รักหมดใจ..ยัยเลขา

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นมาด้วยความความไม่เต็มใจนัก เมื่อป้าอิ่มมาปลุกฉันให้ไปหาโทโมะ ขี้เก๊ก 

"มาช้า "เมื่อฉันก้าวเข้ามาในเรือนใหญ่ โทโมะก็นั่งรอฉันที่โซฟาพร้อมกับทำหน้าเฉยเมิน นี่เขาไม่มีความรู้สึกสินะ ถึงทำหน้าอย่างกับซอมบี้

"ฉันต้องใช้เวลาในการอาบน้ำ ขัดสีฉวีวัน เลือกเสื้อผ้าและแต่งหน้าบ้างสิ นายเป็นผู้ชายคงไม่เข้าใจสินะ"ฉันตอบโทโมะไปด้วยท่าทางกวนๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม

"นี่ ใครใช้ให้เธอนั่ง ที่นั่งของเธออยู่ตรงนี้"อยู่ๆโทโมะก็ตะคอกใส่ฉัน ก่อนจะชี้ไปที่พื้น 

"หึ ไม่ ฉันจะนั่งตรงนี้ นายจะทำไม"ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ

"แล้วทำไมละ ฉันสั่งต้องทำ ฉันเป็นเจ้านายแล้วเจ้าหนี้เธอนะพรปวีณ์ "โทโมะตอบฉันด้วยเสียงนิ่งๆ ทำให้ฉันต้องลงไปนั่งกับพื้นตามที่โทโมะสั่ง

"แล้วงานฉันละ ต้องทำไรบ้าง"ฉันตอบด้วยเสียงเศร้าๆหวังว่าโทโมะคงจะเห็นใจและไม่สั่งงานฉัน

"ตื่นมาตอนเช้าช่วยป้าอิ่มทำกับข้าวตอน ตี5 พอ7โมงเช้าขึ้นมาปลุกฉัน แล้วต้องเตรียมชุดและเอกสารให้ฉัน ถ้าไม่มำฉันจะลงโทษ"โทโมะตอบด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แต่อย่าคิดว่าพรปวีณ์จะกลัว

"ได้สิ สั่งมาฉันก็ทำ แต่ตอนนี้ขอตัว"ฉันตอบก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไป แต่พลาดทำให้ฉันลื่นล้ม และคนที่ไปรับฉันคือโทโมะ กลายเป็นว่าตอนนี้โทโมะกำลังประคองฉันอยู่

"ยัยซุ่มซ่าม จะมาทำตัวคุณหนูแถวนี้แต่ไม่ดูตาม้าตาเรือ เกิดล้มหัวฟาดแล้วตายคาบ้านฉันจะทำไง"โทโมะตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเย้ยฉัน

"เออ ฉันไม่มีวันตายง่ายๆหรอกนะ"ฉันพูดก่อนจะเดินออกไป ทำไมฉันต้องหน้าแดง ทำไมฉันต้องคิดถึงเขานะ 

ฉับบบ ตอนหน้าเขื่ินจะมาแล้วน่ะคะ ติดตามกันด้วยยนะคะ