำรินทร์

     "ป้าขอบใจมากนะพ่อหนุ่มที่ช่วยป้า"  รินลดากล่าวขอบใจแล้วทำท่าจะยกมือไหว

     "ไม่เป็นครับคุณป้า เรื่องเล็กน้อยแล้วอีกอย่างป้าก็ไม่ผิด ถ้าจะผิดก็ต้องเป็น

เสี่ยสัญชัยที่คิดจะใช้อุบายเอาที่ดินตรงนี้ไปเป็นของตัว"  ศรัณพูดก่อนจะถือวิสาสะเดิน

รอบบ้านโดยมีนางรินลดากับน้ำและเกศเดินตาม

     "เท่าที่ผมรู้มาที่ดินตรงนี้ต่อไปจะเป็นแหล่งการค้า"  ศรัณพูดก่อนจะหันไปมองหน้า

คุณรินลดา

     "จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอ"  ศรัณพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ อีกครั้ง ส่วน

รินลดา น้ำ และเกศมองหน้ากันเองอย่างแปลกใจ

     "คุณศรัณก็หวังที่ดินในผืนนี้อีกคนหรือค่ะ"  น้ำรินทร์พูดอย่างน้อยใจ

     "ใช่ครับ"  ศรัณพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะพูดต่อ

     "ผมว่าคุณไม่ต้องไปหาที่ทำร้านกาแฟที่ไหนหรอก ที่นี่แหละดีที่สุด ต่อเติมสัก

หน่อย ทำเป็นร้านกาแฟ ผมว่าลูกค้าจะเต็มจนไม่มีที่นั่งเลย"  ศรัณพูดยิ้ม ๆ ก่อนหันไป

มองหน้าทุกคน ซึ่งขนาดน้ำ และเกศอยู่ที่นี่มาตั้งนาน ยังคิดไม่ถึงบางครั้งยังบ่นด้วยซึ้าที่บ้าน

มียริเวณกว้างต้องกวาดใบไม้จนเหนื่อย

     "เดียวผมจะให้น้ำหวานมาช่วย ขานั้นทำงานเป็นนักออกแบบภายในไม่มีปัญหา

ส่วนต่อเติมก็ต้องให้นพพรขานั้นเป็นวิศวะ"  ศรัณพูดจนน้ำยิ้มในใจที่ตอนแรกนึกเสียใจ

นึกว่าศรัณก็เป็นอีกคนที่อยากได้ที่ดินตรงนี้แต่กลับคิดถึงแต่ร้านกาแฟที่น้ำเคยเล่าและบ่นให้

ฟังเสมอ ๆ ว่าอยากมีเงินจะได้เปิดร้านเร็ว ๆ

     "มันก็ดีอยู่หรอก แต่..."  นางรินลดาพูดแค่นั้น

     "เรื่องเสี่ยสัญชัยไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับผมบอกแล้วไงตราบใดที่ผมยังอยู่"

ศรัณพูดจบก่อนจะมองอะไรบางอย่างแล้วพูดขึ้นอีก

     "จัดการให้เรียบร้อย"  ศรัญพูดจบก็เดินออกจากบ้านไป ทำให้ทั้ง 3 คนต่างพากัน

งง กับคำพูดของศรัณแล้วพานางรินลดาเข้าบ้าน

     เช้าวันต่อมาขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการจัดข้าวของในบ้านเพื่อจะรอคุณน้ำหวานมา

ช่วยเรื่องตกแต่งเนื่องจากเมื่อวานตอนค่ำน้ำหวามโทรมาว่าศรัณจะให้เปิดร้านกาแฟที่บ้านให้

มาช่วยออกแบบหน่อยนั้น โทรทัศน์ก็รายงานข่าวลูกน้องเสี่ยสัญชัยนอนตายอยู่ในรถเนื่อง

จากขาดอากาศหายใจบริเวณทางเข้าสวนสาธารณะก่อนถึงบ้านน้ำรินทร์ ซึ่งทำให้ทุกคนใน

บ้านต่างพากันตกใจและหวั่นว่าเรื่องจะโยงมาหาครอบครัวเธอเพราะมีคดีกันอยู่ จนศรัณเดิน

เข้ามา

     "พี่ศรัณทราบข่าวของลูกน้องเสี่ยสัญชัยหรือยังค่ะ"  เกศถามทันทีที่เห็นศรัณเดิน

เข้ามา

     "เห็นว่าขาดอากาศหายใจคงเปิดแอร์แล้วเผลอหลับในรถมั้น"  ศรัณพูดอย่างไม่

เป็นทุกข์เป็นร้อน แต่น้ำรินทร์กลับมองมาที่ศรัณอย่างแปลก ๆ 

     "คงไม่ใช่ฝีมือคุณนะค่ะ"  น้ำรินทร์พูดเหมือนกับจะจับผิด

     "ป่าวครับผมไม่รู้เรื่อง"  ศรัณพูดก่อนจะเดินไปหยิบหมอนไปนั่งที่เก้าอี้ทำตัวเหมือน

บ้านตัวเอง ขณะที่น้ำรินทร์จะถามต่อ น้ำหวานก็เดินเข้ามาพอดี

     "สวัสดีค่ะทุกคน สวัดีค่ะป้าริน"  น้ำหวานเดินเข้ามาทักทายทุกคนก่อนจะเดินไปที่

น้ำรินทร์

     "น้องน้ำอยากได้แบบไหนบอกพี่เลยนะค่ะ ส่วนนี่เป็นแบบที่พี่ร่างคราว ๆ ให้น้อง

น้ำเผื่อเลือกใช่ในการตัดสินใจค่ะ"  น้ำหวานส่งแปลนรูปให้ดู น้ำรินทร์กับเกศจึงหยิบดูกัน     

ซึ่งก็ทำให้ทั้งน้ำรินทร์และเกศินีชอบมาก น้ำถึงกับน้ำตาซึมออกมาที่ความฝันของตนกำลังจะ

เป็นจริง ส่วนเกศนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับพี่สาวที่จะมีร้านเป็นของตนเอง

     "แล้วเรื่องเสี่ยสัญชัยล่ะ ว่าไงศรัณ"  น้ำหวานหันไปถามศรัณทำให้นางรินลดา น้ำรินทร์

และเกศินีหันไปมองตาม

     "ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ไม่ให้มารังควานกันอีก"  ศรัณพูดแค่นั้น

     "พี่น้ำหวานรู้เรื่องนี้ด้วยหรือค่ะ"  น้ำหวานไม่ตอบได้แต่ยิ้มแล้วมองหน้าศรัณ ทำให้

น้ำรินทร์หันไปมองหน้าศรัณบ้าง แต่เจ้าตัวกลับหยิบขนมเคียวตุ้ยๆๆ อย่างไม่สนใจ

     "กลับดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปต่างประเทศ"  พูดจบศรัณก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจอะไร

ส่วนน้ำหวานได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าจากนั้นก็เดินดูบริเวณรอบ ๆ บ้านเพื่อตกแต่ง  นพพรมา

หลังจากนั้นก็ถ่ายรูปทั่วทั้งบ้านแล้วลงมือเขียนลงโปรแกรมสร้างความสนใจไม่น้อยให้กับเกศ

ที่ถามโน่นถามนี่เหมือนเด็กประถม ส่วนน้ำก็นั่งคุยกับน้ำหวานเรื่องสถานที่ รินลดาจึงเข้าไป

ทำของว่างมาให้ทุกคนได้กินกัน ขณะที่ทุกคนสนใจแต่เรื่องทำร้านกาแฟด้านนอกก็มีรถยนต์

วิ่งมาจอดอยู่นานพอสมควร ซึ่งเสี่ยสัญชัยก็ได้สั่งลูกน้องมาอีกครั้ง  โดยครั้งนี้ให้ปลอมตัวมา

เป็นพวกที่มาออกกำลังกายแทนที่จะมานั่งดูอยู่ในรถเฉย ๆ ให้ผิดสังเกตุ แต่นั่งก็ยังไม่รอดพ้น

สายตาของศรัณที่ได้เตรียมการให้มีคนมาคอยเฝ้าอยู่ตลอด 24 ชั่งโมงอยู่แล้ว

     เมื่อศรัณกลับมาถึงบ้านสิ่งแรกก็สั่งการลงไปให้คอยดูแลทุกคนในบ้านของน้ำรินทร์ตลอด

24 ชั่วโมง แล้วจึงขึ้นไปหยิบกระเป๋าเดินทางเพื่อเดินทางไปสหรัฐทันที

      ทางบ้านของน้ำรินทร์ก็กำลังตกแต่งและจัดแจงอะไรหลายอย่างจนในที่สุดร้านที่ฝันไว้ก็

เสร็จพร้อมให้บริการ ซึ่งช่วงแรก ๆ น้ำรินทร์ยังไม่สามารถลงเต็มตัวได้เนื่องจากพึ่งเข้างานจึง

ช่วยได้เป็นบางครั้งจนออกจากงานจึงได้ทำเต็มตัว ส่วนทางด้านเสี่ยสัญชัยก็ยังไม่มีทีท่าจะเลิก

ลา

     "ไปสืบมาได้ความว่ายังไงบ้าง"  เสี่ยสัญชัยยังคงถามเหมือนเดิม

     "ตอนนี้บ้านหลังนั้นเปลี่ยนเป็นร้านขาย คอฟฟี่ช็อป แล้วครับท่าน"  ลูกน้องรายงาน

     "ดี ถ้างั้นส่งคนไปก่อกวนให้มันขายไม่ได้"  เสี่ยสัญชัยยิ้มอยู่ในที

     "แต่ท่านครับ"  ลูกน้องยังคงรายงานต่อ

     "มีอะไรอีก"  เสี่ยสัญชัยถาม

     "นอกจากทนายศรัณจะคอยวนเวียนแล้ว ตอนนี้แม้แต่นพพรหลานผู้กำกับอนุชิตก็

เข้าออกที่นั้นเหมือนกันนะครับ  และยังมีน้ำหวานอีก"  ลูกน้องรายงานต่อ

     "ไอ้นพพรหลานไอ้ผู้กำกับนั่นฉันรู้จัก แต่ไอ้น้ำหวานนี่ใคร"  เสี่ยสัญชัยถามด้วย

ความสงสัยเพราะไม่เคยได้ยินชื่อ

     "ก็ลูกสาวเสี่ยสุชาติ เจ้าพ่อเมืองเหนือไงครับท่าน"  ลูกน้องรายงาน

     "ว่าไงนะ แล้วพวกมันไปรู้จักกันได้ยังไง"  เสี่ยสัญชัยออกอาการตกใจทันที

     "จากที่สืบมาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับทนายศรัณครับท่าน"  ลูกน้องยังคงรายงาน

     "ถ้างั้นก็ส่งคนไปดูลาดราวถ้าสบโอกาศค่อยจัดการพวกมัน"  เสี่ยสัญชัยพูดก่อน

เดินจากไปด้วยความโมโห