หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

“วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะอยู่ที่ฮ่องกงแล้วนะเฟย์ พี่คงไม่ได้เอาดอกไม้มาให้เราอีกนานแน่ๆ ต่อไปนี้

เฟย์คงหลับสบายไม่ต้องมาเจ็บปวดรึเสียน้ำตาให้กับคนใจร้ายอย่างพี่อีกแล้ว มันก็สมควรแล้วที่พี่ต้อง

เสียใจแบบนี้ พี่มันโง่เองที่ดีแต่ทำร้ายเฟย์ประชดประชัน ผลักไสไล่เราไป จนสุดท้ายก็เป็นพี่เองที่ต้อง

เจ็บปวดแบบนี้ พี่ขอโทษนะเฟย์ พี่รักเฟย์นะ”เขื่อนวางช่อดอกไม้ลงที่หลุมศพของเฟย์ รอยยิ้มที่สดใส

ของเธอต่อจากนี้เขาคงไม่มีวันเห็นมันอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

“สงสารอาเขื่อนเค้าเหมือนกันนะคะป๊า”แองจี้ยืนมองดูเขื่อนวางดอกไม้ที่หลุมศพของเฟย์แล้วหันไป

พูดกับคนเป็นพ่อ

 

 

 

“ชีวิตของเรามันไม่แน่นอนแบบนี้ล่ะ จะอยู่รึตายวันไหนก็ไม่รู้อยากจะทำอะไรเราก็ต้องรีบทำ”ป๊อปปี้

ตอบ

 

 

 

 

“งั้นป๊าก็รั้งม๊าไม่ให้ไปไหนสิ ไม่ใช่เอาแต่เฉยแบบนี้ ไม่พูดกับป๊าแล้ว ผู้ชายขี้เก็ก”แองจี้หันขวับมาว่า

พลางเดินหนีเพราะหลังจากเกิดเหตุการณ์วุ่นวายในมังกรทองเมื่ออาทิตย์ก่อนทำให้เฟย์ ดนัยและ

ขนมจีนเสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนั้น ส่วนฟางก็เอาแต่ซึมเศร้าเพราะพ่อของเธอที่ไม่ได้เจอหน้ากัน15ปี

เต็มต้องมาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ก่อนที่เธอจะดูแลจนอาการของมาดามหลี่ดีขึ้นและขอตัวกลับไป

ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยบ้านเกิดของเธอ

 

 

 

 

 

“ที่หลานพูดมันก็ถูกนะพี่ป๊อบรักฟางก็ง้อฟางให้อยู่ที่นี่สิ จะเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดกันไปแล้วได้อะไร

ขึ้นมา”แก้วพูด

 

 

 

 

“ฟางเค้าไม่ได้อยากมีชีวิตที่สุขสบายแต่แลกมากับความเสี่ยงแบบนี้หรอก ถ้าความสุขของเค้าคือการที่

มีชีวิตปกติแบบคนธรรมดาพี่ก็ต้องปล่อยฟางไป อย่าว่าแต่พี่เลยแล้วเราล่ะคิดดีแล้วหรอที่ตกลงหย่ากับ

โทโมะตัวเองท้องลูกของเค้าอยู่ไม่ใช่รึไง”ป๊อปปี้พูดไปตามตรงพลางหันไปถามแก้วกลับเพราะเรื่อง

ของเธอเองก็วุ่นวายไม่แพ้กับเขา เพราะหลังจากเรื่องนี้ เติร์ดถูกยิงอาการสาหัสเช่นเดียวกับริวจิพ่อของ

เขา แก้วจึงตัดสินใจยื่นคำร้องหย่ากับโทโมะที่กำลังจะกลับเมืองไทยไป

 

 

 

 

“หมอนั่นไม่ได้รักแก้ว ทำทุกอย่างเพื่อการแก้แค้น แต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ยังไงก็ไปกันไม่รอด

อยู่ดี แก้วเข้มแข็งพอที่จะเลี้ยงลูกเพียงลำพังได้น่าพี่ป๊อป ไว้ตอนคลอดแก้วก็จะพาลูกไปเยี่ยมหาเค้าอยู่

แล้ว”แก้วพูดพลางคิดถึงเรื่องตัวเองแล้วเศร้า ใช่สิเรื่องของเขาและเธอมันเกิดมาจากความแค้น โทโมะ

ไม่ได้รักเธอ แต่โทโมะรักพิม

 

 

 

 

 

“โทโมะไม่รักแต่กลับดูแลปกป้องเราทั้งๆที่ไม่ใช่บอดี้การ์ดของที่นี่แล้วเนี่ยนะ หึ เค้าไม่รักแล้วยังไง

แกน่ะรักเค้ารึเปล่าล่ะ เห้อ ชั้นไม่อยากพูดแล้ว ต้องรีบกลับไปจัดการเรื่องต่างๆให้เรียบร้อย”ป๊อปปี้พูด

แล้วเดินหนีแก้วไปก่อนที่จะกลับมาที่บ้านก็พบว่าฟางกำลังพามาดามหลี่เดินชมสวนใกล้กับทะเลสาบ

ในตัวคฤหาสน์ของมังกรทอง ภาพตอนเด็กๆของเขาและเธอที่ชอบทะเลาะกันก่อนที่จะแต่งงานฉายเข้า

มาให้หัวของเขา ภาพที่ฟางจมน้ำแล้วเขาช่วยชีวิตเธอก็ผุดขึ้นมาก่อนที่จะแต่งงานและฟางก็ท้อง แม้จะ

เป็นช่วงเวลาสั้นๆที่เขาและเธอได้เรียนรู้กันและกันแต่มันก็คือความสุขที่สุดของการใช้ชีวิตคู่ของเขา

 

 

 

 

 

“กลับมาแล้วจะรับของว่างเลยมั้ยคะ”ฟางพามาดามหลี่เดินกลับก็พบว่าป๊อปปี้กำลังมองอยู่ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

“ไม่ล่ะ แล้วนี่ไม่ไปเก็บของเตรียมตัวกลับกับเขื่อนหรอ จะบินวันพรุ่งนี้แล้วนิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เก็บแล้วล่ะค่ะ แต่แค่แวะมาดูแลมาดามหลี่เป็นครั้งสุดท้าย เอ่อ ลูกอยู่ในบ้านใช่มั้ย ฟางไปหาลูกดี

กว่า”ฟางพูดก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องพามาดามหลี่เดินกลับหนีหน้าป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

“ถ้ารักเค้ามากขนาดนี้ทำไมไม่ลองขอร้องให้เค้าอยู่กับเราที่นี่ต่อไปล่ะป๊อป เอาแต่มองเค้าอย่างเดียว

แบบนี้ไม่พูดกัน เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกนะ”อุษาเดินผ่านมาเห็นป๊อปปี้ที่เอาแต่แอบมองฟางนั่ง

อ่านหนังสือและเล่นกับลูกในห้องนั่งเล่นก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่พวกเราเป็นมันอยู่คนละเส้นทางของฟางเค้า เค้าไม่อยากอยู่ในเส้นทางมาเฟีย ฟางควรมีชีวิตที่ดี

กว่านี้ ถ้ารักมากแค่ไหนแต่ถ้าเค้าไม่มีความสุขผมคงต้องปล่อยไป”ป๊อปปี้พูดด้วยความเศร้าก่อนที่จะ

เลือกเดินไปจากตรงนั้น อุษามองตามป๊อปปี้ไปพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ม๊าจะไปจริงๆหรอคะ แองจี้ยังอยากอยู่กับม๊าอยู่นะ”แองจี้พูดกับฟางระหว่างที่เดินเล่นด้วยกันยาม

ค่ำคืน

 

 

 

 

“การที่ม๊าได้เป็นหมอดูแลรักษาคนป่วยมันคือความฝันตั้งแต่เด็กของม๊าเลยนะ แล้วอีกอย่างม๊าอยาก

กลับไปที่บ้านสวนพาคุณตากลับไปพักที่บ้านของท่านเพราะต่อจากนี้ท่านจะไม่ต้องจากบ้านของท่าน

ไปไหนอีกแล้ว ถ้าหนูปิดเทอมเมื่อไหร่หนูก็มาหาม๊าที่เมืองไทยไงลูก ม๊ารักหนูนะ เดี๋ยวเรารีบเข้านอน

ดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”ฟางพูดพลางจูงมือพาลูกสาวเข้านอนแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินออก

มาจากห้องทำงานจากอีกฝั่งของตึก ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมาหาเธอ

 

 

 

 

 

“ทำงานแท้ๆกลับดื่มเหล้าแบบนี้แล้วพรุ่งนี้จะไปส่งฟางที่สนามบินได้มั้ยเนี่ย”ฟางปรับอารมณ์ให้เป็น

ปกติพลางยิ้มแล้วชวนป๊อปปี้คุย

 

 

 

 

 

 

“กลับไปอยู่เมืองไทยแล้วดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกห้ามปิดป๊อปเรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้อง

เกรงใจ ช่วงวันหยุดป๊อปจะพาลูกกับม๊าไปเยี่ยมฟางที่เมืองไทยนะ กลางคืนอยู่บ้านคนเดียวก็อย่าลืมปิด

ประตู ปิดหน้าต่าง แล้วเวลาดูคนไข้ก็อย่ามัวแต่รักษาคนอื่นเพลินจนลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ ฟางต้องทาน

ข้าวให้ตรงเวลาเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะ แล้วก็ไปออกกำลังกายด้วยล่ะ”ป๊อปปี้ค่อยๆโอบเอวฟางมา

แนบลำตัวพลางใช้อีกมือจับที่แก้มเนียนของฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าสั่งซะเยอะแบบนี้ทำไมไม่ดูแลเองล่ะ จะทิ้งให้กลับเมืองไทยไปทำไม”ฟางใจเต้นรัวกับความ

ห่วงใยของป๊อปปี้ก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือไปจับแก้มเนียน2ข้างของเขาเช่นกันก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ

โน้มหน้าลงไปจุมพิศอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าอยู่ที่นี่ ในเส้นทางนี้มันมีแต่อันตราย และฟางต้องอยู่ในกรงของมังกรทองไม่มีอิสระ ไม่ได้

เดินตามความฝันของตัวเองป๊อปทนไม่ได้หรอกนะที่จะเห็นฟางไม่มีความสุข ป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้

พูดและบอกรักเธออีกครั้งก่อนจะดึงฟางไปกอดแน่น ฟางกอดตอบป๊อปปี้นิ่งคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

“ป๊า ม๊าจะไปแล้วนะ นี่จะปล่อยม๊าไปจริงๆงั้นหรอ”วันต่อมา แองจี้ที่เดินมาส่งฟางขึ้นรถไปที่สนามบิน

รีบพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เอาแต่จ้องมองฟางไม่ยอมพูดจาเลยสักคำจนกระทั่งฟางขึ้นรถออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางง”ตู้ม จังหวะนั้นเองมีเสียงดังมาจากประตูบ้านเมื่อรถของฟางเลี้ยวรถออกไปก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบ

วิ่งออกไปแล้วพบว่ารถของฟางถูกลอบยิงก่อนที่จะมีชายชุดดำกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมาลากฟางออกมา

จากรถ ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาคนรัก ปัง แต่สายไปชายชุดดำที่จับตัวฟางไว้ เหนี่ยวไกยิงฟางที่อก

ก่อนที่ร่างบางจะทรุดลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

“ฟาง ไม่นะฟาง อย่าหลับนะ ลืมตามองป๊อปสิ”ป๊อปปี้แทบคลั่งรีบวิ่งไปประคองกอดร่างบางเบาไว้

พยายามเรียกสติของฟางภาพเมื่อ15ปีก่อนที่พ่อของเขาถูกลอบทำร้ายและเป็นวันแตกหักของเขาและ

ฟางฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

“ปะ ป๊อป ฟางไม่ไหวแล้ว ฟางเจ็บ ฟางหนาว”ฟางพยายามลืมตามองหน้าป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

 

 

 

“ตามไปจัดการพวกนั้นสิ ยืนบื้ออะไรเล่า เรียกรถพยาบาล”แก้วที่เห็นเหตุการณ์ก็โวยวายไม่หยุด

 

 

 

 

 

“ไม่นะฟาง ป๊อปทนไม่ได้แน่ถ้าฟางเป็นอะไรไป ป๊อปขอโทษที่ไม่รั้งฟางเอาไว้ ถ้าย้อนเวลาไปได้ป๊อป

จะไม่ปล่อยให้ฟางไป ฟางจะได้ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้”ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ฟาง

ต้องออกมาเจอเรื่องแบบนี้

 

 

 

 

 

“สัญญากับฟางได้มั้ยว่าถ้ารักฟางก็อย่าปล่อยให้ฟางไปจากป๊อปอีกจะได้มั้ย”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“อื้อ สัญญา ป๊อปสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยฟางไปไหนอีกแล้ว เราจะอยู่ด้วยกัน อย่าไปไหนนะฟาง ป๊

อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดความรู้สึกทุกอย่างออกมาพลางเอามือกดเลือดที่ไหลออกมาของฟาง

 

 

 

 

 

“ถ้าได้ยินแบบนั้นฟางก็ดีใจ เอาล่ะออกมาได้แล้ว”ฟางพูดจบก็ผละออกจากร่างสูงลุกขึ้นพลางเรียกทุก

คนออกมาจากที่ซ่อนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักพัก ชายชุดดำเดินออกมาแล้วถอดหมวกออกพบว่าคือ

โทโมะและจงเบนั่นเอง เมื่อแก้วเห็นหน้าโทโมะก็ปึงปังรีบเดินหนีชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งตามแก้วไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันฟางหลอกป๊อปงั้นหรอ นี่สนุกมากหรอฟางที่เห็นความรู้สึกของป๊อปเป็นแค่ของ

เล่นแบบนะ”ป๊อปปี้ตั้งสติได้ก็รีบบ่นฟางยาวเหยียดก่อนเสียงของเขาจะหายไปเมื่อถูกคนตัวเล็กโน้มคอ

เขาลงมาจูบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“ไม่ไปไหนแล้ว แค่ง้อฟางหน่อย ขอร้องให้ฟางอยู่กับป๊อปฟางก็ไม่ไปไหนแล้ว”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ก็ฟางไม่มีความสุขเมื่ออยู่ที่นี่ป๊อปไม่อยากจะบังคับฟางแถมหมอก็คือความฝันของฟางอีกด้วย ป๊อป

ไม่อยากรั้งฟางไว้โดยที่ฟางไม่มีความสุขหรอกนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าตรงนี้มีคนที่ฟางรักและรักฟาง มีทั้งป๊อปมีทั้งลูก แค่นี้ฟางก็มีความสุขแล้วล่ะ ที่จะกลับเมืองไทย

ไปเพราะจะต้องกลับไปจัดการเรื่องงานศพของป๊าเดี๋ยวก็กลับมาแล้วเข้าใจมั้ย”ฟางพูดแกมสั่งคนรัก

ก่อนที่จะเขย่งตัวจุมพิศชายหนุ่มอีกครั้งแล้วขึ้นรถไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะวิ่งหนีไปไหน เดี๋ยวก็แท้งลูกหรอก กลับมาคุยกันดีๆก่อนสิแก้ว”โทโมะที่วิ่งตามแก้วรีบพูดแต่

ไม่มีท่าทีที่แก้วจะหยุดก็รีบวิ่งมาดักข้างหน้าแล้วล็อคตัวร่างบางเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนะ สนุกมาใช่มั้ยที่คอยปั่นหัวคนอื่นแบบนี้น่ะห้ะ”แก้วโวยวายไม่หยุด

 

 

 

 

 

“เข้าใจอะไรบ้างสิ ว่ามันคือแผน และคนคิดผิดนี้ก็คือแม่เธอกับฟางนะ ชั้นก็แค่ผู้สมรู้ร่วมคิดเท่านั้น มา

ดามหลี่กับคุณนายเรียกชั้นมากลางดึกเมื่อคืนจนแทบบินมาไม่ทัน”โทโมะรีบอธิบาย

 

 

 

 

 

“แต่นี่ก็สำเร็จแล้วนิกับแผนของนาย ก็กลับเมืองไทยไปสิ”แก้วน้อยใจเมื่อเข้าใจว่าสาเหตุที่โทโมะกลับ

มาที่นี่อีกครั้งเพราะแม่กับยายเธอสั่งสินะ แก้วพยายามขัดขืนแต่โทโมะกลับไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

“นี่ปล่อยชั้นนะ จะเอาอะไรกับชั้นอีก หย่ากันไปแล้วก็เลิกยุ่งเกี่ยวต่อกันสิ”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

“เริ่มใหม่/ห้ะ อะไรนะ”ทันทีที่โทโมะเอ่ยปากพูด ยิ่งสร้างความงุนงงให้กับแก้วมากขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

“ก็เริ่มใหม่ไง เรื่องของชั้นกับเธอ เรามานับ1ด้วยกันอีกครั้งจะได้มั้ย”โทโมะ

 

 

 

 

 

“หมายความยังไงนับ1ด้วยกันในเมื่อนายเองไม่ได้รักชั้น เกลียดชั้นจะตาย เราจะมาเริ่มต้นใหม่ได้ยัง

ไง”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าชั้นเกลียดเธอชั้นคงไม่มาช่วยเธอทุกครั้งไปหรอก ใช่ ชั้นเคยเกลียดเธอ ไม่ชอบที่เธอทำตัว

ร้ายกาจใส่ชั้นจนมันทำให้ชั้นอยากจะเอาชนะเธอ แต่พอช่วงหลังๆมาชั้นกลับรู้สึกว่าชั้นไม่ได้เกลียด

เธอ อยากปกป้องเธอจากอันตราย ชั้นไม่รู้ว่ามันจะใช่ความรักรึยัง แต่ชั้นขอโอกาสได้มั้ยแก้ว ให้เราได้

ลองเริ่มต้นใหม่ด้วยกันอีกครั้ง ทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง เฮ้ ที่ชั้นพูดไปทั้งหมดนี่เธอไม่สนใจฟังเลย

รึไงห้ะ”โทโมะปล่อยแก้วจากการเกาะกุมพร้อมกับขอร้องแก้วแต่ต้องร้องออกมาเมื่อแก้วไม่สนใจเดิน

หันหลังหนีเขา

 

 

 

 

 

“สวัสดีนายชื่ออะไร มาทำอะไรที่บ้านของชั้น ชั้นชื่อแก้วนะสถานภาพพึ่งหย่ากับสามี กำลังท้องอยู่

นายชื่ออะไรล่ะ”เมื่อก้วตอบจบเล่นเอาโทโมะเหวอทันทีกับการตอบของแก้ว

 

 

 

 

“ก็ได้ สวัสดีชั้นชื่อโทโมะ สถานภาพพึ่งหย่ากับภรรยา ตอนนี้อยากจะเริ่มใหม่กับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

และก็นี้ชั้นอยากจะได้ใครสักคนพาชั้นเที่ยวที่นี่จะได้มั้ย”โทโมะยิ้มออกมาก่อนที่จะเออ ออรับมุกของ

แก้วไปโดยที่ครั้งนี้เขาจะได้เจอกับแก้วที่ไม่วีนและปากร้ายกับเขาอีก

 

 

 

สุดท้ายโทโมะกับป๊อปปี้ก็ไม่ปล่อยฟางกับแก้วไป แล้วแต่เขื่อนล่ะ อยากให้จบแบบเขื่อนมีคู่รึไม่มีดีนะ

 

 

ตอนหน้าตอนจบแล้วน้าาา